De belangrijkste twee activiteiten van AENA waren het organiseren van conferenties onder de titel "Séminaires d'Etudes Européennes de l'AENA", onder leiding van Henry Wynants, en het organiseren van de "grands dîners européens" (met als ultieme gastheer Florimond Damman), die een 100- à 200-tal genodigden uit de hoge elite van Europa telden waaronder Coudenhove-Kalergi, Otto von Habsburg, Paul Van Zeeland en Gaston Eyskens. AENA beweerde anno 1964 zo’n 500 effectieve leden te tellen, waarvan vele PSC en PLP parlementariërs, maar het gros kwam uit de industriële/financiële sector.

Sinds 1963 gaf AENA ook een blad uit, Europe-Information, dat maandelijks verscheen in een oplage van 2.000 exemplaren. Via dit medium trachtte het te reageren op de Belgische buitenlandse politiek. Maar ook indirect trachtte het invloed uit te oefenen via de aanwezigheid van parlementariërs in haar organisatie en door te trachten door te dringen in andere milieus. Zo diversifieerde AENA haar actieterrein door in 1964 een speciale commissie op te richten, Le Comité européen des Indépendants et des Cadres.

Wat betreft de positie van AENA ten aanzien van Europa, was die organisatie absoluut voor een politieke integratie, in etappes weliswaar zoals de verwezenlijking van de EEG er één was. Ze waren echter wel gekant tegen een door het volk verkozen Europees parlement, en prefereerden eerder referenda om het volk tot een Europees bewustzijn te bewegen. Die visie werd in grote lijnen ook gedeeld door de Paneuropese Unie van Coudenhove-Kalergi en Otto von Habsburg waarvan AENA in feite een Belgische afdeling was.

AENA transformeerde zich inderdaad tot Conseil Belge pour l’Union Paneuropéenne, en later in 1965 tot MAUE, Mouvement d’Action pour l’Union Européenne, geaffilieerd aan de Paneuropese Unie (intussen na de dood van Coudenhove-Kalergi (1972) onder het voorzitterschap van Otto von Habsburg). In MAUE zag Damman zich omringd door enkele belangrijke vertrouwelingen: de advocaat Henry Wynants en Paul Vankerkhoven. Die laatste was één van de oprichters van de Cercle des Nations te Brussel.

Bron: De netwerking van een neo-aristocratische elite in de korte 20ste eeuw | Klaartje Schrijvers