Op 8 november 1985 hielden de familieleden van de slachtoffers van de overvallen in Eigenbrakel en Overijse een persconferentie. Wat is het schrijnend om te moeten vaststellen dat Justitie vandaag, 32 jaar later, nog altijd geen stap dichter gekomen is bij de waarheid en bij de daders van de gruwelijke feiten.

Familieleden slachtoffers Bende van Nijvel stellen zich vragen: “Waarom dat grote stilzwijgen?”

“Dat wij een vader, een moeder, een man of een zoon hebben verloren, kunnen wij niet met de mantel der stilzwijgendheid blijven bedekken. Wij mogen hun onzinnige dood niet vergeten al was het maar omdat andere onschuldigen gevaar blijven lopen zolang er geen einde komt aan dit banditisme!”.

Dat zeiden gisteren vier familieleden van slachtoffers van het bloedbad, dat de Bende van Nijvel op 27 september jl. aanrichtte bij overvallen op twee warenhuizen te Overijse en te Eigenbrakel. Bij deze slachting vielen in totaal 8 doden.

Meer dan één maand na de feiten – en precies ook op de dag dat te Verviers en te Eupen twee postbeambten werden begraven die bij een bloedige hold-up om het leven kwamen – wilden deze familieleden zich niet verder opsluiten in hun verdriet.

In aanwezigheid van de advocaten Graindorge en De man kwamen zij de overheid en meer bepaald de gerechtelijke diensten vragen waarom de daders van de moordpartijen te Overijse en te Eigenbrakel nog niet werden gegrepen, waarom iedereen het stilzwijgen bewaart over dit onderzoek …

Is dat om het werk van de speurders niet te belemmeren of veeleer een poging om te verdoezelen dat de rijkswacht en de politie klem zitten, zo vroeg één van de betrokkenen zich af.

Niet ondervraagd

Mevrouw Finné, de dochter van één der slachtoffers, maakte voorts haar beklag over de manier waarop haar moeder het drama op de hoogte werd gebracht. “Hoewel de slachting te Overijse ’s avonds omstreeks 20u geschiedde, werd mijn moeder – die gescheiden van haar man leefde – pas ’s anderendaags, om 14u, van de dood van haar echtgenoot op de hoogte gebracht. Ik werd zelfs niet gecontacteerd, laat staan ondervraagd. Komt daarbij nog dat de politie de avond van de feiten het huis van mijn vader is binnengedrongen. Ik begrijp dat zij een onderzoek moeten instellen, maar waarom zij dan meteen ook de tien aanwezige honden door een inderhaast bijgeroepen veearts lieten afmaken, is mij nog steeds een raadsel”, zo stelde de jonge vrouw, bij wie ook de overtuiging groeit dat de Bende van Nijvel niet bestaat uit gewone misdadigers.

“Zij vormen een goed georganiseerde groep, die waarschijnlijk niet zozeer uit is op geld maar die wel gedreven wordt door een ijzingwekkende bloeddorstigheid en die waarschijnlijk door een hooggeplaatst iemand wordt geleid. Hoe anders kan men verklaren dat de bende al meer dan twee jaar ongestraft kan opereren?”.

Geen politiestaat

Daarom ook zouden er – volgens mevrouw Finné – meer ordehandhavers in dienst moeten genomen worden. “Ik ga hier geen pleidooi houden voor een politiestaat, maar het gaat toch niet op dat criminelen ongemoeid hun gang kunnen gaan en onschuldige levens in gevaar kunnen brengen”, zo besloot zij prompt.

Mevrouw Djurovski, die bij het drama haar man verloor en ook haar zoon zag neerkogelen, toonde zich evenmin erg opgetogen over het optreden van de wetsdienaren kort na de overval. “Vroeger was ik er van overtuigd dat de politie en de rijkswacht behoorlijk werk leverden. Nu geloof ik dat niet meer. Al was het maar omdat sommigen mij hebben voorgelogen toen zij mij verzekerden dat mijn zwaargewonde zoon (die toch een belangrijke getuige kon zijn) geen gevaar liep in het ziekenhuis omdat hij voortdurend werd bewaakt. Welnu, dat was lange tijd niet het geval”, zo snikte ze.

Hulp?

Andere familieleden hadden ook opmerkingen over het gebrek aan steun. Zo beloofde een directielid van de warenhuisketen, waar de overvallen werden uitgevoerd, dat zijn onderneming een gedeelte van de begrafeniskosten van één der slachtoffers op zich zou nemen. Zulks is tot nog toe echter niet gebeurd.

Mevrouw Djurovski had dan wel weer lof voor de gemeentediensten die haar met raad en daad hadden bijgestaan. Al waren er ook daar soms betwistingen over bepaalde rekeningen en al werd niet bepaald kies opgetreden toen de vrouw de doorzeefde vrachtwagen waarin haar echtgenoot was gestorven, nauwelijks opgelapt terugkreeg.

En wat nu, zo vroeg een aanwezige. Duidelijk is dat de dames niet bij de pakken willen blijven zitten. Samen met de andere getroffen families (die gisteren om verschillende redenen niet op de persconferentie aanwezig waren) en met hun advocaten willen zij bijvoorbeeld met uittredend minister van Justitie Gol praten over de wet van 1 augustus 1985, die schadevergoedingen voorziet voor de slachtoffers van banditisme.

Ook zouden ze graag een onderhoud hebben met de procureur des Konings van Nijvel, die met het hele onderzoek naar de veelbesproken bende belast is. Maar de familieleden van de slachtoffers willen vooral dat al het mogelijke zou worden gedaan om dergelijke moordpartijen in de toekomst te voorkomen. “Wanneer een warenhuis een bouwvergunning aanvraagt, moet de brandweer een verslag maken over de brandveiligheid. Waarom kan men niet hetzelfde doen voor wat betreft de bescherming tegen overvallen en aanslagen”, zo vroeg één van de betrokkenen zich af. “Of moeten er misschien eerst nog doden vallen?”.

Bron: Het Laatste Nieuws | 9 november 1985