Vira Bennekens, de dochter van Bende van Nijvel-slachtoffer Luc Bennekens die gegijzeld en vermoord werd op de Delhaize-parking in Overijse op 27 september 1985, schreef dit weekend een emotionele brief naar haar vader.
Dag papa,
Hoe gaat ie daarginds? Het is heel lang geleden, 32 jaar om precies te zijn, dat ik je nog gehoord, gezien of gesproken heb. De laatste keer was ik 6 en jij bijna 32. Schrijven had ik destijds nog niet onder de knie, aangezien ik amper in het eerste leerjaar zat. Maar nu, nu neem ik mijn pen ter hand om je eindelijk eens te vertellen hoe het hier daadwerkelijk zit.
Wist je al dat je een hipster avant la lettre was? Nu voeren mannen met hippe baarden opnieuw de boventoon in het straatbeeld. De ene al wat knapper dan de andere. Niet dat ik jou in een van hen herken, want ik weet dat jij in de hemel bent, een stralende ster aan het firmament.
Over een ster gesproken. Weet je wie hier dit jaar de show stal? De zogenaamde Reus van de Bende van Nietsnutten. Ontmaskerd maar zo dood als een pier en dat spijt me niet. Als je hem daar ziet, verkoop hem dan een peer op zijn smoel. En is die worstendraaier daar ook? Geef die dan ook een uppercut zodat ie voor eeuwig naar de hel wordt gekatapulteerd. Niet dat ik in de hel geloof. Die bestaat alleen op aarde.
Want wist je dat het onderzoek naar je moordenaars een stinkende beerput is geworden? Het duurt nu al 32 jaar, een mensenleven, jouw korte leven. Hoe cynisch is dat? Ze hebben de waarheid verdoezeld, in een grote pot met dovemansoren. Allerlei hypotheses moesten wij aanhoren: de ene keer werd er gewag gemaakt van Roze Balletten, dan weer waren het malafide wapenhandelaars of ook nog een andere bende ellendelingen uit de Borinage maar bovenal rijkswachtende (ex-)superflikken behept met excessief misdadig gedrag. Ze waanden zich machtig. En jij was hun gijzelaar, dat vind ik vreselijk naar.
Respect voor ieders leven, dat moeten deze heren hoognodig leren. Misschien met Kerstmis? Dan word jij weer erg gemist aan de feestdis. Want jij was een goed mens, papa. Daarom uit ik hier de wens dat er een mea maxima culpa komt, dat iemand spijt betuigt en zegt: “Ik ben die verdomse kloot die jullie vader aan flarden schoot, ik ben de lafaard, de vos in het hogepietenpak (lees: kostuum) die het bevel gaf, ik ben de extreemrechtse hypocriet die riep ‘eigen volk eerst’ en… het dan afknallen liet.”
Jouw dood heeft een krater geslagen, in mijn hart, in mijn ziel… dat heeft niemand ooit echt gezien. Want ik ben sterk geweest, papa. Bij momenten hysterisch en totaal in paniek, vaak dapper vechtend tegen angst, leegte, eenzaamheid en verdriet. Niets krijgt me echter klein, geen enkel rot venijn. Daar mag je zeker van zijn, papa.
Over venijn gesproken. Wist je al dat de politiestaat nu eigenlijk wel bestaat? Niet dat de Bende van Nietsnutten daarvoor met de pluimen mag gaan lopen, als het dat was wat ze beoogden. Andere terroristen hebben dat gedaan, met bommen, niet ver van mij vandaan. Vandaar dat er nu vaak soldaten op mijn weg patrouilleren. Wederom zijn ze de allerkleinsten vergeten. Zij zouden zorgeloos moeten kunnen leven, spelen en plezier beleven, zonder mannen met (grote) geweren.
Dat was jouw droom, papa, kinderen een fijne tijd gunnen door een mooie speeltuin aan te leggen. Wel, weet je wat: niet alle dromen zijn bedrog, die van jou werd een prachtige speelhof (lees: het Meiveld in Overijse). Fantastisch toch?
Dikke zoen van je kleine kapoen,
Vira
PS: ik had je nog graag een liefdevolle knuffel gegeven.
Bron » De Morgen | Vira Bennekens