De Luikse procureur-generaal Leon Giet is sinds vrijdag officieel met pensioen. Donderdag om middernacht legde de omstreden magistraat zijn functie neer en keerde hij zijn kantoor in het voormalige prinsbisschoppelijk paleis definitief de rug toe. Giet trekt zich terug in het landelijke Sprimont, zijn geboortestreek die hij boven alles liefheeft.

Leon Giet is een van de meest omstreden topmagistraten die de Belgische magistratuur heeft gekend. Vooral de jongste jaren was zijn naam zelden uit het nieuws, al was het maar omwille van zijn zeer persoonlijke betrokkenheid bij de moord op wijlen minister van staat André Cools. Giet heeft nooit verborgen dat de in ’91 vermoorde Waalse toppoliticus zijn intieme vriend en beschermheer was.

Het was dezelfde André Cools die begin jaren tachtig een doorslaggevende rol speelde bij de benoeming van de toen jongste procureur-generaal. In juridische kringen wekte dit nogal wat voorbehoud, al was het maar omwille van de modale afkomst van Leon Giet die zijn verknochtheid aan de socialistische zaak nooit onder stoelen of banken heeft gestoken.

De moord op Cools in de vroege ochtend van 18 april 1991 was voor Leon Giet daarom dubbel tragisch. Hij verloor een vriend maar moest bovendien de voorbije jaren ondervinden dat het onderzoek naar de moordenaar(s) tot op heden uitsluitend gevolgen had voor de partij waaraan hij zijn professionele carrière – naar hij volmondig toegeeft – mede te danken had.

Meest donkere periode

Zelf kwam Giet evenmin ongeschonden uit deze naar zijn zeggen, meest donkere periode uit zijn loopbaan. Nog maar enkele weken geleden kreeg de topmagistraat een blaam van de eerste voorzitter van het Hof van Cassatie, omdat hij in juli 1991 geen gevolg had gegeven aan enkele anonieme brieven die hem ter hand waren gesteld door een journalist en die verband hielden met de moord op André Cools.

Al even ongewoon was de huiszoeking die Giet in juni 1995 moest verteren in het kader van een onderzoek naar perslekken in het kader van datzelfde onderzoek.

“Het stond klaarblijkelijk in de sterren geschreven dat mijn loopbaan niet zou eindigen zoals die van een gewone sterveling”, zo verklaarde de procureur-emeritus op een laatste babbel met de Luikse gerechtspers.

“De kwestie van de (perslekken werd intussen geseponeerd, maar ik geef toe dat de zaak me indertijd zwaar op de maag lag”.

“De blaam vanwege cassatie wens ik zo snel mogelijk te vergeten, maar ze heeft me de voorbije maand zeker niet verhinderd mijn werk naar behoren te doen”. De blaam verhindert hem evenmin om met nauwelijks verholen fierheid terug te blikken op een carrière die weinigen in dit land gegeven is.

Bescheiden

Leon Giet is afkomstig uit een bescheiden milieu en gaat er prat op dat hij de eerste onder hen was om een universitair diploma weg te kapen. Aanvankelijk leek hij in de wieg gelegd voor een loopbaan als juridisch adviseur in overheidsdienst.

In 1965 waagt hij de overstap naar de magistratuur en wordt hij benoemd tot rechter aan de Luikse rechtbank van eerste aanleg.

Veertien jaar later, amper vijftig jaar oud, wordt hij de jongste procureur-generaal van het land. Een ambt dat hij 17 jaar lang zou waarnemen. “Het was Cools himself die me op een ogenblik dat ik nog geen vaste plannen had, persoonlijk mededeelde dat hij aan mij dacht. Het valt me dan ook niet moeilijk toe te geven dat ‘gunstige omstandigheden’ mijn carrière hebben bepaald”, aldus de sinds vrijdag emeritus procureur-generaal.

Tijdens zijn voor een “PG” zeer lange loopbaan, kreeg Giet enkele van de meest dramatische dossiers voorgeschoteld uit de Belgische juridische annalen. Er was uiteraard de moord op André Cools en de daaruit volgende Agusta- Dassault- en andere Vander Biest-schandalen.

Wat verder in het verleden waren er de brandstichting en de bomaanslag in het Luikse gerechtsgebouw, de moord op Stafhouder Jacques Henry die in datzelfde gerechtsgebouw in volle correctionele zitting werd neergekogeld door een gangster.

De bloedige gijzeling in Tilff, de al even moorddadige raid van de onlangs berechte gangsters Bourgard en Muselle, de verdwijning van Julie en Melissa, zijn meer recente “geruchtmakende dossiers” uit de loopbaan van de topmagistraat.

Leon Giet herhaalde tijdens zijn ultieme ontmoeting met de Luikse gerechtsverslaggevers dat het stagneren van het onderzoek naar de moord op Cools hem uitermate zwaar weegt. “Ik betreur ten zeerste”, aldus Giet, “dat de moord een mysterie blijft, ondanks vijf jaar volgehouden onderzoek op alle fronten. Wellicht zal ooit dankzij een detail, een onvoorziene gebeurtenis, de waarheid aan het licht komen. Ach, al was er maar een enkel iemand die een beetje wou praten”.

Bron » Gazet van Antwerpen