“Commissie voor hulp aan slachtoffers maakt er een overdreven, formalistische procedureslag van”

De achterblijvende familieleden van de slachtoffers van de Bende-aanslagen uit het begin van de jaren tachtig zullen gemiddeld nog twee jaar moeten wachten op een schadevergoeding. Oorzaak is de administratieve romslomp bij het Slachtofferfonds. Het leek eindelijk allemaal geregeld, in juni 1998, toen in het parlement een wetswijziging werd goedgekeurd omtrent de toegang tot het fonds voor de nabestaanden van slachtoffers opzettelijke gewelddaden.

Tot zes maanden geleden konden enkel de nabestaanden van slachtoffers van nà het jaar 1985 aanspraak maken op een schadevergoeding. Wie een familielid had dat was neergeschoten voor die datum, had pech. Dat was het geval voor de nabestaanden van de doden die vielen tijdens de eerste golf van aanslagen van de Bende Van Nijvel, in het begin van de jaren tachtig, toen ze onder meer in de Colruyt in Halle en de Delhaize van Aalst en Nijvel een bloedbad aanrichtte. Precies voor hen werd in juni 1998 de wet gewijzigd, waardoor ook zij recht kregen op een schadevergoeding.

“We dachten: nu zal alles vlug geregeld zijn,” zegt advocaat Peter Callebaut, raadsman van enkele families van Bende-slachtoffers. Hij diende enkele maanden geleden de verzoekschriften in bij de Commissie voor hulp aan slachtoffers van opzettelijke gewelddaden. “Wat bleek? Die commissie maakt er een overdreven, formalistische procedureslag van”, zegt Callebaut.

“Om hun dossier te stofferen moeten de slachtoffers nu gaan graven naar vijftien jaar oude documenten, die ze soms niet eens meer hebben. Facturen van medische kosten, gerechtskosten, verplaatsingskosten… van de onbenulligste details moeten ze een papier hebben. We dachten dat men soepel zou zijn voor de schrijnendste gevallen. Sommigen zijn voor het leven gehandicapt. Als ze verkeersslachtoffer waren geweest, dan hadden ze al lang een schadevergoeding gekregen. De commissie zegt nu dat elk dossier nog anderhalf tot twee jaar in beslag zal nemen.”

Linda Van Nuffel verloor op 10 september 1983 haar echtgenoot tijdens een bloedige aanval op het bedrijf Wittock-Van Landeghem. Linda zelf raakte zwaar gewond en is sindsdien voor tachtig procent invalide. Ze kan de touwtjes maar moeilijk aan elkaar knopen. Vijftien jaar later heeft ze nog steeds geen frank schadevergoeding gekregen.

“Toen die wetswijziging erdoor kwam, kreeg ik weer wat hoop. Maar toen begon het: de ene aanvraag na de andere van die commissie. Kunt u een belastingaangifte van 1983 sturen? Kan u op medisch onderzoek gaan om te zien hoe het vandaag met u gesteld is? Dat duurt nu al maanden. Mijn oudste dochtertje was op de nacht van de aanslag tweeëneenhalf jaar oud. Vandaag gaat ze naar de universiteit. Het begint toch wel erg lang te duren.”

CVP-parlementslid Luc Willems legde gisteren in de kamercommissie Justitie het probleem voor aan minister van justitie Tony Van Parys (CVP). “Sommige nabestaanden zijn de wanhoop nabij”, aldus Willems. “Het lijkt mij tamelijk absurd dat ze zelf moeten gaan graven naar al die oude informatie waarover de overheid zelf al beschikt.” Minister Van Parys beloofde dat er speciaal zou worden toegezien op snelle afhandeling van de dossiers. De schadevergoedingen aan de nabestaanden van latere Bende-aanslagen (na 1985) zijn inmiddels (gedeeltelijk) uitbetaald, aldus de minister. Zij kregen gemiddeld bedragen uitbetaald tussen de 200.000 frank en 2 miljoen.

Bron » De Morgen | 15 december 1998