“Ik hield die meisjes gevangen in afwachting van hun vertrek naar het netwerk van mijnheer Nihoul.” Alsof er net een buitenaards wezen was neergedaald, zo zat Michel Nihoul te kijken toen Marc Dutroux hem tijdens het assisenproces in Aarlen plots alles in de schoenen probeerde te schuiven. Nihoul, wiens rol nooit helemaal uitgeklaard werd, zou uiteindelijk niet veroordeeld worden voor de kinderontvoeringen of -moorden, wel voor drugshandel en bendevorming. Maar in de hoofden van het volk bleef hij tot aan zijn dood ‘die pedofiel’.

15 augustus 1996. “Ik zal er u twee geven”” zei Marc Dutroux aan de speurders die hem urenlang op de rooster hadden gelegd over de ontvoering van Laetitia Delhez. Hij toonde hen de weg naar een verborgen ruimte in de kelder van zijn huis in Marcinelle. Naast Laetitia Delhez zat ook Sabine Dardenne daar gevangen. Zij was twaalf toen ze op 28 mei 1996 op weg naar school werd ontvoerd. Delhez was het laatste slachtoffer van Marc Dutroux en zijn bende. Maar ook An en Eefje, ontvoerd aan de kust, en Julie en Mélissa, meegenomen in Grace-Hollogne toen ze daar vanaf de snelwegbrug naar passerende auto’s stonden te wuiven, vielen in zijn klauwen. Hun stoffelijke resten werden later opgegraven.

Het moet van de Tweede Wereldoorlog geleden zijn dat België zo in rep en roer stond. Marc Dutroux, een louche autohandelaar uit de regio Charleroi, zijn vrouw Michelle Martin en zijn handlanger Michel Lelièvre werden gearresteerd. En ook de Brusselse zakenman Michel Nihoul werd in de boeien geslagen. Bij hun verschijning voor de raadkamer in Neufchâteau moest de politie een woedende menigte op afstand houden om te verhinderen dat ze zouden aangevallen worden.

Michel Nihoul werd al snel gezien als de spil in het pedofilienetwerk. Want de meisjes die waren ontvoerd, werden ook allemaal misbruikt. Nihoul, geboren op 23 april 1941 in Verviers, was een gewezen zakenman, die meermaals werd veroordeeld. Onder meer voor het opzetten van btw-carrousels, maar ook voor xtc-handel en financieel gesjoemel. Zo drukte hij geld achterover van SOS Sahel. Daarvoor kreeg hij drie jaar cel.

Arm zo lang als de Donau

Met zijn ex-vrouw Annie Bouty, een geschorste Brusselse advocate, zette hij ooit een netwerk voor valse paspoorten op. Ook daar werd hij voor veroordeeld. Toch kon hij telkens herbeginnen.

Dat kwam omdat hij een arm had “zo lang als de Donau”, zei hij zelf aan de bar van de Brusselse seksclubs Les Atrébates en Le Dolo. Zijn zogenaamde connecties in de hoogste kringen bleken achteraf gezien eerder blufpoker, waarmee Nihoul niettemin gunsten bedong bij mensen met een zekere invloed zoals ambtenaren en politiemensen.

Als tipgever van de politie verklikte hij meer dan één crimineel. Vaak om zijn eigen hachje te redden, want zo geslepen was vlotte prater Nihoul wel.

Met ‘Radio-activité’, een vrije radio waar hij een politiek praatprogramma presenteerde, breidde hij zijn connecties bij vooraanstaande politici uit. Maar ook al reed hij altijd in grote auto’s en liep hij altijd in een pak rond, toch bleef hij vooral een gewiekste oplichter met een berg schulden. Onder meer bij de fiscus stond hij in het rood.

Zijn rol in de affaire Dutroux is nooit helemaal uitgeklaard. Nihoul werd op 16 augustus 1996, de dag na de arrestatie van Dutroux, opgepakt. Uit onderzoek van het telefoonverkeer van Dutroux was gebleken dat hij vaak met Nihoul belde. Ook in de periode kort voor en kort na de ontvoeringen. “Die gesprekken gingen over een auto die hij te koop had en een over een herstelling aan mijn wagen”, zei Nihoul daarover. Maar het gerecht geloofde hem niet.

Een Vlaamse familie die met vakantie was geweest in de Ardennen deed er nog een schep bovenop. Ze hadden hem, met grote zekerheid, herkend aan het zwembad van Bertrix toen Leatitia Delhez daar op 9 augustus 1996 werd ontvoerd. Samen met Dutroux en Lelièvre. Later bleek dat ze daar toch niet zo zeker meer van waren. En uiteindelijk bleek het om valse verklaringen te gaan.

Fantaste

Zijn rol als bendeleider werd beetje bij beetje geminimaliseerd. Daarin kwam geen verandering toen Regina Louf met belastende verklaringen naar buiten kwam en beweerde dat ze aanwezig was op seksfeestjes in Ardense bossen waar Nihoul ook was. Louf werd nadien ontmaskerd als een fantaste.

Op het proces in Aarlen kreeg Dutroux levenslang, Nihoul werd tot vijf jaar cel veroordeeld voor drugshandel en bendevorming. Niet voor ontvoering en kindermisbruik. Minder dan twee jaar later liet de strafuitvoeringsrechtbank Nihoul voorwaardelijk vrij. Sindsdien leefde hij op een appartementje in Zeebrugge, samen met zijn vriendin Marleen De Cokere.

“De gezonde zeelucht is het enige wat ik nog heb”, verklaarde Nihoul ooit in een interview. Want financieel zat hij zo goed als aan de grond.

Thuis, in Zeebrugge, leidde hij een eenzaam leven. Want in de ogen van het grote publiek bleef hij een kinderverkrachter. Mensen liepen in een boog rond hem op straat of op de dijk. En sommige horeca-uitbaters of winkeliers weigerden hem zelfs te bedienen.

De jongste jaren kampte Nihoul ook met gezondheidsproblemen en verbleef hij om verschillende redenen meerdere keren in het ziekenhuis van Brugge. Daar is hij woensdag overleden.

Bron » Het Nieuwsblad | Thierry Goeman

Michel Nihoul is overleden. Dat melden Franstalige krantenredacties. Nihoul werd 78 jaar. Zijn gezondheidstoestand was de laatste weken verslechterd. Hij werd enkele dagen geleden opgenomen in het ziekenhuis.

Nihoul, geboren op 23 april 1941, is een gewezen zakenman, die meermaals voor oplichting is veroordeeld. Zijn naam zal altijd verbonden blijven aan de zaak-Dutroux. Op het assisenproces tegen Dutroux en co in juni 2004 werd hij enkel veroordeeld voor drugshandel en bendevorming. Hij kreeg vijf jaar cel. Minder dan twee jaar later kwam hij voorwaardelijk vrij.

Meteen na het uitbarsten van de Dutroux-affaire werd Nihoul in augustus 1996 aangehouden. Al gauw werd hij gezien als de spil in een pedofilienetwerk, dat ervoor zorgde dat de bende-Dutroux bescherming genoot. Zelf heeft hij altijd elke betrokkenheid ontkend. Uiteindelijk werd hij vrijgesproken voor alle feiten die met de ontvoering van kinderen te maken hadden.

Lange arm

Nihoul schepte zelf graag op met zijn echte of vermeende connecties bij politici, magistraten en zakenmensen en had naar eigen zeggen “een arm zo lang als de Donau”. Die zogenaamde connecties in de hoogste kringen bleken een vorm van blufpoker, waarmee Nihoul niettemin gunsten bedong bij mensen met een zekere invloed, zoals ambtenaren en politiemensen.

Als vaste klant van Brusselse seksbars als Les Atrébates en Le Dolo, bouwde hij in de jaren 80 een netwerk uit in allerlei kringen, inclusief de politie en het criminele milieu. Met ‘Radio-activité’, een vrije radio waar hij een politiek praatprogramma presenteerde, breidde hij zijn connecties uit.

Dankzij zijn contacten en via allerlei vzw’s en obscure vennootschappen zette Nihoul een soort ‘zwendel in gunsten’ op: tegen betaling regelde hij vervroegde invrijheidstellingen, verblijfsvergunningen, tussenkomsten bij de belastingen of bij ministeries. Een magistraat die wel eens in de Dolo kwam, stelde Nihoul ooit aan als ‘vastgoedexpert’, hoewel hij daar niet de juiste kwalificaties voor had.

Met zijn ex-vrouw Annie Bouty, een geschorste advocate, had hij een netwerk voor valse paspoorten opgezet. Het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie-Dutroux legt uit hoe die filière in de jaren 90 opdroogde door de toegenomen aandacht voor mensenhandel.

Nihoul werd zo gedwongen om “enkele afdelingen lager te spelen” (zoals het commissierapport stelde) en zich in te laten met randfiguren uit de drugshandel en autozwendel. Zo kwam hij uiteindelijk in contact met Michel Lelièvre, de kompaan van Dutroux, en later ook met Dutroux zelf.

Tipgever

In diezelfde periode werd Nihoul ook tipgever voor de politie, voor sommigen een bijkomende aanwijzing dat hij aan lager wal was geraakt. Nihoul zelf riep zijn ‘samenwerking’ met de politie tevergeefs in als verschoningsgrond voor de feiten waarvoor het assisenhof hem uiteindelijk wel veroordeelde: handel in xtc en het leiderschap van een bende die zich inliet met drugshandel en zwendel in auto’s en valse papieren. Voor die feiten kreeg hij voor het assisenhof vijf jaar cel. De jury verwierp de verschoningsgrond.

In april 2006 liet de strafuitvoeringsrechtbank Nihoul voorwaardelijk vrij. Sindsdien leefde hij op een appartement in Zeebrugge, samen met zijn vriendin Marleen De Cokere. Nihoul schreef enkele boeken en speelde mee in de reconstructie van scenes uit de zaak-Dutroux die de RTBF in 2007 uitzond. Nihoul probeerde ook nog een schadevergoeding te eisen van Marc Verwilghen, destijds voorzitter van de commissie-Dutroux, wegens laster en eerroof in een aantal passages in Verwilghens boek over de commissie. Die eis werd echter afgewezen.

De laatste jaren kampte Nihoul met zijn gezondheid en verbleef hij om verschillende redenen meerdere keren in het ziekenhuis.

Bron » De Morgen