Geen idee waarom de gezapige vijftiger het nodig vindt om zijn mening luidkeels te verkondigen in een volle treincoupé, maar volgens hem leren we onze jongeren onterecht dat het vandaag niet goed gesteld is met de wereld. In de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw was het veel lastiger, snuift de forens tegen zijn gedwee knikkende collega.
Onwillekeurig denk ik aan de ecologische ramp die zich voltrekt, aan de oorlog in Oekraïne, aan de kloof tussen arm en rijk, aan fake news, maar evengoed aan Ben Weyts, de crisis in de kinderopvang of de populariteit van De Verhulstjes, en ik kan het alleen maar oneens zijn met deze lawaaierige treinreiziger.
Pas toen ik gisteren naar de eerste aflevering keek van 1985, kon ik een flard van empathie opbrengen voor ’s mans standpunt. De nieuwe tweetalige fictieserie van VRT en RTBF grijpt de lotgevallen aan van twee jonge aspirant-rijkswachters om in te zoomen op de terreur die de Bende van Nijvel halverwege de jaren tachtig zaaide. De zaak blijft tot op de dag van vandaag onopgelost, maar de vele theorieën over de bende werpen een blik op een mistroostig politiek landschap.
De verwachtingen rond de serie waren hooggespannen dankzij een cast met kleppers als Peter Van den Begin en Tom Vermeir, en achter de schermen talenten als scenarist Willem Wallyn en regisseur Wouter Bouvijn. De eerste aflevering lost de belofte alvast in met een knap gefilmd beeld van een tijd waarin politie en justitie geteisterd worden door verregaande corruptie. Normvervaging, racisme, drugshandel, wraakacties en driest geweld tot in de hoogste regionen: het was schering en inslag in dit era van Roze Balletten.
De twee beste vrienden Marc en Franky die van het platteland terechtkomen in Brussel raken al snel verwikkeld in dit lelijke web. Marc schaart zich heldhaftig aan de kant van de rechtstaat terwijl Franky en stoemelings de extreemrechtse voorlopers van de Bende ten dienste staat. 1985 toont op die manier mooi hoe makkelijk je aan de verkeerde kant van de geschiedenis terechtkomt, net als hoeveel je soms op het spel moet zetten om trouw te blijven aan je principes.
Tel daar het heerlijke Brusselse accent bij op van Tom Vermeir, net als de prestaties van jonkies Tijmen Govaerts, Aimé Claeys en Mona Mina Leon, en je hebt goede zondagavondfictie te pakken. Het is natuurlijk even afwachten hoe de reeks verder evolueert. Zo is het duimen dat de personages van 1985 verder uitgediept raken zodat de makers niet stranden bij flat characters die louter dienen als kapstok om de gebeurtenissen rond de Bende van Nijvel te reconstrueren. Voorlopig ziet het er echter naar uit dat het fictiejaar goed begonnen is.
Bron » De Morgen