Je leest er natuurlijk makkelijk over.

"Via De Staerke kon Dendermonde bovendien een veelvoud van verbanden leggen naar de bende van Patrick Haemers (beider ouders
waren caids van het Brusselse milieu, samenwerking bij overvallen van "bende-signatuur"). Via De Staerke en Haemers kwam men vervolgens terecht bij Bulthot, Bouhouche, Beijer, Lekeu en hun (al dan niet) uiterst rechtse connecties: oud-rijkswachters, oud-magistraten (Leroy), tipgevers en "verbrande" toppoliciers (Reyniers...)."

Waarover?

"(...) de bende van Patrick Haemers (beider ouders waren caids van het Brusselse milieu,...)"

Sommige advocaten speelden en spelen een zeer dubieuze rol. Ook in en rond de 'Bende van Nijvel'. Niet alleen mijn woorden, maar ook die van Jean-Claude Lacroix bijvoorbeeld.

Zoals reeds eerder:

Onderzoeksrechter Jean-Claude Lacroix heeft op de Bendecommissie op 15 juli 1997 meermaals verwezen naar het feit dat eenzelfde advocaat toegang kon hebben tot de twee dossiers van dat van de Bende van Nijvel als dat van de moord op Juan Mendez, indien hij enerzijds de verdediging op zich neemt van een lid van de bende van de Borinage, en anderzijds de verdediging verzorgt van een beschuldigde uit het dossier Mendez. Daaruit besluit onderzoeksrechter Jean-Claude Lacroix dat de advocaten uiteindelijk meer weten dan zijzelf.

Jean-Claude Lacroix bedoelde oa dit:

Toen de Borains, een half dozijn marginale pseudo-criminelen uit de Borinage, in 1988 voor een aantal Bende-overvallen voor het Hof van Assisen van Bergen moesten verschijnen, had Jean-Paul Dumont geen enkele Borain als cliënt. Een probleem, want dat betekende dat hij geen toegang had tot het gerechtelijke dossier over de Bende van Nijvel. Josiane Debruyn, één van de beschuldigden, werd toen verdedigd door meester Françoise Delplancq.

De dag dat het proces begon, kwam Debruyn om totaal onduidelijke redenen niet opdagen. De rechter besliste haar een apart proces te geven. Bij dat ‘eigen proces’ was ze wel op tijd. En haar advocaat was niet meer meester Delplancq, maar Jean-Paul Dumont. En Debruyn was zichzelf niet meer: ze was helemaal ‘gerestyled’, verkoopbaar gemaakt door haar nieuwe advocaat.

Hij had haar zelfs een aantal weken in een motel in de buurt van Brussel ondergebracht, waar hij haar psychologisch op het proces had voorbereid. Dumont had de kosten voor dat motel zelf betaald. Waarom stak Dumont geld in een vrouw die zelf geen rooie duit had, en die zelfs geen honderdste van het doorsnee-ereloon van een advocaat als Dumont – dat meestal in de vele miljoenen loopt – kon ophoesten? Geef toe, een advocaat die geld geeft, het is weer eens wat anders.

Bovenstaande kan je terugvinden op de website van Ben » CEPIC

Etienne. Misschien bedoel je het anders dan je het schrijft.

Niemand kan ontkennen dat er op een bepaald moment iets bijzonders in het water van de zwaaikom van Fauquez lag. Ik omschrijf het zo neutraal mogelijk. Dat is A. Het is de ploeg van de Deltacel die dat bijzonders op een bepaalde manier gevonden heeft. Dat is B.

Je schrijft dat zowel A als B manipulatie is van exclusief de hele ploeg van de Deltacel. Dat is jouw mening die je verkondigt zonder een duidelijke motivatie.

Wel, soortgelijke reactie: Nee dan. Gewoon nee. (En dat gaat niet om jouw persoon, maar om hetgeen je claimt zonder motivatie.)

ErnstB: er is niet 1 duiding. Dat merk je ook aan het voortdurende getwist daarover hier op dit forum en elders waar sommigen hun voortdurende tevergeefse best blijven doen om daarvoor anderen uit te spelen.

Of om het met de woorden van Willem Wallyn zelf te zeggen:

“Het waren slechts een handvol personen die de terreur zaaiden. Bovendien opereerden ze in steeds wisselende formaties waardoor ze uiteindelijk ongrijpbaar bleken. Het doel wisselde ook, want als je elk doel op zich bekijkt, kom je telkens op een ander motief uit. De enige personen die wisten waar ze mee bezig waren, waren de lui die het wagenpark beheerden, de gestolen wapens verdeelden. Dat hadden ze geleerd van de stay behind netwerken, die na de oorlog door de Amerikanen in veel Europese landen waren opgezet en in actie moesten komen bij een mogelijke Russische inval. Die netwerken werkten volgens dezelfde principes die de Bende van Nijvel hanteerden. Individuele aansprakelijkheid is daarom zo moeilijk te bewijzen. Er zijn er wel die gepakt werden en feiten bekenden, maar waarbij het nooit tot een proces kwam. Ofwel omdat ze dood waren, ofwel omdat ze vrijgesproken werden.”

Er valt nog heel wat te vertellen over Jean Joseph Touboul, die je aanhaalde in je bijdrage. Het verhaal is zeer summier weergegeven in Hilde Geens haar laatste boek. Daarover gezegd, Touboul was uiteraard geen eenzaat. 36 (!) namen, waarvan er verschillende terug komen bij feiten gepleegd door de ‘bende van Nijvel’. Maar dat is uiteraard volkomen… toeval.