Categorie archieven: Bende van Nijvel

Het ultieme drama van de Bende van Nijvel: “Ik zag dingen die ik de rest van m’n leven zou blijven terugzien”

Geplaatst op door

In september 1983 zagen speurders en pers al een parallel tussen twee moordzaken, nadat drie mensen weer gewelddadig neergekogeld werden bij een Nijvels warenhuis. De Bende van Nijvel zou als een donkere schaduw over de jaren 80 hangen, met als ultieme drama dat van 9 november 1985 aan de Delhaize in Aalst. De angst bij bevolking én ordediensten was compleet. Maar de fotografen van Het Nieuwsblad bleven ook die dag flitsen. “Leg u op de grond, ze zijn nog aan het schieten”, riep iemand.

Acht doden, twee zwaargewonden en zes lichtgewonden. Dat is de afgrijselijke balans van de overval die zaterdagavond, even voor sluitingstijd, werd gepleegd in het Delhaize-warenhuis te Aalst. Het gerecht is ervan overtuigd dat de overval het werk is van de beruchte Bende van Nijvel. Die bende heeft nu al minstens 28 mensenlevens op haar geweten en nog steeds heeft het gerecht geen degelijk spoor.De eerste krant na het lange allerheiligenweekend van november 1985 vat treffend de waanzin van die dagen.

Aalstenaar Herman De Wit vormde samen met stadsgenoot Paul Van den Abeele en Gentenaar Firmin De Maitre het team fotografen die dat weekend uitrukte voor de krant. Van den Abeele overleed in 2014, zijn oud-collega’s zijn nu zeventigers. “Ik reed die avond toevallig voorbij de Delhaize”, aldus De Wit.

“Mijn fototoestel lag altijd klaar in de auto. Ik stapte uit om te zien wat er gebeurde, en iemand riep: Leg u op de grond, ze zijn nog aan het schieten. Ik heb nog geholpen om een kind vanonder een vrouw te trekken, zag dingen die ik de rest van m’n leven zou blijven terugzien. Een vrouw, Marie-Jeanne, met wie m’n echtgenote en ik de week voordien nog op de boot naar Londen zaten, is aan haar verwondingen overleden. Het was erg. Mensen ­waren in stukken vaneen geschoten. Van de politie mocht ik niet in de winkel. Aan de achterkant heb ik nog een foto genomen die ze later nog dikwijls op tv hebben laten zien.”

Een gelijkaardige foto van Van den Abeele haalde de voor­pagina van de krant. ­Vanop de parking is de Delhaize-uitgang te zien met in het winkelraam een groot ­kogelgat en op de grond een even grote bloedvlek. De daders schoten tijdens hun inval met zware ­munitie, en bleven dat doen toen ze vluchtten.

Op het dak

De gangsters ver­trokken met hun Golf terwijl van in de koffer werd geschoten op ­alles wat bewoog. De politie en de rijkswacht waren machteloos. Getuigen zouden achteraf ­verklaren dat de daders op zeker ogenblik enkele woorden Nederlands hebben gesproken.

Dat Aalst de laatste in een reeks van 17 raids zou worden, wist men toen nog niet. Integendeel, de collectieve angst bereikte een climax na het meest bloedige drama, zoals de krant aangaf: Tijdens het voorbije weekeinde heeft de bevolking niet alleen in Aalst maar in gans het land, vragen gesteld over de machteloosheid van de politie en de rijkswacht tijdens en dadelijk na een dergelijke hold-up. Gebrek aan snelle voertuigen en goede wapens zijn niet vreemd aan die machteloosheid. En bij de rijkswacht vragen heel wat manschappen om dadelijk na zo’n ­feiten op eigen initiatief te mogen optreden zonder soms minutenlang te moeten wachten op ­bevelen van hogerhand. “Wij staan midden het gebeuren. Wij kunnen dus ook sneller oordelen”, zeggen ze. Maar rijkswachters en agenten geven eveneens toe dat ook zij angst hebben.

“Iedereen is bang”, kopte de krant. Alleen leek dat niet te gelden voor de fotografen. “Ik had geen schrik in die tijd omdat ik zo begeesterd was door mijn job”, zegt De Wit.

Firmin De Maitre liet zich evenmin overmannen. “Schrik, dat was iets voor de warenhuizen. Dié ­werden geviseerd, daar lagen rijkswachters in verschillende steden met getrokken geweren op het dak.”

Uitgebrande Golf in bos

Een grootscheepse politiezoektocht bij mensen die op een lange lijst met mogelijke Bende-leden stonden en een controle van honderden Volkswagens had zaterdag en zondag niks opgeleverd. Op maandag was er dan plots wél een spoor: een gedumpte Golf. Het is De Maitre die naar het bos bij ’s-Gravenbrakel werd gestuurd. “Dankzij journalist Hans Deridder die héél goeie contacten bij de ­politie had”, aldus De Maitre.

In het bos maakte hij het beeld van de uitgebrande Golf dat diezelfde avond nog op de redactie in Groot-Bijgaarden moest belanden, aangezien het nieuws absoluut in de ­dinsdagkrant moest. “Het was het analoge tijdperk, dus moest ik die foto eerst nog drukklaar maken in een donkere kamer. Maar zie, dat is gelukt.”

Op dinsdagochtend konden alle Het Nieuwsblad-lezers het uitzonderlijke spoor naar de loslopende moordenaars zien. Mét duiding. Het gerecht sluit niet uit dat het de wagen is die zaterdagavond in Aalst werd gebruikt door de Bende van Nijvel. Het zou niet de eerste keer zijn dat de bende een vluchtauto in een bos laat uitbranden. Dat gebeurde ook na de moordende overval op een juweliersechtpaar te Anderlecht in december 1983. Maar gisteravond werd het ook mogelijk geacht dat de Golf die in het bos werd gevonden niet te Aalst, maar wel te Overijse en Eigenbrakel werd gebruikt door de bende.

Nog in die dinsdagkrant sprak justitieminister Jean Gol grote woorden. Over gangsters die effectief ­levenslang in de cel zouden blijven en het mogelijk weer invoeren van de doodstraf. Wat er van die woorden kwam? Twee keer niks. Net zoals het Bendeonderzoek dat tot ver voorbij de jaren 80 als een slecht ontwikkelde foto bleef.

Bron » Het Nieuwsblad

Familie slachtoffers Bende van Nijvel verontwaardigd over aankondiging einde grafconcessie

Geplaatst op door

De nabestaanden van twee slachtoffers van de Bende van Nijvel zijn verontwaardigd dat de stad Aalst heeft aangekondigd dat de concessie van het graf tegen eind volgend jaar vernieuwd moet worden. Dat zegt de familie van slachtoffer Dirk Nijs aan VTM Nieuws. Burgemeester Christoph D’Haese wil bekijken of het graf kan blijven als de concessie niet betaald wordt.

Dirk Nijs werd samen met zijn dochter Elsie doodgeschoten bij de overval op warenhuis Delhaize in Aalst op 9 november 1985, waarbij in totaal acht mensen om het leven kwamen. Ze liggen samen begraven op het kerkhof van Aalst centrum, maar de concessie vervalt op 23 december 2020.

Als de concessie niet vernieuwd wordt, moet het graf verwijderd zijn voor 23 januari 2021. Dat staat te lezen op een aankondiging van de stad Aalst naast het graf. De familie is verontwaardigd op die manier van werken, omdat volgende week de jaarlijkse herdenking van de slachtoffers in Aalst plaatsvind.

De stad Aalst belooft een oplossing, zegt burgemeester D’Haese. “De bende van Nijvel en alles wat er direct of indirect mee te maken heeft, ligt dermate gevoelig in Aalst maar ook in heel Vlaanderen. Onder mijn beleid zal het nooit gebeuren dat die mensen hier worden ontgraven.”

“We zullen alles in het werk stellen om de slachtoffers tegemoet te komen. Ook als de slachtoffers niet betalen voor een concessie, moet dat bekeken worden. Ik vind dat dit moet blijvend herinnerd worden in het collectief geheugen”, besluit D’Haese.

Bron » Het Nieuwsblad

Tueries du Brabant: les demandes de l’ancien gendarme inculpé sont rejetées

Geplaatst op door

Qui étaient “Jean” et “Roger” qui ont proposé un marché à l’ex-adjudant de la cellule Delta : la justice refuse d’enquêter.

Dans un axe de l’enquête actuelle sur les tueries du Brabant (28 personnes tuées entre 1982 et 1985), deux anciens gendarmes suspectés d’avoir manipulé le dossier, ce qu’ils réfutent, ont été inculpés et détenus en janvier et février 2019.

Pendant sa détention, l’ex-adjudant Achten, qui bossait à la cellule Delta, affirme avoir reçu la visite d’enquêteurs qui l’ont extrait de cellule et emmené à l’hôtel où une salle avait été réservée. Les enquêteurs lui auraient fait miroiter divers avantages s’il acceptait de prendre le statut de témoin protégé et faire les révélations espérées dans le sens de la manipulation. François Achten n’a pas marché.

Libéré le 15 février, François Achten s’est étonné de cette pratique assez particulière pour qui lit et relit le code d’instruction criminelle. L’initiative provenait-elle de la juge d’instruction? Celle-ci en était-elle informée? Les avocats Pierre Chomé et Samuel Rosenblatt ont introduit une demande de devoirs complémentaires. La justice allait-elle les leur accorder?

La demande visait à identifier les deux personnes ayant extrait François Achten de prison et qui se sont présentées à lui comme se prénommant “Jean” et “Roger” et à leur demander de qui émanaient les instructions et de produire le compte rendu de ce qui a été dit à l’hôtel. Enfin, de faire confirmer par l’hôtel, M. Achten ayant constaté que “Jean” et “Roger” ont payé la salle 123 euros.

Selon nos informations, la chambre des mises en accusation de Mons a refusé lundi d’autoriser ces recherches. Pour elle, ces devoirs “ne sont pas nécessaires à la manifestation de la vérité concernant les faits dont le juge d’instruction a été valablement saisi”. Le refus tient en trois lignes, sans même un semblant de motivation.

Bron » La Dernière Heure | Gilbert Dupont

De schaker in Robert Beijer: wat voert de oud-rijkswachter nu weer in zijn schild?

Geplaatst op door

Robert Beijer (67) kwam even over uit zijn Thaise resort in Pattaya om de locatie aan te wijzen waar 37 jaar geleden veiligheidsagent Francis Zwarts zou moeten zijn begraven. Voor de oud-rijkswachter is het leven één groot schaakspel. Meestal wint hij, maar niet altijd.

Afgelopen dinsdag hing hij aan de lijn. Woedend. “Checkt u dan nooit uw bronnen? Het is een schande, wat u allemaal schrijft.”

We berichtten die dag over de zoekacties in Neder-over-Heembeek naar Francis Zwarts. Zijn kompaan Madani Bouhouche, in 2005 van de aardbol verdwenen, zou hem ooit de locatie hebben opgegeven waar hij het lijk begroef. Beijer pretendeerde nu “een nieuw technisch detail” te hebben gekregen over de exacte plek. Helaas. Na anderhalve dag graven op een terrein nabij de Budabrug hield men er dinsdag al mee op.

Beijer mailt: “Het heeft niets opgeleverd, maar geloof mij dat ik de eerste ben om dat te betreuren.”

Robert Beijer, adoptiezoon van een Brusselse vishandelaar, ging in 1974 bij de rijkswacht, de toenmalige federale politie. Bouhouche en Beijer, de twee B’s, belandden samen bij de drugssectie van de BOB Brussel. Ze waren erg goed in het illegaal plaatsen van afluisterapparatuur en deden dat ook bij hun superieuren, tot die dat ontdekten.

Beijer, in zijn in 2010 verschenen boek, De laatste leugen: ‘Op zoek naar een eenvoudig idee, besluit ik een bom te plaatsen in een voertuig van de BOB.’

Het ding ontploft niet, maar rijkswachtkolonel Herman Vernaillen heeft vermoedens en verwijdert de twee B’s uit de BOB. In de avond van 25 oktober 1981 wordt ten huize van de kolonel in Hekelgem aangebeld. Kogelregen. De kolonel vindt dekking, zijn echtgenote blijft levenslang verwond. Pas 29 jaar later, als de zaak juridisch verjaard is, krijgt de kolonel Beijer op bezoek, die hem doodleuk vertelt dat hij een van de drie schutters was.

Herman Vernaillen, zomer 2018, op een lezing: “Die mannen, Bouhouche en Beijer, hebben na de aanslag meegewerkt aan het onderzoek ernaar. Terwijl ze zelf zijn komen schieten! Ik had ze uit de BOB gezet. Toen ik in de kliniek lag, hebben de generaals ze er weer in gestoken.”

Bende van Nijvel

Nieuwjaarsnacht 1981-1982. Wapenroof bij het Speciaal Interventie Eskadron (SIE), de elitetroepen van de rijkswacht. De daders laden hun auto vol hypermoderne Heckler & Kochs, riotguns en FAL-geweren. Tot hun Mazda het gewicht niet meer kan dragen. Consternatie, de dag erna.

Wéér zijn het de twee B’s. Overdag zijn ze flikken, na de uren topcriminelen. In en rond Brussel hebben ze een netwerk van garageboxen uitgebouwd met wapens, vluchtwagens en radiozenders. Net als na de aanslag op Vernaillen zal het voor de wapenroof nooit tot een rechtszaak komen. Pas als de feiten verjaard zijn, gaat Beijer ze bekennen bij justitie: “Wij wilden de rijkswacht in zijn hart treffen.”

Op 30 september 1982 maakt de Bende van Nijvel bij een raid op wapenhandelaar Dekaise in Waver zijn eerste van uiteindelijk 28 slachtoffers.

In haar boek Beetgenomen volgt ex-Humo-journaliste Hilde Geens het spoor van de jonge crimineel Bruno Vandeuren. Hij regelde via zijn familie een vals alibi voor de dag erna. Vandeuren moest die dag de geroofde wapens afleveren in een garagebox in parking Beau Site aan de Brusselse Louiza­laan. In diezelfde parking huurde Bouhouche boxen 26/28 en 179. Met nakende afspraken in zijn agenda met de Brusselse politie en politicus Hugo Coveliers, om te vertellen over de Bende van Nijvel, werd het lichaam van Vandeuren op 31 december 1988 aangetroffen in Oostende. Doorzeefd.

Een maand na de raid bij Dekaise wordt Sabena-geldkoerier Francis Zwarts in Zaventem beroofd van 2 miljoen euro aan goud, diamanten, twaalf unieke Cartier-horloges en een diplomatieke koffer uit Moskou. De jonge vader krijgt twee kogels in zijn hoofd. In zijn boek beweert Beijer dat hij al die jaren geheim agent was voor de Sovjet-Unie, dat goud en diamanten hem niet interesseerden, wel de diplomatieke koffer: ‘In dit schaakspel was ik een kleine pion.’

Altijd een mol

In april 1983 verlaten de twee B’s de rijkswacht. Ze beginnen hun eigen detectivebureau, eerder een misdaadsyndicaat. In zijn doek beschrijft ­Beijer een onvoltooid project voor bomaanslagen op Quick-fastfoodzaken, om de directie af te persen, om losgeld te laten overhandigen aan een huis in de Washuisstraat in Brussel. De B’s hebben er een tunnel gegraven naar de overwelfde Zenne, om te vluchten met een zodiac.

Eind 1987 kloppen speurders bij hem aan met een huiszoekingsbevel. Hij roept: “Ik heb een gevaarlijke hond, ik sluit die even op.” Als een slotenmaker na drie kwartier de sloten open krijgt, treffen de speurders een cockerspaniël en een open haard waarin Beijer al het bezwarend materiaal heeft opgestookt. Als rijkswachters een van de garageboxen ontdekken, beslist iemand dat het niet nuttig is om ze meteen open te boren. De speurders keren de volgende dag terug. De box is leeg. Nooit is een onderzoek tegen Bouhouche en Beijer normaal verlopen. Altijd weer een mol.

Nadat de twee B’s na hun vrijlating in 1989 in Antwerpen een diamantair vermoorden, vlucht Beijer naar Azië. Hij belandt in de mondiale hoofdstad van het sekstoerisme, Pattaya. In 1991 zal Thailand hem uitleveren aan België. Na acht jaar gevangenis keert hij in 1999 terug, en wordt in elk nieuwsbericht beschreven als ‘ex-rijkswachter die in verband wordt gebracht met de Bende van Nijvel’.

Het maakt hem razend, elke keer weer. Net als afgelopen dinsdag.

Oorzaak is de passage onderaan het stuk waarin we zijn adres in Pattaya vermeldden. Want de realiteit lijkt een beetje anders dan hoe hij in zijn boek De laatste leugen beschreef hoe hij destijds arm en berooid aankwam in Pattaya.

Een paar dagen rondlopen in Pattaya, en wat rondvragen, leert dat Beijer zich binnen de lokale expatgemeenschap jarenlang uitgaf als ‘Alexy’, een zeer vermogende Russische zakenman. Hij bezit er een groot domein vlakbij de zee en liet er jaren geleden al drie kolossale villa’s op bouwen. Die bevinden zich aan de Phra Tam Nak, Soi 5, zowat het duurste deel van de badstad. ­Beijer is er de buurman van de Thaise queen mother Sirikit Kitiyakon. Het domein rond haar paleis wordt afgeschermd met bewakingsposten en militaire politie. De witte villa waar Beijer woont is kolossaal, ziet er eerder uit als een ambassade. Navraag bij lokale autoriteiten leert dat hij de gronden heeft gekocht voor 1991, toen de Thaise eigendomswet voor buitenlanders veranderde.

Hij zegt aan de telefoon: “Ik heb geërfd, toen. Dat is alles.”

Een Belg in Pattaya: “Enkele jaren geleden wou hij een van zijn villa’s aan me verkopen. Hij heeft me er rondgeleid. Binnenzwembad, immense slaapkamers, decadente luxe. Hij vroeg 75 miljoen bath (2,2 miljoen euro, red.) en vond uiteindelijk een koper. Iedereen geloofde in zijn Alexy-alias, tot eind 2017 de Bende van Nijvel in België weer in de belangstelling kwam en Belgen verhalen over Beijer, met foto erbij, met elkaar begonnen te delen in Facebook-groepen. Was dit niet Alexy?”

Waarmee is verklaard waarom hij tijdens de boekvoorstelling in 2010, in een Brussels hotel, dat belachelijke pruikje droeg.

Visitekaartje

Hij zegt nu druk-druk te zijn met de Bende van Nijvel. Met een in 2020 te verschijnen tweede boek en een tv-documentaire. Hij bood justitie eerder al aan “te helpen” bij het al 37 jaar volkomen strop zittende Bende-onderzoek. “Nu ik even in België ben, zie de speurders bijna dagelijks”, zegt hij. “Ik probeer alleen te helpen.”

David Van de Steen, die bij de Bende-aanslag in Aalst vader, moeder en zus verloor en zelf net niet dodelijk werd getroffen, denkt dat Beijer met het lijk van Zwarts een visitekaartje wou afgeven. “Zo van: zie wat ik allemaal weet. Hij wil zich inwerken in het Bende-onderzoek.”

Als je hem leest en hoort praten, lijkt het alsof Beijer vooral het statuut van eerbaar mens nastreeft. Hoe gestoord je moet zijn om al die jaren doof te blijven voor de smeekbedes van Elvire Zwarts, tot haar dood in 2018 met niets anders bezig dan de wens om haar zoon te kunnen begraven? Zijn repliek: “Ik héb haar gecontacteerd, via de dienst Slachtofferhulp. In 2010 al, maar zij wou mij niet zien.”

In een navolgend mailtje schrijft hij: “Mijn actuele demarches hebben een puur humanitair doel, zonder achterliggende gedachte of tegenprestatie.”

Toch denkt iedereen die de zaak een beetje volgt: wat wordt de volgende zet?

Bron » De Morgen | Douglas De Coninck

Hoop op doorbraak in cold case blijkt ijdel: opgravingen naar verdwenen geldkoerier leveren niets op

Geplaatst op door

De opgravingen die gisteren en vandaag zijn uitgevoerd aan de Van Praetbrug in Brussel om het lichaam van de verdwenen geldkoerier Francis Zwarts te vinden, hebben niets opgeleverd. Dat meldt het Brusselse parket.

“Het was voor ons belangrijk om, al was het maar uit respect voor de familie, alle deuren te sluiten maar dat is ditmaal helaas vruchteloos gebleken”, zegt parketwoordvoerder Denis Goeman. “Hopelijk duiken er in de toekomst andere elementen op die wel leiden tot de antwoorden waar de familie al 37 jaar naar zoekt.”

Francis Zwarts verdween op 25 oktober 1982 toen hij als koerier overvallen werd aan de luchthaven van Zaventem. De bestelwagen waarin hij een lading diamanten, dertig goudstaven, twaalf dure Cartier-horloges en tientallen goudmunten vervoerde, werd daags nadien leeg teruggevonden aan een publiek stort in Diegem, maar hijzelf bleef spoorloos.

In 1995 werd Madani Bouhouche, een ex-rijkswachter wiens naam ook regelmatig vernoemd wordt in het dossier rond de Bende van Nijvel, door het hof van assisen veroordeeld tot 20 jaar cel voor roofmoord op Zwarts. Bouhouche was tegen de lamp gelopen nadat zijn ex-vrouw gezien was met één van de gestolen Cartier-horloges. Bouhouche’s vaste kompaan Robert Beijer, ook een ex-rijkswachter, werd vrijgesproken voor de moord maar kreeg 14 jaar cel voor andere feiten en voor de heling van de uurwerken.

Beijer verklaarde dat hij de overval georganiseerd had maar er zelf niet aan had deelgenomen, en dat Bouhouche hem verteld had wat hij met het lichaam had gedaan. In 2007 gaf Beijer ook al aan dat hij wist waar Zwarts begraven lag. Volgens Het Nieuwsblad is het ook Beijer die een tweetal maanden geleden naar Brussel is gekomen om die begraafplaats aan te duiden.

Gisteren zijn de politie en de Civiele Bescherming beginnen graven op een braakliggend terrein in Neder-over-Heembeek, aan de Van Praetbrug, maar die zoekactie is na twee dagen vruchteloos gebleken.

Bron » VRT Nieuws