Geknoei met fondsen, mollen bij telecombedrijven: er is geen enkele externe controle op de informantenwerking van de Staatsveiligheid. Dat schrijft onderzoeksjournalist Lars Bové in zijn net gepubliceerde boek ‘De geheimen van de Staatsveiligheid’. “De Staatsveiligheid doet te geheimzinnig.”
Onderzoeksjournalist Lars Bové van De Tijd dook voor zijn boek in de wondere wereld van de Staatsveiligheid en inlichtingendiensten van ons land. Bové noemt die “schimmig”. “De Staatsveiligheid doet te geheimzinnig”, vertelt hij in De Ochtend op Radio 1. “Zelfs het aantal mensen dat er werkt, willen ze niet vrijgeven. De Staatsveiligheid heeft ook geen eigen website, in tegenstelling tot bijvoorbeeld in Nederland. De CIA in de VS geeft ook geregeld historische rapporten vrij.”
Ook tegenover de bevoegde minister zijn de inlichtingendiensten niet transparant, klinkt het nog. “Achter de rug van het parlement en de minister doen zij dingen die het daglicht niet mogen zien”, beweert Bové. Hij geeft het voorbeeld van de ‘mollen’ bij telecombedrijven, met wie de Staatsveiligheid jaren werkte om informatie te verkrijgen. “Intussen was men in het parlement nog aan het discussiëren over de vraag of de inlichtendiensten toegang mochten krijgen tot die informatie.”
Geknoei
Sinds 2011 is er een commissie met drie magistraten die die methodes moet controleren. Maar de informantenwerking blijkt daarvan los te staan. “Informanten worden betaald door de Staatsveiligheid, maar er zijn meldingen van regelrecht geknoei met die fondsen. Dat is jarenlang onder de mat geveegd.” Dat terwijl de ‘gewone’ politie erg streng gecontroleerd wordt als ze aan de slag wil met informanten.
De administrateur-generaal van de Staatsveiligheid, Jaak Raes, zegt in De Tijd geen fan te zijn van meer controle op informanten. “Je moet toch niet plots een controle koppelen aan de gewone manier van inlichtingenwerk. Waar gaan we dan naartoe? Maar ik gedraag me naar de wet. Als het parlement de wet wijzigt, passen we onze werking aan.”
Vertrouwelijkheidscontract
Bové vertelt aan VTM NIEUWS hoe hij aan informatie kwam. “Niet met medewerking van Staatsveiligheid zelf”, zegt de journalist. De Staatsveiligheid wilde hem zelfs een vertrouwelijkheidscontract laten tekenen. “Als ik dat had gedaan, had ik dit boek nooit kunnen schrijven”. Toch sprak hij wel met mensen van de Staatsveiligheid, die als klokkenluider informatie doorgaven.
Bron » De Morgen