3 Maart 1983: De overval op het Colruyt-warenhuis van Halle
Acht dagen na de overval op het Delhaize-warenhuis van Ukkel. Op drie maart vallen drie of misschien vier mannen de Colruyt van Halle binnen en jagen de beheerder een kogel door het hoofd. De boosdoeners drukten zich in het Frans uit en verplaatsten zich aan boord van een donkere VW Golf, zonder twijfel de in februari gestolen wagen. Nadat de wagen tot stilstand was gekomen op de parking, kwamen er twee individuen uit te voorschijn die kort nadien in de discount opdoken. Ter intimidatie schoten ze enkele kogels in het plafond, net zoals in Genval en Ukkel, om het personeel aan te manen op de grond te gaan liggen.
Een van de boeven bleef aan de ingang van de Colruyt staan om klanten en personeel in bedwang te houden. Zijn medeplichtige stormde naar boven en ging direct naar binnen in het kantoor van de beheerder, een soort glazen kooi die boven de verkoopruimte uitsteekt. Bij de filiaalhouder van de Colruyt, meneer Walter Verstappen, bevonden zich op dat moment nog twee personen. De twee bedienden moesten plat op hun buik gaan liggen. De beheerder werd gedwongen de brandkoffer te openen en de bandiet heeft zich dan gehaast om de bankbiljetten in een grote reistas te proppen. De gangster sloeg een bediende heftig met zijn knuppel op het hoofd, omdat deze het had gewaagd het hoofd om te draaien om te zien wat er gebeurde.
Zonder enig spoor van emotie, richtte de doder dan zijn wapen kalm op de nek van de beheerder en haalde de trekker over. Het projectiel, een kogel van kaliber 38, doorboorde de keel van het slachtoffer. Walter Verstappen was niet op slag dood. Hij werd levenloos naar de reanimatie-kamer van het ziekenhuis van het Leopoldspark in Etterbeek gebracht, waar chirurgen het onmogelijke gedaan hebben om het te redden. Walter Verstappen overleed kort na zijn opname.
De moordenaars hebben geen fractie van een seconde verloren, de injectiemotor van de Golf draaide al toen de twee medeplichtige zich in de wagen stortten. Dit soort donkere Volkswagen zou men later nog op vele andere plaatsen terugzien. Het gangstertrio vluchtte in de richting van de Brusselse ring en van de autosnelweg naar Bergen. Hun buit bedroeg heel precies 1.182.115 fr. De door de knuppelslag gewonde Jules Knockaert werd opgenomen in het ziekenhuis van Halle. Zijn getuigenis is waardevol.
Het Colruyt-warenhuis van Halle.
Het onderzoek
In een proces-verbaal van vier maart 1983 geeft de Colruyt-bediende het signalement van een man van ongeveer 1m78 à 1m80, met een gemiddelde maar atletische lichaamsbouw. Hij had donkerkleurige handen en blauwe ogen. Het tweede individu was even groot en had een donkere huidkleur. De andere getuigen hebben het over een groot persoon, waarschijnlijk 1m85, gekleed in een versleten, grijs-blauwe regenjas, een donkergrijze broek en zwarte schoenen. Zijn gezicht verborg hij onder een zwarte bivakmuts, afgeboord in een lichtere kleur, waarschijnlijk geel.
De rond zijn ogen zichtbare huid was ingesmeerd met een donkere verf, een soort make-up zoals commando’s die gebruiken voor nachtelijke oefeningen. Een tweede lid van het trio dat de Colruyt in Halle had beroofd, was kleiner, zo tussen 1m70 en 1m75. Hij droeg een donkere bivakmuts en een lange donkere regenjas. Ook de chauffeur van de Golf droeg een omlaag getrokken bivakmuts. De getuigen beschrijven een individu van gemiddelde lichaamsbouw, gewapend met een jachtgeweer en gekleed in een okerkleurige regenjas.
Vooraleer in Nijvel, op het kabinet van onderzoeksrechter Guy Wezel te belanden, werd het onderzoek op de moord in de Colruyt van Halle aanvankelijk toevertrouwd aan de Brusselse magistraat Mahieu. De eerste ballistische vaststellingen werden uitgevoerd door een van de experts waarop het hoofdstedelijk parket regelmatig beroep doet, commandant Derry. De volgende dag, de 4de maart, liet de firma Colruyt via de pers aankondigen dat ze een premie uitloofde van vijf miljoen aan eenieder die de politie op het spoor van de moordenaars kon brengen, maar tevergeefs.
Bron » De Bende: Een documentaire | Paul Ponsaers & Gilbert Dupont | 1988