Pierre Carette

Biograftie

Pierre Carette, geboren in Charleroi op 21 september 1952, was de leider van de Belgische extreem-linkse terreurgroep Cellules Communistes Combattantes. Hij kreeg voor zijn betrokkenheid bij terreuraanslagen in het midden van de jaren ’80 levenslange opsluiting. Carettes vader was ambtenaar bij het ministerie van Justitie, zijn moeder was als psychologe in het onderwijs werkzaam. Hij genoot een opleiding gravure aan de Academie voor Schone Kunsten en werkte in drukkerijen.

Zijn politiek engagement begon Carette bij de oprichting van een comité ter ondersteuning van gevangen leden van de RAF in Duitsland. Daarvoor had hij reeds drukwerk uitgegeven dat opriep tot een gewapende strijd tegen het kapitalisme, o.a. vertalingen van RAF-pamfletten. In 1982 geeft hij korte tijd het tijdschrift Subversion uit. Kort daarna was hij de drijvende kracht achter de oprichting van de CCC. Vanaf oktober 1984 pleegde deze terreurgroep een reeks aanslagen tegen politieke en militaire doelwitten, tot Carette samen met drie medestanders op 16 december 1985 in een fastfoodrestaurant in Namen gearresteerd werd.

Pierre Carette

Het proces

Het assisenproces van de CCC-leden vond plaats in 1988. Vooral de dood van twee brandweerlieden bij de aanslag op het gebouw van het VBO op 1 mei 1985 in Brussel woog zwaar en in oktober 1988 werd Carette veroordeeld tot levenslang. Op 25 februari 2003 werd Carette als laatste gevangen CCC-lid vervroegd vrijgelaten.

Reeds vanuit de gevangenis had Carette in 2002 zonder toelating een telefonisch interview gegeven aan journalisten van het VRT-programma Ter Zake. In september 2003 was Carette echter te zien in het VRT-programma Nachtwacht in een confrontatie met voormalig premier Wilfried Martens die in de jaren ’80 zelf nog politiebescherming gekregen had tegen de CCC. In klassieke militante marxistische bewoordingen maakte Carette duidelijk dat hij nog steeds fanatiek achter zijn overtuigingen staat en dat “de strijd verdergaat”.

Op 5 juni 2008 werd Carette weer opgepakt wegens het zogenaamde schenden van de voorwaarden van zijn voorwaardelijke vrijlating – hij mocht geen activistisch politiek contact meer opnemen met zijn kompanen – al besliste de strafuitvoeringsrechtbank een kleine week later dat hij niet terug naar de gevangenis moet wegens geen bewijs dat de contacten met zijn ex-kompaan Bertrand Sassoye niet pacifistisch waren.

Bron » Wikipedia