De beruchte crimineel Kapllan Murat snakt na twintig jaar gevangenis naar een gewoon leven bij vrouw en kinderen. In een brief aan de redactie van Het Nieuwsblad stort hij zijn hart uit. “Het is allemaal mijn eigen schuld, maar ik ben twee keer nipt aan de dood ontsnapt. Ik ben dat leven beu, het is genoeg geweest. Ik snak nog slechts naar één ding: een gewoon, rustig gezinsleven. Ik hoop dat het gerecht mij die kans gunt”, schrijft hij Het Nieuwsblad.

“Ik ben zeker geen koorknaap”, begint Kapllan Murat zijn brief uit de gevangenis. “Maar ik ben geen moordenaar, geen verkrachter, geen topcrimineel. Ik heb alleen diefstallen gepleegd. Gedurende jaren heb ik de fout begaan het gerecht te tarten. Ik heb daar zwaar voor geboet. (Hij werd in totaal tot 24 jaar cel veroordeeld) Ik ben als jonge rebel de gevangenis in gevlogen en ben er pas 16 jaar later als volwassen man weer buiten gekomen. Ik ben gedurende 11 jaar in afzondering aan een strikt gevangenisregime onderworpen en al die tijd heb ik nauwelijks mijn kinderen gezien.”

“Toen ik voorwaardelijk vrijkwam, heb ik inderdaad stommiteiten begaan. Ik heb cd’s gestolen in een winkel, maar erger nog, ik heb me laten meeslepen om houten planken te gaan stelen bij een groothandelaar. In één klap heb ik daardoor 24 probleemloze maanden in vrijheid verprutst. Maar ik heb vooral het vertrouwen geschonden van mijn vriendin en onze oudste dochter. Toch zijn ze mij blijven steunen, ook nadat ik na mijn laatste penitentiair verlof in juli 2006 niet naar de gevangenis ben teruggekeerd.”

“Ik besef echter maar al te goed dat ik geen misstap meer mag begaan. Ik mag niet langer de risico’s nemen die ik in het verleden genomen heb. Ik ben door het oog van de naald gekropen, ik heb ei zo na mijn nieuwe gezin onherroepelijk verloren. Ik heb de helft van mijn leven achter de tralies doorgebracht. Ik ben 45, ik snak naar rust en vreedzame jaren met vrouw en dochters. (Zes maanden geleden is zijn vriendin van een tweede dochter bevallen, nvdr.) Ik wil geen afwezige papa meer zijn.”

“Als ik over 18 maanden opnieuw vrij kan komen, heb ik alle troeven in handen om een nieuw en normaal leven te gaan leiden. Te beginnen met mijn familie. Maar ik maak mij zorgen over de nakende uitspraak door het hof van beroep, niet zozeer voor mij, wel voor mijn familie en de vrienden die mij blijven steunen.”

“Ik kan begrijpen dat de magistraten van het hof van beroep het beu zijn om mij voor de zoveelste keer te zien verschijnen. Ik heb een zwaar verleden want ik heb over de jaren heen inderdaad véél feiten gepleegd en dat wil ik niet minimaliseren. Maar ik heb geen gewelddaden gepleegd. Ik vraag het gerecht alleen om op een menselijke manier recht te spreken, mij niet af te maken zodat ik het uitzicht behoudt op een nieuw leven.”

Virginie Barré, de vriendin van Kapllan Murat, hoopt natuurlijk ook dat het hof van beroep niet zal ingaan op de eis van het openbaar ministerie om hem nog zes jaar extra achter de tralies te houden. “Hoe sneller hij bij zijn gezin is, hoe sneller hij zich opnieuw in de maatschappij kan integreren”, zegt ze. “Dat grote voordeel heeft hij ten opzichte van veel gedetineerden: het sociale kader is er om hem opnieuw aan een normaal leven te helpen.”

“Ik ga akkoord met het principe dat een misdrijf bestraft moet worden, maar op een bepaald ogenblik moet men ook inzien dat iets anders dan een straf nodig is om iemand bij zijn reïntegratie te helpen”, vindt Barré. “Dat heeft het gevangeniswezen zelf ook ingezien als het stelt dat, en ik citeer, de gevangenis Kapllan niet verder kan helpen om naar de maatschappij terug te keren, maar de tijd nu gekomen is om hem te confronteren met de realiteit van het dagelijkse leven buiten de gevangenis. Heel ons gezin en speciaal de kinderen kijken daar echt naar uit.”

Bron » Het Nieuwsblad