In Aalst worden vandaag de slachtoffers van de aanslag van de Bende van Nijvel op de Delhaize herdacht, dag op dag 32 jaar geleden. Met de recente bekentenis van de vermeende Reus en nieuwe onderzoekspistes, is het zoveel meer dan alleen een herdenkingsmoment. Al blijven de nabestaanden sceptisch. “Weten we dan zoveel meer dan vorig jaar?”
De Bende van Nijvel maakte op 9 november 1985 acht dodelijke slachtoffers in Aalst. Twintig jaar na datum werd een eerste herdenking georganiseerd: een minuut stilte, bloemen en mooie woorden van nabestaanden en prominenten. Zo gaat het sindsdien. Maar nooit eerder werd zo hard naar het moment toegeleefd als dit jaar. Minister van justitie Koen Geens liet weten aanwezig te zullen zijn en ook de procureurs-generaal van Bergen en Luik, Ignacio de la Serna en Christian De Valkeneer zouden present tekenen. Schoon volk dat de schouders zet onder het nieuwe onderzoek maar de nabestaanden zijn niet overtuigd. “We zitten ergens tussen hoopvol en moedeloos.”
Chris Nijs (55) verloor haar broer Dirk en haar 9-jarige nichtje bij de aanslag. Zij gaat al jaren naar het herdenkingsmoment, maar niet omdat ze nog veel hoop koestert. “En al zeker niet omdat er prominenten komen. Ik ga om mijn broer, zijn kind en de andere slachtoffers te herdenken. Of ik nog geloof in gerechtigheid? Dat die daders geïdentificeerd worden en hun straf krijgen is misschien belangrijk voor sommige mensen bij de politie, maar niet voor mij. Ik krijg er mijn familie niet mee terug en het verdriet wordt er ook niet door teniet gedaan. Iedereen in onze familie is getekend voor het leven door wat er toen gebeurd is. Misschien dat de speurders het nu wel kunnen afronden, maar we hebben al zo vaak die hoop gevoeld.”
Sereniteit
Nathalie Palsterman (51), dochter van slachtoffer Jan Palsterman, laat de herdenking zelfs resoluut links liggen. “Ik heb het er lastig mee dat, omwille van de media-aandacht, plots iedereen zijn gezicht wil laten zien. Ik moet die mensen niet per se in de spotlight zien staan. Geef mij maar de sereniteit, ik ga hulde brengen aan het graf van mijn vader.”
Volgens Nathalie haken jaar na jaar meer nabestaanden af. “Dat is niet vreemd: wij zijn nooit bij het onderzoek betrokken geweest en moesten nieuwe informatie keer op keer via de media vernemen. Velen hebben geen vertrouwen meer in het onderzoek en hebben al lang de moed opgegeven.”
Dat de waarheid aan het licht komt, blijft voor Nathalie het belangrijkste. “Er is de laatste tijd veel gezegd en geschreven en er staan nieuwe mensen aan het roer. Als die ontwikkelingen kunnen helpen om tot een oplossing te komen, des te beter. Maar net daar wringt het schoentje: er zijn twijfels over de bekentenis van Christiaan B., de munitie die gevonden werd is niet van de bende en het telefoonboekje blijkt ook niet van de vermeende Reus te zijn. Wat klopt er dan wel nog? Wat weten we meer dan vorig jaar? Ik begrijp dat de hoop opborrelt door wat gezegd en geschreven wordt en ik hoop dat we op een punt zijn gekomen dat de speurders het niet meer loslaten, maar ik blijf voorzichtig. Nee, voor mij is dit geen extra speciale herdenking.”
Bron » Gazet Van Antwerpen