Inhoud

• Deel 1 » Een seksuele veelvraat
• Discussieer en lees verder » Forum

Een seksuele veelvraat

In Vlaamse rechtszalen is de voorbije jaren heel wat afgefilosofeerd over de invulling van het begrip wettige zelfverdediging. Daar had de 14de kamer van de correctionele rechtbank in Luik op 23 juni 1999 minder moeite mee, toen ze moest oordelen over Anne Mariage. De vrouw stond, rijkelijk laat, terecht voor de moord op haar man, in de vroege ochtend van 12 juli 1991. Het onderzoek was al meer dan zes jaar rond.

Het strafdossier had al die tijd stof liggen vergaren op het parket in Luik. Anne Mariage, die na de moord zelf de politie had verwittigd en bekentenissen had afgelegd, werd schuldig geacht, maar niet veroordeeld. Behalve vijf dagen voorarrest in juli 1991 kreeg ze geen enkele straf voor de moord op haar man. De rechtbank haalde twee redenen aan: “wettige zelfverdediging” en het feit dat de verdachte “onredelijk lang” op het vonnis had moeten wachten.

Haar man heette Claude Delperdange (43), was zaakvoerder van het bedrijf Zeus Computers en stond bekend als een geweldenaar en seksuele veelvraat. Hij zou zijn vrouw hebben verplicht tot deelname aan seksfuiven met enkele Luikse notabelen in hun villa in Esneux. Precies omdat ze het geweld en het misbruik niet meer kon verdragen had ze die ochtend na een zoveelste dispuut naar het jachtgeweer gegrepen. Of het echt zo gegaan is, is moeilijk te achterhalen. De rechtszaak speelde zich van begin tot eind achter gesloten deuren af. Als er al eens wat uitlekte, prikkelde dat meteen ieders verbeelding. Zoals toen Le Soir onthulde dat “een belangrijk iemand” aan die seksfuiven had deelgenomen. Nieuwe inzichten in onopgehelderde Belgische affaires komen de laatste tijd steeds vaker vanuit Parijs.

Een ploeg van de Franse zender Canal+ strikte Nihoul begin 2000 tijdens research omtrent de zaak-Dutroux in een hotel met een verborgen camera. Hij vertelde met smaak doch off the record hoe in de marge van de moord op minister van Staat André Cools twee getuigen “uit de weg geruimd zijn in opdracht van ministers”. Eén moord, aldus Nihoul, was achteraf door justitie getransformeerd in zelfmoord, in het andere geval had de echtgenote de klus geklaard, wetende dat justitie haar niets zou maken. Nihoul doelde daarmee overduidelijk op Delperdange.

Dronkemanspraat

Delperdange was tot begin 1989 samen met Anne Mariage aandeelhouder in een van de bedrijven van de Trident-groep van Léon-François Deferm. Na een interventie van Cools was Trident in 1988 voor een half miljard frank contracten toegezegd door de Italiaanse helikopterbouwer Agusta, dat dankzij socialistische steun het miljardencontract voor de levering van 46 gevechtshelikopters voor de Belgische landmacht had verworven. Toen Deferm op 10 juli 1989 met één pennentrek Trident in vereffening deed gaan, was Cools ziedend.

Claude Delperdagne

Hij verdacht Deferm en zijn vriend PS-minister Guy Mathot ervan het Italiaanse geld zelf op zak te hebben gestoken. De moord op Delperdange dateert van exact zes dagen voor de moord op Cools. Toeval, oordeelde het Luikse gerecht, dat het Trident-spoor terzijde schoof en nooit enige vervolging instelde tegen Deferm of Mathot. Was het relaas van Nihoul op de band van Canal+ dronkemanspraat? Die indruk rijst wel, als blijkt dat Nihoul daarop ook met grote stelligheid een “verband” legt tussen de moord op Cools en “de Bende van Nijvel”.

Toch laat de tape niet echt een drinkgelag zien. Sinds vorige week is wel duidelijk dat Nihoul het milieu rond Deferm vrij goed moet hebben gekend – ook al liet Deferm deze week weten dat hij de man “nooit heeft ontmoet”. De Audi 80 die volgens Nihoul zijn veelvuldige contacten met Marc Dutroux in de periode rond de ontvoering van Laetitia Delhez (9 augustus 1996) verklaart, was eigendom van de nv Management Car Company (MCC), een van de bedrijfjes van Deferm.

MCC was gehuisvest op een adres in Brussel, waar ook het lobbybedrijf Europavia zat van de oud-luchtmachtgeneraal Jacques Lefèbvre. Hij zou op 8 maart 1995 zelfmoord plegen nadat enkele media hem in verband brachten met het Agusta-schandaal. De alibi’s die Nihoul kon opgeven voor zijn tijdgebruik in de dagen voor en na de ontvoering van Laetitia gingen stuk voor stuk terug op medewerkers van Deferm.

Er zijn een hoop nuances mogelijk tussen een Nihoul met een “arm zo langs als de Donau” en grootspraak. Onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte, de man die én de aanzet gaf tot de opheldering van de zaak-Cools én Marc Dutroux en consorten arresteerde, kreeg destijds de uitzending van Canal+ te zien en schreef er op 27 oktober 2000 een lange brief over aan procureur Bourlet te Neufchâteau: “De geachte heer Nihoul verklaart hier dat hij heeft deelgenomen aan seksfuiven met ministers, magistraten en andere ‘hooggeplaatste personen’, maar voegt eraan toe dat er nooit minderjarigen of drugs bij aanwezig waren… Inderdaad, ziedaar hoe hij zijn handelsfonds voedt en vervolledigt. Deze modus operandi kadert in een bepaalde strategie.”

Connerotte ergerde zich kennelijk dood aan het gedeelte van de reportage dat wél was uitgezonden en trof daar al voldoende aanwijzingen in aan om te besluiten dat Nihoul blijkbaar net voldoende bedgeheimen kent om er in het dossier-Dutroux al bluffend zijn voordeel mee te doen. Claude Delperdange was niet alleen een begenadigd informaticus en zakenman, maar ook een fervent aanhanger en financierder van het extreem-rechtse Front National. FN-voorzitter Daniel Feret was een persoonlijke vriend, die hem kort voor zijn dood kwam opzoeken in zijn villa in Esneux. Volgens de Franse tv-zender France 3 was Delperdange echter nog meer.

“We zullen er nog eens naar kijken”

Op 4 oktober 2001 zond de zender een documentaire uit waarin journalist Patrick Pesnot hem zonder meer aanwees als de enige echte ‘reus’ van de Bende van Nijvel, de paramilitair opererende gangsterbende die tussen 1982 en 1985 een spoor van vernieling door België trok, waarbij 28 mensen het leven lieten. De Bende werd nooit ontmaskerd, en deze week nog zagen de speurders zich andermaal verplicht tot een oproep op VRT en RTBF en het verspreiden van een nieuwe robotfoto. Pesnot baseerde zijn beschuldigingen op een ontdekking die privé-detective André Rogge eerder had gedaan.

Eddy Vos

“Iemand uit het extreem-rechtse milieu heeft mij een stapeltje foto’s toegespeeld van extreem-rechtse trainingskampen in de jaren tachtig, vermoedelijk in de Ardennen”, legt Rogge uit. “Op de foto’s zag je Françis Dossogne. Over een andere man in battle dress zei mijn contactpersoon: ‘En dat, dat is nu de legendarische reus van de Bende van Nijvel.’ Dat was Delperdange. Ik hechtte daar weinig belang aan, er zijn in de loop der jaren al zo ontzaglijk veel mensen geweest met die ‘ultieme tip’. Tot ik de foto’s ging vergelijken met de in 1998 door de Bende-speurders verspreide robotfoto’s. Ik geloof normaal niet zo sterk in robotfoto’s, maar toen viel ik van mijn stoel.” Ook al is de gelijkenis “heel erg frappant”, toch wil André Rogge niet gezegd hebben dat Delperdange de ‘reus’ is.

“Het punt is dat ik het gevoel kreeg dat de speurders van de cel Waals-Brabant het niet geweten wilden hebben. Als ik zie wat voor moeite men doet om getuigen te hypnotiseren en robotfoto’s te maken, ga ik ervan uit dat het geen al te grote moeite kan zijn om de mensen die ooit oog in oog stonden met de reus even naar die foto’s te laten kijken. Daarop zie je die Delperdange niet in maatpak, maar in combat dress, in een sfeer die dezelfde is als bij de raids van de Bende. Brave burger zijnde, heb ik de cel Waals-Brabant kopieën gegeven van al die foto’s. Achteraf heb ik moeten vaststellen dat men er geen enkele Bende-getuige naar heeft laten kijken.”

In detail treden wil Eddy Vos van de cel Waals-Brabant liever niet, maar hij kan wel bevestigen dat Delperdange ooit tot de hoofdverdachten behoorde. “Dat moet in 1997 zijn geweest, en er waren toen andere tips in zijn richting”, zegt Vos. “Die Delperdange was erg groot. Een reus, inderdaad. En erg bezig met wapens. We hebben zijn dna laten vergelijken met het dna dat we hier van een van de daders hebben liggen. Het resultaat was negatief, wat niet wegneemt dat er inderdaad bepaalde aanwijzingen in zijn richting waren. Maar het onderzoek in zijn richting is toen afgesloten.”

“We zullen er nog eens naar kijken. Ik hoop alleen dat een negatief resultaat niet opnieuw zal worden geïnterpreteerd als een doofpotoperatie, want dat wordt stilaan een afgezaagd liedje.” Indien Claude Delperdange werkelijk de ‘reus’ van de Bende van Nijvel was, dan is er één troost voor de nabestaanden van de 28 slachtoffers. De Luikse zakenman werd op 11 juni 1991 zelf neergekogeld door zijn echtgenote.

Bronnen

• Deel 1: De Morgen | Douglas De Coninck | 1 Februari 2003