(...) Eind jaren 70 zag ik samen met Walter De Bock een politieke thriller van Sidney Pollack, Three days of the condor. Een beklemmend verhaal met veel doden over een interne afrekening binnen de CIA. Ik maakte mij ervan af met de bedenking dat het slechts fictie was en dat het alleen in de VS mogelijk was. De Bock had daar zijn twijfels over. Op zaterdagnacht 9 november 1985 stonden we beiden aan de Delhaize in Aalst. De Bock was toen heel zeker dat het geen overval was, wel een aanslag. Toen durfde ik hem al nauwelijks tegenspreken, vandaag zeker niet.

Lees hier het hele artikel van Paul Goossens » Nieuws

Zo lang men het spoor volgt dat de daders zelf gecreëerd hebben, trapt men in de val. Het creëren van valse sporen doet men niet zomaar, misschien daar eens goed bij stilstaan. En eens goed nadenken waarom er in Nijvel zoveel wapens gebruikt zijn. En dat men hetzelfde opnieuw doet met het dumpen van de zakken. Denken ze nu echt dat de oplossing in de zakken zit? Of is het eerder de zakken die een obstakel zijn? Wat als de zakken niet gevonden waren? Hoe ging het verloop van het onderzoek geweest zijn?

Zenga, heel zeker. Maar de Bende-feiten zijn wel op de één of andere manier verbonden aan elkaar. Het is dat er nog meer feiten en misdaden zijn die er mee samenhangen en die er nu buiten gehouden worden. Een belangrijke is de moord op Mendez en Montel zeker voor Overijse en de 85-reeks. Rond de aanslag op Vernaillen en Waver zijn er bomaanslagen die mogelijks in dezelfde sfeer afspelen, de moord op Ertijckx kan ook een Bende-moord zijn.

En dan gaat het ook niet over een gepland complot of zo of één bende, maar eerder een schimmig bloedig schaduwspel tussen duistere krachten (om het maar een omschrijving te geven).

Dendermonde is het onderzoek afgenomen enkel en alleen door andere dossiers op te vragen en de verbanden te zoeken. Vooral het Mendez-dossier en dat van Bultot mocht men niet inkijken.

En een ander uiterst merkwaardig gegeven is hoewel er in '78 een grote cocaïnezaak en onderzoek was, en dat Costa Rica in deze ook belangrijk is. En dit spoor ook even bij Dekaise aan bod komt, is er verder niets meer van te vinden in de dossiers. Juist dit cocaïne-spoor is één van de meest verhelderende om de aanloop van de Bende-feiten te snappen. Denk je nu echt dat het toeval is dat VDB gronden had in Paraguay? En ook nog eens genoemd wordt in drugdossiers plus dat zijn schoolvriend een sleutelfiguur is in internationale drughandel. Plus dat 2 doden die iets meer van de Bende van Nijvel konden weten - Mendez en Ertrijckx - ook heel duidelijk en expliciet in die richting wezen.

De meeste van de genoemde rijkswachters in het Bende-dossier hebben van heel dichtbij met drughandel te maken, dat verbind hen, niet de haat tegen de Rijkswacht of andere fabels. De Rijkswacht heeft aardig zijn vinger verbrand aan drughandel en wapenhandel en daar is iets heel grondig verkeerd gelopen tot in het Hof toe! De Rijkswacht moest een probleem oplossen waar ze zelfs de oorzaak van waren en die ze liever in de doofpot staken. De uitlopers van het NBD-dossiers zijn echt wel indrukwekkend, zonder die uitlopers te onderzoeken kan men de reactie van de Rijkswacht en alles er rond niet verstaan.

Stond Walter De Bock op de 'payroll' van de Staatsveiligheid? Lander Van de Sompel gaat er in zijn thesis dieper op in:

(...) Ook werd het archief van onderzoeksjournalist wijlen Walter De Bock geraadpleegd. Het archief werd geschonken aan het universiteitsarchief van Leuven. Grote delen van het verhaal over de rol van de Veiligheid van de Staat werden gebaseerd op zijn artikels, interviews en verzamelde documenten die terug te vinden zijn in het archief. De Bock schreef aan de vooravond van de start van de ‘Eerste Bendecommissie’ een reeks in de krant De Morgen over de Veiligheid van de Staat.

Hij interviewde ook een (anoniem) lid van de dienst. In een gesprek met onderzoeksjournalist Guy Bouten zei die hierover: "Dat zogenaamde interview is fake. De Bock stond op de payroll van de Veiligheid." Door die uitspraak verliest het archief van De Bock en het gebruikte materiaal heel wat geloofwaardigheid. Stel dat De Bock inderdaad op de betalingslijst van de Veiligheid prijkte, dan verliest ook dit verhaal heel wat krediet. Bouten claimde dat hij documenten gezien had van leden van de Veiligheid, die aantoonden dat er een zevental, vooral Franstalige journalisten, op de payroll van de Veiligheid stonden. Naast De Bock had hij het ook over journalisten Jan Willems en Serge Dumont.

Ook in zijn tweede boek over de Bende van Nijvel verwijst hij naar de dubbele rol van pers en media. Hij zou die documenten gezien gekregen hebben van Michel Dufrane. Deze agent werd bij de Veiligheid ontslaan wegens zijn banden met extreemrechts. Op zijn dubieuze figuur zal in de thesis dieper ingegaan worden. Toch is het opvallend dat de linkse, progressieve en kritische journalisten (zoals Walter De Bock en Jan Willems) van de jaren ’80 aangevallen worden. Bouten geeft verder geen argumenten en bronnen weer om zijn beweringen te staven. Het is belangrijk zich af te vragen op wat hij zich dan baseert. Zijn bron, Dufrane, heeft weinig geloofwaardigheid en Bouten geeft in zijn boek geen documenten weer die zijn beweringen kunnen staven – terwijl sommige passages wel gestaafd zijn met goed bronnenmateriaal. Waarom dit, belangrijke stuk, niet?

De verklaring van Bouten over journalisten die voor de Veiligheid zouden werken, dateert van de heisa rond de CEPIC-nota. Kort gesteld onthulde deze nota van de hand van de Veiligheid, de Brusselse politie en het kabinet van PS’er Philippe Moureaux bindingen tussen extreemrechts en baron Benoit de Bonvoisin. Na de bekendmakingen begon de baron zijn kruistocht tegen de Belgische Veiligheid van de Staat, pers en media. Op baron Benoit de Bonvoisin zal dit onderzoek uitgebreid ingaan.

De klacht werd onderzocht door het Hof van Beroep van Brussel. “Volgens het zesde onderzoekspunt van zijn arrest verzocht het Hof de rechter in de boekhouding van de Staatveiligheid uit te zoeken of de journalisten De Bock Walter in 1980 en 1981, Paul Geerts in 1981 en 1983 en Jacques Offergeld in 1983 en 1984 door de Staatsveiligheid betaald werden, hoeveel zij ontvangen zouden hebben, en, indien zij inderdaad iets ontvangen hebben, of dit was voor de publicatie van artikels betreffende de burgerlijke partij en/of leden van de CEPIC. (…) Wat de drie journalisten betreft die volgens de Bonvoisin door de Staatsveiligheid betaald werden: het blijkt dat het om drie personen gaat die op verschillende tijdstippen met de baron in conflict zijn gekomen.”

Nergens werden tijdens dat onderzoek sporen gevonden naar journalisten op de loonlijst van de Veiligheid. Opvallend genoeg ging het om journalisten die schreven over de dubieuze rol van de baron. Waarom hecht Bouten dan wel geloof aan het verhaal? Het is Geens die hier met een hypothese komt. Ze vermoedt dat Albert Raes, toenmalig hoofd van de Veiligheid, en Christian Smets, commissaris van de Veiligheid, steeds weigerden om met Bouten te spreken. Bouten had wel goede contacten met de baron. Laat het net de baron zijn die journalisten als De Bock beschuldigde van voor de rekening van de Veiligheid te schrijven. Het is zelfs De Bock die ontdekt dat er zich een grootschalige perscampagne tegen de Veiligheid ontplooide in de nadagen van de dubbele moord [in Anderlecht]. Er zal in het hoofdstuk ‘Rol van de Veiligheid van de Staat’ dieper op ingegaan worden. De beweringen van Bouten dienden eerst uitgeklaard te worden, anders zou het verhaal heel wat van zijn geloofwaardigheid verliezen. 

Bron: De Westland New Post: Pop-up van een veranderende samenleving? (thesis) | Lander Van de Sompel | 2017