Uit het proefschrift ’De netwerking van een neo-aristocratische elite in de korte 20ste eeuw’:

Richard van Wijck werd in 1938 geboren in Nederland en was rechtstreeks erfgenaam van de Unilever-aandeelhoudersfamilie R.G. Jurgens. In 1962 verwierf hij het domein Wildven in Essen (België), dat een villa en 105 hectare landgoed omvatte. Daarnaast erfde hij een fortuin van ettelijke honderden miljoenen.

Hij studeerde aan de universiteit van Leuven en vergaarde rond zich een hechte vriendenkring, voor wie hij vele jaren trouwens als mecenas zou optreden. In 1964 richtte hij met enkele studiemakkers aan de universiteit van Leuven de Ordre de Rouvre op. Jacques Jonet en Robert A. Remy zijn daar reeds van de partij (net zoals later dus bij de oprichting van de Cercle). Daarnaast was ook Julien Vanderbeken stichtend lid. Alle vier vinden we terug in CEDI. De Ordre de Rouvre was opgericht met als doel actie te voeren tegen de zogenaamde linkse katholieken en stond onder het patronage van mgr. Van Waeyenbergh.

In het programma van de Ordre stond de verdediging van het christendom en de strijd tegen het goddeloze atheïsme. Dit geheime genootschap groepeerde katholieken, activisten, anticommunisten en vocht voor een Europa dat terug de geest van de kruisvaarders zou beleven. De kruisvaart moest ditmaal wel gevoerd worden tegen de Sovjet Unie.

De "Rouvre" (zomereik) was het symbool van de Ordre omdat de eik al voor de periode van de Kelten het symbolische bindteken was tussen hemel en aarde. De eik was ook verbonden met de symboliek van het Keltische kruis. De inwijding tot de Ordre gebeurde volgens een vaste ritus en in diverse etappes. Eerst was men kandidaat lid (postulant), vervolgens werd men tot 'Ecuyer' benoemd en was men voor twee jaar 'Donat'.

Na twee jaar werd men benoemd tot 'Chevalier' van de Ordre. De abt van de Abdij van het Park in Heverlee vervulde vaak een rol bij de wijding van de ridders van de Ordre. Andere prelaten, zoals de aalmoezeniergeneraal van het Belgisch leger, mgr. Cammaerts, vervulden statutair de rol van geestelijk raadsman. In de praktijk kwam heel wat spirituele inspiratie eigenlijk van de orde der paters Benedictijnen. De Ordre had heel wat contacten met katholieke traditionalisten in Frankrijk.

Dit doet mij denken aan de mystieke/Keltische milieus waarbinnen sommige leden van WNP graag vertoefden. 

Hieronder nog de tekst over de crash van Van Wijck uit "De netwerking van een neo-aristocratische elite in de korte 20ste eeuw" van Klaartje Schrijvers (zij die niet graag veel woordjes lezen, kunnen nu best afhaken):

(...) In ieder geval slaagde Richard Van Wijck erin via de Ordre de Rouvre en de Cercle des Nations een invloedrijk relatienet op te bouwen. Hij koesterde echter de grote ambitie om door te dringen tot de financiële cenakels, en daartoe moest hij onvermijdelijk over een eigen bankinstelling beschikken. Rond 1975 maakte Richard, via Paul Van kerkhoven, kennis met de graaf Giorgio Gherardi Dandolo, die al spoedig daarna lid werd van de Cercle des Nations.

Deze Italiaanse graaf, door de laatste koning van Italië, Umberto II, in de adelstand verheven (al vindt men hem nergens terug in adellijke registers), beschikte over heel wat connecties in de internationale jetset van Italië,Zwitserland en Monaco. Zijn vader Sandro Gherardi was een erkend EG-ambtenaar. Samen met Dandolo werd Richard Van Wijck eigenaar van een bank in Lugano. De Credito Commerciale zette een reeks fiscaal even interessante als riskante operaties in en in 1976 werd een holding in Luxemburg opgericht. Die holding droeg de naam Credithold en werd een belangrijke scharnier voor latere Belgische financiële operaties.

Beheerder werd Theo Van Helvoort, lid van de Cercle des Nations en tevens één van de beheerders van de CCC. Credithold nam een participatie in de Brusselse verzekeringsmaatschappij North Europe International. De zaak ging echter later bankroet en het verlies liep op in de tientallen miljoenen frank. In april 1976 richtte Credithold in Brussel de Société Européenne de Gestion Industrièlle (SEGI) op, met een kapitaal van 10 miljoen frank. Beheerder werd opnieuw Theo Van Helvoort. Weer zat de bank Credito Commerciale uit Lugano achter de operatie.

SEGI verwierf samen met politieke vrienden uit de Cercle des Nations(waaronder Benoit de Bonvoisin), meer dan 7% van het kapitaal in de firma Boomse Metaalwerken. Maar enkele slimme oplichters (Godfrin en Zarotti) maakten Van Wijck en zijn vennoten alweer miljoenen lichter. Eén van die vennoten was Bernard de Marcken de Merken, die ten gevolge van dit avontuur zijn prachtige woning aan de Brusselse Louisalaan moest verkopen aan de groep Van Wijck. Graaf Dandolo baatte er later een casino uit voor de jetset van Europa.

Nog in 1976 begonnen Van Wijck en Dandolo met een nieuwe zaak, de NV Sogedex,een internationale handel in grondstoffen. Ook het domein van Van Wijck in Essen werd datzelfde jaar ondergebracht in een aparte NV Wildven. Paul Vankerkhoven werd beheerder. Van Wijck bracht er zijn domein van 105 hectaren in, maar diverse financiële transacties zorgden ervoor dat hij 6 jaar later zijn domein ter waarde van 126 miljoen frank en zijn hele privé-vermogen in bankroet zag opgaan.

Samen met de publicist en Vanden Boeynants’ intimus Jo Gérard (beiden lid van de Cercle des Nations) richtte de groep Van Wijck ook nog een import/export bedrijf op tussen België en Tunesië, de NV Société Générale Interfinancière (SGI). Afgevaardigd beheerder van de SGI werd baron Serge de Ceuninck, lid van de Cercle des Nations. Een jaar later benoemde Vanden Boeynants Richard Van Wijck, trouwens samen met Benoit de Bonvoisin, tot beheerder van het Legermuseum in Brussel, waar "toevallig" Jo Gérard de lakens uitdeelde. Maar de grote ambitie om een eigen bankinstelling te bezitten liet het duo Van Wijck-Dandolo niet los. In 1977 richtten zij opnieuw via de Luxemburgse holding Credithold de NV Credit Commercial et Financier (CCF) op.Voorzitter werd Richard Van Wijck, ondervoorzitter Giorgio Gherardi Dandolo.

Afgevaardigd beheerder werd baron Serge de Ceuninck en beheerders Alain Laets enprins Rodolphe de Croÿ-Roeulx. Stuk voor stuk leden van de Cercle des Nations. De CCF verstrekte niet alleen hypothecaire leningen aan EG-ambtenaren, maar trok ook gelddeposito's aan van een 50-tal vermogende Belgen die frauduleus werden doorgespeeld naar de Luxemburgse kapitaalmarkt. De CCF functioneerde dus spoedig als een clandestiene, occulte bankinstelling. Maar het duo Dandolo-Van Wijck ontsnapte nog lange tijd aan de controle van de overheid.

Wie hieraan niet ontsnapte was de vroegere schatbewaarder van de Cercle des Nations, graaf Hervé d'Ursel, schoonbroer van Benoit de Bonvoisin. Hij was een zakenrelatie van Van Wijck en samen zetelden ze al jaren in het beheer van de holding BUFA. In december 1977 verkocht d’Ursel de controle over BUFA aan de firma Continental Foods uit Puurs en verwierf hierdoor, via de Kredietbank Luxemburg, onrechtmatig 181 miljoen frank. Toch bleven d'Ursel en Van Wijck ook na die verkoop nog jaren beheerders bij BUFA. In november 1980 werd d'Ursel echter voor die fraudeoperatie gearresteerd en verbleef een maand in voorhechtenis in de gevangenis van Vorst. Twee jaar later zou Richard Van Wijck hetzelfde overkomen.

Terwijl de bank van Van Wijck en Dandolo in Lugano in 1979 werd verkocht aan de Credit Commercial de France te Genève, richtte de groep Van Wijck in augustus 1979 te Brussel nog vlug een computerbedrijf op, de NV Technology Management Systems. In 1982 ging die firma over kop. De krach van de ganse groep was nu onafwendbaar. Maar alweer leek het duo Van Wijck-Dandolo door de mazen van het net te kunnen glippen. In april 1982 verwierven zij tezamen met mevrouw Laets (echtgenote van Dandolo) en vader Gherardo Dandolo de helft van het kapitaal in de Antwerpse privé-bank "Beeckmans, Gheysens, Vanderlinden & Co", via de moedermaatschappij van die bank, de NV Finmob.

Toeval of niet, maar twee beheerders van die bank waren GuyMercier en Philippe Vanderlinden die al jaren samen met Van Wijck en d'Ursel in de beheerraad van BUFA zetelden. In juli 1982 werd een andere vriend uit de groep rond de Cercle des Nations en CEDI, de extreem-rechtse bankier Jack de Spirlet, directeur van de Antwerpse privé-bank "Beeckmans, Gheysens, Vanderlinden & Co". In de praktijk had de Spirlet zijn Brussels kantoor gewoon in de zetel van de Crédit Commercial et Financier: een echte bank kwam zich dus vestigen in de clandestiene bank.

En toen begon de Bankcommissie onraad te ruiken. Ze gooiden het op een geheimakkoord met de Antwerpse privé-bank, en zette die aan om geleidelijk en discreet haar nauwe banden met de CCF en Van Wijck af te bouwen. Graaf Dandolo rook onraad, verdween van het toneel en resideert sindsdien in Monaco. Richard Van Wijck ging uiteindelijk volledig bankroet en sleurde hierin bijna 20 vennootschappen mee. Het totale verlies werd geschat op meer dan 1 miljard Belgische frank. Van Wijck zelf verloor al zijn kapitaal en werd veroordeeld tot 20 maanden met uitstel. Hij zat één maand voorhechtenis uit. Pittig detail, zijn advocaat was niemand minder dan Xavier Magnée ... en ja, lid van de Cercle des Nations.

Bekijken we het frauduleuze bankroet van Richard Van Wijck dan valt één constante op: naast natuurlijk Richard Van Wijck, waren Gherardi Dandolo, Jack de Spirlet, Paul Vankerkhoven, graaf Yves d'Ursel, Bernard de Marcken de Merken, Benoit de Bonvoisin, Jo Gérard, Paul Vanden Boeynants, Serge de Ceuninck, prins Rodolphe Croÿ-Roeulx, Theo Van Helvoort en Xavier Magnée allemaal lid van de Cercle des Nations. Laten we er ook op wijzen dat zij in de Cercle des Nations tevens één of meerdere bedrijven of instanties vertegenwoordigden, en niet alleen diegenen die in het faillissement van Van Wijck betrokken waren.

Over Van Wijck, CCF en Marcel Morue:

Une coïncidence de plus en marge de l'enquête parlementaire sur la terrorisme

Le baron Richard van Wyck et le comte Giorgio Gherardi Dandolo comparaissent depuis une semaine devant le tribunal correctionnel de Bruxelles. Ils sont poursuivis pour escroquerie, détournement, faux et usage de faux apparus lors de la faillite frauduleuse du Crédit Commercial et Financier (CCF) qu'ils dirigeaient. Plus intriguante est la "croisade" moderne que ces catholiques intégristes mènent avec les Chevaliers de l'Ordre du Rouvre. Cette confrérie a des ramifications internationales qui ont permis au baron van Wyck de se rapprocher de feu la princesse Grace de Monaco et du maire de Nice, Jacques Médecin.

Un administrateur du CCF considère que les capitaux ont servi à alimenter les caisses de CEPIC et de la Nouvelle Droite. Dans les milieux de l'enquête, l'on s'interroge aussi sur le fait que le gendarme Marcel Morue, abattu par le tueurs du Brabant en 1983, devant le Colruyt de Nivelles, enquêtait sur le CCF.

Hieronder de originele bron:

Van Wijck interpellé: Spécial-l’Eventail en faillite

Retombée de la faillite de la S.A. Crédit Commercial et Financier – trou net de 263 millions – prononcée vendredi par le tribunal de commerce de Bruxelles : Richard Van Wijck, président de cette société, qui passe dans les milieux informés pour être une cheville avec certains milieux de droite, a été interpellé mardi, à la requête du parquet de Bruxelles par le juge d’instruction Collin. Un mandat d’arrêt a été ou serait sur le point d’être délivré contre ce financier d’origine hollandaise qui, soit dit en passant, a perdu son titre de [onleesbaar] belge. Rappelons que le juge Collin avait été chargé à la fin de la semaine passée de rechercher les éléments d’escroqueries éventuellement lié à l’activité du Crédit Commercial et Financier.

En outre, dans la foulée de la faillite de cette société, le tribunal de commerce de Bruxelles a prononcé mercredi matin la faillite d’office de la S.A. Centre Culturel de la Cambre et de la S.A. l’Eventail, éditrice de l’hebdomadaire Spécial-l’Eventail. Il a en outre déclaré la faillite sur aveu de la S.A. Rush Productions qui assurait notamment la régie publicitaire de Spécial-l’Eventail.

On sait que l’hebdomadaire [onleesbaar] régie – concession d’exploitation – du titre de l’hebdomadaire Spécial, précédemment édité séparément par la S.A. A.C.C. (Actualité en Copie Conforme) à la société l’Eventail, désormais faillie. A.C.C. a pour principal actionnaire l’ancien journaliste Pierre Davister, qui passait pour l’un des proches du président Mobutu, avec lequel il semble cependant avoir eu des démêlés au cours des dernières années.

Complétons l’information : une quatrième faillite a donc été prononcée dans le même engrenage, hier matin, celle de la S.A. Centre Culturel de la Cambre, propriétaire des bâtiments du Cercle des Nations, à Bruxelles [onleesbaar] cette faillite n’affecte en rien l’exploitation du Cercel des Nations, assurée par la s.p.r.l. Morel, ni les activités du Royal Automobile Club de Belgique, également locataire d’une partie du bâtiment.

Les circonstances

Le Centre Culturel de la Cambre faisait déjà l’objet d’une saisie immobilière signifiée à la requête de la société de crédit ANHYP. Et détail piquant, c’est à l’initiative en quelques sorte de la S.A. Rush qu’a été prononcée la faillite d’office de l’Eventail. En effet, en janvier et février, Rush avait protesté des traites représentant 2,5 millions qu’elle détenait sur l’Eventail. Cette dernière, [onleesbaar] 15 millions dus à l’imprimeur de Spécial-l’Eventail, la S.A. Scorpion aurait actuellement perdu l’intégralité de son capital social.

Et, tandis que le personnel n’était plus régulièrement payé, elle aurait accumulé un important passif vis-à-vis de créanciers publics privilégiés, c’est-à-dire le fisc – TVA et contributions directes – et l’Office national de la Sécurité sociale (cotisation sociales).

Signalons qu’à toutes fins utiles que les curateurs désignés de ces faillites en cascade et que l’on dit vraisemblablement fertiles en rebondissements judiciaires et politiques dans les jours ou les semaines à venir – sont respectivement – Mr. Van Rolleghem pour le Centre Culturel de la Cambre, Mr Hirth pour la S.A. Rush, M Tal et Walhin pour la S.A. l’Eventail.

Bron : Le Soir | Guy Depas | januari 1983