En toen was het online artikel weg.

Ik denk dat je in dit geval best kritiek op Bouten mag hebben. Ik heb vaak gezegd dat Bouten veel boven water gehaald heeft in zijn gesprekken met betrokkenen. Het probleem is dat Bouten die feiten zelf is gaan interpreteren zonder achtergrondinformatie. Wanneer bleek dat zijn theorie niet klopte paste hij het gesprek met de geïnterviewde gewoon aan 'dikke duim' en dan klopte de informatie wel.
Dan heb ik het over het eerste boek, de andere boeken heeft hij geschreven met informatie over mij van internet en nog meer dikke duim. Dat was ook de reden dat Bouten, behalve bij Vittorio, bij niemand meer terug kon komen voor verdere informatie. Ze stelden steeds hetzelfde: Bouten heeft iets heel anders in zijn boek geschreven dan wij aan hem verteld hebben.

Dat is geen probleem, met de informatie in die boeken kon iedereen zelf aan de slag, zeker als die personen over eigen informatie beschikken. Dat gaat niet op voor het laatste boek, dat is compleet verzonnen. Kijk mijn postings daarover nog eens na. Beuckels als de killer is je reinste fantasie, maar erger zijn de zogenaamde memoires. Er was geen dagboek, ook nooit geweest. Er was sprake van een verkapte huiszoeking bij Bouten in het bijzijn van zijn uitgever. Daarbij viel Bouten door de mand: hij kon geen dagboek tonen en dat was er, zoals gezegd, ook nooit geweest.

Nu begint Bouten weer met zijn 'zwamverhalen'. Hij vertelt zelfs dat Bob Beijer bevestigd heeft vanuit Thailand dat het dagboek echt bestond. Niets is minder waar, op het Franstalig forum hebben Bob en ikzelf los van elkaar bevestigd dat Dany niet op een dergelijke manier praatte, laat staan iets opschreef. Het enige echte in de memoires had Bouten gekopieerd uit het boek 'De Laatste Leugen' van Bob. Een stukje uit het artikel over de memoires:

In het dagboek schrijft Bouhouche onder meer over de schietclub:Leopoldsburg. De T121. Mijn favoriete club omdat we er schieten met oorlogswapens. Instinctief vuren. Er is een foto gepubliceerd in NEM van onze favoriete oefening. Ik loop op kop, gevolgd door Tonio, Alain... Dat waren nog eens tijden.

Hoeveel kolder kan iemand verzinnen. Tijdens het proces. Het laatste waar Bouhouche op dat moment aan dacht was wel een nietszeggende trainingsloop. Ze waren op weg naar een oefening. Bouhouche vergeet in zijn memoires te vertellen welke oefening.

1. Bouhouche schreef nooit iets op dat tegen hem gebruikt kon worden.

2. Onderling werd een heel andere naam gebruikt voor de schietclub.

3. Ook voor het instinctief schieten gebruikten zij de naam van de schietoefening.

4. Bouhouche zijn geheugen laat hem in de steek, de tweede man was de wapenhandelaar Francois Dehan.

5. De naam van de Reus op de foto was Bouhouche zeker ook vergeten? Of toch niet vergeten, de schrijver van de memoires, 'Guy Bouten' kende de personen op de foto niet!

Kan mij moeilijk inbeelden dat zo iemand een dagboek laat rondslingeren. Tenzij hij het zelf wil dat deze info aan het licht kwam. Maar dan zou ik me toch eerst afvragen dat het opnieuw geen extra laag mist is om nog meer verwarring te zaaien.