De moord op het 16-jarige meisje Christine Van Hees blijft ook na 30 jaar onopgelost. Het gerecht slaagt er niet in een dader te identificeren voor één van de gruwelijkste moordzaken van de voorbije jaren.

Donderdag is het exact dertig jaar geleden dat de toen 16-jarige Christine Van Hees vermoord werd teruggevonden in een verlaten champignonkwekerij in Oudergem. Ze werd aan handen en voeten gebonden, langdurig gefolterd en gewurgd. Ondanks jarenlang onderzoek zijn de dader of daders van de moord nooit kunnen geïdentificeerd worden. Eén man zat wel drie jaar in voorhechtenis maar werd uiteindelijk vrijgelaten en nooit vervolgd. Zelfs een verlenging van de verjaringstermijn en een ultiem getuigenverhoor, in 2011, leverden niets op.

Op 13 februari 1984 kreeg de brandweer om 20.47 uur een oproep binnen omdat een verdachte rookpluim opsteeg uit een gewezen champignonkwekerij in Oudergem, dichtbij de huidige campus van de Vrije Universiteit Brussel. De kwekerij lag er al sinds 1972 verlaten bij, maar werd regelmatig gebruikt door punkers en druggebruikers.

De brandweer vreesde dan ook voor mogelijke slachtoffers en rukte meteen uit. Eenmaal ter plekke ontdekten de brandweerlui een stapel smeulende houten dozen, waarop het verminkte en gedeeltelijk verbrande lichaam van een jonge vrouw lag. Zij was aan handen en voeten gebonden met een snoer dat ook om haar hals gedraaid was. Haar kleren en juwelen lagen naast haar. Volgens de wetsarts was ze gefolterd en gewurgd.

Het lichaam was zo erg toegetakeld dat de identificatie moeilijk verliep, maar uiteindelijk bevestigden de ouders van Christine Van Hees dat het wel degelijk om hun dochter ging. Het meisje was de avond voordien niet naar huis gekomen en was het laatst in leven gezien de dag voor haar dood, toen ze om 17.20 uur door de Wayezstraat in Anderlecht stapte, richting metrostation Sint-Guido.

Het gerechtelijk onderzoek spitste zich al snel toe op de groepjes jongeren die de verlaten champignonkwekerij bezochten en op 13 september 1984 werd Serge C. opgepakt, een punker wiens kapsel hem de bijnaam “De Irokees” had opgeleverd. Hij werd een twintigtal keer ondervraagd en legde de speurders tien verschillende versies voor. In één daarvan verklaarde hij dat Christine Van Hees vermoord was omdat ze op de hoogte was van een inbraak in een kazerne van het leger, waar wapens zouden gestolen zijn die later gebruikt werden bij overvallen.

Het onderzoek levert echter geen sluitende bewijzen op tegen de man en hij werd na drie jaar, twee maanden en vier dagen weer vrijgelaten.België werd in 1991 door het Hof van de Mensenrechten in Straatsburg veroordeeld voor de overschrijding van de redelijke termijn van voorhechtenis. Sindsdien leverde het onderzoek geen enkele verdachte meer op.

In de nasleep van de zaak-Dutroux beweerde Regina Louf, ook bekend als getuige X-1, dat Van Hees vermoord werd tijdens een satanisch ritueel waarbij ook Dutroux en Michel Nihoul aanwezig waren maar ook dat spoor liep dood.

In 2011 deden de speurders van de moordsectie van de Brusselse federale gerechtelijke politie nog een ultieme poging, nadat ze het dossier lieten lezen door de “Cold Cases”-afdeling. Er werd gezocht naar de inzittenden van een donkerkleurige Pontiac Firebird Trans Am, die in de omgeving van de feiten gezien was en vijftien mensen, leden van een Brusselse rockabilly-band, werden ondervraagd en moesten DNA-stalen afleveren maar ook deze twee pistes leverden geen succes op.

Eind januari 2014 bracht het Brusselse parket de ouders van Van Hees dan op de hoogte dat het dossier omwille van de verjaring afgesloten werd. Het dossier moet daarvoor wel nog eerst langs de Brusselse raadkamer, die officieel de verjaring moet vaststellen. Een datum voor die raadkamerzitting is er nog niet, zo meldt het parket.

Bron » Knack

Na dertig jaar is het doek gevallen over het onderzoek naar de moord op Christine Van Hees. Het zestienjarig meisje werd gefolterd, misbruikt en verbrand in een verlaten champignonkwekerij. Vader Pierre Van Hees (76) heeft de voorbije jaren misschien wel 200 telefoontjes gekregen van de speurders. Nooit klonk er goed nieuws.

Woensdag kwam het laatste. Een woordvoerder van het Brusselse parket meldde dat het dossier van de ‘kampernoeliemoord’ naar de archieven is verhuisd. “Op 13 februari 2014 zal het dertig jaar geleden zijn dat Christine werd vermoord. Die dag treedt de verjaring in”, zegt hij.

“We moeten de speurders dankbaar zijn. Dertig jaar hebben ze gewroet om de waarheid boven te halen. Ze hebben alles gedaan wat ze konden. Alleen was de moord op mijn dochter blijkbaar perfect. Je kan niet anders besluiten, want de voorbije drie decennia is nagenoeg iedereen wel eens verdacht geweest.”

Het waren de woelige jaren tachtig, de tijd van de Bende van Nijvel en de aanslagen van de Cellules Communistes Combattantes (CCC). En ook van de mysterieuze moord op Christine Van Hees, in een vervallen gebouw temidden van een champignonkwekerij in Oudergem. Op een boogscheut van de Vrije Universiteit Brussel. Een doolhof waar onder meer drugs werden gebruikt.

Vader Van Hees wist hoegenaamd niet dat zijn dochter spijbelde en omging met drugsgebruikers. “Christine was een knap, jong meisje dat tot dan in de scouts zat, ging zwemmen en schaatsen. Een puberend meisje.”

De ontdekking van haar lichaam vormde op 13de februari 1984 het hoofdpunt van het nieuws. Het meisje bleek te zijn gefolterd en waarschijnlijk misbruikt. Haar lichaam werd verkoold teruggevonden op een brandstapel.

Slechts een keer leek het mysterie van haar dood te zijn doorbroken: de aan lijm verslaafde S.C. zou liefst drie jaar in voorhechtenis zitten. Hij bekende, ontkende, bekende om dan weer te ontkennen. Zestien verhoren leidden tot elf versies. Het eindigde met een sof, en een schadevergoeding omdat hij zo lang zonder bewijs in de cel had gezeten.

Nadien passeerden wilde theorieën de revue: Regina Louf – de befaamde X1-fantaste – bazelde rond dat zij die fatale avond ook in de kwekerij was. Samen met Marc Dutroux en Michel Nihoul. Kwakkels, maar tijdrovend voor de speurders. “Wisten wij veel”, zegt vader Pierre Van Hees over die periode. “Het waren waanzinnige tijden. Voor ons, maar ook voor de speurders.”

Toenmalig onderzoeksrechter Damien Vandermeersch blijft aangedaan door de zaak. “We hebben alles gedaan wat we konden, maar de technische mogelijkheden, zoals DNA verzamelen, waren dertig jaar geleden van een ander niveau dan vandaag.”

Bron » De Standaard

Les parents de l’adolescente torturée et tuée en 1984 en ont été officiellement informés hier par le parquet. Hier après midi, le parquet de Bruxelles, dans une démarche rare, a reçu Antoinette et Pierre Van Hees, parents de Christine Van Hees assassinée en février 1984 à Auderghem, à l’âge de 16 ans. Le crime de la champignonnière, comme l’affaire avait été baptisée à l’époque, est le meurtre le plus épouvantable commis à Bruxelles depuis 30 ans.

Le parquet a tenu hier à informer les parents, de la façon la plus digne, que c’était fini. Le juge en charge a terminé l’instruction. Fin décembre, il a refermé le dossier et l’a communiqué au parquet “à toutes fins”, sans inculpation.

Les assassins ne seront jamais poursuivis, inculpés, jugés, condamnés. C’est ce que le parquet devait expliquer aux parents de l’adolescente qui avait disparu le 13 février 1984 en rentrant de l’école en métro, et qui fut retrouvée dans un endroit sinistre, une champignonnière désaffectée, liée par du fil de fer et torturée, tuée après avoir été violée, enfin brûlée sur un bûcher.

Prescrit par l’écoulement du délai de 30 ans, le crime de la champignonnière est classé définitivement le 14 février 2014. Le parquet, confirme Jean-Marc Meilleur, prend des réquisitions de non-lieu auteur(s) inconnu(s). L’ordonnance de classement sera prise par la chambre du conseil.

Un échec pour la police et la justice alors qu’il y a trois ans, le papa de Christine voulait encore y croire tandis qu’une quinzaine d’hommes et femmes étaient interrogés. Cette piste de la dernière chance suivie en 2011 n’a donc pas abouti. Les assassins ont gagné. Ils peuvent avouer, crier sur tous les toits, publier un livre: la justice ne peut plus rien. Voilà ce que le parquet a dû annoncer hier aux parents.

En trente ans, les enquêteurs et quatre juges d’instruction ont suivi diverses pistes. La première fut celle de punks qui fréquentaient la galerie Agora à Bruxelles. Quatre marginaux ont même avoué avoir été mêlés à des titres divers au calvaire de Christine. Mais que valaient ces aveux? Trois d’entre eux furent assez vite libérés. Et le quatrième, Serge C., dit l’Iroquois, finalement relâché en 1987, fit condamner la Belgique à Strasbourg pour l’avoir détenu trois ans pour rien.

En 1996, le crime de la champignonnière revenait au-devant de l’actualité via l’affaire Dutroux et tous ces témoignages qualifiés plus tard d’élucubrations de cerveaux malades. Voilà, c’est définitivement fini. Le temps a fait son œuvre. Il faut se résoudre à voir la procédure gagner les rayonnages des affaires non résolues. Et c’est insupportable d’imaginer qu’on placera les milliers de procès-verbaux, les constatations, les photos, sur des étagères poussiéreuses, et tout sera oublié!

Bron » La Dernière Heure