Baas Staatsveiligheid kritisch over nieuwe BIM-wet

Alain Winants, administrateur-generaal van de Veiligheid van de Staat – de officiële naam van de Staatsveiligheid – heeft vandaag tijdens een studiedag in Leuven zijn grote tevredenheid uitgedrukt over de nieuwe wet op de Bijzondere Inlichtingenmethoden (BIM) die het parlement recent definitief goedkeurde en de inlichtingen- en veiligheidsdiensten in ons land eindelijk in staat stelt onder bepaalde voorwaarden telefoons af te tappen, computers te hacken, het briefgeheim te doorbreken.

Winants stelde dat deze nieuwe wet de staatsveiligheid veel meer dan voorheen in staat stelt de nodige inlichtingen te verwerven. Voorheen moest men zich immers beperken tot open bronnen, gegevens van publieke en private instellingen en menselijke bronnen.

Hij vroeg zich echter af waarom de vermelde uitzonderlijke methoden niet kunnen ingezet worden voor alle dreigingen waarvoor zijn dienst bevoegd is en waarom bijvoorbeeld inmenging en extremisme ervan uitgesloten werd.

Winants vroeg zich ook af waarom de wet de ambtenaren van zijn dienst verplicht aangifte te doen bij het gerecht van niet alleen feiten die een misdaad uitmaken zoals de normale regel is voor ambtenaren, maar ook wanneer er aanwijzingen zijn dat iets dergelijks zich in de toekomst zal voordoen. Hij stelde te vrezen dat dit eigen onderzoeken zou kunnen dwarsbomen.

De BIM-wet verleent journalisten, advocaten en artsen een zekere bescherming, maar volgens Winants is de in de wet gehanteerde definitie van journalist – enkel de overeenkomstig de wet van 1963 erkende journalisten komen in aanmerking – niet sluitend. “Elke dienst ter wereld weet dat de cover van journalist de ideale cover is voor bepaalde andere activiteiten.”

Bron » De Morgen

Marcel Habran: “Ik heb geen zestig agenten nodig”

Nu de verantwoordelijken van de politiezones van Nijvel en Genepiën betreuren dat hun manschappen ingezet worden tijdens het tweede proces van Marcel Habran in april in Nijvel, komt de hoofdbeklaagde met een alternatieve oplossing.

Hij wil een opsplitsing van de rechtszaak en wil in vrijheid blijven. “Het zou veel eenvoudiger zijn als, zoals voorzitter Maes overwoog, de rechtszaak gesplitst wordt. Ik ken Rosato en Bennane niet, die beschuldigd worden van moord. Het gaat om andere zaken. Maar het federale parket wil een spectaculair proces”, aldus Habran, die ook als een vrij man wil verschijnen op dat proces.

“Waarom zou ik zestig agenten nodig hebben om me te omringen, terwijl een oplossing ligt in het opsplitsen van de rechtszaak en ik daarna toch vrijgelaten word”, aldus Habran. “Ik ben al voor de vierde keer vrijgelaten, ben nog vrij en zal weer een inhechtenisneming ondergaan voor het proces. Het zou veel simpeler zijn om me als een vrij man te laten verschijnen.”

Bron » De Morgen

Comité I berispt Staatsveiligheid inzake De Bonvoison

De belangstelling van de Staatsveiligheid voor baron Benoît de Bonvoisin, vertrouweling van wijlen Paul Vanden Boeynants, was “legitiem, gelet op zijn activiteiten, zijn reizen en zijn contacten, met name met extreemrechtse bewegingen”.

“Dit belet echter niet dat hij het mikpunt is geworden van nota’s en rapporten die bestemd waren voor de minister van Justitie om redenen die niet duidelijk zijn.” Volgens het maandblad Mo* trekt het Vast Comité van Toezicht op de inlichtingen- en veiligheidsdiensten – het Comité I – deze conclusie in een rapport over het onderzoek van de Staatsveiligheid naar de baron.

In augustus 2005 diende de Bonvoisin bij het Comité I een klacht in tegen “de handelingen van sommige ambtenaren van de Staatsveiligheid die hem sinds 1981 ernstig hebben geschaad”. Het Comité I opende in februari 2006 een onderzoek. Het Toezichtsonderzoek van het Comité I is ondertussen afgerond en MO* kon het voorlopige rapport inkijken.

Het Comité stelt daarin vast dat nota’s en rapporten van de Staatsveiligheid “beweringen bevatten die niet werden geverifieerd en zonder enige nuancering werden geformuleerd, evenals vermoedens en zelfs deducties die zonder voorbehoud en zonder onderzoek naar geloofwaardigheid en betrouwbaarheid werden geformuleerd”.

De kritiek van het Comité I is vooral gericht tegen het “parallelle en niet-officiële circuit” dat eind 1980 en begin 1981 binnen de Staatsveiligheid werd opgericht en “dat gefunctioneerd heeft buiten de secties die als taak hadden extreemrechts te volgen”, zo citeert MO* op zijn website.

Het Comité I stelt ook een wetswijziging voor zodat ex-werknemers van de Belgische inlichtingendiensten verplicht kunnen worden om te getuigen.

Bron » De Morgen

Boekvoorstelling ‘De Laatste Leugen’: “Ik was geheim agent voor de Sovjets”

Wie een boek schrijft over zichzelf is de held van zijn eigen verhaal. Robert ‘Bob’ Beijer is een van die legendarische figuren uit de jaren tachtig, de Belgische jaren van lood. De ex-rijkswachter en ex-topgangster geeft in zijn memoires een overzicht van zijn carrière en levert meteen een verklaring voor zijn criminele daden. Hij moest naar eigen zeggen de rijkswacht ondermijnen en belachelijk maken in opdracht van zijn meesters: de geheime dienst van de Sovjet-Unie.

Wat is waarheid en wat is verzinsel? Met Beijer, een grootmeester in manipulatie en desinformatie, weet je het nooit. Ook al doet hij nu een boekje open, zelfs dan is de kans groot dat hij alweer iedereen bij de neus neemt. Beijer beschrijft gedetailleerd een aantal operaties waaraan hij zelf heeft deelgenomen, zoals de fameuze wapendiefstal bij de groep Diane of de aanslag op majoor Vernaillen, maar echte onthullingen blijven achterwege.

Namen van andere daders noemt hij niet, tenzij die van zijn kompaan Madani Bouhouche. Die is dood en zal hem niet meer tegenspreken. Andere operaties die nog niet bekend zijn, blijven onbekend. Het motto dat Beijer het boek heeft meegegeven stemt tot nadenken: “De waarheid is niet meer dan de laatste leugen die nog niet ontmaskerd is.”

Ontmoeting met Russische schaakspelers

Het begint al met zijn naam. Beijer is de naam van zijn pleegvader, een vishandelaar-traiteur in Schaarbeek. Tijdens een spelletje schaak in het Brusselse café Greenwich vertellen twee onbekende Russen de op dat moment 18-jarige scholier dat zijn vader niet zijn echte vader is.

Van zijn moeder verneemt Beijer vervolgens dat zijn biologische vader een Duitstalige man uit Luxemburg was, die in het begin van de jaren vijftig in Brussel aan de ULB journalistiek studeerde en overleed aan een maagzweer. Een jaar later verneemt Beijer van dezelfde Russische schaakspelers, die zich nu voorstellen als geheim agenten van de Sovjets, dat zijn biologische vader eigenlijk een officier was van de GRU, de militaire inlichtingendienst van de Sovjet-Unie.

Door wie en voor wie Beijer werd gerekruteerd, laat hij in het midden: de KGB, de GRU of nog een andere dienst? Voortaan spreekt hij over zijn Meesters. Die willen dat hij voor de Staatsveiligheid of de rijkswacht gaat werken. “Ik ga me anders voelen dan de anderen, die ik observeer, met wie ik dagelijks omga, met wie ik praat. Ik zal me zachtjesaan bewust worden van het extreme genot van het weten – ik weet dingen waarvan al deze imbecielen zelfs geen weet hebben – en de macht die daaruit voortvloeit.”

Beijer vertelt in vage termen over korte opleidingsreizen naar de Sovjet-Unie, via Joegoslavië: “Vanaf mijn eerste verblijf werden me woorden ingehamerd en voor altijd in de hersens gegrift, woorden die ik me eigen moest maken in alle omstandigheden, zelfs en ook in mijn slaap: discretie, onzichtbaarheid, nooit opvallen, versmelten in de massa, geen afgunst noch medelijden opwekken. Grijs worden, reukloos, smaakloos, onopgemerkt voorbijgaan maar toch overal aanwezig zijn. Eén enkel doel, één enkel ordewoord: op discrete wijze het systeem van binnenuit ondermijnen.”

Boekentas vol geheimen

Als rijkswachter komt Beijer terecht op de sectie Info van de BOB, de recherche in burger. “Van mijn verblijf op deze sectie profiteer ik ook om bij me thuis een klein fotolaboratorium te installeren, waar een groot aantal dossiers zullen passeren. Op het einde van de dag, terwijl mijn collega’s uitvoerig hun keel smeren in de kantine, maak ik op mijn gemak een selectie van de meest interessante dossiers. Er gaat geen avond voorbij of ik ga naar huis met een boekentas vol met kleine geheimen.”

Soms leent Beijer bepaalde dossiers uit aan collega-BOB’er Bouhouche. Die dossiers komen, zoals later blijkt, terecht bij het neonazistische Westland New Post. “Had Bouhouche misschien een of andere missie?”, vraagt Beijer zich af. “Werkte hij voor rekening van andere Meesters?” De samenwerking met Bouhouche gaat nog verder. Ze beginnen samen wapens en auto’s te verzamelen en onderduikadressen en garageboxen. Kortom, ze leggen de logistieke basis voor een clandestiene organisatie. Ze hebben ook een “oorlogskas” nodig. Met de hulp van een handlanger, die zich verkleedt als rijkswachter, stelen ze 50.000 euro uit de griffie van de Brusselse rechtbank.

Ze plegen ook een aantal kleine bankovervallen en stelen pistolen in de fabriek van FN. Met welk doel ? Beijer: “In het kader van mijn bredere opdracht is het mijn bedoeling om de geesten wakker te schudden en verwarring te scheppen binnen een instelling die een arrogantie tentoonspreidt die niet in verhouding staat tot haar middelmatige resultaten. Mijn objectief is duidelijk: de Rijkswacht, die zo bezorgd is om haar kwaliteitsimago, destabiliseren en in diskrediet brengen.”

Bom in auto BOB

Hun eerste actie is een bom plaatsen in een auto van de BOB. De nodige explosieven stelen ze in een steengroeve. Daarna wordt “met de hulp van vrienden die elkaar niet kenden en van wie sommigen niet wisten waarvoor ze moest dienen” een bom gefabriceerd. Het tuig wordt in een Peugeot 404 van de BOB geplaatst, in de kazerne aan de Leuvenseweg in Brussel. De aanslag mislukt gedeeltelijk. Enkel het ontstekingsmechanisme ontploft, niet de lading zelf.

“Hoe dan ook zelfs al is de bom niet ontploft met zoveel gedruis als we hadden voorzien, het objectief is toch bereikt. De BOB staat in rep en roer en de Rijkswacht staat op zijn kop. Uiteindelijk ontstaat er geleidelijk een klimaat van wantrouwen en psychose in de rangen van de Rijkswacht. Iedereen begint zijn buurman te wantrouwen. De verwarring is des te groter omdat België in die periode ten prooi is aan tragische gebeurtenissen. De Rijkswacht lijkt de enige instelling die nog min of meer correct functioneert. In die periode ziet de Rijkswacht zichzelf als almachtig en droomt het korps ervan om de Staatsveiligheid te overvleugelen op het gebied van het politieke inlichtingenwerk.”

Operaties van ‘zijn’ groep

In de volgende hoofdstukken beschrijft Beijer gedetailleerd de volgende operaties van ‘zijn’ groep. Een paar weken na de bom volgt de aanslag op rijkswachtmajoor Herman Vernaillen, die in zijn woning in Affligem onder vuur genomen wordt door een commando van vier man, onder wie Beijer, Bouhouche en iemand die de ‘Kongolees’ wordt genoemd.

Het plan bestond erin om naar de woning van de majoor te gaan, te wachten tot hij de deur zou opendoen, hem neer te schieten en te vertrekken. Niets meer, niets minder. En zonder zichtbaar motief. Zonder enig motief, om eerlijk te zijn. Vernaillen en zijn echtgenote raken zwaargewond. De volgende dag gaat Beijer doodleuk naar zijn werk op de sectie Info.

Overval op luchthaven Zaventem

“Mijn objectief is duidelijk: de Rijkswacht, die zo bezorgd is om haar kwaliteitsimago, destabiliseren en in diskrediet brengen.”

Dan volgt de al even spectaculaire wapendiefstal bij het Speciaal Interventie Eskadron, de prestigieuze antiterreureenheid van de rijkswacht. Ook die operatie wordt uitgevoerd door vier man: Beijer, Bouhouche en twee onbekenden. De buit is een indrukwekkende hoeveelheid gesofistikeerde wapens. En ten slotte is er de overval op de luchthaven van Zaventem. Volgens Beijer was het echte doel van die operatie het onderscheppen van een Belgische diplomatieke valies, die afkomstig was uit Moskou en die nadien “werd bezorgd aan de rechtmatige eigenaar”.

De diefstal van een lading kostbaarheden, zoals goudstaven, muntstukken, industriële diamant en twaalf genummerde Cartierhorloges, diende volgens hem enkel “als wisselgeld” om de uitvoerders te betalen. Beijer geeft een uitvoerige beschrijving van de voorbereiding van de operatie, maar beweert zelf niet te hebben deelgenomen aan de actie. Bouhouche had volgens Beijer de leiding op het terrein over een commando van vier niet bij naam genoemde mannen. De daders waren als rijkswachters verkleed en gebruikten een als rijkswachtvoertuig vermomde Ford Taunus.

Francis Zwarts

Bij die operatie valt een dode: Sabena-veiligheidsagent Francis Zwarts. “Zonder rekening te houden met wat was afgesproken nam Bouhouche nochtans het initiatief om hem uit te schakelen, om redenen die ik niet ken. Toen ik later vernam wat er was gebeurd, zou dat een heftige ruzie tussen ons veroorzaken. Ik vond het een nutteloze daad,” aldus Beijer.

Volgens Beijer zou Bouhouche de veiligheidsagent in de autokoffer van de Taunus hebben gelegd, geboeid maar levend. In de koffer zou hij geslagen zijn met zijn eigen dienstwapen. De Taunus werd verstopt en het lichaam van Zwarts zou gedurende twee of drie dagen in de auto hebben gelegen. Bouhouche en ten minste een van zijn acolieten zouden dan de begeleider hebben neergeschoten en begraven in de buurt van een verlaten fabriek langs het kanaal van Willebroek.

Staatsveiligheid op feestje Beijer

Met die acties op zijn palmares neemt Beijer begin jaren tachtig ontslag uit de rijkswacht. Hij “zoekt naar een manier waarop ik opnieuw nuttig kan zijn voor mijn Meesters” en begint samen met Bouhouche het privédetectivebureau en/of de privé-inlichtingendienst Agence de Recherches et d’Informations. Eén van de specialiteiten van het kantoor is het illegaal aftappen van telefoongesprekken. Volgens Beijer duiken op het opstartfeestje van ARI twee topmannen van de Staatsveiligheid op: Albert Raes, de toenmalige grote baas, en zijn medewerker Christian Smets.

“Ze doen ons een voorstel. Ze willen voortaan een beroep doen op professionelen, die in ‘onderaanneming’ bepaalde operaties voor hen kunnen doen. In ruil zijn ze bereid alles te leveren wat we nodig hebben voor onze activiteiten.” Beijer geeft ook enkele voorbeelden van dergelijke opdrachten, die volgens hem in opdracht van de Staatsveiligheid plaatsvonden. Raadselachtig voegt hij eraan toe: “Sommige van mijn min of meer geheime activiteiten worden op deze bladzijden beschreven, andere zaken kunnen nog niet worden verteld. Ze vervolledigden het ‘oeuvre’ dat ik als rijkswachter had opgebouwd. Wij (en dan vooral Bouhouche) kregen soms het gevoel dat we behoorden tot een superieure kaste, die bijna ongestraft van België zijn speeltuin kon maken.”

In het nauw gedreven

Eind jaren tachtig raakt Beijer voor het eerst in het nauw. Bouhouche is inmiddels aangehouden wegens mogelijke betrokkenheid bij de moord op FN-wapenhandelaar Juan Mendez en zit drie jaar in voorlopige hechtenis. Beijer wordt aangepakt voor zijn illegale telefoontaps. Het duo wordt bovendien meer en meer in verband gebracht met de Bende van Nijvel, het gerecht zit hen op de hielen. Ook Beijer moet acht maanden voorlopige hechtenis uitzitten.

Maar nadat ze allebei weer op vrije voeten zijn, slaan ze opnieuw een slag. Deze keer overvallen ze een Libanese diamantair in Antwerpen, volgens Beijer in opdracht van twee leden van de ambassade van de Sovjet-Unie in Parijs. De operatie verloopt catastrofaal: diamantair Ali Suleiman is niet alleen thuis en verweert zich. Het komt tot een gevecht in regel, waarbij een dode en gewonden vallen.

Op de vlucht

Vanaf dat moment is de rol van Beijer uitgespeeld. Hij slaat op de vlucht, eerst naar Spanje, dan naar Paraguay en Brazilië, en ten slotte naar Thailand en Vietnam. Zowel in Rio de Janeiro als in Parijs gaat Beijer naar eigen zeggen hulp zoeken op de Sovjetambassade, maar telkens komt hij van een kale reis thuis. “Ik stuit op een muur van onbegrip. Het is heel simpel: niemand kent me, ik besta niet. Nochtans heb ik in hun opdracht gewerkt in de Antwerpse zaak. Of niemand kent me niet meer. Ik ben onzichtbaar geworden.”

Bron » Apache

Robert Beijer: “Ex-agent voor de Sovjets”

Robert Beijer, die voor assisen tot 14 jaar gevangenis werd veroordeeld en gedagvaard werd in grote rechtszaken in de jaren ’80, herhaalt dat hij bereid is om de onderzoekers te helpen de locatie te achterhalen waar bewakingsagent Francis Zwarts, in 1982 vermoord, werd begraven. Hij wijst zijn ex-handlanger Madani Bouhouche, die vier jaar geleden overleed, aan als de dader.

Robert Beijer keert terug naar het verleden in “De laatste leugen” dat verschenen is bij de uitgeverij Luc Pire. In dit onwaarschijnlijke verhaal stelt hij zichzelf voor als een ex-agent van de GRU, de voormalige inlichtingendienst van de Sovjetstrijdkrachten.

Het zijn zij, beweert Beijer, die hem hebben verteld dat zijn vader een officier was van de Russische inlichtingendienst in tegenstelling tot wat hij altijd heeft gedacht. Het zijn diezelfde diensten die hem toen de opdracht hebben gegeven om de Belgische rijkswacht, “een staat binnen de staat”, te destabiliseren door in dienst te treden. Hij denkt hieraan te hebben bijgedragen.

De ex-rijkswachter werd in 1994 tot 14 jaar cel veroordeeld voor heling in het dossier Zwarts. Zijn naam werd in verband gebracht met de Bende van Nijvel. Woensdag bij de voorstelling van zijn boek ontkende hij andermaal deel te hebben uitgemaakt van de logistieke cel van de Bende.

“Het is een vod die je hebt geschreven”, repliceerde hij naar journalist Guy Bouten die hem in een recent boek beschuldigt. Beijer beweert de onderzoekers wel te kunnen helpen in het dossier Zwarts. “Ik onderhandel met de bevoegde autoriteiten”, zei hij.

Bron » De Morgen