Advocaat Michel Nihoul gestorven

De Brusselse strafpleiter Frédéric Clément de Clety (49) is maandagnacht in een Brussels ziekenhuis overleden. Hij was al een tijdje zwaar ziek.

Clément de Clety raakte midden jaren 90 bekend als advocaat van Michel Nihoul, de vermeende rechterhand van Marc Dutroux. De vrijspraak van Nihoul voor de ontvoering van kinderen was de grootste overwinning uit De Cletys carrière.

Frederic Clément de Clety was nauwelijks 30 toen hij en zijn toenmalige collega Virginie Baranyanka in augustus 1996 de advocaten werden van Michel Nihoul. Na het vertrek van Baranyanka was De Clety zelfs Nihouls enige advocaat.

Dutroux was in augustus 1996 opgepakt, een paar dagen later was het de beurt aan Michel Nihoul, de Brusselaar met de lange arm die volgens de speurders door Marc Dutroux ontvoerde kinderen geleverd zou hebben aan hooggeplaatsten. “De Clety kwam speciaal uit Zuid-Frankrijk terug uit vakantie bij mijn arrestatie. Hij las het dossier en was er zeker van dat hij me meteen vrij zou krijgen. Het is enigszins anders uitgedraaid. We hebben tot 2004 moeten wachten”, herinnert Michel Nihoul zich.

De Clety werd in die jaren verschillende keren geconfronteerd met de volkswoede die was uitgebroken na de zaak-Dutroux. Zijn auto werd zwaar beschadigd, hijzelf werd uitgescholden.

De Cléty was geen dossiervreter, wel een begenadigd pleiter. “Hij leefde voor assisen”, zeggen zijn confraters. “Pas daar kwam hij echt tot leven. Op hem moest je niet rekenen om ingewikkelde procedurekwesties uit te benen. Jury’s overtuigen, daar was het om te doen.”

Het pleidooi dat hij in 2004 op het assisenproces Dutroux hield voor zijn cliënt vormde het hoogtepunt van zijn carrière. Later was hij ook nog de advocaat van slachtofferorganisaties op verschillende Rwanda-processen in Brussel. Hij was ook de advocaat van Adam Giza, de jonge Pool die in 2006 Joe Van Holsbeeck doodstak in het station Brussel-Centraal.

De Cléty was behalve advocaat ook en vooral een non-conformist met een flamboyante levensstijl. Hij was een bekende figuur in het Brusselse uitgaansleven. Voor hem was het leven één groot feest, overgoten met alcohol, vrouwen en snelle wagens.

Eén van zijn beste vrienden en cliënten was artiest Lou Depryck, ook een overtuigde non-conformist en levensgenieter. De Clety besefte heel goed dat hij met zijn manier van leven roofbouw pleegde op zijn lichaam, maar hij hield te veel van het leven dat hij leidde om ermee te stoppen.

Bron » De Standaard

Frédéric Clément de Cléty, advocaat van Michel Nihoul, overleden

De bekende advocaat Frédéric Clément de Cléty (50) is vannacht in het Erasmusziekenhuis overleden aan het gevolg van een infectie. De rechtsman is voor het grote publiek vooral bekend als de advocaat van Michel Nihoul in het proces-Dutroux. Hij verdedigde ook Adam Giza, beschuldigd van de moord op Joe Van Holsbeeck.

Frédéric Clément de Cléty was een atypische advocaat met een extravagante persoonlijkheid. Hij is vooral bekend als advocaat van Michel Nihoul tijdens het proces-Dutroux. “Ik ben enorm aangeslagen van dit nieuws”, zegt collega en vriend Didier de Quevy. “Hij was één van de beste advocaten van België. Het is tragisch.”

Bron » De Morgen

 

“Ik ben vernederd, tegengewerkt, vernietigd”

Vandaag trekt Jean-Marc Connerotte definitief de deur van het justitiepaleis van Neufchâteau achter zich dicht. De Waalse onderzoeksrechter, die Dutroux in de cel kreeg maar moest aftreden na een spaghetti-feestje, gaat met pensioen.

Zaterdag 21 september 1996. Een koele en bewolkte dag, een typisch begin voor een herfst. Voor de deur van het huis van Jean-Marc Connerotte stopt die ochtend een gepantserde Mercedes. ’s Lands bekendste onderzoeksrechter stapt vlug in, gevolgd door zijn vriendin en hun dochtertje. De wagen rijdt naar het gemeentehuis van Florenville.

Na tien jaar samenwonen hebben Connerotte en zijn geliefde, Marie-Hélène, besloten om met elkaar te trouwen. Voor velen een heuglijk moment. Maar voor het Waalse liefdespaar komt het feest hoogst ongelegen. Een maand eerder werd Marc Dutroux gearresteerd, en twee slopende dagen nadien, op 15 augustus, werden Laetitia Delhez en Sabine Dardenne bevrijd door de Belgische politie uit de beruchte kooi van Dutroux. Rechter Connerotte, die het onderzoek leidt, krijgt prompt de status van volksheld.

Maar tegelijk komen bedreigingen zijn richting uit, van kringen rond Dutroux en diens trawanten en netwerken. Althans, dat beweert de toenmalige rijkswacht die meteen een team lijfwachten optrommelt.

In die belegerde omstandigheden geeft Connerotte zijn ja-woord voor de wet. Om veiligheidsredenen traden de gemeentesecretaris en de veldwachter op als getuigen. Een groot feest geeft het paar niet. Meer nog: twintig minuten later zit Connerotte opnieuw achter zijn bureau in het justitiepaleis van Neufchâteau.

Moord op André Cools

De roem van Connerotte, die rechten en filosofie gestudeerd heeft en nog een tijd voor de klas stond als leerkracht, staat op dat moment in het zenit. Niet alleen in de zaak-Dutroux maakte hij naam, maar jaren daarvoor ook in het onderzoek naar de moord op PS-boegbeeld André Cools.

Ook toen zat hij (achteraf gezien) op het goede spoor. Ook toen durfde hij tegen de schenen te schoppen van gevestigde waarden en daalde hij neer uit de ‘ivoren toren’ die het gerecht heette te zijn. Ook toen werkte hij nauw samen met procureur Michel Bourlet, een persoonlijke vriend die hij later opnieuw zou tegenkomen in de zaak van de verdwenen meisjes.

De twee overlegden elke dag uren aan een stuk, op kantoor, telefonisch, nadien op café. Procureur Bourlet steunde daarom zijn onderzoeksmagistraat door dik en dun – in bepaalde gerechterlijke kringen groeide de scepsis over die intense samenwerking.

Maar die eerste herfstdag dus, die markeert tot vandaag het leven van Connerotte. Er is een leven vóór de 21ste, en een leven erna – en dat ligt niet alleen aan het huwelijk.

27 euro

Op de avond van het huwelijk gaat Connerotte samen met zijn vrouw in Bertrix naar een benefiet-etentje, georganiseerd door de vzw Marc et Corinne. Met het ingezamelde geld wil de organisatie (een van de vele in die tijd) een spaarpotje aanleggen om de kosten te dekken van het drukwerk bij een mogelijke volgende verdwijning. Ook procureur Bourlet tekent present. De twee zitten aan de tafel met de notabelen. Op de menukaart staat één gerecht: spaghetti.

De organisatoren, opgezet met de aanwezigheid van de twee magistraten, hebben een verrassing in petto: Sabine Dardenne en Laetitia Delhez komen plots tevoorschijn om hun redders persoonlijk te bedenken. De vrouw van Connerotte krijgt een boeket ruikers, en hijzelf, net als Bourlet, een zilveren vulpen. ‘Wat kan je beter geven aan personen die in hun baan zo veel moeten schrijven’, zei organisator Michel Tilmant achteraf. Het schrijfgerief kost 27 euro.

Hoewel Connerotte nauwelijks een uurtje blijft en hoewel hij op geen enkel ogenblik met de slachtoffers spreekt, betekent zijn aanwezigheid op het spaghetti-feestje het begin van het einde van zijn mandaat als onderzoeksrechter in het onderzoek-Dutroux. Een paar dagen later verschijnen in Vers L’Avenir en La Meuse foto’s van de bijeenkomst.

300.000 mensen op straat

Toen Julien Pierre, destijds de advocaat van Marc Dutroux, de kranten onder ogen kreeg, diende hij bij het Hof van Cassatie een verzoek tot wraking in tegen onderzoeksrechter Connerotte. Zijn redenering? Connerotte had zich partijdig getoond, ten nadele van zijn cliënt. De toenmalige procureur-generaal bij het Hof van Cassatie, Eliane Liekendael, trad de advocaat bij: ze adviseerde Connerotte meteen van het onderzoek-Dutroux te halen.

Na het ‘vulpenarrest’ stond het land in rep in roer. Een revolutie hing in de lucht. De frustratie zat diep. Liekendael moest overal vluchten waar ze verscheen, en werd tot in de lift achtervolgd door televisieploegen. Meer nog: zes dagen later, op zondag 20 oktober, stapten in Brussel 300.000 mensen op in een Witte Mars, uit solidariteit met de slachtoffers van Dutroux en om de wereldvreemdheid van het gerecht aan te klagen.

De dagen en weken nadien hielden werknemers en studenten in vele steden protestoptochten, waarbij spaghetti werd uitgestrooid over de trappen van de gerechtsgebouwen.

Menselijke waarden

Tot aan het Dutroux-proces in 2004 hield Connerotte de lippen stijf op elkaar. Hij meed de media en de pers, om zo de controverse rond zijn figuur te vermijden. Eén keer brak hij die belofte. In een interview met Wereldwijd, een magazine over de Derde Wereld, zei hij: ‘Door een pure rechtspraak na te streven, stevent men af op het tegengestelde van wat de eigenlijke functie is van het recht: de verdediging van de menselijke waarden’.

Op het proces zelf, in 2004, bijna tien jaar na de feiten, maakte hij een warrige indruk. Het Nieuwsblad schreef toen: ‘Connerotte, die er verzwakt uitzag en erg verward overkwam, sprong van de hak op de tak. Hij haalde ook voortdurend namen, data en gegevens door elkaar. Hij zei Eefje waar het An moest zijn. Liet “Nihoul” de ontvoering van Sabine bekennen, en corrigeerde dat – na protest van de advocaten – in “Dutroux”.’

‘Bovendien liet zijn geheugen hem geregeld in de steek. Hij moest opvallend vaak zeggen “Dat het allemaal al lang geleden was”, zodat hij het zich allemaal niet meer zo goed herinnerde.’

Hij zei toen ook: ‘Ik ben vernederd, tegengewerkt en vernietigd’.

Bron » De Standaard

Twintig jaar geleden verdwenen Julie en Mélissa

Op 24 juni 1995, vandaag exact twintig jaar geleden, verdwenen Julie Lejeune en Mélissa Russo in Grâce-Hollogne, in de streek van Luik. De meisjes waren 8 jaar. Hun lichamen werden veertien maanden later teruggevonden in Sars-la-Buissière, begraven in de tuin van een huis van Marc Dutroux.

De zaak veroorzaakte een ongeziene ophef en legde gebreken in de werking van het gerechtelijke apparaat bloot. Ze leidde tot ingrijpende hervormingen bij politie en justitie.

Marc Dutroux werd op 22 juni 2004 door het hof van assisen van Aarlen tot levenslang veroordeeld, met tien jaar terbeschikkingstelling van de regering. Hij werd schuldig verklaard aan de ontvoering, opsluiting en verkrachting van Julie en Mélissa, An Marchal, Eefje Lambrecks, Sabine Dardenne en Laëtitia Delhez, aan de moord op Julie, Mélissa, An en Eefje en aan de moord op Bernard Weinstein. Zijn vrouw Michelle Martin kreeg een gevangenisstraf van 30 jaar, zijn handlanger Michel Lelièvre 25 jaar cel.

Na het “proces van de eeuw” bleven verscheidene vragen onbeantwoord, onder meer over de mishandelingen die Julie en Mélissa ondergingen terwijl ze opgesloten zaten in de verborgen kelderruimte in het huis van Dutroux, en over hoe ze aan hun eind kwamen.

Na de kortstondige ontsnapping van Marc Dutroux werden de politiediensten grondig hervormd en werd de strafrechtelijke procedure in die zin veranderd dat ze meer rekening houdt met de slachtoffers. In 1999 werd een Hoge Raad voor de Justitie opgericht om de magistratuur te depolitiseren en in 2007 zag de strafuitvoeringsrechtbank het levenslicht, die zich over verzoeken voor vervroegde vrijlating buigt.

Twintig jaar na de ontvoering van Julie en Mélissa blijft de kans miniem dat Marc Dutroux ooit vrijkomt. Michel Lelièvre zit nog achter de tralies, maar kreeg wel al pentitentiair verlof. Michelle Martin kwam in augustus 2012 na zestien jaar opsluiting onder voorwaarden vrij. Ze woont in Floreffe en studeert rechten in Namen.

Bron » De Morgen

Tien jaar na proces-Dutroux: burgerlijke partijen leiden weer ‘normaal’ leven

Tien jaar na het proces van Marc Dutroux en consorten, hebben de burgerlijke partijen elk hun eigen weg afgelegd. Sommigen zijn definitief uit de spotlights van de media verdwenen, anderen lanceerden zich in de politiek en de meeste betrokkenen blijven strijden tegen de vraag voor voorwaardelijke vrijlating van Marc Dutroux, Michel Lelièvre en Michelle Martin.

Het juridisch gebeuren verstoort geregeld hun wens om over te gaan tot andere zaken. In augustus 2012 namen meer dan 5.000 mensen deel aan een mars om bij Justitie hervormingen te eisen. De oproep ging uit van Jean-Denis Lejeune, de vader van Julie.

De actie kwam negen dagen nadat het Hof van Cassatie de voorwaardelijke vrijlating van Michelle Martin, de ex van Marc Dutroux, had bekrachtigd. Ook Laetitia Delhez en Paul Marchal, de vader van An, waren aanwezig.

Na de verdwijning van zijn dochter, legde Jean-Denis Lejeune zich erg toe op burgerlijke actie en politiek. Hij nam onder meer deel aan de oprichting van Child Focus, vervoegde de communicatiedienst van het Franstalige kinderrechtencommissariaat en stichtte de vzw Objectif Ô.

In 2010 behaalde hij op de cdH-lijst voor de Kamer 13.709 voorkeurstemmen, maar werd niet verkozen. In mei kan hij opnieuw op een lijst verschijnen bij de komende verkiezingen. Jean-Denis Lejeune is kabinetsmedewerker van staatssecretaris Melchior Wathelet en werd in oktober 2012 verkozen als gemeenteraadslid in Flémalle. Hij scheidde van zijn vrouw Louisa en bouwde een nieuw leven op.

Gino Russo, de vader van Mélissa, bleef nog enkele jaren erg actief in de media maar verdween nadien. De BBTK-afgevaardigde keerde terug in de schijnwerpers om de arbeiders van ArcelorMittal in Luik te verdedigen in hun strijd voor jobbehoud. Hij maakt deel uit van de reconversiecel van het staalbedrijf en begeleidt ontslagen werknemers.

Hij werd vernoemd om op een lijst van de extreemlinkse PTB te figureren, maar Gino Russo logenstrafte dit en is in mei geen kandidaat. Zijn echtgenote Carine engageerde zich ook politiek. In 2007 was ze kandidate op een Ecolo-lijst, behaalde 57.747 stemmen en werd gecoöpteerd senator. In september 2009 gaf ze haar zetel op en verliet ze om gezondheidsredenen ontgoocheld de politiek.

Paul Marchal, de vader van An, richtte in 1999 een partij op, de PNPb (Partij voor Nieuwe Politiek in België), maar werd niet verkozen. Jean Lambrecks, de vader van Eefje, woont trouw elke zitting bij van de strafuitvoeringsrechtbank betreffende de vraag tot voorwaardelijke vrijlating van Marc Dutroux.

Sabine Dardenne en Laetitia Delhez, de twee levend teruggevonden slachtoffers van Marc Dutroux, hebben eveneens een ‘normaal’ leven proberen terug te vinden. Sabine, vandaag 30 jaar, was iets minder dan drie maanden aan Dutroux overgeleverd. Ze schreef het boek “Ik was twaalf en ik fietste naar school. Laetitia Delhez is 32 jaar en werd moeder van vier kinderen.

Bron » De Morgen