Exact vijftien jaar geleden, op 13 augustus 1996 werd Marc Dutroux opgepakt. Sinds zijn veroordeling in 2004 tot levenslange gevangenisstraf slijt Dutroux zijn dagen in een afgezonderde afdeling binnen de gevangenismuren van Ittre. Compleet geïsoleerd, vooral om eigen bestwil.

Na vijftien jaar gevangenis vertoont Dutroux geen tekenen van wroeging of spijt, zegt zijn advocaat Ronny Baudewyn aan VRT. Hij heeft nauwelijks nog met iemand contact. Op enkele ‘fans’ van het eerste uur en zijn advocaat na ziet hij niemand.

Twee keer per week mag hij een uurtje zijn cel verlaten om in het gezelschap van een cipier te ontspannen op de koer. Dat gebeurt telkens ’s middags, terwijl de andere gedetineerden lunchen. Voor zijn eigen veiligheid. Enkele jaren geleden braken razende medegevangenen zijn arm om wraak te nemen. Zijn computer werd hem na het proces ontnomen, maar dat weerhoudt hem er niet van te schrijven.

Zo is Dutroux momenteel bezig met het voltooien van een nieuw ‘economisch manifest’ waarmee hij de wereld naar eigen zeggen zal verbeteren. Daarnaast leest hij dagelijks de krant, volgt hij de actualiteit op tv en doodt hij de tijd met het tokkelen op zijn Playstation.

Ondanks zijn levenslange straf hoopt de kindermoordenaar nog altijd dat hij ooit als een vrij man de gevangenis van Ittre kan verlaten. Theoretisch is dat mogelijk, in de praktijk niet. Geen enkele justitieminister zal ooit zijn fiat geven en zich daarmee voor altijd politiek verbranden.

Dutroux is trouwens ooit al eens vervroegd vrijgelaten en dat bleek een gruwelijke vergissing. In april 1989 was hij tot 13,5 jaar cel veroordeeld voor het verkrachten van vijf meisjes. Amper drie jaar later kwam hij wegens goed gedrag vrij. Met als pijnlijk gevolg de gruwelijke feiten die we allemaal kennen.

Bron » De Standaard

Marc Dutroux toont volgens advocaat Ronny Baudewyn vijftien jaar na zijn arrestatie nog altijd geen tekenen van wroeging of spijt over de gepleegde daden. De pedofiel zit een levenslange celstraf uit in de instelling van Ittre. Met bijna niemand heeft hij contact, op enkele enkele ‘fans van het eerste uur’ en zijn advocaat na.

Slechts twee keer per week verlaat hij zijn cel. In het bijzijn van een cipier mag hij dan de benen strekken. De andere gevangenen zijn dan aan het lunchen. Een confrontatie wordt vermeden uit vrees voor wraakacties.

Wat doet Dutroux zoal in zijn cel? Momenteel werkt hij aan een economisch manifest dat de wereld moet verbeteren. Hij speelt ook urenlang op zijn Playstation en volgt de actualiteit (kranten, tv) op de voet.

De pedofiel hoopt op een dag vrij te komen. Theoretisch kan dat, maar uiteraard zal geen enkele minister van Justitie dat ooit toestaan. Dutroux werd al eens vervroegd vrijgelaten en dat bleek later een zeer slechte beslissing.

Bron » Gazet van Antwerpen

“Ik heb nog niet verwerkt wat er gebeurd is”, zegt Paul Marchal, dag op dag 15 jaar na de arrestatie van Marc Dutroux, die Marchals dochter An vermoordde. “Maar ik kan wel weer genieten van het leven.”

Op 13 augustus 1996 leerde België en de rest van de wereld Marc Dutroux kennen, de pedofiel die minstens vier meisjes om het leven bracht. Een van de slachtoffers was An Marchal. Precies vijftien jaar na de ontmaskering van Dutroux, blikte Ans vader Paul Marchal terug in een interview op Radio 1.

Dit voorjaar raakte bekend dat Michele Martin, de vrouw van Marc Dutroux en medeplichtige in de zaak, in aanmerking kwam om vervroegd vrij te komen. Een verbolgen Paul Marchal ging persoonlijk aankloppen bij het Franse klooster waar Martin opgevangen zou worden. Uiteindelijk was de ex van Dutroux er niet meer welkom. “Ik ben trots en blij dat het mij gelukt is om de vrijlating tegen te houden”, zei Marchal.

“Ik heb Martin in de strafuitvoeringsrechtbank ook persoonlijk gezegd dat ik alles in het werk zal stellen opdat ze in de gevangenis blijft”, zegt Marchal er meteen bij. “Ze reageerde zeer koel, maar ik had de indruk dat ze mij kon bijten. Haar emotieloze reactie toonde wel aan wat de psychiaters eerder al bevestigd hadden: dat ze een psychopate is.” Marchal gelooft dan ook niet dat Martin, zoals ze zelf zegt, tot inkeer is gekomen.

De procedure van vervroegde vrijlating is nog een pijnpunt binnen ons gerecht, vindt Marchal. “Als de affaire-Dutroux niet als voorbeeld kan gelden in ons land, dan is het vertrouwen zoek”, zo zegt hij. “Ik vind dat het tijd is dat in de wetgeving rekening gehouden wordt met de slachtoffers, en dan meer bepaald in welke mate ze een misdrijf verwerkt hebben.”

Marchal heeft naar eigen zeggen nog niet verwerkt wat er met zijn dochter gebeurd is. “Men vraagt in de strafuitvoeringsrechtbank alleen welke voorwaarden de slachtoffers aan de vrijlating gekoppeld willen zien, niet eens of je klaar bent voor de vrijlating van de daders.”

“Martin werd zowel in de jaren ’80 als in 2004 veroordeeld en is dus een recidiviste. Ze zou dus in principe pas na tweederde van haar straf een aanvraag mogen indienen”, zegt Marchal nog. Toch merkt Marchal ook op dat er sinds 1996 veel ten goede veranderd is, met dank ook aan de Witte Mars. Zowat 300.000 Belgen gingen op 20 oktober 1996 de straat op om een betere werking van het gerecht te eisen.

“En er is veel veranderd,” aldus Marchal, “maar ik blijf me inzetten voor de verbetering van het statuut van slachtoffers. Ik voel wel niet meer die bitterheid van vroeger”, geeft Marchal mee. “Ik kan weer genieten van het leven. Ik heb drie kleinkinderen, er is intussen een vierde op komst. Dat helpt om de knop om te draaien.”

Bron » De Standaard