Epiloog

Trots om de strijd verder te zetten

Op 21 oktober veroordeelt de Brusselse correctionele rechtbank Pierre Carette, Didier Chevolet, Bertrand Sassoye en Pascal Vandegeerde tot levenslange gevangenisstraffen. Op 23 februari 2003 wordt Pierre Carette vrijgelaten. Daarmee zijn de vier CCC-kopstukken na zeventien jaar opsluiting terug vrij. In het bijzijn van zijn trouwe luitenant Bertand Sassoye verklaart hij trots om de strijd verder te zetten. Maar er klopt iets niet met de CCC.

Wanneer ex-rijkswachter Martial Lekeu door Panorama in 1995 wordt geïnterviewd rondt hij zijn verhaal af met te verwijzen naar de gebeurtenissen van de jaren ’80. Toen gebeurde wat in de jaren ’70 gepland en voorbereid zou zijn, het banditisme van de Bende van Nijvel en het terrorisme van de CCC. Lekeu stelt zich openlijk vragen over het extreemlinkse karakter van die CCC.

Hij merkt op dat de broer van CCC-voorman Pierre Carette paracommando is en een extreemrechts militant maar dat de band nooit is gelegd. Lekeu is niet de enige die zich vragen stelt over de ware aard van de CCC. Ook BOB’ers van Waver vermoeden dat de CCC’ers wel eens gemanipuleerd kunnen zijn. Zij verwonderen zich in hoge mate, ook in een getuigenis voor de parlementaire Bende-commissie, over het feit dat een lid van de Staatsveiligheid de aanhouding van de CCC’ers een week op voorhand weet te voorspellen en meedeelt dat iemand van de Staatsveiligheid al een jaar lang is geïnfiltreerd in de CCC.

Waarom is er dan niet vroeger ingegrepen, is de terechte vraag. Want dan zou bijvoorbeeld de moordende aanslag op het gebouw van het Verbond van Belgische Ondernemingen verijdeld zijn? En, merken ze verder op, de CCC gaan van start net wanneer WNP gedwongen is ermee op te houden.