Ongeveer anderhalf uur voor de overval in Aalst was het bepaald druk geweest aan de Overijsesteenweg nummer 70 in Hoeilaart. Een getuige die daar voorbij de indrukwekkende, in een tuin met parkallures verscholen villa wandelde, zag op de oprit voor het huis drie mannen rond een Ford Granada coupé staan, klaar om te vertrekken. De eigenaar van de villa was er niet bij. Twee van hen waren stevige, grote Europees uitziende jongens, maar vooral de derde man viel de getuige op. Hij was een stuk kleiner, vinnig en pezig, en hij had halflang zwart haar en een snor.

De kleine man, die duidelijk de leiding over het groepje had, was bijzonder zenuwachtig. Geagiteerd riep hij iets naar zijn twee maats en maakte zich klaar om achter het stuur van de Ford te kruipen. De wagen stond met zijn neus naar Overijse, in de richting van de oprit van de autoweg die naar de ring rond Brussel leidt. De getuige wandelde voort en keek niet om. Anderhalf uur later begon de moordpartij in Aalst.

Het was niet de eerste keer dat er opvallende dingen gebeurden rond het huis aan de Overijsesteenweg, waar in die periode overdag en 's avonds erg weinig leven viel op te merken. Een tijd voor de Granada op de oprit stond, had men 's avonds gezien hoe het symbool van de Bende van Nijvel, een zwarte Golf GTI, met grote snelheid door de straten van Hoeilaart raasde en ook de oprit van de Overijsesteenweg 70 opvloog. In de auto zat een kleine, pezige man met kort zwart haar en een snor.

Lees het hele verhaal op de website» De robotfoto en Bouhouche

Ik plaats dit voorval liever bij het gedrag van de hulpjes, met Bouhouche op kop. Er dient een killerteam opgehaald te worden in een safe-house ten westen van Brussel en afgeleverd worden aan de Delhaize van Aalst. Waarna het killerteam opnieuw moet opgehaald worden en naar een safe-house in de comfort zone te worden vervoert.

Was de Overijsesteenweg 70 in Hoeilaart misschien het return safe house? De killers dienden nog te verdwijnen na debriefing en (zoals beschreven door DeadLetterBox) in een metamorfose naar gewone burger.

De beruchte plaats op de Overijsesteenweg is een geel landhuis met veel groen en een vijver er omheen. Ik denk dat op het einde van het boek van Bouten iets staat over Lebrun. Zijn vrouw zou een ex-maitresse zijn van Bernard Mercier? Even op te zoeken...

Bouten heeft ook een gesprek gehad met Lebrun (pag. 532):

(...) Een eerder bezoek aan de villa [in Hoeilaart] had niets opgeleverd want de topadvocaat was verhuisd en bleek niet meer te pleiten. Pas onlangs vernam ik zijn nieuwe adres in Waterloo en besloot hem een bezoek te brengen, volgens mijn beproefde methode: gewoon onaangekondigd aanbellen want een telefonisch contact gaf de correspondent veel te gemakkelijk de kans mij vriendelijk maar beslist af te schepen. De Elisabethlaan in Waterloo is een doodlopende straat. Toen ik er die zaterdagnamiddag aankwam stond voor het huis van Lebrun een blonde vrouw te kletsen met haar overbuur. Het bleek de echtgenote te zijn van Lebrun die kort nadien zelf naar buiten kwam. Ik viel meteen met de deur in huis en vroeg terloops of ze Bouhouche kenden. Ik merkte een aarzeling. De man keek naar zijn vrouw en zij schudde ontkennend met het hoofd.

De gewezen rijkswachter Bouhouche. Hij is voor uw woning in Hoeilaart gesignaleerd.
"Oh die. Ja, ik herinner me zoiets."
En daarop tot haar echtgenoot: "Tu te rappele, chérie, la visite de la police qu’on a eu après les tueries à Overijse."
En dan tot mij: "Wij hebben hem nooit ontmoet. We woonden in Brussel. De villa heeft toen twee à drie jaar leeg gestaan voor verbouwingswerken."
Maar Bouhouche moet dit toch geweten hebben, dus stond hij in contact met iemand uit uw omgeving.
"Possible. Maar wij hebben met die zaak geen uitstaans."

Lebrun begon prompt over zijn werk als zakenadvocaat te praten met een indrukwekkend cliënteel, vooral Amerikaanse bedrijven en ook Air Zaïre. "Ik zat in het vliegtuig van de Zaïrese luchtvaartmaatschappij toen het in Zaventem aan de ketting werd gelegd. De maatschappij had de schulden te hoog laten oplopen. Bij mijn terugkeer naar huis heb ik een beroerte gekregen en heb zeker drie auto's geramd. Ik heb één maand in de coma gelegen. Mijn geheugen is daardoor voor een groot deel aangetast en ik heb mijn praktijk moeten stopzetten."

Dan begint een lang verhaal over enkele juridische zaken die hij ondanks een zwak dossier toch won. Ik besluit het over een andere boeg te gooien en geef de vrouw die me tot dan toe geen seconde uit het oog heeft verloren enkele complimenten over haar schoonheid. "Ik kan me voorstellen dat u toen als jonge vrouw veel succes had bij de mannen, want u bent nu nog een heel aantrekkelijke vrouw. U moet in het Brussel van toen heel wat ervaring hebben opgedaan."

Ik dacht aan al die partouses van le tout Bruxelles waarin de entourage van VDB het voortouw nam, maar ze schudt ontkennend het hoofd. "Je suis pas de Bruxelles mais de Montigny-le Tilleul." Ze dacht met dat ene zinnetje het gras voor mijn voeten te maaien maar mijn repliek kan tellen. Dan kent u Bernard Mercier? "Oui, bien sur, il était professeur. Je l’ai trés bien connu." En majoor Bougerol? Ik zag dat haar blik veranderde, ze aarzelde, dezelfde lichaamstaal als toen ik het woord "Bouhouche" uitsprak en ik kreeg de stellige indruk dat ze zich versproken had. "Neen, die ken ik niet."

Verschillende vragen dwarrelden door mijn hoofd. Had ze een relatie gehad met Bernard Mercier, een vriend van Bougerol en lid van de WNP? Was zij de contactpersoon tussen Bougerol-Mercier en Bouhouche? Verklaarde dit de aanwezigheid van Bouhouche voor haar woning? Mevrouw mag ik uw naam weten? "Neen, die zeg ik niet!" En waarom als ik vragen mag? "Daarom." Welk beroep oefende u vroeger uit? "Daar hebt u geen zaken mee."

Philippe Lebrun heeft het gesprek enigszins angstig maar ook met de nodige argwaan gevolgd. "Ze heeft nooit gewerkt, ze was huisvrouw." De conversatie heeft geen zin meer en ik besluit het Mercier zelf te vragen, als hij zich de vrouw tenminste nog wil herinneren.