Een met kogels doorzeefd blikje Kaiser-pils. Een cd-doosje. Een klein adresboekje uit 1984 met 11 namen en adressen. De politie doorzocht de stacaravan van Christian Bonkoffsky in Cerfontaine al wel, maar blijkbaar niet grondig genoeg. “U vond een adresboekje?”
De houdbaarheidsdatum op de ongeopende pot mayonaise in de koelkast is 19 juni 2004. Een setje toeristische folders uit de zomer van 2003 geeft aan dat dat de laatste moet zijn geweest die de veronderstelde reus van de Bende van Nijvel hier heeft doorgebracht.
“Hij had het daar vaak over, zijn ‘domein’ in Cerfontaine”, zegt een Aalsterse vriend. “Hij noemde het Les Sapins. Alsof we ons een soort kasteel moesten verbeelden. We zijn er één keer op bezoek geweest. Eén en al marginaliteit.”
Piepschuim
Na de onthullingen van de afgelopen weken verwacht je wit-blauwe politielinten, gerechtelijke zegels, een Bobcat of zo. Het hele domein in het bos van Revleumont, diep in de provincie Namen, moet net als de omliggende verkavelingen iets van een 10.000 vierkante meter beslaan. Als er één plek is waarvan je zou aannemen dat er mogelijk nog iets begraven zou kunnen liggen, is het hier. Toen minister van Justitie Koen Geens (CD&V) op 24 oktober in de Kamer toelichting gaf over het onderzoek rond Bonkoffsky, zei hij: “De caravan werd teruggevonden door de onderzoekers, maar er werd geen enkel bruikbaar spoor meer aangetroffen.”
Sporen van graafwerken zijn er niet. Het is ook best een stukje klauteren om de caravan te bereiken. De laatste bewoner had blijkbaar een dennenbos in gedachten. Overal zijn stronkjes geplant in plastic kokertjes, maar de boompjes staan te dicht tegen elkaar om echt te groeien.
Voor het minuscule tuinhuisje, ooit ingericht als benepen logeerkamer, ligt een leeg blikje Kaiser-pils met twee kogelgaten in. Het ziet er niet erg verroest uit en lijkt recenter dan 2004. Al denk je meteen: is dit niet eerder een zaak voor het gerechtelijk labo? Sinds de zomer van 2003 lijkt de stacaravan al eerder ongenode bezoekers te hebben gekend. Er is van alles naar buiten gegooid, een raampje is verbrijzeld, de deur staat open.
Binnenin de caravan blijkt een beest aan het vechten te zijn geweest met kussens en matrassen. Overal flarden piepschuim. Onder een deken komt een klein donkerblauw boekje te voorschijn. Een adresboekje uit 1984. Ook al staat er geen eigenaar op vermeld, wijst alles erop dat het het zijne was, de enige bewoner van deze caravan. Christiaan Bonkoffsky.
Extreemrechtse wapenfreak
De hoop op een vondst of een nieuw Bende-spoor ebt snel weer weg. Adressen en telefoonnummers, niet meer dan elf in totaal, in Affligem, Erembodegem en Herdersem. Een contact bij de NMBS en bij het Verbond van Belgische Ondernemingen. Meer staat er niet in.
Volgens Bende-overlever David Van de Steen, aan wie we de adressen laten zien, verwijst op zijn minst één van de elf naar een extreemrechtse wapenfreak uit Erembodegem.
We melden de vondst aan de Luikse procureur-generaal Christian De Valkeneer. Hij reageert verbaasd: “U vond een adresboekje? Uit 1984? Ik heb navraag gedaan bij de speurders. Zij verzekeren mij dat ze de caravan echt grondig hebben doorzocht.”
Het boekje, zo belooft de leider van het Bende-onderzoek, zal deze week in beslag worden genomen bij De Morgen en verder onderzocht.
Niemandsland
Een laatste check in de caravan. Een oud scheermes. Een cd-hoesje van VTM’s Tien om te zien uit 1994. Hondebrokkenverpakking. Een paar stapschoenen van het merk Power, maat 45. Drie oude damesfietsen, bedekt met bladeren.
Bonkoffsky verwierf het perceel langs de Avenue des Hêtres 41 in Cerfontaine op 27 december 2001. Hij betaalde 300.000 frank (7.500 euro), al was het volgens zijn ex zij die alles betaalde. Kort na de aankoop stak iemand de stacaravan in brand. In de bossen rond Cerfontaine is dat niet zo uitzonderlijk. Een vluchtige zoekopdracht in digitale krantenarchieven laat zien dat betwistingen in deze regio geregeld worden beslecht met jerrycan en aansteker.
Bonkoffsky verving de ruïne van zijn vorige caravan door deze, een model uit 1972. Hij had het plan om ooit een stedenbouwkundige vergunning aan te vragen en hier na zijn pensioen een teruggetrokken leven te komen leiden, maar zag daarvan af.
Na zijn dood in 2015 verwierp zijn broer de erfenis omdat zijn schulden de mogelijke waarde van het perceel overtroffen. Volgens de aankoopakte is er geen vergunning om iets te bouwen op de grond. De grond is daarom nu zo’n beetje van niemand, tot er een vereffenaar in actie schiet.
Bron » De Morgen