Toen ik [Hilde Geens] Michel Libert eind 1986 leerde kennen, woonde de WNP-inlichtingenchef in een stille straat in de buurt van de Louizapoort. In die bel-etage richtte hij aan de lopende band firma's en groepen op, onder meer een boodschappendienst op de brommer, Courses à la Minute, die gerund werd door zes zwarten uit Ivoorkust. Libert, een grote man met een eivormig gezicht en een gladde huid, woonde op de zolderverdieping.

Zijn meubels waren stijl-Spullenhulp. Er stond een kandelaar en aan de wand hing de spreuk 'Repos ailleurs' (Rust roest) naast een schilderij met een windmolen. Over een zwaard en een paar sporen weigerde hij uitleg te geven. Hij was beroepsorganisator, had net een beveiligingsbedrijf opgericht met vijf directeurs en één adviseur, een vrouw. Personeel was er nog niet. Af en toe kwam een directeur langs of ging de telefoon. Dan voerde Libert een gesprek met een sollicitant. "Wat zijn uw sportieve antecedenten? Thaiboksen? Hoe intensief?" Een schoonmaakbedrijf had hij ook.

Op de achtergrond klonk hoogmismuziek. De WNP bestond al lang niet meer, maar hij had een nieuwe groep, de Christ-Graal. "Wij voelen ons niet thuis in deze eeuw. Wij zijn mensen van de vroege middeleeuwen. Wij zijn geheim om te vermijden dat alle domoren van België hier voor de deur staan. De domoren druipen wel af als ze het hoge gehalte van de filosofische lessen over zich krijgen." De inlichtingenchef floot. "Ik zal ze voor u versimpelen."

Hij en een van de directeurs dronken anderhalve liter rode wijn. Op tafel stond een schaal wufte petitfours. Buiten stormde het, af en toe zwiepte een tak tegen het raam. Een grote, verschrikkelijk aanhankelijke hond die verhaarde en stonk, zat tegen mijn benen te wrijven om een aai. "Bismarck, calme-toi!" beval Libert, maar de hond schonk hem geen aandacht. Bij een later bezoek was de hond er niet meer. "Beter het onderwerp niet aan te raken", fluisterde een directeur.

Libert begon zijn leven als spion toen hij een korte broek droeg. Hij noteerde alles. Hij had een zelfgemaakt notitieboekje van grauw, in kleine rechthoeken geknipt papier met adressen. Ik mocht het niet inzien. Hij liet zien wat er van het WNP-archief overbleef na de diverse huiszoekingen. Alles zat in de kelders in metalen kantoorkasten. Hij stormde voortdurend de trappen op en af om dingen te halen die hij wilde tonen, maar dan deinsde hij daarvoor terug en verstopte hij ze. In een doos zaten eretekens en een sjaal van de Spaanse falangisten, een fascistoïde beweging uit het interbellum.

Hij was niet echt een man die zijn woorden wikt en weegt. Extreem-rechts was een "verzameling psychopaten en schizofrenen", het leger "een infernaal bordeel", en de druïde en aanhanger van Germaanse riten, taxichauffeur Herman Wachtelaer, in wiens domein de Cel Waals Brabant in de zomer van 2012 graafwerken deed, "dat debiele onderwerp".

Na urenlange gesprekken werd ik niet veel wijzer over de dubbele moord [in de Herderliedstraat]. Het probleem was niet dat Libert van alles verzon. Als hij niet wilde antwoorden, kreeg hij een kleur en zei hij: "No comment". Het probleem was dat hij niet veel wist van wat er achter de schermen van de WNP gebeurd was. Hij vertelde verhalen en als ik vroeg of hij er zelf bij was geweest of het van horen zeggen had, begon zijn antwoord altijd met: "Non, mais Latinus m'a dit que ...". Ik noemde hem Latinusmadike.

Hij lag in de knoop met zijn oude loyaliteiten. "Als je trouw ben aan een dienst, kun je niet ook trouw zijn aan andere kippen en hun kippenhokken", zei hij op het assisenproces. Maar wie was die dienst en wie waren de kippen? Libert was begin 1987 nog altijd in de weer voor niet nader genoemde figuren die de WNP op pad hadden gestuurd, hij toonde me een nieuwe uitgebreide fiche die hij had gemaakt over de door de WNP belaagde wapenhandelaar Herman Geschier, maar hij vertelde niet voor wie hij dat deed. Hij voelde zich belazerd, maar kon niet bepalen door wie, of wilde het niet zeggen.

"We waren een instrument in handen van vuile politici", zei hij, "en dat woord is nog niet grof genoeg. Van crapuul dat tot alles in staat is om macht te verwerven. Ik heb mijn jeugd verloren in de WNP. Men heeft ons gebruikt om mensen in elkaar te timmeren, om ze te schaduwen, in hun woningen in te breken en hun telefoons af te luisteren. Alles werd doorgespeeld aan Latinus, die het overbracht aan zijn opdrachtgevers. Zij gebruikten de informatie voor politieke chantage, al zou ik dat niet zo noemen. Ik noem dat de pragmatische benadering: als je crapuul chanteert, chanteer je niet. Op de stichtingsvergadering van de WNP had Latinus een van de doelstellingen omschreven: de bestaande partijen tegen elkaar uitspelen, de spanning opdrijven om zo de macht te herschikken tot iets nieuws. Wat, daar heb ik het raden naar, maar of het iets goeds was betwijfel ik."

Toch wist Michel Libert meer dan hij kwijt wilde.

Bron: Beetgenomen | Hilde Geens

En dat hij niet met foto in de krant wil staan omdat hij niet door een commando wil afgemaakt worden.

Na zijn verklaringen in het weekblad De Post werd Libert ondervraagd:

Le dossier reprend un extrait d'un article de l'hebdomadaire "De Post" de novembre 1989, signé Driesmans et Lagasse, reprenant des rélévations de Libert selon lesquelles les attaques des Colruyt et des Delhaize proviendraient du WNP. Libert est entendu le 22.12.1989, conjointement par la CBW et la cellule Delta (CA55, FA 1, CBW-22.12.1989 - PV 23268/89 - *20). Libert dit avoir fait un "rapprochement" entre les faits du Brabant Wallon et une opération de renseignements ordonnée par le BURAFEX qui, selon Libert toujours, serait la cellule d'information du WNP. Libert conclut également par la relation de ses contacts avec la Sûreté et avec Bouhouche. Le 10.05.1990, Libert remet à la cellule Delta, des documents quant à la mission de renseignements qui émanerait de BURAFEX (dont les status figurent in CA69, FA1).

Op 21 juni 1984 verklaarde de moeder van Latinus aan de speurders die de dood van haar zoon onderzochten het volgende over een ruzie tussen haar zoon en Michel Libert:

(…) Mon fils m'a rapporté qu'après la confrontation qui a eu, devant l'Officier de Police Judiciaire Marnette entre Libert et mon fils, Libert a refusé de serrer la main que mon fils lui tendait. Par après, je crois qu'ils ne se sont plus revus. (…)

(…) A mon avis les deux personnes qui avaient intérêt à voir disparaître mon fils, sont M. Smets (Canard) et M. Libert. Je sais que Libert avait fait des manoeuvres afin de remplacer mon fils à la tête du WNP. Jean-Paul Dauphin m'a dit qu'il avait vu des posters de Libert quasiment grandeur nature. Libert y affiche, parait-il un air conquérant. (…)

Dus op een bepaald ogenblik zag Michel Libert liever zichzelf als dé grote leider van de WNP en had hij een aantal grote affiches van zichzelf gemaakt waarop hij een houding van een veroveraar uitstraalde. De moeder van Latinus zag twee personen die baat hadden bij het verdwijnen van haar zoon, nl. Christian Smets en Michel Libert.