Het onderzoek naar de moord op rijkswachter Peter De Vleeschauwer in 1996 zal vermoedelijk voor altijd onopgelost blijven. De Gentse Kamer van Inbeschuldigingstelling heeft beslist om het onderzoek af te sluiten. Een dader werd nooit gevonden.

Voor het begin van het verhaal moeten we terugkeren naar 14 november 1996. Eerste wachtmeester Peter De Vleeschauwer had eigenlijk dienst tot 21 uur, maar verdwijnt uit de kazerne van de rijkswacht van Sint-Niklaas. Alles wijst daar op een gevecht: zijn stoel ligt omver, en er is een kom soep gemorst. Volgens getuigen reed een BMW met gierende banden weg.

Het is voor de familie het begin van een lange onzekere periode. Meteen vreest ze het ergste. De 37-jarige De Vleeschauwer zou een gevoelig milieudelict op het spoor zijn, en had niet lang voor zijn verdwijning doodsbedreigingen ontvangen.

Na enkele dagen richten de vrouw en de broer van De Vleeschauwer zich in een videoboodschap naar de ontvoerders. “Zijn drie kinderen en zijn vrouw Ginda hebben hem nu al tien dagen niet gezien. Zijn kinderen en onze hele familie missen Peter. We vragen de ontvoerders of de personen die weten waar Peter is, om dringend contact op te nemen”, klinkt het.

Aan zijn familie zegt de toenmalige districtscommandant van de rijkswacht dat hij vertrokken is naar het buitenland. Hij kan er niet meer naast zitten: 6 weken na de ontvoering, op tweede Kerstdag, wordt zijn lichaam gevonden op de oever van de Schelde in Hamme.

Uit de autopsie komt naar voren dat hij de dag van zijn ontvoering nog afgemaakt is met een nekschot. Een koelbloedige afrekening.

Nooit een dader gevonden

Járenlang is er gezocht naar een dader (of daders). Er worden verschillende verdachten opgepakt, maar een voor een worden ze telkens ook vrijgelaten.

Het onderzoek zat eerst bij Dendermonde, maar op vraag van de familie verhuisde het dossier naar Gent. Daar werden onder meer tientallen mogelijke betrokkenen onderworpen aan een test met de leugendetector, en werd een misdaadanalyse gehouden. Ook daar kwam het niet tot een doorbraak, en in 2021 klonk het al dat het in een eindfase zat.

“Mijn hoop op een ontknoping in een deze zaak is al lang verdwenen”, vertelde broer Chris De Vleeschauwer enkele jaren geleden nog aan VRT NWS. In één adem deed hij wel nog een ultieme oproep naar getuigen.

Die hoop is nu nog wat kleiner geworden, want de Kamer van Inbeschuldigingstelling oordeelde dat het onderzoek afgesloten wordt en dat er dus geen onderzoeksdaden meer moeten volgen.

De Vleeschauwer oppert zelf wel al jaren om het onderzoek af te sluiten: “Bij mijn laatste inzage heb ik vastgesteld dat er sinds 2014 geen enkele onderzoeksopdracht meer werd uitgevoerd. Dan is het weinig zinvol dat het nog gevoerd wordt, het is beter dat het dossier dan afgesloten wordt. Nu is dat een signaal: het is een cold case, niemand is nog geïnteresseerd, dus we sluiten het af.”

Het gevoel dat achterblijft? “Wrang”. “We hebben ons niet verzet tegen de afsluiting van het onderzoek omdat het al jaren stil lag, maar we zijn natuurlijk ontgoocheld in het resultaat. De echte daders heeft men niet willen vinden en de betrokkenheid van het rijkswachtmilieu probeerde men te verdoezelen. Een echt onderzoek is er niet gevoerd.” Hij doelt daarmee op een interne afrekening, een piste waar hij al jaren van overtuigd is.

Wat als er nog nieuwe sporen opduiken?

Het gerechtelijk onderzoek is dan wel definitief afgesloten, maar als er nog belangrijke informatie opduikt kan er wel een nieuw opsporingsonderzoek gestart worden.”Het speelt ook geen rol. Wanneer er nieuwe elementen opduiken, kan het nog altijd worden heropgestart”, klinkt het bij De Vleeschauwer.

“Als er nog sporen naar boven komen, kan dat nog leiden tot een schuldigverklaring”, zegt ook Walter Van Steenbrugge, advocaat van de familie. “Vandaag valt er symbolisch een doek over de zaak, maar er is niks definitief.” Een kanttekening hierbij: juridisch gezien verjaart de zaak normaal gezien over twee jaar.

Bron » VRT Nieuws | Caroline Van den Berghe, Hanne Decré

Op een dag in 1996 werd politieman Peter De Vleeschauwer van achter zijn tafeltje gesleurd in een politiegebouw in het centrum van Sint-Niklaas. Hij werd in een BMW geduwd en kort daarna met een nekschot geëxecuteerd. De zaak is nooit opgehelderd, en zal dat ook nooit worden.

Nooit transformeerden zo veel Belgen simultaan tot vegetariër of veganist als in de dagen na 20 februari 1995. Die avond werd in het Kempense Wechelderzande het lichaam ontdekt van veearts Karel Van Noppen (42). Hij voerde namens het Instituut voor Veterinaire Keuring (IVK) controles uit op illegaal toegediende hormonen in de veeteelt. Hij werd niet ver van zijn woning opgewacht door huurdoder Albert Barrez. Die handelde in opdracht van topcrimineel Carl De Schutter, die op zijn beurt was ingehuurd door de hormonenmaffia.

“Kunnen ze die mens niet gewoon omkopen?”, had Barrez eerst nog gevraagd. Nee, dat ging niet. Er was geen andere manier om de 100 procent onkreukbare Karel Van Noppen te stoppen.

Barrez was gekomen met een gestolen BMW 753i. Hij loste meerdere schoten met een Norinco .45, een in België zeldzaam Chinees pistool. Het waren de kogels uit dat pistool die de speurders op het spoor van De Schutter zetten.

Goed anderhalf jaar na de moord op Van Noppen werd opnieuw een wetshandhaver vermoord. Op een veeleer atypische manier.

“De soep is lauw”

Rijkswachter Peter De Vleeschauwer (37) wordt in de avond van 14 november 1996 ergens tussen 20.30 uur en 20.40 uur meegenomen uit de rijkswachtkazerne in de Vermorgenstraat in Sint-Niklaas. Zes buurtbewoners en een man die daar net parkeert horen of zien het gebeuren. Een buurtbewoner ziet een blonde man die een andere man, Peter De Vleeschauwer, achteraan in een BMW5 duwt, zelf mee instapt en de deuren dichtgooit. “Ze vlamden weg”, getuigt een buurman. “De auto is met enorme snelheid en gierende banden weggeschoten.”

De parkeerder zegt dat hij niet anders kon dan zich versmallen. “De auto is op een meter gepasseerd en bleef de snelheid opvoeren. Ik diende dicht tegen mijn wagen te blijven om een aanrijding te vermijden. De auto is het Stationsplein opgedraaid zonder te remmen.”

Op dat plein komen drie straten samen. De BMW neemt hierna zo goed als zeker de snelste weg richting de dichtstbijzijnde oever van de Schelde.

Wie bedenkt dit? Een politieman meenemen uit een politiekantoor waarvan je van buitenaf enkel de poort kan zien? Hoe kan je erop vertrouwen dat enkel die politieman aanwezig zal zijn?

Tot 19.30 uur zijn behalve De Vleeschauwer zelf zes rijkswachters in de kazerne aanwezig, allemaal gewapend: Danny D., Mario V., Peter V., Tony D., Erik M. en Koen D. De eerste vier rijden rond halfacht naar buiten om te patrouilleren in de straten van Sint-Niklaas. Kort na hen verlaat ook Erik M. de kazerne, en om 19.50 uur doet Koen D. dat.

De hele dag door zijn er meerdere rijkswachters aanwezig in het gebouw, behalve tussen 19.50 en 20.40 uur. In die 50 minuten zit Peter De Vleeschauwer daar alleen als zogenaamde ‘planton’. Dat is rijkswachtjargon voor onthaal. Hij bedient vanop die plek de knop waarmee de op de straatkant uitgevende garagepoort wordt geopend of gesloten.

De Vleeschauwers dienst zou aflopen om 21 uur. Om 20.40 uur komt zijn vervanger Eric C. aangefietst. Hij ziet dat de ’s avonds in regel gesloten poort van de kazerne wagenwijd openstaat. Naast de werkplek van de planton ziet hij de rijkswachtjas van zijn collega op de grond liggen, een afgescheurd epaulet, een omgevallen stoel en een soepkom. “Er is soep gemorst op de printer”, meldt Eric C. nog. En: “De soep is nog lauw.”

“Peter nu dood”

Als ze zijn omkleedkastje doorzoeken, vinden zijn collega’s daar de kwitantie van iets wat Peter De Vleeschauwer twee dagen voor zijn dood in Dendermonde is gaan doen. Hij heeft er onderzoeksrechter Walter Van De Sijpe officieel akte laten nemen van een burgerlijke partijstelling wegens “doodsbedreigingen via herhaalde telefonische oproepen”, zowel bij hem thuis als op zijn vaste lijn bij de rijkswacht.

Daar sprak op 7 november iemand deze woorden in: “Peter nu dood.” Over een ander telefoontje beschreef hij tegenover vrienden hoe er was gezegd: “Als ge nog een schoon leven wilt, dan moet ge zwijgen.” Een burgerlijke partijstelling kost in die tijd 3.000 Belgische frank, 75 euro. In het geval van De Vleeschauwer komt dat neer op 5 procent van zijn maandloon.

Peter De Vleeschauwer is in Lokeren lid van Agalev, het toenmalige Groen. De combinatie van milieuactivisme en het rijkswachtuniform is in 1996 al net zo absurd als het zou zijn geweest in de tv-reeks 1985. De Vleeschauwer gaat door het leven als eenzame en onvoermoeibare whistleblower. Omdat zijn collega’s hun ogen dichtknijpen voor illegale lozingen in de Durme, voor een pedofiele pastoor, voor de gratis Duvels waarmee een garagist zich heeft verzekerd van een monopolie op takelopdrachten.

Ook hijzelf kleurde volgens zijn collega’s buiten de lijntjes. Nadat een automobilist een fietser had aangereden en De Vleeschauwer de verklaring van het slachtoffer opnam, heeft hij in het proces-verbaal (pv) het tijdstip van het verhoor vervalst. De man zou overlijden in het ziekenhuis. Door het gewijzigde tijdstip hoopte De Vleeschauwer de rechten van zijn nabestaanden tegenover de verzekeringsmaatschappij te vrijwaren. Zijn oversten lijken maar wat blij dat ze iets in handen hebben tegen hem en leggen een tuchtsanctie op.

Maar die wordt niet meteen concreet en op 21 september 1996 dringen elf leden van de brigade Lokeren in een petitie aan de rijkswachtvakbond NSRP aan op de onmiddellijke mutatie van De Vleeschauwer. “Niettegenstaande een meerderheid van de brigade besliste niet meer met De Vleeschauwer te willen werken, stellen wij vast dat er geen enkel initiatief genomen wordt.” Het lijkt deze petitie te zijn die aanleiding gaf tot zijn mutatie naar Sint-Niklaas, enkele dagen later.

In wat voor sferen het conflict zich situeert valt op te maken uit de verhoren van zijn weduwe. “Het ging zo ver dat een vergadering werd bijeengeroepen in de brigade Lokeren, waar bij handopsteking werd gestemd wie nog met Peter wilde samenwerken. Hierbij zou volgens Peter door S. en P. druk zijn uitgeoefend op andere leden van de brigade. Men zou onomwonden aan wie niet tegenstemde gevraagd hebben ‘of zij misschien de volgende wilden zijn’. Leden van de brigade verweten Peter zijn omgang met mensen van lagere klasse en vreemdelingen.”

De weduwe beschrijft hoe haar man reageerde op zijn mutatie. “Peter heeft gezegd dat als dat zo zat, er verschillenden gingen moeten bloeden.”

Perfect nekschot

Als rijkswachter P. op 13 december 1996 wordt verhoord door het Comité P is Peter De Vleeschauwer exact een maand spoorloos. P., een van de initiatiefnemers voor de petitie, suggereert dat zijn collega helemaal niet is ontvoerd en dat die na kennisname van zijn mutatie naar Sint-Niklaas is gaan flippen. “Wij zaten op dat ogenblik met een aantal mensen samen en toen hij ons passeerde, trok hij met een enorme smak de deur dicht. Hij had een blik in zijn ogen van ‘een wild dier’. Toen ik dat zag, dacht ik dat hij tot alles in staat was. Opgezet spel van hem is volgens mij, rekening houdend met zijn complexe persoonlijkheid, niet uit te sluiten. Ik heb echter geen enkel idee waar of bij wie hij zich in dat geval zou schuilhouden.”

Het is wat nagenoeg alle op de zaak zittende journalisten in de weken na de verdwijning dagelijks off the record zal worden toegefluisterd. Dat niet mag worden uitgesloten dat De Vleeschauwer zich rond deze tijd aan de zijde van een blondine te goed zit te doen aan mojito’s op een ver en tropisch eiland.

Een week na zijn verhoor, op 21 december 1996, schuift P. mee aan voor de glühwijn op een buurtfeestje. De gesprekken gaan over de ontvoerde rijkswachter. De overbuurman van P. hoort hem zeggen: “Indien ze Peter De Vleeschauwer vinden, dat ze hem dan maar niet vinden met een kogel in zijn hoofd.”

Vijf dagen later vaart plezierboot MPS Jadran op de Schelde ter hoogte van Hamme voorbij het standbeeld van Filip de Pillecyn. Het is laag water en op een laag stenen merkt de schipper een lichaam in een blauw uniform. Het is Peter De Vleeschauwer. Hij is om het leven gebracht met een in de nek opwaarts afgevuurde kogel. De kogel heeft het hoofd vooraan verlaten, perfect in het midden van de twee ogen. Dat lijkt te wijzen op het werk van iemand die dit vaker heeft gedaan. Er is geen munitie waar het lab mee aan de slag kan.

“De waterligtijd wordt op zes weken geschat”, zegt het autopsieverslag. “Het slachtoffer was meer dan vermoedelijk overleden op het ogenblik dat het in het water terechtkwam.”

Peter De Vleeschauwer is meteen na zijn ontvoering geliquideerd en als alles volgens plan was verlopen, was zijn lichaam nooit meer teruggezien. Dat valt op te maken uit een verklaring van Marc Wouters, maritiem technicus bij de Vlaamse Gemeenschap, afdeling Schelde. Hij legt in een verhoor uit dat het op 14 december 1996 om 18.44 uur hoog water was. “Zodat het water omstreeks 21 uur aan het afgaan was. De gemiddelde stroomsnelheid bedroeg tussen de 0,9 en de 1 meter per seconde. Gezien de tijd tussen het verdwijnen en het vinden is het onwaarschijnlijk dat hij altijd gedreven heeft.”

IVK-piste

Eric C., de rijkswachter die hem die avond zou aflossen voor de plantondienst, zegt in een verhoor op 7 januari 1997: “Mijn indruk is dat Peter niet verontrust geweest is toen er iemand in het plantonlokaal kwam. Hij moet zonder wantrouwen achter zijn klavier zijn blijven zitten en uiteindelijk toch verrast geweest. Ik sluit bijgevolg niet uit dat de daders binnen de rijkswacht moeten worden gezocht. Een buitenstaander kan de gebruiken in het gebouw niet kennen.”

Als je rijkswachters de moord op een rijkswachter laat onderzoeken, staat het vervolg in het België van de jaren 90 in de sterren geschreven. Tot vier keer toe worden onschuldige zielen op grond van cafépraat weken- of maandenlang in voorarrest geplaatst. Ex-profwielrenner Johnny Van der Veken overkwam het zelfs twee keer. “Een keer ben ik zeventien uur lang ondervraagd. ‘Als je bekent, stoppen we’, zeiden ze.”

Bron » De Morgen | Douglas De Coninck

25 jaar na de moord op rijkswachter Peter De Vleeschauwer sluit het Gentse gerecht het onderzoek af. Samen met de misdaden van de Bende van Nijvel is zijn dood een van de grootste onopgeloste mysteries uit de Belgische misdaadgeschiedenis.

Toen hij op 14 november 1996 ontvoerd werd, zat rijkswachter Peter De Vleeschauwer ­alleen in de wachtpost van de rijkswachtkazerne in Sint-Niklaas. Een collega die hem om 20.45 uur wilde aflossen, trof een leeg kantoor aan. De bureaustoel lag op de grond, op de tafel was soep gemorst en op de grond lagen zijn afgerukte epauletten.

Zes weken lang was er geen spoor van de rijks­wachter en werden de wildste ­hypotheses gelanceerd. Veel collega’s geloofden dat hij een nieuw ­leven was begonnen in het buitenland, met een andere vrouw. Maar op 26 december zag een binnenschipper een lichaam langs de Schelde in Hamme. Het was De Vleeschauwer, professioneel om het leven gebracht met een kogel in de nek, afkomstig uit een 9mm-pistool. De lijkschouwing wees uit dat hij vlak na zijn verdwijning vermoord werd. Tot vandaag weet niemand door wie. De Vleeschauwer liet een vrouw en drie kinderen na. (me)

‘Ik hoop nergens meer op. Er is geen kans meer dat de daders van de moord op mijn broer ooit voor een rechtbank zullen komen. Ik heb de strijd opgegeven.’ 25 jaar heeft Chris De Vleeschauwer (59) gezocht naar de moordenaars van zijn broer. Hij schreef er vijf boeken over, waarvan er al twee gepubliceerd werden. Maar vandaag vecht hij niet meer voort, en hij is niet de enige.

Ook het Gentse gerecht gooit de handdoek in de ring. De raadsheer-onderzoeksrechter die het onderzoek de laatste jaren heeft gevoerd, wil het afsluiten. De zaak verjaart normaal pas in 2026, maar het Gentse parket-generaal bevestigt vandaag ‘dat het onderzoek in een eindfase zit’.Niet omdat er een ­dader gevonden is, wel omdat alle sporen zijn doodgelopen.

De laatste jaren gebeurde er nog nauwelijks speurwerk. Als het parket-generaal het ermee eens is dat het ­onderzoek afgesloten wordt, zal de raadkamer de verdachten buiten vervolging stellen die de voorbije 25 jaar in verdenking zijn gesteld – dat zijn er een vijftal.

Conflict met collega’s

De moord op Peter De Vleeschauwer had alle kenmerken van een koele, professionele huurmoord. De moordenaar maakte geen ­fouten en liet geen enkel spoor na. In het rijkswachtkantoor of op het lichaam van De Vleeschauwer was geen enkele materiële aanwijzing te vinden tegen wie dan ook. ­Bovendien was er geen enkele directe getuige van de ontvoering, ook al werd De Vleeschauwer ontvoerd in de kantoren van de rijkswacht. En geen enkele van de politie-informanten kon een waardevolle tip aanbrengen die tot de ontmaskering van de dader leidde.

Wel was er een reeks mogelijke motieven, zowel in het privé- als in het professionele leven van De Vleeschauwer. De rijkswachter had al lang een buitenechtelijke relatie, zo bleek. Hij was ook niet de populairste bij zijn collega’s: hij had een conflict met verschillende van hen en was daarom overgeplaatst van Lokeren naar Sint-Niklaas. Bovendien zou De Vleeschauwer – lid van het toenmalige Agalev, nu Groen – na zijn uren een privéonderzoekje gevoerd hebben tegen een bedrijf uit de buurt dat hij verdacht van ­illegale lozingen. Er werden daarnaast ook nog sporen onderzocht in het milieu van de hormonenhandel, de autozwendel, de drugstrafiek, containerdiefstal en vrouwenhandel. Ooit was er zelfs een spoor dat leidde naar de handel in plutonium.

In de loop der jaren werden enkele mensen aangehouden op verdenking van de moord. Sommigen werden zelfs twee keer opgepakt. Zonder uitzondering behoorden ze tot de categorie van kleine criminelen die een veel te grote mond opzetten op café en daardoor zichzelf in de problemen brachten. Ze werden ook allemaal na een paar dagen opnieuw vrijgelaten.

Rookgordijn

Geen enkele van de arrestaties bracht de zaak dichter bij een oplossing. Volgens de nabestaanden van De Vleeschauwer waren al die onderzoekspistes niet meer dan een rookgordijn. Zij houden tot ­heden vol dat de verantwoorde­lijken bij de toenmalige rijkswacht gezocht moeten worden vanwege het conflict dat De Vleeschauwer met verschillende collega’s had. Volgens de familie heeft de rijkswacht na de moord alles gedaan om het onderzoek weg te houden van de ware schuldigen.

Het conflict tussen de familie en de rijkswacht en het parket van Dendermonde ­escaleerde zo erg dat Chris De ­Vleeschauwer in 2008 voor de rechtbank werd gebracht omdat hij een deel van het dossier aan een journalist zou hebben ­gelekt. Hij werd vrijgesproken.

In mei 2009 trok de Gentse ­kamer van inbeschuldiging­stelling het onderzoek op aandringen van de familie weg bij het parket van ­Dendermonde en stelde het raadsheer-onderzoeksrechter Henri Heimans aan. De familie hoopte op een doorbraak, maar die kwam er niet. Heimans is inmiddels met pensioen.

Een aantal van de ex-collega’s van Peter De Vleeschauwer ondergingen de voorbij jaren een test aan de polygraaf of leugendetector. Geen van hen werd betrapt op ­leugens, maar dat heeft Chris De Vleeschauwer nog altijd niet van zijn overtuiging afgebracht dat de daders in de kringen van de rijkswacht moeten worden gezocht. ‘Mijn leven is getekend door wat er met mijn broer gebeurd is. Ik ben psychisch onderuitgegaan. Zijn dood kan ik wel verwerken, maar niet wat justitie daarna heeft uit­gericht.’

‘Kankers van justitie’

Voor Walter Van Steenbrugge, de advocaat van de familie De Vleeschauwer, is de zaak zonneklaar. ‘Eenmaal het dossier afgesloten is, gaan we de Belgische staat dagvaarden en een schadevergoeding eisen. Alle kankers van justitie zijn in deze zaak samengekomen: te weinig controle op het onderzoek, te weinig ­middelen en tunnelvisie.’

Bron » De Standaard | Mark Eeckhaut

Het ziet ernaar uit dat de moord op rijkswachter Peter De Vleeschauwer voor altijd onopgelost zal blijven, want de onderzoeksrechter wil het dossier afsluiten en een dader is niet gevonden. Morgen is het exact 25 jaar geleden dat de rijkswachter werd ontvoerd uit de kazerne van Sint-Niklaas waar hij werkte. Dezelfde avond werd hij vermoord, maar z’n lichaam werd pas 6 weken later gevonden. Volgens zijn broer werd het onderzoek gemanipuleerd omdat andere rijkswachters volgens hem betrokken zijn bij de moord. Hij doet een ultieme oproep tot getuigen.

We keren terug naar 14 november 1996. Eerste wachtmeester Peter De Vleeschauwer verdwijnt uit de rijkswachtkazerne van Sint-Niklaas. In het lokaal waar hij zat, ligt zijn stoel omver en er is soep uit een kom gemorst. Alles wijst op een schermutseling, maar van de rijkswachter is er geen spoor. Getuigen zagen een BMW met gierende banden wegrijden.

De familie vreest het ergste. Peter De Vleeschauwer was een gevoelig milieudelict op het spoor en had kort voor zijn verdwijning doodsbedreigingen ontvangen. De vrouw en de broer van de verdwenen rijkswachter richten zich in een videoboodschap tot de mogelijke ontvoerders.

Afgemaakt met een nekschot

De verdwijning is onrustwekkend, maar vreemd genoeg niet voor iedereen. De toenmalige districtscommandant van de rijkswacht zegt aan de familie dat de rijkswachter vertrokken is naar het buitenland. Een grote en pijnlijke vergissing, zo zal later blijken.

Want op tweede Kerstdag, 6 weken na de verdwijning wordt het lichaam van de rijkswachter gevonden op de oever van de Schelde in Hamme. Hij is, zo blijkt uit de autopsie, op de dag van zijn ontvoering afgemaakt met een nekschot. Het werk van professionelen. Excuses voor de foute informatie die door de districtscommandant werd verspreid, kwamen er nooit.

“Spoor naar interne afrekening werd nooit ernstig genomen”

25 jaar lang wordt nu al gezocht naar de dader of daders van deze moord. Er werd in alle richtingen gezocht. “In totaal werden zes mensen uit diverse milieus aangehouden. Ze verbleven maandenlang in de gevangenis op verdenking van ontvoering en moord op een rijkswachter, tot de speurders moesten toegeven dat de verdachten eigenlijk niets met de moord te maken hadden”, zegt Chris De Vleeschauwer.

“Maar het meest evidente spoor, dat van een interne afrekening, werd nooit ernstig genomen. Eens rijkswachters, collega’s van Peter, al te nadrukkelijk in beeld kwamen, werden de rangen binnen het korps gesloten. Het gerechtelijk onderzoek werd in een andere richting gestuurd en er werd een mistgordijn opgetrokken. Het was zo opvallend dat men over kwaad opzet kon spreken, over manipulatie van het onderzoek. Het deed me vermoeden dat deze moord niet mocht worden opgelost.”

Ultieme oproep tot getuigen

Op vraag van de familie, die geen vertrouwen had in het onderzoek dat in Dendermonde werd gevoerd, verhuisde het dossier naar Gent. Maar ook daar kwam er geen doorbraak. Volgens het parket-generaal zijn alle pistes onderzocht. En tientallen mogelijk betrokkenen hebben een test met de leugendetector ondergaan. Er gebeurde ook een misdaadanalyse, maar nu zit het onderzoek in een eindfase en zal het worden afgerond. Zonder resultaat.

Chris De Vleeschauwer zegt dat hij wil dat het onderzoek stopt. Zodat hij zelf namen kan noemen. Hij doet wel nog een ultieme oproep aan ex-rijkswachters die meer weten over de moord om te getuigen.

Bron » VRT Nieuws | Caroline Van den Berghe