Met louter een beetje genetisch materiaal kan je iemands gelaatstrekken redelijk goed reconstrueren, zo meldt deCampuskrant van de KU Leuven. Dat opent uiteraard heel wat perspectieven voor politiediensten en artsen. Het onderzoek met een sterke Belgische inslag trok zelfs de aandacht van nieuwsmagazine Time en Nature.

Waarheidsgetrouwe en driedimensionele robotfoto’s van potentiële misdadigers die je nog nooit in levende lijve gezien hebt: dat zou het opsporingswerk voor politiediensten in heel wat zaken stevig kunnen vergemakkelijken. Wel, het zit er aan te komen. Met dank aan de Belgische postdoctorale onderzoeker Peter Claes van de Afdeling Beeld- en Spraakverwerking (ESAT/PSI) en van het Medical Imaging Research Center op UZ Gasthuisberg, en zijn collega’s, die de techniek beschrijven in het wetenschappelijke tijdschrift PLOS Genetics.

De onderzoekers wisten 20 genen aan te wijzen die een invloed hebben op de vorm van ons gezicht. Die genetische informatie werd getoetst aan 3D-foto’s van een testgroep van 600 vrijwilligers. “Op de 3D-foto’s van die vrijwilligers hebben we een rasterpatroon met 7.000 meetpunten aangebracht. Dat maakt uiteraard een veel nauwkeuriger beschrijving van de gelaatsvorm mogelijk dan de negen meetpunten die tot nu toe meestal gebruikt werden”, klinkt het in de Campuskrant.

De informatie uit het DNA en uit de grondige gelaatsmetingen hebben de onderzoekers, samen met gegevens over het geslacht en de genomische afkomst van de proefpersonen, verwerkt in een programma, waardoor uiteindelijk een virtuele reconstructie of “voorspelling” van het gelaat mogelijk wordt. “Die komt, zo leren de eerste ervaringen, heel goed in de buurt van het echte gezicht”, zegt Claes.

De mogelijke toepassingen voor misdaadbestrijding zijn legio, vertelt Claes nog. “Zo zou je bijvoorbeeld de duizenden voorbijgangers op een beveiligingscamera kunnen verbinden met DNA dat je op de plaats van een misdaad gevonden hebt. Je kan de politie helpen om zoekprofielen te vernauwen.” Er zijn echter ook toepassingen denkbaar voor het stellen van medische diagnoses – “Wat is de genetische problematiek van iemand met deze specifieke gelaatstrekken?” – en voor antropologisch onderzoek – “Je zou op zoek kunnen gaan naar het uiterlijk van onze verre voorouders”.

De postdoctoraal onderzoeker roept wel op tot enige voorzichtigheid. “We zijn echt nog niet toe aan een gegarandeerd juiste en volledige voorspelling van het gelaat, op basis van bijvoorbeeld een speekselstaaltje. Wat we aangetoond hebben is dat het kan, en dat de resultaten duidelijk in de goede richting gaan.” De techniek wordt nu volop geperfectioneerd en uitgebouwd. Concrete toepassingen kunnen daarom nog zeker enkele jaren op zich laten wachten.

Bron » De Morgen