Een Bende-lid gezelfmoord?

10 November 1983

Vincent Louvaert werd geboren op 4 maart 1963. Op 10 november overlijdt bij ten gevolge van een overdosis drugs. De onderzoekers nemen aan dat het om zelfmoord gaat, alhoewel er bepaalde redenen zijn om aan te nemen dat de jongeman het slachtoffer werd van een afrekening. Enkele dagen later, op 3 december 1983, wordt een vierkoppig gezelschap door de rijkswacht gearresteerd in het restaurant Le Messanger in Ohain. Ze hebben wapens bij zich.

Onder hen bevindt zich de zus van Vincent Louvaert en een zekere Francis van Binst. Het gezelschap wordt verdacht van deelname aan diverse hold-ups. Tijdens zijn voorhechtenis bekend Van Binst nogal wat gewapende overvallen. Ook gaat hij in op de achtergrond van de overleden Louvaert. Volgens Van Binst was Louvaert betrokken bij de Bende van Nijvel.

Zo zou Louvaert hem 3 à 4 dagen na de driedubbele Bendemoord in Nijvel verteld hebben dat hij de raid uitvoerde, samen met een zekere Willy De Schepper en Jacques Van Camp. De Schepper is garagehouder in Dilbeek, tevens hoofd van een bende die zich specialiseerde in het stelen van dure luxewagens. In november 1984 stond hij terecht voor de Brusselse correctionele rechtbank, samen met vijf andere, wegens betrokkenheid bij een indrukwekkende reeks autodiefstallen. Jacques Van Camp is de restauranthouder die door de Bende werd vermoord in Ohain op 2 oktober 1983. Volgens Van Binst vertelde Louvaert dat Jacques Van Camp werd gedood door de Bende omdat men angst kreeg dat de restauranthouder zou doorslagen.

Louvaert zou gezegd hebben dat de moord op Van Camp werd gepleegd door Robert Becker en Vincent Louvaert zelf. Volgens dezelfde bron stond de roofmoord in Temse in nauw verband met de feiten in Nijvel en Ohain. Volgens Louvaert was het Van Camp geweest die de tip gaf omtrent de kogelvrije vesten. Hij was het trouwens die, nog volgens Louvaert via Van Binst, als heler optrad. Ook de moord in Beersel, in het restaurant van Jef Jurion, kwam in de verklaringen ter sprake. Van Camp en Vanden Eynde zouden ‘gezamenlijke zaken hebben gedaan’. De verklaringen van Van Binst leken in eerste instantie pure fantasie. En toch …

Een hoop toevalligheden

De verklaringen van Van Binst hebben her en der de wenkbrauwen doen fronsen. Er was ook aanleiding toe. Zo bleek ondermeer, volgens hoofdcommissaris Henry in een PV van 1 april 1984, dat de schoonzus van Jacques Van Camp een directiefunctie bekleedt in het bedrijf Wittock-Van Landeghem. Verder bleek dat de vader van Jacques Van Camp ondervoorzitter was van Sporting Anderlecht. Mede-uitbater van het exquise restaurant Auberge du Chevalier Jef Jurion, maakte precies in die club carrière voordat hij voetbalmakelaar werd en in een voetbalfraudeschandaal betrokken raakte.

In PV 20669 wordt de verklaring genoteerd van een groothandelaar in koffie, die Jacques Van Camp goed gekend heeft, en regelmatig in zijn restaurant ging eten. Van Camp verbouwde voor de getuige zijn woning in Lasne, toen hij nog als architect actief was. Een andere vaste bezoeker van Les Trois Canards was Aldo V., zakenvennoot van de eerste getuige. Deze getuige stelt: ‘Ik ken Jacques Van Camp al 35 jaar. Als architect hielp hij bij de verbouwingswerken van mijn woning in de Rue de l’Enfer in Le Roeulx’.

Aldo V. was in de jaren ’70 lid van de zakelijke achterban van gewezen premier Paul Vanden Boeynants. Ook hij verklaart: ‘Alfred Van Camp, de vader van Jacques, was ondervoorzitter van FC Anderlecht’. Verder vertelt de grootindustrieel dat Van Camp grote sommen geld leende aan Ronald R. Ronald R. werd in april 1984 gearresteerd in Menton. Zijn uitlevering was gevraagd door het Brusselse parket wegens een frauduleus bankroet van 800 miljoen frank. Zijn fiscale medewerker, Claude D. zat toen al 4 maanden vast op verdenking van moord. Ronald R. had een vliegtuigmaatschappij waarvan de schulden onwaarschijnlijk hoog waren opgelopen.

Ondanks het feit dat Ronald R. gehuwd was met de dochter van een bankier, leende hij blijkbaar toch maar liever bij Jacques Van Camp. Nog een toeval. De dochter van Elise Dewit, door de Bende vermoord in Nijvel, verklaarde dat haar moeder en Fourez regelmatige bezoekers waren van Van Camp in Ohain. Christel D.G., de dochter van Elise Dewit, overigens air-hostess, vond zelfs op het appartement van haar moeder een kaartje van Les Trois Canards. Toeval?

Een 9mm in Beiroet

Een gemiste kans

Vincent Louvaert zou, aldus Van Binst, het wapen waarmee Jacques Van Camp vermoord werd, verkocht hebben aan Hage Maroun, een van de leden van de delegatie christelijke falangisten die onderhandelde met Dekaise over de prototype-geluidsdempers. Als men Maroun hierover aan de tand voelt, geeft hij toe Louvaert gekend te hebben. Maroun benaderde zijn moeder voorheen nog met het voorstel Libanese producten te verkopen. Maroun geeft zelfs toe een GP 9 mm gekocht te hebben van Louvaert.

In feite gaf hij er Louvaert in ruil een uurwerk en juwelen ter waarde van 18.000 frank voor. Volgens Maroun zijn GP 9 mm-pistolen zeer gegeerd in Beiroet. Op 9 november 1983 rolt er een telex binnen waarin gemeld wordt dat de voorzitter van het hof van cassatie te Beiroet akkoord is om een Belgische rogatoire commissie te ontvangen. De bewuste GP 9 mm ligt voor de commissie beschikbaar in de sector Ouzai. Er is nooit een rogatoire commissie vertrokken om het wapen te gaan ophalen.

Een bemerking

Er wordt niet verder aangeduid van welk onderzoek betreffende welk feit de verklaringen van Van Binst werden afgelegd. Er wordt ook niet precies aangegeven of een rogatoire commissie werd gevraagd en eventueel uitgeschreven, doch niet uitgevoerd, dan wel of nooit enig initiatief tot een rogatoire commissie werd genomen.

De moord op Hage Maroun

26 December 1994

Zesentwintig december 1994. Een huurder van een flatgebouw in Sint-Jans-Molenbeek meldt stinkende walmen bij hem en zijn buren. De politie komt ter plekke en vindt het rottende lijk van de 61-jarige Maroun Hage en zijn 21-jarige vriendin Mounia Chahin. Vier dagen eerder was het duo met kogels doorzeefd. Hage bleek een BOB-tipgever uit het drugmilieu en werd genoemd in het dossier van de Bende van Nijvel. Na een moeizaam onderzoek werd gisteren een van de daders wegens roofmoord door het Brusselse hof van assisen veroordeeld tot 15 jaar cel.

Tien jaar lang was de Libanees Hage diplomaat op de ambassade van Saoedi-Arabië in Brussel. Later zou hij zich op de horeca storten en via een ommetje langs het nachtclubmilieu bij de handel in wagens belanden. De man ging gebukt onder de schulden, was een trouw casinobezoeker en had steeds meer last van zijn drugverslaving. Maar voor de rijkswacht was en bleef hij een betrouwbare bron voor informatie over het drugmilieu. In 1985 duikt Hage al op in een vertrouwelijk rapport van de BOB van Waver.

Voor de allereerste keer werd daarin een internationale organisatie beschreven, “die West-Europa wil destabiliseren”. Een van de middelen daartoe zou de Bende van Nijvel geweest zijn. Tot ergernis van de Nijvelse procureur, die weinig geloofde in een dergelijke complottheorie en de betrokken speurders van de zaak haalde.

Maroun Hage, roepnaam Mouallem, behoorde tot een aristocratische Libanese familie. Zijn zus was de echtgenote van de Libanese president Gemayel, de roerganger van de falangistische, extreem-rechtse, christelijke milities uit de burgeroorlog. Een familieband die Hage – volgens de Waverse BOB – een baan opleverde als controleur van de dokken die in de Antwerpse haven zijn voorbehouden aan christelijke Libanezen.

Bovendien was hij in de running om directeur te worden van het christelijke stuk van de haven van Beiroet, waardoor hij de volledige controle zou verwerven over alle mogelijke illegale handeltjes. Een daarvan was die in wapens. Volgens getuigen kocht Hage wapens en kogelvrije vesten op, die gebruikt waren bij twee van de bloedige raids van de Bende van Nijvel. Hij zou ook de opdracht gegeven hebben om een Libanees te laten vermoorden.

Het onderzoek naar de moord op Hage en zijn vriendin zou nog jarenlang aanslepen. Pas op 19 februari 1998 loopt bij de gerechtelijke politie de anonieme tip binnen dat twee jonge vrouwen, Yasmine Ben Hadi en Naïma El Atmani, de dubbele moord op hun geweten hebben. De bron lijkt de speurders betrouwbaar, vooral omdat die preciseert dat de moord met een pistool van het kaliber 22 gepleegd werd. Terwijl de media verkeerdelijk melding hadden gemaakt van kaliber 6,35.

Bovendien werd een maand eerder het lijk van één van de twee verdachten, Yasmine Ben Hadi, opgevist uit het kanaal Brussel-Charleroi bij Neder-Over-Heembeek. De vrouw was gewurgd vóór ze in het water gedumpt werd. In de loop van het onderzoek werd ook haar compagnon verhoord, maar dat leverde geen nuttige informatie op. Zij was weliswaar een goede bekende van Hage en zijn vriendin, maar dat waren wel meer mensen. Bovendien zijn de getuigenissen tegenstrijdig. Nu eens heet het dat beiden een vuurwapen in hun bezit hadden, dan weer was het ofwel El Atmani ofwel Ben Hadi.

Ook het motief voor de moorden werd nooit helemaal duidelijk. Een van de sporen is dat Hage al te hoge commissies vroeg op kraken, inbraken die hij zelf mogelijk maakte door informatie in te winnen bij prostituees. Het onderzoek lijkt vast te zitten, tot er zich nieuwe verwikkelingen voordoen.

Plots verklaart de echtgenoot van Yasmine Ben Hadi dat hij op de dag van de moord zijn vrouw en haar compagnon – die een lesbische verhouding hadden – bij Hage afzette. Later zouden ze hem vertellen dat ze alle twee geschoten hadden op Hage. In maart 1998 liet de onderzoeksrechter Naïma El Atmani aanhouden, al bleef ze ontkennen zelf geschoten te hebben. Wat het motief betreft hield de jury het al, in navolging van de openbaar aanklager, op roofmoord. De strafmaat: 15 jaar cel.

---

Bronnen

• Bende & co | Hugo Gijsels | 1990