In België zijn er bijna 600.000 geregistreerde wapens. Antwerpen is met 55.317 wapens de minst bewapende provincie. Vroeger dacht de overheid dat er minstens evenveel niet-geregistreerde ‘zwarte wapens’ waren, maar volgens het Bestuur Strafwetgeving moeten het er dubbel zoveel Zijn. In België zouden dus bijna twee miljoen wapens circuleren.
Door de nieuwe wapenwet van 1991 worden alle verkochte wapens en wapenvergunningen geregistreerd in het Centraal Wapenregister. Op wapens waarvoor de koper geen vergunning heeft en die illegaal worden verkocht, heeft de wet dus geen vat. De vernieuwde wetgeving vertoont overigens nog meer lacunes. Zo moesten wel alle verweerwapens die voor ’91 gekocht werden, geregistreerd worden, maar sport- en jachtwapens niet. Antieke wapens, die ook dodelijk kunnen zijn, moeten nog steeds niet geregistreerd worden.
Ook met de controle bij de aanvraag van een vergunning loopt nog een en ander mis. Vooral in Wallonië nemen de ordediensten het niet zo nauw met de wet. Het beste bewijs is Marc Dutroux, die erin slaagde een wapenvergunning los te peuteren in 1994.
Met zijn gerechtelijk verleden had hij nooit een wapenvergunning mogen krijgen. Hoe hem dat toch gelukt is, wordt wordt nog onderzocht. Het ministerie van Justitie heeft al versalgen van politie en parket in zijn bezit, maar nog niet de verhoren van Dutroux en zijn vrouw Michelle Martin zelf.
Dat Dutroux een vergunning had voor een verweerwapen is trouwens toevallig aan het licht gekomen. Het wapen zelf werd in augustus 1996 in beslag genomen en gedeponeerd op de griffie in Neufchateau. Niemand ging na of Dutroux er een vergunning voor had tot een ambtenaar op het Bestuur Strafwetgeving er in september via het Centraal Wapenregister toevallig achter kwam. Minister De Clerck startte een onderzoek en liet de gouverneur van Henegouwen de vergunning intrekken.
Uit het voorlopige onderzoek is al wel duidelijk geworden dat de politie van Charleroi alle elementen in handen had om de vergunning te weigeren. Diezelfde politie gaf immers op basis van diezelfde gegevens wel een negatief advies bij Dutroux’ aanvraag voor oorlogswapens.
Of Marc Dutroux een voetje voor had bij de politie van Charleroi zal onderzoek moeten uitwijzen maar nu al is duidelijk dat de politie op zijn minst slordig is geweest. Dutroux profiteerde van die slordigheden maar ook van een perverse redenering: als we dit wapen niet registreren, koopt de kandidaat-koper een jachtwapen waarvoor hij geen vergunning nodig heeft.
Door het verlenen van een vergunning voor een verweerwapen hield de politie zicht op de zaak. Alleen lag dat bij Dutroux eventjes anders: de man sleurde een strafregister mee om ‘u’ tegen te zeggen en mocht nooit een vergunning gekregen hebben.
Marc Dutroux zette alles op alles voor vergunningen voor een verweerwapen en een oorlogswapen. Het verweerwapen, de semi-automatische Remington .22. had hij in zijn bezit maar de wapenwet van ’91 voorzag dat hij het moest laten registreren. Hij stapte in 1992, onmiddellijk na zijn vrijlating, naar de politie van Charleroi maar aangezien hij daar niet ingeschreven stond, stuurde die hem wandelen.
Dutroux vergat de zaak en deed een nieuwe aanvraag pas in 1994. Onderzoek zal moeten uitwijzen waarom hij juist in die periode wanhopig aan wapenvergunningen probeerde te geraken. Hij was toen al twee jaar vervroegd vrij en Julie en Melissa werden pas in juni 1995 ontvoerd.
Dutroux kreeg in 1994 zonder problemen een vergunning voor zijn Remington .22. “Fout”, zegt Philippe Ide van het Bestuur Strafwetgeving, “hij had dat wapen op dat ogenblik illegaal in zijn bezit en de periode om het legaal te registreren, was verstreken. Bovendien had hij een zwaar strafregister.”
Maar ook Michèle Martin kreeg een vergunning voor datzelfde wapen, van de veldwachter van Lobbes. Waarschijnlijk redeneerde die ook dat het goed was dat het wapen, dat ze op eigen verklaring al jaren in bezit had, geregistreerd werd. Als hij de gangen van Martin had nagegaan, was hem duidelijk geworden dat ook zij niet in aanmerking kwam voor een wapen. Maar de politie van Charleroi gaf wel een negatief advies voor het oorlogswapen. Dat wapen, een ERMA Werk EMI .22, nam de rijkswacht in november ’93 in beslag.
“Het is duidelijk dat als de politie een goed onderzoek doet, zij wel ontdekt dat zo iemand geen vergunning mag hebben”, aldus Philippe Ide.
Bron » Gazet van Antwerpen