Hij heeft 73 jaar op de teller, maar is toch nog maar drie jaar met pensioen. Hoofdcommissaris Antoine Van Hove was namelijk de eerste politieambtenaar in het land die gebruik maakte van de mogelijkheid om tot 70 jaar aan de slag te blijven. In zijn rijkgevulde carrière maakte hij onder andere de aanslagen mee van het Animal Liberation Front, maar vooral de brutale dodelijke overval van de Bende van Nijvel op een textielbedrijf in Temse zal hem altijd bijblijven. “Want er zijn te veel toevalligheden in dit dossier…”

We schrijven 10 september 1983 om 2.30 uur ’s nachts. Gangsters dringen de conciërgewoning binnen van textielbedrijf Wittock-Van Landeghem in Temse en openen meteen het vuur. Conciërge Jozef Broeders (26) is op slag dood, zijn vrouw Linda Van Huffelen (25) wordt voor dood achtergelaten. Ze overleeft het echter, maar zal blijvend invalide blijven. De kinderen van het koppel worden ongemoeid gelaten. De overvallers maken zeven prototypes van een nieuw soort kogelvrije vest buit. De Saab waarmee ze zich verplaatsen, duikt een week later op aan de Colruyt in Nijvel, waar de bende drie doden maakt.

Niet eens op de hoogte

Antoine Van Hove was die avond samen met een collega op patrouille. “We waren om 2 uur naar huis gegaan en een half uur later sloegen die gangsters toe. Dat tijdstip heb ik altijd bijzonder vreemd gevonden”, zegt Van Hove. “Ons uurrooster was trouwens kort daarvoor aangepast. Normaal draaiden we shifts van twaalf uur, vanaf 7 uur of vanaf 19 uur. Omdat er ’s nachts bitter weinig gebeurde, besloot onze toenmalige commissaris de nachtploeg af te schaffen. We moesten om 14 uur beginnen en hadden dan om 2 uur gedaan.”

“We konden ons toen meer toeleggen op wijkwerk. Daar viel natuurlijk wel iets voor te zeggen. Als er nadien toch iets gebeurde, moest de rijkswacht overnemen. Ons onthaal was wel 24/24 bemand om de telefoon op te nemen. Vreemd genoeg is er die nacht geen enkele melding binnengekomen. Onze man op het onthaal wist pas wat er gebeurd was toen de procureur om 4 uur plots aan de deur stond. De rijkswacht had ons niet eens op de hoogte gebracht, terwijl het commissariaat amper een paar straten verwijderd was van Wittock-Van Landeghem.”

Te veel toevalligheden

Zonder rechtstreeks beschuldigingen te uiten, maakte Van Hove de onderzoekers in het Bendedossier attent op al die toevalligheden. “Ze hebben hier nog maandenlang onderzoek verricht en getuigen verhoord, maar zonder veel resultaat. Ik ben er altijd van overtuigd gebleven dat de daders ons uurrooster moeten gekend hebben. Achteraf gezien was het misschien beter zo. We waren maar met twee op patrouille die avond. Het had slecht kunnen aflopen als we nog op de baan waren geweest toen die oproep binnenkwam en het tot een confrontatie was gekomen met die moordenaars.”

Van Hove was nog maar zes jaar bij de politie toen de Bende van Nijvel toesloeg. Het was een vrij late roeping. “Tot mijn 30 jaar was ik vooral bezig met voetbal”, legt hij uit. “Ik was eerste keeper bij Sportkring Sint-Niklaas. Dat was in de jaren ’60, toen het nog dé club van het Waasland was. Van 1973 tot 1975 speelde ik voor eersteklasser SK Beveren, waar ik reservedoelman was naast Jean-Marie Pfaff. Een prachtige periode waar ik nog altijd met plezier op terugblik.”

Middeleeuwen

De gemeentepolitie waar Van Hove in 1977 aan de slag ging, was in niks te vergelijken met het huidige politiekorps. “Ik zal niet zeggen dat het de Middeleeuwen waren, maar het scheelde soms niet veel”, lacht hij. “Op een typemachine moesten we van elk feit een veredeld opstel maken. Dat moest perfect zijn, want het werd nadien gebruikt op de rechtbank om iemand al dan niet te veroordelen. Veel criminaliteit was er toen niet. We hielden ons bezig met het tellen van honden omdat daar een taks op geheven werd. Stel je voor. Uit diezelfde periode dateren trouwens ook nog de taksplaten die op de zijkant van een fietswiel hingen.”

Antoine ging maar tot zijn zestiende naar school, maar die achterstand haalde hij later ruimschoots in. “Eerst mijn humaniora in avondschool, vervolgens de officierenschool in Gent en daarna naar de universiteit. Ik was 42 jaar toen ik in Gent afstudeerde met het diploma van licentiaat Criminologie.” Daardoor kwam hij in 1995 aan het hoofd van de politie Temse te staan en dat tot aan de politiehervorming in 2001.

Tip over brandstichting

Een jaar voor het samengaan van de gemeentepolitie en de rijkswacht werd Temse opgeschrikt door een andere aanslag, dit keer van het Animal Liberation Front. Op 6 september 2000 ging het vleesverwerkende bedrijf Damar in vlammen op. “Een datum die in mijn geheugen gegrift staat, want we hadden de avond voordien een telefoontje gekregen van een commissaris van de gerechtelijke politie in Antwerpen. Die vroeg een lijst op van alle vleesverwerkende bedrijven omdat ze een tip hadden gekregen dat er een brandstichting op til was. Rond 2 uur kreeg ik telefoon dat Damar in lichterlaaie stond. Ik geef toe dat ik opgelucht was dat niet mijn mensen, maar de rijkswacht daar moest observeren.”

Miljoenenclaim

Geert Waegemans bekende later dat hij aan de achterkant een gat in een afsluiting had gemaakt, terwijl de rijkswacht aan de voorkant op wacht stond. Hij kreeg vier jaar cel. “Nadien is er nog een miljoenenclaim gekomen omdat we kennis hadden van de aanslag. Die procedure heeft vijf jaar geduurd, maar men heeft ons geen verwijt kunnen maken. Het toont wel aan hoe groot de verantwoordelijkheid is die je in deze functie draagt.”

Dubbele moord

Een andere opmerkelijke zaak die hem altijd zal bijblijven, is de moord op twee Turken op kerstdag 1985. “Om 7.45 uur kwam iemand aan de balie melden dat er twee mannen lagen te slapen aan de Watermolen op de Wilfordkaai. Een eerste nazicht op die plaats leverde niets op. We vermoedden dat er een spraakverwarring was met de Bloemmolen. Daar troffen we achter de Scheldedijk inderdaad twee lijken aan. Ze lagen netjes naast elkaar en waren droog, waaruit bleek dat ze niet waren aangespoeld. De dubbele moord werd nooit opgelost. Vermoedelijk ging het om een afrekening onder Turkse ideologieën.”

Sport als uitlaatklep

In de veertig jaar zag Antoine Van Hove ook heel wat slachtoffers van ongevallen en branden. “Vooral een brand in een oude hoeve in de Moortelstraat heeft me nooit losgelaten. De ouders waren vrienden uit Canada gaan wegbrengen naar de luchthaven in Zaventem. Toen ze terugkwamen, stond de hoeve in lichterlaaie. Voor hun twee kleine kinderen kwam alle hulp te laat. Zulke momenten blijven aan je ribben kleven. Ik heb altijd in sport een ideale uitlaatklep gevonden. Toch blik ik vooral met tevredenheid terug op mijn lange loopbaan bij de politie. Anders was ik er ook niet tot aan mijn 70 jaar aan de slag gebleven”, lacht hij.

Bron » Het Laatste Nieuws