Na het uiteenvallen van de AESP werden de restanten van deze think tank geherorganiseerd, door ondermeer Paul Vankerkhoven, Jacques Jonet, Nicolas de Kerchove en Robert Close, als het anti-pacifistische "Rassemblement pour la Paix et la Liberté" (RAPPEL). De Atlantische organisatie zou een postbus in Ixelles hebben gehad en opgericht geweest zijn in de privédomicilie van Jonet, in het "Domaine du Fuji". Ze zou de uitdrukkelijke steun hebben gehad van de paneuropese beweging, en in het bijzonder de Belgsiche tak hiervan (MAUE). Op 31 maart 1982 organiseerde Close een RAPPEL-bijeenkomst in het Centre Culturel et Artistique van Ukkel.

Ondermeer Yves du Monceau, Armand De Decker, Jacques Simonet, Etienne Tombeur, Emmanuel Sacre, Dominque Ugeux en Marcel Gregoire namen hieraan deel en ook Jean Bougerol zou in het publiek aanwezig zijn geweest. De doelstellingen van de organisatie waren om:

1. Een stem geven aan de stille meerderheid die gekant was tegen de pacifistische bewegingen;

2. Jong en oud samen te brengen in een alliantie tegen de sovjets;

3. De Amerikaanse publieke opinie te laten weten dat de grote meerderheid van de Europeanen niet bereid was om te buigen of zich aan de NAVO te ontrekken.

Nicolas de Kerchove zou in 1982 het manifest van RAPPEL redigeren, wat in 1983 leidde tot de oprichting van het "Institut Européen pour la Paix et la Sécurité" (IEPS). De zetel van de IESP was gevestigd in de Brusselse Rue du Champ de Mars 31 (telefoon 02/5115623). Opmerkelijk is dat Paul Vanden Boeynants en Benoît de Bonvoisin zich terug lijken te trekken uit de beweging ten voordele van de PRL van Jean Gol, wat mogelijk wijst op een breuk. Eerder was er al de confrontatie met Albert Raes van de Staatsveiligheid die sinds 1981 de Bonvoisin in diskrediet probeerde te brengen, ondermeer gevolgd door de opheffing van de CEPIC (1982) en het overlopen van ex-leden naar de PRL. De IESP komt onder leiding te staan van de officiële oprichter generaal Close en wordt opgeheven bij diens dood in 2006. De groep zou op heden nog steeds bijeenkomen, zij het onder meer verdoken vorm (zie UBU-PAN, 14/02/2013).

Uitreksels uit een manifest geschreven door Robert Close zijn verhelderend over de rol die IESP dient te spelen in de Koude Oorlog-plannen (bespelen van de publieke opinie en het opzetten van internationale "actie"):

"Il paraît évident que le monde libre est confronté à une triple menace: militaire par la supériorité conventionnelle de l’Union Soviétique… ensuite, économique par la menace d’asphyxie ou de strangulation si la route du Cap de Bonne Espérance était coupée… en troisième lieu, au plan psychologique par le menace de désintégration interne, par la conquête des esprits, ce qu’on a appelé la guerre des idées."

En:

"une poignée de gens de tous les milieux (que nous appellerons le "groupe") a décidé de réagir pour préserver l’avenir et tenter de prévenir le déclenchement d’une troisième guerre mondiale par une politique d’information adéquate et la remobilisation des esprits, en vue de rétablir l’équilibre des forces à tous les niveaux". Met als doel: "de réaliser au niveau politique une prise de conscience des dangers auxquels nous sommes confrontés, en vue de rétablir l’équilibre aux différents niveaux. Information et motivation de l’opinion publique au niveau national et international (le rôle des mass media est primordial dans ce domaine)".

Als conclusie:

"L’action du "groupe" s’inscrit dans le cadre d’un redressement urgent de la situation, face à une menace globale de plus en plus précise. De notre action dépend le monde libre, donc notre survie. Ce n’est ni par un pacifisme unilatéral, ni par une indifférence coupable que nous parviendrons à conjurer la montée des périls. Nous vous le disons clairement, nous avons besoin de votre participation et de votre appui financier (quelle que soit son importance), mais surtout de votre dynamisme, de votre bonne volonté et de votre conviction.

Ce n’est qu’à ces conditions que nous ranimerons l’esprit de résistance et que nous parviendrons à donner à la dissuasion une dimension nouvelle nous permettant d’échapper au dilemme: holocauste nucléaire ou capitulation. Ce sont là des perspectives réalistes si notre unité et notre esprit de coopération internationale sont fondés sur des actes et non sur des mots!"

Aan de top van de organisatie vond men de voorzitter Robert Close en de vice-voorzitters Yves du Monceau en Armand De Decker. Verder waren er nog de secretaris-generaal Jean Delhez en de bestuurders prof. Henri Bernard, don Ottino Caracciolo, Nicolas de Kerchove, Jacques Groothaert, Jacques Jonet, prof. Léo Moulin en Claude Paelinck (ex-generaal, ex-kabinetschef van François-Xavier de Donnea). Het "conseil general executif" had als leden: Francis Cochez, Martine de Bassompierre, Marie-Thérèse de Liedekerke, Thibaut de Kerckhove d'Ousselghem, Geneviève de Spot, Anne Legrosscollard, Vincent Dudant, Ernest Tottösy, Guy van de Casteele, Jean-Claude Van Loo en Ruth Wesipfahl.

Het adviescomité bestond uit Paul Vankerkhoven, Jean Gol, Louis Michel, Louis Olivier, Edmond Poullet, Herman De Croo, Willy De Clercq, José Desmarets, Paul Hatry, Fernand Herman, A. Vlerick, prof. Aloïs Gerlo, prof. William Ugeux, prof. A. Heyndrickx, graaf Pierre Clerdent en prins Rodolphe de Croy-Roeulx (België), Giovanni Spadolini, prof. Enrico Jacchia, prof. Paolo Ungari, prof. Franco Casadio en prof. Achille Albonetti (Italië), Brian Crozier, Julian Amery, Tom Normanton, major Patrick Wall, viscount Cranborne en lord Chalfont (Verenigd Koninkrijk), dr. Gérard Bauer en prof. Curt Gasieyger (Zwitserland), ambassadeur Emilio Beladiez (Spanje), ambassadeur François Tricornot de Rose, Maurice Schumann, Pierre Emmanuelli en prof. Jean-Marie Benoist (Frankrijk), generaal Alexander Haig, generaal Daniel Graham, brig. general R.C. Richardson, Peter McCarthy en Vladimir Bukovsky (USA), generaal Hans Buttlar-Elderberg (Oostenrijk), Hans Graf Huyn en lt. gen. Franz J.S. Uhle-Wettler (Duitsland), Niels Haagerup (Denemarken), en Pierre Gregoire (Luxemburg).

Er was officiële samenwerking met de volgende instituten:

• Centre for European Policy Studies (België)

• Danish Institute for International Studies (Denemarken)

• Centre for Conflict Studies (Canada)

• Institut International de Géopolitique (France)

• Institut Français des Relations Internationales (France)

• International de la Résistance (France)

• Club Condorcet (France)

• Association pour le Développement des Echanges et Relations Internationales (France)

• Hanns-Seidel-Stiftung (Duitsland)

• Konrad Adenauer-Stiftung (Duitsland)

• Friedrich-Naumann-Stiftung (Duitsland)

• Académie Mondial pour la Paix (Monaco)

• Società Italiana per l'Organizzazione Internazionale (Italië)

• Centro di Studi Strategici (Italië)

• The Johns Hopkins University of Bologna (Italië)

• Institute for Strategic and International Studies

• Commissao Portuguesa do Atlaântico (Portugal)

• Instituto de Cuestiones Internacionales (Spanje)

• International Peace Research Institute (Zweden)

• Centre Suisse d'Etudes sur les Pays de l'Est (Zwitserland)

• Institute for International Studies en Institute for Strategic Studies (Taiwan)

• Wilton Park Conference Centre (Verenigd Koninkrijk)

• Centre for International Studies (Verenigd Koninkrijk)

• Center for International Relations (USA)

• Institute for Foreign Policy Analysis (USA)

• Heritage Foundation, Interaction Systems (USA)

• United States Strategic Institute (USA)

• Center for Strategic and International Studies (USA)

• High Frontier Foundation (USA)

• National Strategy Information Center (USA)

• Center for Constructive Alternatives (USA)

• Institute for International Studies (Uruguay)

Het comité Hongrie 1956-76, gesticht in 1977, had als leden Ernest Töttösy, Francis Dessart, Emile Lecerf, Florimond Damman, Jacques Borsu, Bernard Mercier en Victor de Stankovich. Dit comité was vermoedelijk een CIA-antenne en vergaderde in de Belliardstraat 39, destijds de zetel van het CEPIC en van de Public Information Office (PIO).

Gesprek met auteur en bendeonderzoekster Hilde Geens – Een vriendelijke maar ook taaie dame

Wie haar ontmoet of met haar gewoon praat krijgt de indruk te doen te hebben met een sympathieke wat brave, onschuldig naïeve dame die zo lijkt te zijn weggelopen uit een theekransje met Miss Marple van Agatha Christie. Niets is echter bedrieglijker want ze is wel goedlachs en vriendelijk maar ook van hard hout gemaakt, ze beschikt over een taai uithoudingsvermogen, een goede analysecapaciteit, een gedegen kritische zin en een zo te zien ijzersterk geheugen.

Een gesprek over haar boek, de Bende van Nijvel en de nieuwste ontwikkelingen in dit gruwelijk moorddossier.

Waarom schreef je dit boek?

"Het dossier is te oud geworden en de jonge mensen van nu waren toen zelfs niet eens geboren. Om het te brengen zou je dus veel extra inleidende gegevens moeten vermelden. Bovendien is er in de pers amper nog interesse voor de zaak. Hoe zou je dit moeten brengen? Je moet het dan in een serie brengen maar er zijn zoveel namen in dit dossier dat men alles al vergeten is als het volgde artikel in de serie verschijnt. Daarom goot ik dit in boekvorm."

Je boek is wel een zeer grondige filering van het gerechtelijk en politioneel werk in de zaak. Dat lijkt het idee voor je boek geweest te zijn.

"Toen ik nog met Raf (Sauviller, nvdr.) voor Humo rond de zaak werkte was er al ergernis ontstaan over de vele losse eindjes die in dit dossier bleven liggen, de politiemensen die zaken niet wilden onderzoeken en de knoeiboel waaraan ik mij ergerde. Dat was mijn motief om dit te schrijven. Door familiale omstandigheden is het er ook nu pas van gekomen."

Had je geen schrik om dit aan te pakken? In het begin van je werk som je het aantal zelfmoorden en vermoorde personen op. Een indrukwekkende lijst. En dan heb je het gratuite geweld dat bij die misdaden opvalt.

"Wat mij het meest schrik aanjaagt is de manier waarop justitie werkt. Op zeker ogenblik vertelde een politieman mij dat zij indien ze dat willen bij mij een huiszoeking doen en daarbij dan ergens een portie cocaïne leggen. 'Je zal dan wel je onschuld kunnen bewijzen maar dat zal jaren vergen en daar zal je dus lang zoet mee zijn', aldus die man. Dit is voor mij meer beangstigend dan zomaar neergeschoten te worden. En als je al die gerechtelijke expertises ziet dan zie je het gebrek aan professionaliteit, het amateurisme en het gebrek aan interesse. Er is gewoon ook geen serieuze opleiding voor dit soort werk."

Wat je boek kenmerkt is je openheid van geest bij het beschrijven van het dossier. Je blijft alle mogelijks pistes openhouden.

"Kijk het onderzoek hier is zo slecht gevoerd dat je niet anders kan dan op de vlakte blijven. Ik ben wel afgestapt van mijn vroegere hypothese over de geheime diensten. Dat kan natuurlijk wel hun werk geweest zijn. Het ontbreekt echter aan voldoende goed onderzoek om dat nog zomaar te stellen. Het kan dat iemand van de CIA Philippe De Staerke naar Aalst stuurde. Maar we weten uit het onderzoek alleen dat De Staerke toen in die periode in de Delhaize van Aalst geweest is. Meer niet. Dat is het probleem. Zolang je dat meer niet hebt kan je ook niet verder."

Hoe was de reactie op je boek bij de betrokkenen, bij verdachten en gerecht?

"Van de verdachten als Leopold Van Esbroeck hoorde ik niets. Van enkele mensen die het dossier volgen kreeg ik felicitaties en bepaalde politielui die voorheen niet wilden praten willen dat nu wel. Hetzelfde met bepaalde getuigen. Maar voor mij is het voorbij, afgesloten. Ik help nog collega's en nabestaanden als dat kan, dat is het het. Een politieman verweet mij wel te vriendelijk te zijn geweest voor Christian De Vroom, de vroegere commissaris-generaal van de gerechtelijke politie. Maar de man heeft in tegenstelling tot zijn voorganger Frans Reyniers nooit een strafrechtelijke veroordeling opgelopen. Misschien heb ik vooral Paul Vanden Boeynants gespaard. Er was een tip dat het bij de overvallen van 1985 ging over die vermeende racket rond vlees en drugs. Je moet zoals de Nederlandse rechtspsycholoog professor Peter van Koppen me ooit zegde echter om iets op te lossen niet vertrekken van een motief maar van het dossier zelf, de feiten. Niet zoals men nogal gemakkelijk in bepaalde journalistieke kringen doet."

Hoe reageer je op de recente aanhouding van Jean-Marie Tinck om reden dat hij lid zou geweest zijn van de bende?

"De naam was mij onbekend maar hij heeft volgens de Cel Waals-Brabant (die nu het onderzoek verder doet, nvdr.) daderkennis en dan zijn er maar twee mogelijkheden, ofwel was hij mededader ofwel kent hij een van de daders. Vraag is ook wat hij weet. Hij woonde wel op zeker ogenblik zoals ik meen te weten in een straat waar er een café was waar een tijd sommigen van de vermeende bendeleden kwamen. Het was het clublokaal van de groep rond Jean Bultot. Kwam Tinck daar ook en dan juist in die periode? Getuigen herkenden hem ook op basis van die robotfoto. Maar die is gemaakt veel jaren na de feiten en onder hypnose en dat geeft alleen maar een slecht resultaat. Het levert niets op en is zelfs schadelijk voor het onderzoek."

Bron » willyvandamme.wordpress.com