De huurmoordenaars

De Tunesische connectie

Kroongetuige van de moord op Cools is zijn vriendin en secretaresse Marie-Helene Joiret. Zij wordt tijdens de moordaanslag ook geraakt door de kogels en ziet, zwaargewond, de moordenaar. Die zij later ook formeel zal herkennen. De tweede dader heeft zij niet gezien; die zat verscholen in het struikgewas om eventuele getuigen te verjagen of neer te schieten. De daders ontkomen op een motorfiets.

Later blijkt dat ze de dag tevoren al in een hinderlaag lagen, maar dat ze vergeefs op Cools gewacht hebben. Het onderzoek naar de moordenaars leidt onderzoeksrechter Connerotte al gauw naar het maffia-milieu van Sicilië en naar twee Tunesische huurmoordenaars. De twee, die in Sicilië gerekruteerd worden door een plaatselijke maffioso, Colagero Todaro, worden in het najaar van ’96, op basis van een internationaal aanhoudingsbevel van onderzoeksrechter Ancia – die inmiddels de zaak heeft overgenomen van Connerotte – gearresteerd in Tunis.

Abdel Majid Almi en Abdel Jelil Ben Brahim bekennen de moord, die ze uitgevoerd hebben in opdracht van “een man van Europese nationaliteit”. Volgens hen had die hen gezegd dat Cools een berucht drugshandelaar was. Kort voordat de twee in Tunis berecht worden, worden zij via in ’98 een videoconferencing op afstand geconfronteerd met de verdachten die zich in Luik bevinden.

Die moeten in line-up poseren voor de camera, in een rij met politiemensen naast zich. De Tunesiërs duiden zonder moeite Pino Di Mauro en Cosimo Solazzo tussen de anderen aan als de personen met wie zij contact gehad hebben. Zij herinnerden zich zelfs de namen ‘Pino’ en ‘Simon’. Vander Biest herkenden zij niet, maar dat pleit de politicus niet vrij.

Begin juni ’98 worden de twee in Tunis veroordeeld. Zij krijgen elk 20 jaar gevangenisstraf voor de moord op Cools en vijf jaar extra voor de moordpoging op Joiret. Maar omdat slechts de zwaarste straf telt bij misdaden die met elkaar in verband staan, komt de straf neer op 20 jaar. Na tweederde van hun straf kunnen ze vrijkomen. Bij gratie van de president zelfs nog vroeger.

De familie Cools, die één symbolische dinar schadevergoeding krijgt, toont zich tevreden met het vonnis. Doodstraf zou voor de onder druk gezette huurmoordenaars te zwaar zijn geweest. Maar de huurmoordenaars kunnen geen uitsluitsel geven over de opdrachtgevers van de moord. Het onderzoek naar de opdrachtgevers is er dan ook eentje van vallen en opstaan.