‘Na 33 jaar hoor ik hetzelfde verhaal’

Slachtoffers en nabestaanden van de aanslagen van 22/03 en de Bende van Nijvel delen hun grieven over het gebrek aan gepaste hulp. Ze stapten samen in een betoging op.

‘Er zitten nog altijd stukken metaal in mijn hoofd. Ik heb een oog en een oor verloren’, zegt Claire Gochet, slachtoffer van de aanslag op de metro in Maalbeek. ‘Ik had geen verzekering. Ik heb wel een voorlopige schadevergoeding gekregen van Ethias (de verzekeraar van de MIVB, red.), maar dat bedrag stelt niets voor in vergelijking met de medische kosten die ik heb gehad.’

‘Ik heb ook een posttraumatische stressstoornis gekregen, waardoor ik een nieuwe ziekte heb ontwikkeld. Maar de dokters van de federale overheidsdienst die moeten bepalen welke graad van invaliditeit ik krijg, zijn allemaal generalisten en houden daar geen rekening mee.’

Gochet stapte gisteren, op de Europese dag voor slachtoffers van terrorisme, in Brussel mee in een bescheiden betoging van een vijftiental slachtoffers en nabestaanden van de terreuraanslagen van Zaventem en Maalbeek, bijna drie jaar geleden, en van de Bende van Nijvel, in de jaren tachtig. De slachtoffers vinden elkaar in hun grieven over een gebrek aan hulp om hun leven weer op de rails te krijgen.

‘Terreurslachtoffers moeten naar hun verzekeraar stappen, maar die vergoedt niet de reële schade van blessures en trauma’, zegt Philippe Vansteenkiste van slachtoffervereniging V-Europe. Zelf verloor hij zijn zus Fabienne bij de aanslag op de luchthaven van Zaventem. ‘Het is goed dat er een statuut voor terreurslachtoffers komt, maar dat is niet genoeg. Wij vragen ook een garantiefonds en een uniek loket.’

Bij dat uniek loket zouden slachtoffers terecht moeten kunnen met al hun administratieve vragen. Vansteenkiste: ‘Alles zit nu versnipperd: een dossier bij je familiale verzekering, bij je beroepsverzekeraar, bij de medische expertise van de overheid. Telkens moeten slachtoffers hun verhaal opnieuw vertellen en op hun knieën gaan zitten om aan te tonen dat ze slachtoffer zijn. Veel slacht­offers met posttraumatische stress hebben bijvoorbeeld moeite om zich te concentreren. Sommigen verliezen daardoor rechten.’

36 operaties ondergaan

‘Het verhaal dat wij al 33 jaar meemaken, hoor ik terugkomen bij de slachtoffers van Zaventem en Maalbeek. Als je een correcte schadevergoeding moet bekomen, wordt het je zo moeilijk en onmenselijk gemaakt’, zegt David Van de Steen. Bij de aanslag van de Bende van Nijvel op de Delhaize van Aalst in 1985 verloor hij zijn ouders en zus. Zelf raakte hij zwaargewond.

‘Na 33 jaar kunnen wij een nieuw dossier indienen. Eindelijk gaan misschien mensen worden vergoed. Zelf heb ik 36 operaties gehad. Mijn familie heeft alles zelf moeten betalen, want de Delhaize had geen verzekering. Dat is nu ondenkbaar. Ik heb ook zelf lessen in rouw en in trauma gevolgd, want psychologische hulp was er niet. Gelukkig krijgen slachtoffers die nu wel een beetje, al hoor ik toch nog veel mensen over die hulp klagen.’

Wanhoop slaat toe

‘Ik vraag mij af of politici begrijpen wat dat is, posttraumatische stress. Die man (Philippe Vandenberghe, red.) die in hongerstaking ging om aan te klagen dat medische experten bij het bepalen van zijn invaliditeitsgraad geen rekening houden met zijn posttraumatisch stresssyndroom, doet dat niet om aandacht te zoeken, maar omdat de wanhoop toeslaat.’

Volgens Philippe Vansteenkiste kunnen de medische experten van onze overheid beter zelf expertise inwinnen. ‘In Frankrijk is het begrip voor posttraumatische stress veel groter.’

Terreurslachtoffers staan niet alleen met hun kritiek. In een recent rapport voor de VN-mensenrechtenraad hekelde rapporteur Fionnuala Ní Aoláin het gebrek aan reactie van de Belgische overheid op medische, psychologische en andere behoeften van slachtoffers.

Bron » De Standaard