Alain Van der Biest
De persoon Van der Biest
Deze romanist, geboren in Grâce-Berleur in 1943, belandt snel in de politiek voor de PS. In 1977 wordt hij burgemeester van Grâce-Hollogne en hij blijft dat tot zijn politieke val in het begin van de jaren negentig. Ook in 1977 belandt hij in de Kamer waar hij fractieleider is van 1983 tot 1988. Van 1988 tot 1990 is hij minister van Pensioenen in de federale regering en van 1990 tot 1992 Waals gewestminister van Binnenlandse Aangelegenheden belast met Gesubsidieerde Werken, Plaatselijke Besturen en Watervoorziening. Al die tijd is Van der Biest ook schrijver, van artikels over het socialisme onder, en in de jaren tachtig van vier romans.
In 1992 is Alain Van der Biest niet langer minister en hij raakt verwikkeld in een bijna onwaarschijnlijke reeks voorvallen en gebeurtenissen. Zo heft de Kamer op 2 juli 1992 een eerste maal zijn parlementaire onschendbaarheid op in verband met de moord op André Cools, een tweede maal gebeurt dat op 15 oktober 1992, nu in verband met een zaak van gestolen waardepapieren. Hij doet bij de onderzoeksrechter een boekje open over de merkwaardige praktijken van partijfinanciering door de PS en André Cools. In de nacht van 8 op 9 maart 1993 raakt hij zwaargewond, ongeval of aanslag, daar komt geen klaarheid over.
Op 8 september 1996 belandt hij in de gevangenis, aangehouden op verdenking van medeplichtigheid aan de moord op André Cools, een anonieme getuige beschuldigt hem. Beter nieuws is er voor hem als hij op 22 november 1996 niet langer vervolgd wordt voor de gestolen waardepapieren. Hij komt vrij op 2 januari 1997 maar blijft beschuldigd in de zaak Cools. In de zaak Agusta valt zijn naam eveneens te horen en eind juni 1997 wordt hij veroordeeld voor fraude en misbruiken op zijn kabinet.
Alain Van der Biest
Het kabinet-Van der Biest
Van april 1990 tot januari 1992 zou er op het kabinet van Alain Van der Biest enkele miljoenen frank zijn verduisterd. Van der Biest was dan Waals gewestminister van Binnenlandse Aangelegenheden. Met overheidsgeld worden bijvoorbeeld toegangskaarten voor de vierentwintig uur van Francorchamps betaald, worden rekening betaald van niet-kabinetsmedewerkers en wordt de verkiezingscampagne georganiseerd.
Half april 1997 eist het parket vier jaar gevangenisstraf, waarvan twee jaar effectief, voor de oud-minister. Hij wordt schuldig geacht aan misbruik van zijn ambt, valsheid in geschrifte en geldverduistering. Daarenboven wordt hij beschuldigd van persoonlijke verrijking met een miljoen frank. Ook voor vijftien anderen acht het parket de beschuldigingen, vooral valsheid in geschrifte en geldverduistering, bewezen.
Er worden straffen geëist van twee maanden tot drie jaar cel, voor de privé-secretaris Richard Taxquet wordt één jaar gevraagd, voor Pino Di Mauro één jaar voor de diefstal van een Cirtroën BX dienstwagen, voor Cosimo Solazzo acht maanden, ook voor die autodiefstal. Op 27 juni 1997 valt de uitspraak. Van der Biest krijgt twee jaar gevangenisstraf – acht maanden effectief – als verantwoordelijke voor de fraude en misbruiken op zijn kabinet. Hij draagt die verantwoordelijkheid grotendeels alleen want zijn twee kabinetschefs, Lambert Verjus en Jacques Vandenbosch, gaan vrijuit.
Kabinetssecretaris Alain Jehay krijgt wel tien maanden gevangenisstraf met uitstel en de secretaris van de minister, Richard Taxquet, zes maanden waarvan de helft met uitstel. De Luikse ondernemer Gabriel Uhoda ziet zich veroordeeld tot achttien maanden waarvan een jaar met uitstel, zijn echtgenote tot acht maanden met uitstel. Pino Di Mauro krijgt vier maanden cel aangesmeerd voor de autodiefstal, zijn kopmanen Cosimo Solazzo en Patrick Rinder elk drie maanden.