André Rogge is niet weg te denken uil de Belgische gerechtelijke wereld. De man werd bekend omdat hij de aandelenpiste in de zaak van de moord op André Cools lanceerde en omdat hij allerhande mistoestanden bij de gerechtelijke politie in Brussel aanklaagde. Die leidden uiteindelijk tot de val van commissaris Frans Reyniers. Rogge is nu brocanteur.

De beruchte privé-detective heeft zijn ervaringen te boek gesteld. “Het riool van België”, zo heet zijn werk. Onder ronkende titels passeren zowat alle grote rechtszaken die Franstalig België de voorbije jaren kende: de affaire-Boas, de Bende van Nijvel, de valsmunterij rond Brusselaers, de moord op Cools. de ontvoering van Brichet. Maar je vindt er ook een en ander over de zaak-Reyniers en Jean-Pierre Van Rossem.

Helaas brengt het boek vaak niet meer dan al was geweten over de rol van Rogge in die rechtszaken. En wie die zaken niet kent, zal aan dit boek ook niet veel hebben. ‘Het riool van België’ maakt zijn beschuldigingen niet waar. Zo wéét Rogge ook wie de geldschieters van Jean-Pierre Van Rossem waren, maar hij vermeldt ze niet, want “hun parlementaire onschendbaarheid is nog niet opgeheven”. Hij wéét al sinds 1991 dat er een netwerk van ‘snuff movies’ (films waarin kinderen worden doodgemarteld) bestaat, maar noemt geen namen. Ook de pedofilienetwerken, die hij samen met Marie-Noëlle, de moeder van Elizabeth Brichet, heeft ontdekt noemt hij niét. Net zomin als hun hoge beschermers, die hij kent.

Rogge schetst de Brusselse gerechtelijke politie als een slangenkuil, waar de vroegere commissaris Frans Reyniers louter voor de poen onder één hoedje speelt met allerlei criminelen. Reyniers zou ook het onderzoek naar de Bende van Nijvel hebben gesaboteerd. Meer bepaald dat naar ’de reus’. Volgens Rogge is dat de Griek Papadopoulos uit de bende De Staerke. Dat is één piste uit dit complexe onderzoek. We lezen ook hoe de gerechtelijke politie valsmunter Jacques Brusselaers helpt om aan vervolging te ontsnappen via de theorie van de uitlokking, louter en alleen om de rijkswacht een loer te draaien. We lezen hoe uitlokking in de drugssector courant is (!) en hoe sommige veiligheidsdiensten voor medewerking daaraan veel geld betalen.

Rogges boek is euforisch over onderzoeksrechter Jean-Mare Connerotte, die de zaak-Dutroux werd afgenomen. Rogge heeft het daarbij over de “campagne die een groot deel van de pers tegen Connerotte voerde”. Dat komt omdat “steeds meer journalisten” onder invloed “van de maffia of van de beschermheren van de pedofilienetwerken staan”. Als alle feiten die Rogge citeert de waarde hebben van zijn persanalyse van Jean-Marc Connerotte. dan staan we nergens.

Als klap op de vuurpijl zijn dan twee brieven van Connerotte zelf gepubliceerd. In ongemeen scherpe bewoordingen richt de onderzoeksrechter zich tot de Koning over zijn afzetting in de zaak van de moord op Cools. Dit kan iedere nuchtere waarnemer alleen maar verbazen.

‘Het riool van België’ is vooral interessant als zedenschets van hoe privé-detectives werken. Ze bekommeren zich om god noch gebod, ze “boeken resultaten”. Men kan echter niet aan Frans Reyniers verwijten dat hij als superflik de wet overtrad en het anderzijds normaal vinden dat de rogatoire commissies naar Tenerife niets opleveren omdat ze zich aan te veel regels moeten houden. Het boek kan vooral worden gezien als een pleidooi voor meer democratie. voor meer controle op wal speurders allemaal doen. Dàt moei nu dringend worden geregeld.

Bron » Gazet van Antwerpen | John De Wit