René Haquin, de bekendste onderzoeksjournalist van Franstalig België, wordt vandaag begraven in zijn geboortedorp Beauraing. Hij overleed vorige week aan longkanker. Haquin, journalist bij Le Soir, werd bekend in de jaren tachtig, toen hij van dichtbij grote gerechtelijke dossiers als De Bende van Nijvel, het extreem-rechtse Westland New Post en Agusta-Dassault volgde. Haquin was een gedreven journalist, een autoriteit in zijn vak, maar hij was ook zeer rechtlijnig.

Geen enkele Franstalige journalist stond hoger aangeschreven dan hij in de politieke en gerechtelijke wereld maar ook bij de gewone man. Geen enkele journalist kwam ook meer in aanvaring met de gerechtelijke wereld dan hij. En Haquin was koppig. Toen hij vond dat het Luikse gerecht hem onrecht had aangedaan door bij hem een huiszoeking te doen, stapte hij naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg. Hij kreeg er gelijk.

Haquin maakte ontelbare buitenlandse reportages maar hij hield vooral van het ‘fait divers’, die tak van de journalistiek waar zoveel grote journalisten op neerkijken. “Het leven van gewone mensen is fascinerend. De tragedies waardoor ze getroffen worden en de manier waarop ze daarop reageren, zegt zoveel over de menselijke natuur.

Zoveel meer dan woorden van gezagsdragers of politici”, was één van zijn uitspraken. Voor de jongere journalisten op zijn eigen krant maar ook ver daarbuiten was hij een voorbeeld. Talrijk zijn diegenen die in de waanzinnige begindagen van de zaak-Dutroux – één van die tragische faits divers die hem zo fascineerden – raad gingen vragen aan René Haquin. Haquin voelde aan zijn ellebogen dat het toen ontzettend fout liep.

De X-verhalen riepen bij hem onzalige herinneringen op aan de roze balletten, één van de meest hardnekkige legendes uit zijn glorietijd, de jaren tachtig. Roze balletten waarvan Haquin overtuigd was dat het verzinsels waren. René Haquin, kenner van de menselijk natuur, geloofde in simpele waarheden. Niet in complotten.

Bron » De Standaard