Cel Bende van Nijvel loopt mank

De Cel Waals Brabant, die het onderzoek voert naar de Bende van Nijvel, telt niet langer 8 maar 5 agenten. De profiler die in het dossier is aangeworven, was op 1 april nog altijd niet betaald, zo schrijft La Dernière Heure. De Cel Waals Brabant bestaat enkel nog uit twee onderzoeksleiders en drie inspecteurs.

Volgens La Dernière Heure is de minister van Justitie op de hoogte gebracht van de situatie. Danièle Zucker, die een FBI-opleiding profiling volgde en het Bende-dossier analyseert, was op 1 april jongstleden bovendien nog altijd niet betaald voor werk van 15 maanden en voor haar eerste conclusies, aldus nog La Dernière Heure.

Bron » De Morgen

Jeroen Wils schrijft boek over Patrick Haemers

Hoe zouden Patrick Haemers en zijn bende hun misdaden zelf hebben beleefd? VTM-journalist Jeroen Wils heeft er een boek over geschreven. Faction, de feiten van het gerechtelijke dossier, vakkundig gemixt met een streepje fictie om er een verteerbare thriller van te maken. Dat geeft Bloed zonder tranen.

De jaren ’80 van vorige eeuw werden beheerst door foute kapsels, nog foutere kleren, goed foute muziek én geweld. Veel geweld. De Bende van Nijvel zaaide terreur met bloedige raids op grootwarenhuizen. De CCC legde bommen uit communistische overtuiging. En de Bende-Haemers overviel alles dat geld vervoerde. Als koninginnestuk ontvoerde de bende ex-premier Paul Vanden Boeynants en hield hem een maand vast in een villa in Noord-Frankrijk.

“De figuur Patrick Haemers heeft me altijd gefascineerd. Hij was de eerste gangster over wie ik schreef als journalist.” Jeroen Wils, chef van de nieuwsredactie van VTM en in een vorig leven gerechtsjournalist bij Het Nieuwsblad, heeft een gezonde fascinatie voor criminaliteit. Eerder reconstrueerde hij al de wandaden van Andras Pandy in het boek In de naam van de vader, dat wordt verfilmd door VTM. Nu heeft hij Bloed zonder tranen geschreven, een reconstructie van het gangsterleven van Patrick Haemers.

Het boek leest als een spannende thriller en de situaties zijn herkenbaar, maar zijn ze ook gebaseerd op de feiten?

“Helemaal. Ik heb het dossier zoals het voor het hof van assisen is gebracht in 1993 kunnen bestuderen. Ik heb geturfd in krantenarchieven en veel gesprekken gehad met de speurders en magistraten van toen. Ik heb er een erezaak van gemaakt om me strikt aan de feiten te houden waarvoor de bende veroordeeld is. De dialogen, gedachtesprongen en andere verhaallijnen zijn fictie. Alle namen zijn veranderd, behalve die van Patrick Haemers, zijn vrouw Denise Tyack, Philippe Lacroix en Basri Bajrami.”

“En die van de bekende politici die in het verhaal aan bod komen. Dat zijn publieke figuren, de anderen niet. Uitgeverij Manteau vreesde dat die onbekende betrokkenen klacht zouden kunnen indienen voor inbreuk op het recht van vergetelheid. Mensen die betrokken waren bij een misdrijf hebben het recht om vergeten te worden nadat ze hun straf hebben uitgezeten. Dat staat zo in de wet.”

De Bende-Haemers, dat is al twintig jaar geleden. In 1993 pleegde Patrick Haemers zelfmoord. Wie zit nu nog te wachten op een boek over zijn leven?

“Veel mensen, daar ben ik zeker van. Ik ben eraan begonnen nadat een regisseur me zei dat hij een film over het gangsterleven van Haemers wilde maken. Ik ken nu al minstens drie regisseurs in België die met dat plan rondlopen. Dat heeft me in mijn overtuiging gesterkt dat er interesse voor bestaat. De uitgeverij was trouwens meteen mee. Het is een goed verhaal. Het is spannend. Het is zelfs wat onwaarschijnlijk. Ooit moest dit verhaal worden geschreven en ik heb dat gedaan. De filmrechten zijn ondertussen verkocht. Als alles goed gaat, komt er binnen twee jaar een film van.”

Wat is zo fascinerend aan de figuur van Patrick Haemers?

“Dat mythische. Gangsters van zijn kaliber zijn er niet meer. Toch geen Belgische. Het was een mooie jongen. Een meter negentig, blond haar, blauwe ogen. Vrouwen smolten voor hem. Hij was een figuur die iets losmaakte. Een soort moderne Robin Hood, die stal maar het geld vooral voor zichzelf hield.”

“Toch was hij in de eerste plaats een meedogenloze gangster met een ongekende agressiviteit. Een narcistische, egocentrische, cocaïneverslaafde poseur zonder scrupules. Zijn hang naar geld was onverzadigbaar. Nu hebben we misschien een wat romantisch beeld van hem, maar vergeet niet dat hij drie doden op zijn geweten heeft. Onschuldige mensen die hem in de weg liepen.”

Heb je contact gehad met zijn vrouw Denise Tyack?

“Ik ben haar gaan opzoeken in haar café in Waver. Maar het was meteen duidelijk dat ze geen enkele interesse had om mee te werken.”

Er was destijds een wildgroei aan theorieën over Haemers. Hij zou de ‘reus’ van de Bende van Nijvel zijn. De ontvoering van Vanden Boeynants was opgezet spel. Zijn zelfmoord was in scène gezet omdat hij meer wist. Maar in je boek zijn er geen onthullingen: een gemiste kans?

“Ik heb geen onthullingen gezocht, omdat die er niet zijn. Wat je leest over de feiten is de gerechtelijke waarheid. Ik gruw van het soort journalistiek dat is gebaseerd op geruchten en dat verbanden zoekt die nooit bewezen zijn. Daar heb ik me altijd tegen afgezet. Er zijn inderdaad geruchten geweest dat hij de ‘reus’ was die werd gezocht als lid van de Bende van Nijvel. Maar niemand heeft dat ooit kunnen bewijzen. Het is allemaal uitvoerig uitgezocht en bekeken. Dan heeft het geen zin om dat te suggereren. Ik doe niet mee aan het voeden van geruchten. Daar heb ik nooit aan gedaan in mijn vak, en dat zal ik ook nooit doen.”

Bron » De Standaard

“Nieuw boek Michel Nihoul wordt bom”

Michel Nihoul is van plan gerechtelijke stappen te ondernemen tegen bepaalde journalisten en tegen advocaat Georges-Henri Beauthier. Dat liet de voormalige “publieke vijand nummer 1”, zoals Nihoul zichzelf noemt, vandaag weten bij de voorstelling van zijn boek “Slaap zacht!”. Nihoul stelde zijn boek vandaag voor in een brasserie rechtover het Brusselse justitiepaleis. In “Slaap zacht!” zet hij stap voor stap zijn visie op de zaak-Dutroux uiteen. De Franstalige versie van het boek kreeg de titel “Taisez-vous Nihoul!”.

Nihoul stond mee terecht op het proces-Dutroux en werd daar vrijgesproken voor de ontvoering van kinderen. Hij werd door het assisenhof van Aarlen op 22 juni 2004 wel veroordeeld tot vijf jaar cel voor bendevorming in het kader van drugstrafiek. Nadat hij een derde van zijn straf had uitgezeten, kwam Nihoul op 28 april 2005 voorwaardelijk vrij. Die vrijheid onder voorwaarden loopt op het einde van het jaar af.

Nihoul benadrukte meteen dat zijn boek niet gecensureerd werd door de uitgever. Er staan dan ook talrijke namen in en bepaalde mensen hebben al negatief gereageerd, aldus de auteur. De zakenman stelde evenwel dat hij geen rekeningen heeft willen vereffenen. “Het is niet mijn bedoeling te vernietigen en te doden, noch de mensen zwart te maken”, zei hij. In zijn boek rechtvaardigt Nihoul zijn volgende gerechtelijke stappen “om bepaalde schoften te verhinderen te volharden in hun gevaarlijke en ontoelaatbare houdingen”.

Hij herinnerde er ook aan dat de zaak “S.O.S. Sahel”, waarin hij een gevangenisstraf van drie jaar kreeg, weldra voor de Brusselse rechtbank komt en dat hij ditmaal burgerlijke partij zal zijn. Een hoofdstuk in het boek is gewijd aan de journalisten, in het bijzonder aan diegenen die hij “riooljournalisten” noemt en van wie hij de namen noemt. Michel Bouffioux wil hij zelfs via de rechtbank aanvallen.

Ook vermeldt Nihoul politici in zijn commentaar over de parlementaire onderzoekscommissie, die voorgezeten werd door Marc Verwilghen. Verder wijdt Nihoul aparte hoofdstukken aan onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte en procureur des konings Michel Bourlet. Ook de onderzoekers werden niet vergeten. Bij het vernoemen van de “getuigen X” besteedt de auteur veel aandacht aan Regina Louf, die hij eveneens voor de rechter wil dagen.

Nihoul beschrijft vervolgens zijn leven in de gevangenis en de manier waarop hij het assisenproces beleefde. Een groot deel van het boek gaat over ontmoetingsclubs, met veel uitleg over hun werking. “Ik ben noch een heilige, noch een duivel”, zei Nihoul op de persconferentie.

Hij voegde er nog aan toe dat hij een vader en een grootvader is en dat je noch aan kinderen, noch aan niet-instemmende volwassen mag raken. Ten slotte verklaarde Nihoul zich open voor elke dialoog, in het bijzonder via zijn website www.michelnihoul.be. “Slaap zacht! ” telt 201 bladzijden en is uitgegeven bij Sea-n publishing.

Bron » De Morgen

Driehonderd fraudezaken vergaren stof

Het Brusselse parket kampt met een achterstand van 296 onderzoeksdossiers over grote fraudes en andere financiële criminaliteit. Dat komt overeen met 1.474 kartonnen dozen vol documenten, bevestigt parketwoordvoerder Jos Colpin in De Tijd. Terwijl de bijna 300 zware dossiers stof liggen te vergaren, moet de onderbemande, tienkoppige financiële sectie van het Brusselse parket nog 3.000 lopende onderzoeken in goede banen leiden.

Experts noemen de situatie een ramp. Volgens De Tijd werkt het Antwerpse parket al sinds 2002 aan het wegwerken van een achterstand van zo’n 70 financiële dossiers. In Brussel is de achterstand dus ruim viermaal groter. Met minstens evenveel magistraten als in Brussel en de hulp van het parket-generaal is de achterstand in Antwerpen pas recentelijk weggewerkt. Het Brusselse parket werkt samen met het parket-generaal en de minister van Justitie, Jo Vandeurzen, aan een actieplan om de torenhoge achterstand weg te werken, weet De Tijd.

Waarschijnlijk krijgt het parket versterking van het parket-generaal. Vandaag keurt de plenaire vergadering van de Kamer waarschijnlijk een wetsvoorstel goed zodat een parlementaire onderzoekscommissie de “systematische verjaring van fraudezaken” onder de loep kan nemen. Het wetsvoorstel verwijst naar beruchte oude, Brusselse fraudedossiers zoals de KB Lux-affaire uit 1996.

Bron » De Morgen

Zeven lichamen en 600 auto’s uit Maas gevist

Sinds de start van de zoekwerkzaamheden in de Maas en het Albertkanaal in Luik, twee jaar geleden, zijn niet minder dan 600 wagens opgevist. Dat meldt RTL-TVi. Er werden ook wapens en zeven lichamen aan de oppervlakte gebracht. Met de zoektocht was gestart naar aanleiding van de verdwijning van Stacy en Nathalie.

Indien de wagens kunnen worden geïdentificeerd, wordt de eigenaar verwittigd. Indien die willen, kunnen ze hun wagen terugkrijgen. In dat geval moeten wel de bergingskosten betaald worden. Geen enkele eigenaar verkoos voorlopig om dit te doen. Indien ze hun auto niet terug willen, hoeven ze niks te betalen.

Bron » De Morgen