Proces huurmoordenaars

Het proces van twaalf uur

Als voorspel op een rechtszaak in Luik tegen de Belgische medeplichtigen aan de moord op socialist André Cools zijn gisteravond in Tunis de Tunesische huurmoordenaars tot lange gevangenisstraffen veroordeeld. Het proces duurde twaalf uur. Zeven jaar na de geruchtmakende moord op de Waalse socialistische politicus André Cools in Luik heeft het gerechtshof in Tunis dinsdag de twee Tunesische huurmoordenaars veroordeeld tot twintig jaar gevangenisstraf. Over hun opdrachtgevers en het motief voor de moord tast de Belgische justitie nog steeds in het duister.

“Het brein achter de moord loopt nog steeds vrij rond in België”, verklaarde de advocaat van de verdachten na het vonnis. “Dit proces is het begin van een nieuw proces”, zei Cools zoon Marcel. “Nu de ondergeschikten zijn veroordeeld, moeten we terugkeren naar degenen die de opdracht gaven.” In de vroege morgen van 18 juli 1991 werd Cools, de ‘peetvader’ van de Waalse socialisten, op de parkeerplaats voor het appartement van zijn vriendin Marie-Helène Joiret vermoord. Joiret raakt bij de aanslag zwaar gewond.

Het onderzoek

Jarenlang heeft er geen schot gezeten in het moordonderzoek. De justitie en de media staken elkaar de loef af met motieven en verdachten. Maar harde bewijzen bleven uit. Tot het fel bekritiseerde gerecht in Luik twee jaar geleden, in de marge van de affaire-Dutroux, plotseling een doorbraak forceerde. Een anonieme getuige leidde de justitie opnieuw naar ex-minister Van der Biest en diens naaste medewerkers van Italiaanse afkomst. Het spoor was al eerder gevolgd, maar het liep bij gebrek aan bewijzen steeds dood.

Volgens de getuige was voormalig PS-voorzitter en vice-premier Cools uit de weg geruimd “omdat hij te veel personen in verlegenheid had gebracht”. Van der Biest en zijn gewezen privé-secretaris Taxquet en chauffeur Di Mauro werden begin september 1996 gearresteerd. Ook enkele andere verdachten, allemaal verwanten of vrienden van de medewerkers van Van der Biest, verdwenen achter de tralies. Enige weken later werden de huurmoordenaars opgepakt in een voorstad van Tunis.

Ze bekenden de moord op Cools, waarvoor ze volgens eigen zeggen tienduizend gulden ontvingen. Ze waren destijds op Sicilië, waar ze werkzaam waren als seizoenarbeiders, benaderd voor een grootscheepse drugssmokkel. Volgens hen werden ze onder valse voorwendselen naar België gelokt, waar ze kregen te horen dat ze een hoge politiefunctionaris moesten neerknallen die een drugstransactie op het spoor was. Het tweetal zegt nooit geweten te hebben dat hun doelwit een politicus was.

Ook twee Belgisch-Italiaanse verdachten bekenden medeplichtigheid. De één had de moordenaars gerekruteerd, de wapens geleverd en voor logies in Luik gezorgd. Hij wees zelfs de plek in het riviertje de Ourthe aan, waar het moordwapen in 1991 was gedumpt en zes jaar later werd teruggevonden. De ander bekende dat hij de Tunesische huurmoordenaars in Luik had begeleid en vervoerd. Daarmee leek na ruim zes jaar de ontknoping van de moord op Cools nabij. Maar ex-minister Van der Biest ontkent iets met de moord te maken te hebben. Hij werd begin vorig jaar bij gebrek aan bewijs vrijgelaten.

De confrontatie

Van der Biest blijft weliswaar verdachte, maar bijna niemand gelooft meer dat hij achter de moord op zijn beschermheer zit. Hij staat bekend als een zachtaardige poëet met een drankprobleem. De ex-minister omringde zich slechts met verkeerde figuren, zo wordt gezegd. Vorige week vond een videoconfrontatie plaats tussen de twee huurmoordenaars en tien van de elf Belgische verdachten in de zaak-Cools. De Tunesischers herkenden enkele verdachten, maar niet Van der Biest.

De confrontatie voltrok zich in een gespannen sfeer. “Ook jullie zullen voor je daden boeten. Jullie hebben ons in de val gelokt”, beet één van de Tunesiërs de Belgische verdachten toe. Tijdens het proces van gisteren werd de chauffeur van ex-minister Van der Biest door de Tunesische huurmoordenaars aangeduid als hun opdrachtgever. Di Mauro ontkent echter elke betrokkenheid. Maar los daarvan gelooft bijna niemand in België dat Di Mauro en kompanen op eigen houtje handelden, zonder opdracht van hogerhand.

De afgelopen jaren hebben verschillende motieven voor de moord op Cools gecirculeerd in justitiële kringen. Het meest hardnekkige motief is dat de Waalse politicus had ontdekt dat Van der Biest zijn verkiezingscampagne financierde met geld afkomstig van de verkoop van gestolen aandelen. Justitie heeft ook onderzocht of de smeergeldaffaires rond de defensie-orders aan Agusta en Dassault een motief vormden voor de moord. Tenslotte kan ook zijn kennis van illegale wapenhandel, frauduleuze aannemingscontracten en dubieuze partijfinanciering Cools noodlottig zijn geworden.

Bron » De Volkskrant | Peter De Graaf | 3 Juni 1998