Personeelsbeleid rechtbanken doorgelicht

Veel rechtbanken klagen dat de besparingen hun werking onmogelijk maken, omdat ze te weinig volk hebben om de boel draaiende te houden. Een audit door de ­Hoge Raad voor de Justitie bij alle rechtbanken moet de werkelijke gevolgen in kaart brengen, schrijft De Standaard vandaag.

“Het is de schuld van de besparingen”, zei de Brusselse rechtbankvoorzitter Luc Hennart, nadat de politicus Christian Van Eyken was vrijgelaten door een vergetelheid van een van Hennarts onderzoeksrechters. Volgens de rechtbankvoorzitter is er te weinig volk, waardoor magistraten steken laten vallen.

De vrijlating van Van Eyken was de aanleiding voor een twist tussen Hennart en minister van Justitie Koen Geens (CD&V), die vindt dat er van alles foutloopt op de rechtbank. “Meneer Hennart moet de hand eens in eigen boezem steken”, zei Geens.

De Hoge Raad voor de Justitie zal nu onderzoeken welke problemen het gerecht in het algemeen ervaart. Daarvoor start er een doorlichting van het HR-beleid van alle rechtbanken van eerste aanleg. Er wordt nagegaan hoe de korpschefs omgaan met de besparingen en wat ze kunnen doen om de veranderingen op te vangen.

Bron » De Morgen

Van Facebook tot smartphone: politie krijgt digitaal meer macht

Het gerecht en de politie krijgen meer mogelijkheden om smartphones en computers te doorzoeken of om WhatsApp- en Facebookberichten in te kijken dankzij de wet op bijzondere opsporingsmethodes, de zogenaamde BOM-wet. Die is aangepast, omdat ook criminelen steeds vaker online zitten en de wet achterop hinkte. Justitieminister Koen Geens (CD&V) heeft een budget van 6,5 miljoen euro uitgetrokken.

De vorige BOM-wet dateerde nog maar van begin jaren 2000, maar was niettemin al hopeloos verouderd. De technologie evolueert razendsnel, de maatschappij leeft veel meer digitaal en criminelen bleven uiteraard niet achter. De Belgische autoriteiten hinkten echter achterop, met veel onduidelijkheid over wat mocht en wat niet.

“Godsgeschenk”

De nieuwe wet is dus niet minder dan een “godsgeschenk”, klonk het donderdag bij magistraten en politielui. “Een krachtig en uitgebalanceerd wettelijk wapen om de criminaliteit 2.0 te gaan bestrijden met een wet 2.0 of zelfs 3.0”, zo omschreef federaal magistraat Jan Kerkhofs de nieuwe mogelijkheden.

Concreet krijgen politie en gerecht een hele reeks nieuwe mogelijkheden, zoals bijvoorbeeld infiltratie op het internet. “Pedofielen moeten dus beseffen dat de twaalfjarige waarmee ze chatten weleens een politieambtenaar kan zijn”, verduidelijkte politiedirecteur Marco Van Laere.

Legal hackings

Ook regelrechte legal hackings kunnen voortaan, oftewel het heimelijk binnendringen op computers of smartphones. “De onderzoeksrechter krijgt de mogelijkheid om de waarheid à charge en à décharge te gaan zoeken waar ze te vinden is: op facebookwalls, whatsapps, NAS-servers, pc’s, smartphones enzovoort”, aldus Kerkhofs.

De nieuwigheden zijn trouwens niet allemaal digitaal. Dringt de politie heimelijk een huis binnen, dan zal ze voortaan ook gesloten kasten mogen openen of zaken meenemen en later terugplaatsen. Iets wat totnogtoe niet kon.

Aan het nieuwe arsenaal zijn wel strikte voorwaarden verbonden, verzekerde minister Geens. “De maatregelen die de grootste impact hebben op de privacy, zijn exclusief beperkt tot de onderzoeksrechter. De gewone burger heeft dus niets te vrezen, zware criminelen des te meer.”

Bron » De Morgen

“De liberalen dronken, rookten sigaren en hingen de macho uit”

Koning Boudewijn had een complex, Elio Di Rupo is een New Yorker en Guy Verhofstadt is een uitmuntend tacticus. En Charles Michel? Een vreselijke cynicus. Zeg dat Philippe Moureaux het gezegd heeft.

Na een lange politieke carrière aan de top van de PS is Philippe Moureaux (77) aan het schrijven geslagen. Zijn ‘Portraits Souvenirs’ is zijn biografie waarin hij het heeft over zijn ontmoetingen met de top van de Belgische politiek. Rechtuit, zoals Moureaux is.

Hij heeft het over zijn mentor André Cools, over Guy Spitaels en Jean Gol. Maar ook over politici die in Vlaanderen meer bekendheid genieten. Enkele fragmenten uit het boek.

Elio Di Rupo, de New Yorker

“Zijn leeftijd? Hij heeft geen leeftijd. Hij is jong, altijd jong, altijd zwierig, altijd alert. Kijk hoe hij stapt, soepel en met het ritme van een jonge veroveraar. Hij houdt van modieuze kleren die hem een jonge, sportieve look geven. Natuurlijk plooit hij zich naar het protocol, maar niet zonder zijn persoonlijke stempel te drukken met een strikje – voor hem is een strikje wat schoenen zijn voor Carrie Bradshaw in ‘Sex and the City’. Er zit iets van een New Yorkse progressieveling in Elio, zowel in zijn politieke overtuigingen als in zijn levensstijl.”

“Ik beschouw Di Rupo niet als een opportunist die het succes nastreeft. Maar ik zie wel hoe hij zich met gemak aanpast aan de heersende wind van het moment. Vaak kon hij ons uitleggen wat zijn diepste overtuiging was terwijl hij ons tegelijkertijd aanspoorde om een beetje realistisch te zijn en dus in te gaan tegen die overtuiging. Sommigen denken dat Di Rupo vaak komedie speelde om ons helemaal in te pakken. Ik denk dat niet. Ik zie hem als een oprechte Janus. Dat kan paradoxaal lijken, maar het karakteriseert hem perfect.”

De lachende Louis Michel

“Als ik aan hem denk, zie ik altijd zijn glimlach. Die was er altijd, behalve bij een of andere woedeaanval die zijn goed humeur even in de schaduw zette. Natuurlijk. Soms leek zijn glimlach een grimas, maar hij was er altijd.”

Guy Verhofstadt, de tacticus

“Guy Verhofstadt was een uitmuntend tacticus. Hij kende zijn dossiers erg goed, maar hij speelde graag politiek poker. Tijdens de discussies over de herfinanciering van de Franse Gemeenschap gebruikte hij bijvoorbeeld de goede oude techniek van de afmatting. Dan toverde hij plots, op het einde van de nacht, een zogezegd compromisvoorstel uit zijn hoed – een voorstel dat hemzelf goed uitkwam. Veel onderhandelaars, wier weerstand was gebroken door de vermoeidheid, konden niet meer mee. Alleen de geharde onderhandelaars deden nog verder. En ’s morgens hadden we een akkoord.”

De harde rechtse weg van Charles Michel

“Charles Michel heeft voor een volledig andere weg gekozen dan zijn vader. Hij heeft gekozen voor een pure, harde rechtse weg. Charles is een cynicus.”

De twijfelende Joëlle Milquet (en de liberale macho’s)

“Joëlle heeft een totaal onvoorspelbare kant wanneer ze onderhandelt. Ze wordt eigenlijk gekweld door twijfels over haar eigen capaciteiten. Ze is overtuigd van de juistheid van haar uitgangspunten, maar ze vreest altijd dat ze niet correct zullen worden vertaald in de teksten.”

“Als je met haar onderhandelt, moet je dat soms irritante trekje van haar accepteren. De liberalen begrepen dat niet. Zij hebben haar op een schandalige manier hun misprijzen getoond. Achteraf vertelde Joëlle me over de Vlaamse liberalen die, terwijl de avondlijke vergaderingen verdergingen, dronken, sigaren rookten en zich heel macho opstelden tegenover haar. Ook Didier Reynders, van wie men toch zegt dat hij intelligent is, had dat niet door.”

Het complex van koning Boudewijn

“Al bij onze eerste ontmoeting vertelde hij me hoe zeer hij het betreurde dat hij geen hogere studies had kunnen volgen. Het werd haast gênant. Hij ging daaronder gebukt, het was een echt complex dat bij tal van onze ontmoetingen naar boven kwam. Hij deed zijn taak met veel ijver en overtuiging, maar altijd met de angst dat hij niet in staat was alles te begrijpen.”

De onwrikbare koningin Fabiola

(Na een persoonlijk gesprek met koning Boudewijn denkt Moureaux dat hij de vorst heeft tot inkeer gebracht en dat Boudewijn zijn verzet tegen de abortuswet zal opgeven. Moureaux belt daarover met Willy Claes.) “Claes antwoordde me dat ik er misschien in geslaagd was koning te doen twijfelen, maar dat ik niet mocht vergeten dat Boudewijn over zulke onderwerpen altijd een beslissing neemt in volstrekte overeenstemming met wat zijn vrouw zegt. En Fabiola is over dit onderwerp totaal onwrikbaar.”

De piano van Willy Claes

(Moureaux vertelt over het moment waarop de Franstalige en Nederlandstalige socialisten, die nog één partij vormen, op splitsen staan. Toppolitici van de Vlaamse BSP en de PS komen regelmatig samen.)

“In de grote zaal waar we samenkomen, staat een piano op een verhoogje. Willy Claes begint wat te spelen. De piano moet duidelijk eens gestemd worden, maar Willy speelt verder. Hij begint aan een geïmproviseerd concert. We vragen hem populaire deuntjes te spelen. Sommigen van ons gaan mee op het podium staan, en beginnen te zingen. Willy staat in het centrum van een spontaan feest. Er worden revolutionaire liedjes gespeeld en sommigen laten zelfs een traan. De sfeer is zo opmerkelijk omdat er een soort trieste vrolijkheid uit spreekt (de socialisten weten dat hun wegen gaan scheiden, red.). Die mengeling van vrolijkheid en melancholie typeert ook Willy Claes. Hij ziet er teer en kwetsbaar uit, tegelijkertijd kan hij de woeligste stormen doorstaan.”

Leo Tindemans en Wilfried Martens: de vos en de wolf

“Zij waren twee erg verschillende individuen: een ander karakter, een andere politieke visie. Maar ze hadden ook iets gemeenschappelijks: ze konden heel geheimzinnig doen over hun bedoelingen en hun voorkeur.”

“De ene, Martens, was een duidelijke federalist. Hij wou de staatsstructuren van België overhoop gooien. De andere, Tindemans, hoorde tot de machtige vleugel van de toenmalige CVP die het hele land in handen wou nemen vanuit een sterk en machtig Vlaanderen.”

“De ene, Martens, probeerde goede relaties met alle andere politici te hebben en hij wou dat zij wisten dat hij een man was van zijn woord, dat hij zijn beloftes nakwam. De andere, Tindemans, ging liever ‘gemaskerd’ te werk en hij gebruikte zijn talenten om het slachtoffer te spelen. Of om de redder te spelen.’ ‘Martens apprecieerde het collectieve werk. Tindemans geloofde in de macht van het individu. De ene was een wolf, de andere een vos.”

Bron » De standaard

Oplichter Michel Nihoul op zoek naar vijftig hostessen, “maar niet voor de seks”

Oud-zakenman Michel Nihoul (75) – de man wiens naam voorgoed verbonden zal blijven aan de zaak-Dutroux – heeft een opvallend Facebookberichtje online gezet. Hij gaat op zoek naar vijftig hostessen, maar “niet voor de seks” verduidelijkt hij. Het is bekend dat Nihoul, notoir oplichter die in het verleden vaak gelinkt werd aan een pedofilienetwerk, vooral in de jaren 80 seksfuiven bezocht.

In de nacht van 14 op 15 februari zette Nihoul volgend bericht op zijn Facebookprofiel: “United Corporation zoekt vijftig hostessen voor het Franstalige deel van het land (geen seks). Stuur uw kandidatuur op naar Adheh, Brusselstraat, 8380 Zeebrugge op naam van mevrouw de le Court, met een foto van uw gezicht en eentje van uw lichaam, gekleed.”

Adheh (Association pour la Défense et l’Honneur des Êtres Humains) is een non-profitorganisatie die door Nihoul werd opgericht. De voormalige zakenman zou iedereen die dat wenst hulp bieden bij administratieve procedures, maar helpt ook mensen zoeken naar huisvesting en werk. Hij verklaart aan de Franstalige krant La Capitale op zoek te gaan naar enkele knappe dames voor een Frans bedrijf dat plannen heeft om in Brussel, Bergen en Ath enkele nieuwe kantoren te openen.

Waarom ze bij hem terechtkomen? “Ik ken de miljardair, een zakenman van 58, uit Parijs”, zegt Nihoul in een reactie aan de krant. “Ik kende hem al voor de zaak-Dutroux, toen ik nog acht auto’s had en door een chauffeur werd rondgevoerd. We hebben elkaar ontmoet in de zakenwereld. Hij weet dat ik veel mensen help met mijn organisatie en sprak me aan. Ik ben blij dat ik sommige mensen aan een gepaste job kan helpen, want dat is niet eenvoudig tijdens deze crisis. Ik doe dit met veel plezier.”

En hij benadrukt nogmaals dat het hem of de miljardair niet om seks te doen is. “We zoeken gewoon gastvrouwen, niet voor de seks, niet om eventuele klanten te vergezellen in hotels. De vrouwen zullen gewoon werken op evenementen, zoals je ze ook op het Autosalon ziet bijvoorbeeld. Ze zullen ook correct gekleed gaan.”

Maar wat die job dan in het laatje brengt? Dat weet Nihoul zelf niet. “Ik zoek gewoon vrouwen die er goed uitzien. Geen ‘pensen’.”

Ontvoering meisjes

De Brusselaar verscheen in 2004 voor het hof van assisen voor zijn vermeende betrokkenheid bij de activiteiten van Marc Dutroux. Er bestond aanvankelijk veel onduidelijkheid over de rol die Nihoul gespeeld heeft. Hij stond onder meer terecht voor bendevorming, ontvoering en drugshandel, maar bleef steevast ontkennen dat hij deel zou hebben genomen aan de ontvoeringen van de meisjes. Uiteindelijk werd Nihoul tot vijf jaar cel veroordeeld voor bendevorming in het kader van drugstrafiek, maar hij kreeg de vrijspraak in verband met de ontvoeringen.

Bron » De Morgen

Chaos bij vernietiging van illegale wapens

Er zijn grote problemen met de wapenproefbank in Luik die in opdracht van het gerecht alle wapens moet vernietigen. Dat gebeurt niet meer en de instelling roept nog meer vragen op.

Al bijna 130 jaar moet men in Luik zijn voor het vernietigen van wapens, om te laten controleren of wapens goed werken en voor het neutraliseren van wapens die nog alleen om historische of esthetische redenen worden bijgehouden. Ook fabrikanten moeten naar Luik trekken om munitie die ze willen verkopen te laten homologeren. Dat moet allemaal gebeuren bij de zogeheten Proefbank voor Vuurwapens. Een wet die al dateert van 24 mei 1888 heeft de proefbank die bevoegdheden gegeven voor heel België.

Alarmbel

Maar N-VA-Kamerlid Koenraad Degroote trekt aan de alarmbel over de wantoestanden bij de instelling. ‘We vernemen dat de griffies niet meer bij de proefbank terechtkunnen voor de wapens die het gerecht wil laten vernietigen’, stelt Degroote.

“Normaal vertrekt er vanuit de griffie elke drie maanden een lading wapens naar Luik, maar de proefbank wil de wapens niet meer aannemen. Daardoor stapelen de wapens zich op bij de griffies, die daarom de politiekantoren hebben gevraagd hen voorlopig geen wapens meer te bezorgen. De Luikse vuurwapenproefbank is al sinds de jaarwisseling in staking. Dat is een ronduit gevaarlijke situatie.”

Inventarissen

Minister van Justitie Koen Geens (CD&V) bevestigt dat de huidige topman van de proefbank in Luik hem heeft gemeld “voorlopig geen vuurwapens meer te aanvaarden van de griffies”. De reden die daarvoor wordt gegeven, is volgens Geens dat de inventarissen die de griffies opstellen niet zouden kloppen met het aantal wapens dat ze echt afzetten bij de proefbank. Om die toestand op te lossen gaat minister Geens de kwestie zo snel mogelijk bespreken met het College van Hoven en Rechtbanken.

Maar de N-VA’er Degroote, die het dossier al langer opvolgt, gelooft die officiële reden niet. “Dit is onaanvaardbaar. In het verleden waren er geen problemen met de inventarissen van de griffies en nu plots wel? De minister gelooft blindelings wat de proefbank stelt. De proefbank zou beter zelf aantonen dat ze dit werk correct uitvoert.”

Directeur in cel

“Het is onduidelijk of deze weigering van de proefbank iets te maken heeft met het feit dat haar directeur onlangs een maand in de cel verbleef”, stelt Degroote. De 59-jarige directeur Jean-Luc S. is in november vorig jaar aangehouden omdat hij zo’n 260 wapens zou hebben verduisterd, wat de man zelf met klem ontkent.

De aantijging is dat de wapens zogezegd vernietigd werden in de proefbank, maar dat dat in realiteit niet gebeurde, al vertrokken er wel facturen naar de overheid. Het gerecht meent dat het centraal wapenregister is opgelicht omdat de collectiestukken in het zwart werden doorverkocht. Geens meldt dat een directeur ad interim intussen de hoedanigheden van de verdachte directeur heeft overgenomen.

Nieuwe Publifin-affaire

Maar volgens het N-VA-parlementslid is er ook een structureel probleem met de proefbank in Luik. “Het is meer dan nodig orde op zaken te stellen, als men in Luik een nieuwe Publifin-affaire wil vermijden. Ik dien binnenkort dan ook een wetsvoorstel in om komaf te maken met deze hopeloos verouderde en zelfs potentieel gevaarlijke toestand. De proefbank werkt allesbehalve transparant. Ze moet zelfs geen boekhouding indienen.”

“Uit de btw-aangifte kon ik alleen opmaken dat de proefbank maar een gemiddelde jaaromzet van 125.000 euro opgeeft. Dat kan helemaal niet met 15 mensen in dienst en terwijl justitie alleen al vorig jaar zo’n 115.000 euro heeft betaald aan de proefbank. Dat diende zowel om de wapens van de griffies te vernietigen als voor andere opdrachten. De boekhouding is een flop. De proefbank valt van de ene anomalie in de andere.”

Stokoude wet

Het is aan minister van Economie Kris Peeters (CD&V), mee bevoegd voor de proefbank, om de stokoude wet van 1888 te veranderen. “Al in maart 2015 liet minister Peeters me weten dat hij ‘de laatste hand’ legde aan een voorontwerp om de wet te wijzigen. Maar twee jaar later is de wet nog niet gewijzigd en laat de minister mij weten dat het toch niet zo gemakkelijk is als gedacht. Bovendien wil ik hem vragen een audit uit te voeren naar de beveiliging van de proefbank. Ook daarover krijgen we onrustwekkende berichten, terwijl we toch niet mogen riskeren dat wapens in verkeerde handen terechtkomen.”

De plannen die er waren om ook in Vlaanderen, concreet in Gent, een afdeling van de wapenproefbank op te richten, zitten in de koelkast, liet Peeters nog weten.

Bron » De Tijd