Haar twee zonen waren 10 en 6 jaar oud toen ze met hun tante Marie-Jeanne Mulder in de Delhaize van Aalst op die catastrofale avond 9 november 1985 waren. De Bende van Nijvel schoot hun tante Marie-Jeanne voor hun ogen dood, ze was 33 jaar oud. 33 jaar later zijn er nog altijd geen antwoorden en geen daders veroordeeld. “Toen de speurders in het nieuws zeiden dat Bonkoffsky een fout spoor was, was de ontgoocheling groot. Mijn geloof in Justitie is gezakt naar 0,0. Met deze actie wil ik de harten verzachten van gelijkgestemden en al wie te maken heeft met een onopgelost misdrijf”, zegt Ingrid.

Ingrid Mulder zat middenin een verhuis die 9e november 1985. Ze vertrok uit Oostende en wou in Aalst komen wonen. “Ik had een moeilijke periode achter de rug en was helemaal klaar voor een nieuwe start. Die zaterdag had ik de fietsen verhuisd van Oostende naar Aalst en reed ik terug naar de zee. ‘Laat de kinderen maar bij mij’, zei mijn zus Marie-Jeanne. De twee zonen bleven bij haar, mijn dochter wou mee met mij”, zegt ze.

“Op die jongen hebben ze geschoten”

Wie de film Niet Schieten gaat bekijken, ziet hoe tijdens de aanslag een politieagent in burger twee kinderen in de handen van de grootvader van David Van de Steen duwt. ‘Petjen’ brengt de kinderen die hij niet kent in veiligheid in zijn appartement aan de overkant van de straat. “Dat waren mijn twee jongens. In het appartement zagen ze de foto van David. ‘Op die jongen hebben ze geschoten’, zei een van de twee tegen de grootmoeder van David. Zij wist toen nog niet dat ook de papa, mama en zus van David bij de slachtoffers waren”, zegt Ingrid.

Wat die avond is gebeurd, dragen ze nog altijd met zich mee en interviews geven ze niet. “Mijn kinderen zijn bedreigd geweest. Niet kijken, of… In de winkel zijn ze toen de daders weg waren naar de politie gelopen die ondertussen aan het kantoor van de Delhaize-directie stond, maar die heeft hen gewoon weggejaagd. De oudste is nog eens gaan kijken naar zijn tante, maar omdat er een deken over haar lag, was hij zeker dat ze dood was”, zegt Ingrid.

Nadat ze op het appartement in veiligheid waren gebracht, werden ze door een wildvreemde naar Oostende gevoerd. “Hoe ze van op het appartement van de familie Van de Steen in die auto naar Oostende geraakt zijn, weten ze zelf niet meer. Dat is een zwart gat. Maar kunt u zich dat voorstellen? Bij de politie konden ze niet terecht en dus moest een wildvreemde honderd kilometer rijden naar Oostende en dan nog eens terug. Ze waren om 3-4 uur ’s nachts bij mij en pas toen wist ik wat er was gebeurd.”

Wapenarsenaal in living

Terwijl de grootvader van David Van de Steen hemel en aarde bewoog om een getuigenis te mogen afleggen bij de rijkswacht, werden de kinderen van Ingrid Mulder regelmatig opgeroepen om info te geven. “Ik moest met de kinderen om de drie weken naar het commissariaat. Ze zijn vele keren bij ons thuis geweest. Een keer hebben ze een heel wapenarsenaal uitgestrooid in de woonkamer van ons huis. De kinderen moesten dan proberen wapens te herkennen. Heel vreemd, want achteraf kon geen enkele rijkswachter of politieman zich herinneren dat dat was gebeurd. Soms denk ik dat ze wilden weten hoeveel de kinderen wisten. Dat het de gangsters zelf waren.”

Ook het afgelopen jaar was woelig voor alle nabestaanden en overlevers. “Weet je dat ik pas na de reportage van Pano van mei dit jaar een telefoon heb gehad van de sociaal assistente van de politie die indertijd de slachtoffers begeleidde? Ze vertelde me dat ze niet wist dat mijn kinderen daar ook waren op het moment van de feiten”, zegt Ingrid.

“Justitie is geluksspel”

Het nieuws dat Chris Bonkoffsky, een Aalsterse rijkswachter, mogelijk lid was van de Bende van Nijvel, gaf haar hoop. “Maar toen meldde het parket in het nieuws dat het spoor niet meer verder werd onderzocht. Zonder erbij te zeggen waarom. Dat was een slag. Ik voelde een diepe teleurstelling. Justitie, dat is geluksspel. Ik geloof er niet meer in.”

Ingrid Mulder wil niet bitter worden door de verontwaardiging en het ongeloof in de Belgische Justitie. “Naar aanleiding van de laatste ontwikkelingen in het dossier, het zoveelste dood spoor zonder uitleg, groeide het idee om iets te doen. Het zou mooi zijn mochten we ons met alle gelijkgestemden en iedereen die ons wil steunen verbinden”, zegt ze. “Ik wil dit doen door het maken van een symbolisch deken die deze diepe pijn met warmte kan verzachten bij iedereen die te maken heeft met een onopgelost misdrijf.”

Concreet wil ze een lappendeken maken en zoekt ze stukjes stof van 20 op 20 centimeter. “Dat mag iets persoonlijks zijn. Een stukje stof met een boodschap op, of een stukje jas van een dierbare die je verloren bent. Die lapjes stof wil ik aan mekaar naaien tot een groot lappendeken. De lapjes mogen ook gebreid of gehaakt zijn als het maar persoonlijk is”, zegt ze. Het Vraag(t)deken zal tentoongesteld worden op een nog te bepalen locatie.

Je kan contact opnemen met Ingrid via mulderingrid7@gmail.com. Stuur jouw lapje stof voor 30 november naar Lievevrouwstraat 8 , 9310 Moorsel.

Bron: Het Laatste Nieuws | 11 oktober 2018