Zelfs slachtoffer en laatste voorvechter geeft Bende-dossier op - David Van de Steen gelooft niet meer in opheldering door Justitie

Nadat de Bende van Nijvel meer dan dertig jaar zijn leven beheerste, staakt David Van de Steen “zijn dagelijkse gevecht om de waarheid”, net op het moment dat zowel zijn tweede boek als een film over de gruwel uit de jaren tachtig uitkomt. “Ik besef dat ik niet veel meer moet hopen. Ik ben uitgeput.”

Morgen stelt Van de Steen zijn tweede Bende van Nijvel-boek voor in zijn thuisstad Aalst. Anderhalve week later verschijnt de film ‘Niet schieten’ van Stijn Coninx, over de aanslag op de Delhaize in 1985 waar Van de Steen zwaargewond raakte en zijn ouders en zus verloor. Twee belangrijke momenten voor de man die na de ogenschijnlijke doorbraak rond de Reus in oktober vorig jaar het onderzoek een tweede adem zag krijgen en de hoop koesterde dat de waarheid eindelijk zou bovenkomen. “Maar na het boek en de film is het voor mij gedaan”, zegt de Aalstenaar.

Lees hier het hele artikel » Nieuws

Het programma 'Van Gils & gasten' op VRT van vanavond wordt helemaal gewijd aan de film van Stijn Coninx. In de studio: Stijn Coninx, Zita Wauters, Jef Vermassen en David Van de Steen.

'Overlever van de Bende van Nijvel': David Van de Steen ontmoet de man die hem redde

Op zijn negende verloor David Van de Steen zijn ouders en zusje bij de aanslag van de Bende van Nijvel op de Delhaize in Aalst, zelf raakte hij verminkt voor het leven. Zijn verhaal van vallen en opstaan is er één op maat van de filmindustrie. Met ‘Niet schieten’ verfilmde Stijn Coninx de autobiografie die Van de Steen met Humo-journaliste Annemie Bulté schreef. Acht jaar later was er nood aan een vervolg op dat boek: in ‘Overlever van de Bende van Nijvel’ gaan ze praten met andere slachtoffers, betrokkenen, ex-speurders, ex-gangsters en filmlui. Die ontmoetingen diepen het levensverhaal van Van de Steen beklijvend uit: ‘De ravage van de Bende is ontiegelijk veel groter dan die 28 doden.’ Een voorpublicatie:

'Ik liep je eerst voorbij omdat ik dacht dat je dood was. Maar toen hoorde ik je kreunen'

Drie weken na de overval. Voor de deur van mijn ziekenhuiskamer is het altijd een grote drukte. Ik ben een studieobject voor de dokters, die naar een oplossing zoeken om mijn been te redden. Het is een gemene wonde. Bij het laatste schot, dat de gangster van dichtbij op me loste, heeft de hagel zich langs alle kanten verspreid. De stukjes lood zijn diep in het vlees geslagen. Hagelbollen hebben een enorme vernieling aangericht. De heupkop is weggeschoten. De slagader en de spieren zijn doormidden gesneden. Eigenlijk hangt alles alleen nog met wat huid aan de onderkant van mijn bil aan elkaar. Mijn jeansbroek heeft het been op zijn plaats gehouden, maar op de operatietafel is het uit elkaar gevallen. Dokters hebben er chromen pinnen ingestoken, die ervoor moeten zorgen dat het verhakkelde boeltje weer aan elkaar groeit. Elke dag moet de wonde uitgewassen worden, en dat doet zo’n pijn dat mijn hoofd bijna ontploft.

Mijn grootvader, Albert Van den Abiel, is mijn grootste houvast. ’s Morgens lig ik in bed al vroeg op hem te roepen. Hij staat er elke dag, en blijft bij mij tijdens alle behandelingen, verzorgingen en operaties. Het moet ontzettend moeilijk voor hem zijn om zich staande te houden, maar hij doet het voor mij.

Elke dag komt ook zuster Bénédicta langs, de directrice van het ziekenhuis, een vinnig klein dametje. Onder haar nonnenkap zitten twee arendsogen die alles scherp in de gaten houden. Als het bed niet perfect is opgemaakt, als ik geen water meer heb, of niet op tijd verzorgd ben, dan krijgen de verpleegsters ervan langs. De directrice loopt zich de benen van het lijf om het mijn familie zo comfortabel mogelijk te maken. Soms vergezelt ze mijn grootvader en mij naar de operatiezaal. Mijn grootvader beschouwt zuster Bénédicta als een heilige. Haar bezorgdheid staat in schril contrast met de onverschilligheid van het gerecht waarmee mijn familie elke dag een beetje meer te maken krijgt. Niemand van onze familie heeft tot nu toe iemand van het gerecht of de politie op bezoek gekregen. Niemand van onze familie is officieel op de hoogte gebracht dat mijn pa, mijn ma en mijn zus zijn vermoord. Op de avond van de aanslag zijn tantes en nonkels zelf naar ons gaan zoeken, anders hadden ze een dag later nog niks geweten.

'Ik ben een studieobject voor de dokters, die naar een oplossing zoeken om mijn been te redden.'

De verpleegsters vertellen dat in de nacht dat ik werd binnengebracht, iemand van het gerecht urenlang voor de deur van de operatiezaal heeft zitten wachten. Om de kogels te recupereren die de dokters uit mijn been haalden. Een paar dagen later heeft een verpleegster voor mijn grootvader een grote witte zak bij, die één van de speurders haar heeft meegegeven. ‘De zak stinkt verschrikkelijk naar bloed,’ waarschuwt ze hem. Het zijn de kleren die ik op de fatale avond droeg, doordrenkt van bloed en doorzeefd met kogelgaten. De jeansbroek die ik droeg, en de nieuwe Kickers die ik daags voordien had gekregen bij Schoenen Muys in Ninove.

In mijn anorak was een kogel de rechterzak binnengedrongen en er aan de voorkant weer uitgevlogen. ‘Je hebt nog veel geluk gehad,’ vertelt mijn grootvader achteraf. In de zak heeft hij mijn muts teruggevonden: er zitten twee kogelgaten in, net onder de pompon. (...)

Bron: Humo | 24 september 2018

De rest van het artikel zit achter een betaalmuur.

Vermassen hoopt dossier Bende van Nijvel weer leven in te blazen met nieuwe getuigenissen

Advocaat Jef Vermassen gaat nieuwe getuigenissen van ex-politiemensen indienen bij de speurders die onderzoek doen naar de Bende Van Nijvel. Dat het gerecht ondertussen ook bezig is met nieuwe onderzoeks-technieken naar ongecodeerd DNA, vindt de advocaat een goede zaak. Op die manier zouden bijvoorbeeld haarkleur en leeftijd van potentiële daders achterhaald kunnen worden, waardoor robotfoto's nauwkeuriger worden.

Bron: TV Oost | 23 september 2018

Meer » Video