(...) Gedurende vele jaren werkte Petitjean (*) in deze sector samen met Francis Dessart, een kleurrijke, bij het grote publiek vrijwel onbekende figuur. Dessart noemt zich professor en ambassadeur en bedacht zichzelf met talloze andere fantaisistische titels, maar fungeerde vooral als oplichter, spion en informant van westerse inlichtingendiensten. Sinds de jaren zestig stond Dessart in contact met de CIA, de World Anti-Communist League (WACL), de Moon-sekte en het Portugese ‘persagentschap’ Aginter Press, het beruchte bijhuis van de Portugese geheime dienst ten tijde van dictator Salazar en het zenuwcentrum van het extreem-rechtse terrorisme en de strategie van de spanning.

Petitjean en Dessart vonden elkaar in 1976, bij de oprichting van de vzw Amitiés Arabes, waarvan onder anderen ook Guy Mathot (PS) en Georges Clerfayt (MR) lid werden. Een paar jaar later werden ze beiden stichtende leden van het Mouvement pour les Etats-Unis d’Europe, en er volgden nog een hele reeks andere verenigingen en neporganisaties.

Petitjean loodste zijn medewerker binnen bij wat toen nog de PRLW heette en bezorgde hem een job bij Delipro, een organisatie voor ontwikkelingssamenwerking waarvan Petitjean voorzitter was. In die hoedanigheid reisde Petitjean destijds bijvoorbeeld naar Ivoorkust, had hij gesprekken met de toenmalige Zaïrese minister van Buitenlandse Zaken Justin Bomboko (de latere ambassadeur in België) of ging hij naar de begrafenis van de vermoorde PLO-leider Naïm Khader.

Midden jaren tachtig kwam er officieel een einde aan de mooie samenwerking tussen Petitjean en Dessart. De redenen daarvoor waren niet alleen de hardnekkige geruchten dat Dessart een medewerker was van zowel de Oost-Europese geheime diensten als van de Belgische staatsveiligheid. Nog gevaarlijker was dat zijn naam opdook in de marge van het schandaal over de ontdekking van het bestaan van de neonazi-militie Westland New Post (WNP), in de affaire van de sekte Ecoovie en in een aantal twijfelachtige pro-Kadhafi-activiteiten, zoals een bizarre poging om de Luikse luchthaven van Bierset te verkopen aan de Libische leider.

Zoals het maanblad Deng in maart jl. uitvoerig aantoonde, is Dessart nog steeds alive and kicking. “De belangrijkste Belg in het buitenland is niet Guy Verhofstadt of Kim Clijsters”, schreef Deng. “De belangrijkste Belg heet Francis Dessart. Hij beschikt over meer internationale diploma’s en internationale functies dan Willy Claes en de rest van zijn landgenoten bij elkaar geteld. De geheimagent, professor en ambassadeur werkt in de schaduw. Hij draait rond de weke onderbuik van grote internationale organisaties als de Europese Unie, het Rode Kruis, de Verenigde Naties, de niet-gouvernementele organisaties en het andersglobalisme. Daar speelt hij al meer dan 30 jaar mee in een van de grootste, wereldomspannende oplichtingcircuits die deze aarde ooit heeft gekend.”

Lees hier het hele artikel » Nieuws

(*) Charles Petitjean, in 2004 lijsttrekker van het Front National in Charleroi.

Rond 1981 meldde zich een ander figuur bij het prestigieuze instituut [IRS: Institut Relations Diplomatiques]. Hij werd al vlug bestuurder en afgevaardigde. Zijn naam: Francis Dessart. In april 1983 begaven Van Huynegem en Dessart zich naar Tripoli om er hun prijs uit te reiken aan kolonel Kadhafi omdat die de Lybische ambassades omvormde tot 'volksbureaus'. De kolonel moet blij geweest zijn met de onverwachte attentie. Onverwacht? Misschien toch niet, want Dessarts contacten reiken ver, heel ver ...

Het mysterie

'Francis Dessart: beschouwd door sommigen als een "mol" van het Oosten in de schoot van rechtse bewegingen in België.' Dat kan je lezen in 'Enquêtes et Réportages', een trimestrieel blad, gepatronneerd door Aldo Mungo, een man die tenminste rond 1978 zeer nauw betrokken was bij de Europese verenigingen van aartshertog Otto van Habsburg. Misschien... 'Dessart is een agent van een of andere westerse inlichtingendienst, geïnfiltreerd in linkse bewegingen', vertelden me mensen uit linkse milieus. Misschien... Dit laat het al vermoeden. Francis Dessart is zonder enige twijfel een zonderling figuur, een man die er in slaagt zich zowel ter linker als ter rechterzijde, en dit soms tegelijkertijd, verdienstelijk te maken. Ik zit met de handen in het haar voor een berg documentatiemateriaal.

Ik kan het raadsel niet oplossen. Toen ik hem om uitleg vroeg betreffende een ridderorde en een aantal organisaties waarvan hij lid is, antwoordde hij me: 'Waar u mee bezig bent, intrigeert mij... Als u verduidelijking over de Orde wenst, schrijft u dan naar haar commandeur, dat is logischer. Ik heb het veel te druk. Wat mijn functies betreffen, die dient zeker niet voor te komen in uw boek over het ridderschap. Ze hebben niets bijzonders om het lijk.' Kort en duidelijk.

Gesprekken met andere mensen leverden ook al weinig tastbaars op. Het mysterie werd almaar groter. En nochtans moet het ontsluieren van het mysterie Dessart bijzonder interessant zijn. Als je de quasi-ontelbare filiaties en activiteiten van Dessart - die zich protestants aalmoezenier, journalist, professor, commandeur en nog veel meer noemt - naast mekaar zet, kom je tot zeer merkwaardige vaststellingen. Het ene probleem schept het andere. Hoe slaag ik erin de informatieberg te zuiveren van trivialiteiten? Wat is belangrijk en wat niet? Wat moet ik met die met mekaar vervlochten feiten? Ik moet me maar eens neerleggen bij het feit dat in het rijk der ridders menig verhaal ongeschreven zal blijven.

Op het einde van de jaren zestig en het begin van de jaren zeventig voerde Francis Dessart duidelijk een linkse koers. Hij militeerde in kringen van gewetensbezwaarden en steunde openlijk Afrikaanse en Arabische bevrijdingsbewegingen. De interesses die hij toen had voor de Afrikaanse en Arabische politieke situatie zouden trouwens zijn verdere carrière blijven bepalen. In het midden van de jaren zeventig werd hij redacteur van het blad 'Demain Ie Monde', een uitgave van het 'Centre National de Coopération au Développement' (CNCD), de Franstalige tegenhanger van het Nationaal Centrum voor Ontwikkelingssamenwerking (NCOS), organisator van de overbekende 11.11.11.-acties.

De 11.11.11.-acties kregen rond 1977 nogal wat tegenwind vanuit extreem-rechtse hoek. Vooral de kringen rond het extreem-rechtse blad 'Nouvel Europe Magazine' (NEM), waarrond ook de privé-militie 'Front de la Jeunesse' draaide, hadden nogal wat kritiek. Het CNCD zou betrokken zijn bij wapenhandel met landen van de Derde Wereld, zou complotten smeden ten voordele van de communistische bevrijdingsbewegingen in Derde Wereld-landen, en zou Chileense vluchtelingen helpen. Dat 'Nouvel Europe Magazine' dictator Pinochet verdedigde was overduidelijk. Het CNCD kreeg trouwens bezoek van het Front de la Jeunesse. 'Dierenvrienden'-militanten van het 'Front' lieten in de lokalen van het CNCD een stel witte muizen de vrije loop. Maar NEM ging nog verder. Het blad pakte ook uit met verhalen over het privé-leven van sommige CNCD-leden. Het moest duidelijk worden dat het CNCD geïnfiltreerd was door Moskou.

En wat blijkt na al die jaren? De toenmalige medewerker van het CNCD, Francis Dessart, was reeds in 1976 lid van het 'Comité Exécutif van het Comité Hongrie '56-'76, waarin ook Emile Lecerf zetelde, de hoofdredacteur van Nouvel Europe Magazine! Bovendien verkeerden beide heren in bijzonder gezelschap: Florimond Damman en Ernest Tottosy, beiden betrokken bij de Europese bewegingen van aartshertog Otto van Habsburg, en ook Jacques Borsu, stichter-voorzitter van de nazistisch geïnspireerde Europese Partij - 'militeren voor de Europese partij is Europa dienen met "eer en trouw”. Tussen haakjes, Etienne Verhoeyen en Frank Uytterhaegen vermelden in hun boek 'De kreeft met de zwarte scharen' dat de Europese Partij van Borsu trainingskampen in de Ardennen organiseerde samen met de Vlaamse Militanten Orde (VMO). Het 'Comité Hongrie '56-'76' was er vooral op uit anti-communistische propaganda te verspreiden naar aanleiding van de bloedige onderdrukking door de Sovjets van de Hongaarse volksopstand in 1956. Dat die anti-communistische propaganda nog wel andere, zelfs neo-nazistische, belangen diende, was wel duidelijk. Daar stonden bepaalde leden van het 'Comité Exécutif' garant voor.

Een ander lid van het 'Comité Exécutif van het 'Comité Hongrie '56-76' was toen Bernard Mercier, ridder van de Milice de Jésus-Christ. Die lag in 1976 ook aan de basis van 'Les Amitiés Arabes', een vereniging die ijverde voor de Arabische zaak. Tot 1981 was Francis Dessart er beheerder. Secretaris-generaal was Jean Dagonnier, die Dessart goed kende bij het CNCD, en die ook redacteur was bij 'Demain Ie Monde'. Maar Jean Dagonnier had nog andere interesses. Hij was - zo stelt Frédéric Laurent in zijn boek 'l'Orchestre Noir' - een Belgisch correspondent van Aginter Presse, een annex van de vroegere Portugese PIDE, de privé-politie van dictator Salazar. 'Aginter Presse' deed dienst als spionage-agentschap, als huurlingen- en terroristenrekruteringsbureau en stond bekend als fascistische internationale.

Jean Dagonnier verklaarde aan Frédéric Laurent dat hij als een ex-lid van de SRR (Service de Renseignement de la Résistance) geïnfiltreerd was in Aginter-Presse voor rekening van een weerstandsbeweging. Een ander contactman van de vroegere Aginter-Presse, schrijft Laurent, was Jean Thiriart, een man die samen met Emile Lecerf van Nouvel Europe Magazine aan de wieg stond van Jeune Europe, waaruit veel gevormde rechtse militanten zijn gekomen. Aginter-Presse beschuldigde de groep van Jean Thiriart er later van gelieerd te zijn met inlichtingsdiensten van Arabische landen. Inlichtingsdiensten van Arabische landen? Zowel Jean Dagonnier als Francis Dessart beschikken over goede contacten in Arabische landen. Toeval? Interessant is dat Dessart in 1983 de prijs van het 'Institut des Relations Diplomatiques' ging uitreiken aan kolonel Kadhafi.

Frédéric Laurent meldde verder dat Aginter-Presse ook gelieerd was met de entourage van Frans-Joseph Strauss, een intimus van aartshertog van Habsburg. De Spaanse contacten - aldus Laurent - liepen via CEDADE, Circulo Espanol de Amigos de Europa, een organisatie door Spaanse fascisten en Duitse nazi's opgericht in 1966 te Barcelona. Ze bestaat nu nog steeds en ijvert voor een 'Europa der Volkeren'. Het CEDADE is zeer anti-semitisch geïnspireerd.

Een van hun stickers luidt: 'pas op, jood op 50 meter'. Het CEDADE beschikt zelfs over para-militaire organisaties. De 'Alianza Apostolica Anticommunista' (AAA), waarin een gedeelte van Lopez Rega's Argentijnse doodseskaders zijn opgegaan, worden regelmatig geciteerd. In 1981 maakte de Franse pers melding van het bestaan van een Frans filiaal van het Spaanse CEDADE, dat het blad 'Projets et Références' verspreidt. De organisatie, waarvan sprake, heette 'Cercle Ecologique des Amis de l'Europe' (CEDADE). Die groep verwees expliciet naar de Spaanse organisatie met dezelfde initialen, had hetzelfde symbool, verspreidde posters van fascistische leiders en zat ideologisch in hetzelfde, zij het ietwat meer genuanceerd vaarwater. 'Bescherm de etnische eenheid van je volk', 'Weiger verarming door rassenkruising', 'Verwerp ontaarde vormen van seksualiteit', 'Bescherm je afkomst'. Dit waren de principes waarop een 'nieuw Europa' moest gebouwd worden.

CEDADE-Frankrijk gaf wel toe dat er contacten waren geweest met de Spaanse zusterorganisatie, maar beweerde dat die sinds kort verbroken waren en dat de beschuldigingen dus overdreven waren. Nochtans bleek dat de directeur van 'Projets et Références' in die tijd een man was die nauwe banden had met CEDADE-Spanje. Bovendien zetelden in het 'Erecomité' van het blad verscheidene heren die zeer nauw gelieerd waren met extreem-rechtse en zelfs nazistische kringen. Puur toeval, beweerde 'Projets et Références', dat maakt duidelijk hoe open we wel zijn. Maar wat blijkt? Ook Francis Dessart behoorde toen tot de 'comité d'honneur'. Ook toeval? Feit is dat Francis Dessart sommige medewerkers van de vroegere Aginter-Presse kende...

Maar laten we niet speculeren. Alleen de feiten tellen. Francis Dessart voelde zich inderdaad ook geroepen Om het 'Europa der volkeren' te propageren. Daartoe richtte hij in 1978 tesamen met PRL-eminentie Charles Petitjean het 'Institut de Documentation et d'Etudes Européennes' (IDEE) op, aangesloten bij de 'Beweging voor de Verenigde Staten van Europa', dat indertijd vanuit Vlaams-nationalistische hoek steun kreeg. Die 'Beweging', ook 'Union of European Federalists' (UEF) genoemd, is op zijn beurt geaffilieerd met de Paneuropese Unie van aartshertog Otto van Habsburg. Hoe een dubbeltje rollen kan. In 1979 werd Dessart lid van het 'Kuratorium' van de 'Ludwig Frank-Stiftung fur ein Freiheitsliches Europa', een Duitse organisatie die overal KGB-agenten ontwaart en vindt dat de vredesbewegingen door Moskou gesteund worden. De Münchense stichting wordt gedragen door voorname CSU'ers rond Frans-Joseph Strauss en Otto van Habsburg.

Welk spel speelt Dessart? Is Dessart in de invloedssfeer van de aartshertog terechtgekomen? Alles wijst erop. Immers... Dessart werkt samen met Jacques Jonet, vertrouweling van de aartshertog, met Tottosy, met Damman... Dessart spreekt op internationale bijeenkomsten van de World Anti-Communist League (WACL), publiceert zijn conferentie in Damocles, het blad van de 'Ligue Internationale pour la Liberté', waar Paul Vankerkhoven voorzitter was
 Dessart wordt in 1979 hoofdredacteur van het blad 'Les Européens' dat verspreid wordt in de milieus van de 'Europese Gemeenschap'. Hij werkt samen met Bernard Henry, Luc Beyer de Rycke, beiden bekend in Otto's Europese organisaties... Intussen (tot 1981) werkt Dessart nog steeds als redacteur in 'Demain Ie Monde' van het CNCD. Op zijn minst een merkwaardige combinatie.

Datzelfde jaar 1981 gebeurt er heel wat. De CEPIC wordt ontmanteld en gedeeltelijk gerecupereerd door de PRL. Blijkt dat Dessart kabinetsmedemerker wordt van PRL-staatssecretaris Etienne Knoops. Tot 1985 is hij ook hoofdredacteur van het blad 'Liberté', het officiële orgaan van de Liberale Ontwikkelingssamenwerkingsorganisatie DELIPRO. Voorzitter van DELIPRO is volksvertegenwoordiger Charles Petitjean. Beheerders zijn onder meer Herman De Croo en Willy Schollaert. Kortom, Dessart komt in de hoge liberale kringen terecht. Je zou kunnen stellen dat met Dassart, DELIPRO er een kenner van de Arabische en Afrikaanse problematiek bij heeft. Maar in dat officiële blad van de liberalen verschijnen, sinds de aanstelling van Dessart als hoofdredacteur, zeer positieve artikels over zeer vreemde organisaties. Organisaties als het 'Institut des Relations Diplomatiques' van 'paltsgraaf' Emile van Huynegem, waarbij Dessart intussen is aangesloten, 'Pax Mundi', de 'World Anti-Communist League' en... de Moon-sekte krijgen bijzonder veel positieve aandacht. Dit is toch wel zeer merkwaardig.

Zonder ze bij naam te noemen (het gaat om schermorganisaties als bijvoorbeeld 'International Cultural Foundation') prijst Dessart de Moon-sekte en feliciteert de initiatiefnemers... Trouwens, in dezelfde periode schrijft Dessart ook pro-Moon-artikels in het tijdschrift van de Moon-sekte zelf. Wel, wel, wel ... Dessart prijst in 'Liberté' ook een andere sekteleider, 'professor' Norman William. Dit heerschap noemt zich ook 'Man', indiaan van de stam der 'Mic-Mac'. (…)

In een officieel PVV-PRL-orgaan als 'Liberté' komen dus wel zeer eigenaardige zaken aan bod. Duidt dat op de infiltratie van bijvoorbeeld de Moon-sekte - die er zeer veel propaganda krijgt - in liberale kringen? Ik heb vroeger reeds gewezen op bestaande coëxistenties sinds 1981 tussen bepaalde liberale milieus, aanhangers van aartshertog Otto van Habsburg en adepten van de Moon-sekte. Dat komt onweerlegbaar ook in 'Liberté' tot uiting. De centrale figuur schijnt Francis Dessart te zijn. Voor wiens rekening? Dessart zelf beweert op te komen voor minderheidsgroepen en de vrijheid van godsdienst. Die argumentatie vormde trouwens ook de basis voor zijn verdediging van de Hare-Krishna-beweging tijdens haar persconferentie in september 1986. Toen verdedigde Dessart 'Hare Krishna' openlijk. Later zou hij dat ook voor andere 'minderheidsgroepen' doen. Je zou kunnen stellen dat Dessart handelde zonder dat zijn opdrachtgevers in 'Liberté' op de hoogte waren van wat al die organisaties nu precies voorstelden. Met andere woorden dat Dessart de PRL en PVV-excellenties in de luren heeft gelegd.

Maar wat dan te denken van een plechtige ceremonie die doorging in 1982, georganiseerd door het 'Institut des Relations Diplomatiques' van 'paltsgraaf' Emile Van Huynegem, waarbij Charles Petitjean, de eminente voorzitter van DELIPRO, tot ridder werd geslagen van een ander verzinsel van Van Huynegem, de 'Ordre du Mérite Eurafricain'? In 'Liberté' staat het zo: 'Tijdens een officiële plechtigheid werden de onderscheidingstekens en het diploma van Ridder in de 'Ordre du Mérite Eurafricain' aan hem (Petitjean, nota van de auteur) overhandigd door M. Emile van Huynegem, president van het 'Institut des Relations Diplomatiques'. Hier werd het meest briljante publiek bijeen gebracht. Meer dan honderd personaliteiten van de Belgische Regering, van de Ambassades, van de Internationale Diplomatieke Kringen, hebben door hun aanwezigheid en door hun gelukwensen, hun waardering voor Meneer de Afgevaardigde Petitjean willen tonen, evenals het belang dat zij hechten aan de ere-onderscheidingen van de "Institut des Relations Diplomatiques”.’

Er waren inderdaad liberale ministers aanwezig op de huldiging van Petitjean die avond in de salons van de Westburg, als ook Sylvère Lebon van de "Association Belgo-Hispanique', Belgisch vertegenwoordiger van de pretendent op de Azteekse kroon prins Moctezuma, en generaal Omer Van Houtte, dignitaris van de 'Ordre de Saint-Jean Baptiste d'Amérique'... De 'paltsgraaf' is dus doorgedrongen tot de hogere - liberale - politieke kringen, wellicht dank zij zijn vertegenwoordiger Francis Dessart. Misschien laten de heren en dames ministers zich binnenkort kronen door 'Son Altesse Royale Timour, Grand Khan de toute la Tartarie et la Mongolie’, alias 'Monseigneur Ivan Busà I’! Dat zou pas mooi zijn ...

Opeens wordt veel verklaarbaar. Decroo's naam op de lijst van de 'Fédération des Combattants Alliés d'Europe', een zusterorgamsatte van de 'Ordre de Saint-Jean Baptiste d'Amérique'; de coëxistenties; de aanhang die gefantaseerde ridderordes in hogere kringen hebben. Ik herinner me Dessarts woorden: 'Wat mijn functies betreft, die dienen zeker niet voor te komen in uw boek over het ridderschap. Ze hebben niets bijzonders om het lijf.'

Op 30 januari 1986 verschenen in de bijlagen van het Belgisch Staatsblad de statuten van de 'Commanderie Royale de l’Ordre Souverain, hospitalier et militaire de Saint-Jean de Jérusalem, Chevaliers Oecuméniques de Rhodes et de Malte en Royaume de Belgique, Commanderie Royale de I'O.S.J. en Royaume de Belgique'. Tot die ridderorde behoort... Francis Dessart, 'Grand Commandeur du Prieuré royal de Castille et de Léon de I'O.S.J., et Ministre plénipo-tentiaire'. Lezer, 'fasten your seatbelts' …

Bron: Ridders van Nu | André Van Bosbeke

De afstand tussen die garage en de woonplaats van Dessart is exact 60 meter! Van wanneer tot wanneer woonde Dessart daar?