Witte Mercedessen, bars in Charleroi, wapenhandelaars in Brussel, de policriminele bende rond het tankstation in Anthée. Een hele dag wandelde de assisenzaal van het ene zijspoor naar het andere, op zoek naar een netwerk achter Nihoul en Dutroux. Tot iedereen aan het einde van de dag verdwaald leek.
Het vreemdste moment van de dag: voor het eerst in bijna negen weken proces waren Marc Dutroux, Michelle Martin en Michel Nihoul het eens. Ze vonden alledrie dat de uitbater van een pittabar onzin uitkraamde toe die kwam vertellen dat ze alledrie op 15 september 1995 om 3 uur ’s nachts samen met een Joegoslaaf bij hem twee brochettes en twee pitta’s zijn komen eten.
Dutroux “eet geen pitta”, wegens zijn gezondsheidstoestand. Nihoul houdt niet van pitta, hij heeft het meer voor echte restaurants. En Martin heeft Nihoul maar een keer gezien, in Sars-la-Buissière. “Hebt u niets speciaals gemerkt aan mevrouw Martin”, wilde Martins advocate nog weten van de getuige. “Neen? Vreemd, ik wil de jury er toch even aan herinneren dat Martin toen 7,5 maanden zwanger was.”
Vooral de houding van Dutroux was eigenaardig. De man van de pitta’s was een van de getuigen die moest komen aantonen dat Dutroux, Martin en Nihoul veel nauwere contacten hadden dan ze toegeven. En dat is nu net wat ook Dutroux al weken beklemtoont. Hij doet er alles aan om Nihoul bij alle ontvoeringen te betrekken en een zo groot mogelijk deel van de schuld naar hem door te schuiven. En dat terwijl hij bijna acht jaar lang is blijven herhalen dat Nihoul niets met de ontvoeringen te maken heeft.
Michelle Martin zegt dat ook al jaren en daar blijft ze bij. “Mijn cliënte is er van overtuigd dat Nihoul op geen enkele manier betrokken is bij de ontvoering van kinderen. En welke reden zou zij kunnen hebben om te liegen? Het zou voor haar juist beter zijn mocht er sprake zijn van een netwerk en van Nihoul. Dan zou ze de schuld kunnen doorschuiven. Nu niet, nu moet ze haar verantwoordelijkheid zelf opnemen”, zei haar advocate Sarah Pollet gisteren.
“Misschien omdat Nihoul haar iets beloofd heeft voor als ze later vrij komt?”, suggereerde Martine Van Praet, een van de advocaten van Dutroux. Pollet kon er alleen om lachen. “Nihoul iets regelen? Nihoul een lange arm? Hij is een mooiprater, dat wel. Maar hij heeft nog nooit iets kunnen regelen voor iemand.”
Talloze zijsporen
De advocaat van Nihoul was het er volledig mee eens: “Een arm zo lang als de Donau? Kijk eens waar die macht hem gebracht heeft? In deze glazen kooi.” En toch is dat wat de advocaten van Laetitia, gesteund door Paul Marchals advocaat Quirynen en Michel Bourlet, willen aantonen: dat Nihoul een machtig man is met tal van gevaarlijke contacten in de wereld van de bars, van de wapenhandelaars. Alle zijsporen die onderzoeksrechter Jacques Langlois heeft opzijgeschoven omdat hij oordeelde dat ze vals waren, willen zij weer volgen.
Het spoor van Michel Piro bij voorbeeld, de wat louche figuur uit Charleroi die tijdens een speciaal etentje onthullingen wilde doen over Julie en Mélissa, maar die kort voordien vermoord werd. Zijn vrouw is ondertussen veroordeeld voor die moord en niemand heeft een idee wat die onthullingen hadden kunnen zijn. Maar toch blijven de advocaten van Laetitia geloven in het spoor.
Voor hen telt vooral dat Michel Nihoul gezien is in een van de bars van Piro, en dat een getuige ooit Julie en Mélissa heeft gezien voor de dancing Carré Blanc, eigendom van een vriend van Piro. “Ik wil toch een ding vragen”, reageerde de advocaat van Nihoul. “Als iemand hier belangrijke informatie zou hebben over de Bende van Nijvel. Wat zou die dan doen? Een etentje organiseren voor de slachtoffers om daar zijn grote onthulling te doen, zoals Piro? Of rechtstreeks naar het dichtstbijzijnde politiekantoor lopen.”
En er waren gisteren nog van die zijsporen. Het Hotel Brazil, waar een getuige ooit An en Eefje zag en dat zes jaar nadien ging melden. Het spoor van de witte Mercedessen van waaruit kinderen werden gefotografeerd voor een pedo-album dat later de basis zou worden voor ontvoeringen. Als kers op de taart kwam een getuige een verhaal doen over de criminele wereld in Brussel, waar niemand kop of staart aan kreeg.
En zo was het proces-Dutroux, een dag na het bezoek aan de kelder, plots weer heel ver weg van de kern van het proces. Xavier Magnée, de advocaat van Dutroux, was tevreden. Hij wil graag nog heel lang doorwandelen op al die zijsporen. Frédéric Clement de Cléty diende hen. Iets waarvoor hij steun vindt bij de advocaten van Laetitia, bij Paul Marchal en bij procureur Michel Bourlet.
Bron » Het Nieuwsblad
