Pano gaat vanavond op zoek naar het vergeten leed van de Bende van Nijvel-moordpartij in Aalst. Enkele weken geleden kreeg de zogenaamde reus van de Bende van Nijvel een gezicht. “Iemand van bij ons”, nog wel. Een Aalstenaar. Daarmee worden in Aalst oude wonden keihard opengereten. Pas nu komt bij velen het besef dat er toen geen zorg was, geen slachtofferhulp. Niets. Slachtoffers zijn nooit geworden wat ze wilden worden.
“De enige geluiden die ik nog altijd hoor, dat zijn de schoten. En dan wist ik onmiddellijk: Ze zijn daar en het is de Bende van Nijvel.” De voormalig adjunct-directeur van de Delhaize in Aalst herinnert het zich als de dag van gisteren. Voor deze Pano heeft hij gesproken over die bewuste zaterdagavond, nu 32 jaar geleden. Tot op de dag van vandaag heeft hij nog schrik. “De angst dat ze mij toch nog gaan doodschieten.”
Bij Jo Cami kwam het enkele weken geleden pas allemaal weer naar boven. Met de figuur van Christian Bonkoffsky. Wellicht “de Reus” van de Bende van Nijvel. Iemand van Aalst, dan nog. “En zeggen dat ik er nog pinten mee gedronken heb. Dan wordt het zeer akelig en zeer angstaanjagend.” Dat vertelt Jo Cami, in “Pano”.
Jo is de jongen die 11 jaar oud was en tijdens de overval naast David Van de Steen lag in de Delhaize van Aalst. “Ik heb nog geroepen: niet schieten. Ik heb een schampschot gekregen en David heeft de volle laag gekregen.”
Er niet over praten is het slechtste wat je kan doen
En dat zijn nog maar de herinneringen. Herinneringen die 32 jaar niet verwerkt zijn. Geen opvang, geen zorg voor slachtoffers. Niets. De slachtoffers voelen zich al 32 jaar in de kou staan. Ingrid Mulder die haar zus verloor en wiens kinderen bij de overval in Aalst waren, voelt zich in de steek gelaten: “Dat ze de daders niet hebben kunnen tegenhouden, dat neem ik hen niet kwalijk. Maar wel de opvang van de mensen. Ze hebben niets gedaan. Ze hebben ons gewoon aan ons lot overgelaten.”
Kinderpsychiater Mark Van Bellinghen legt uit hoe dergelijke trauma’s werken. Zeker als het zo lang geleden gebeurd is en niet verwerkt is. “Over de dingen niet praten, het was de tijdsgeest, de Vlaamse mentaliteit. Maar dat is het slechtste wat je kan doen. Op dat moment zwijgt men feitelijk dood wat er gebeurd is en is er geen erkenning van de buitenwereld.”
Pano kan ook twee kassiersters samenbrengen. Toen jonge twintigers die die zaterdag 9 november aan de kassa zaten toen de moordpartij begon. Twee zussen trouwens. Zij praten in Pano voor de eerste keer met elkaar over de overval in Aalst. Ze werken tot op de dag van vandaag nog steeds in de Delhaize in Aalst.
Bron » VRT Nieuws