“Ik wou beletten dat hij me zou herkennen.” Meer uitleg heeft Fransman Yves Ciraldi (30) niet tijdens zijn assisenproces in 1988, voor de dood van Gerard Bossuyt (56) uit Menen. Toen die hem betrapt had tijdens het inbreken, vond Ciraldi het nodig om hem vast te binden met een ‘Siciliaanse verhuizersknoop’. “Die man is een gruwelijke dood gestorven”, vatte de inmiddels overleden onderzoeksrechter Marc Allegaert het samen. En ondanks de zware straf die de Fransman krijgt, zal het niet de laatste keer zijn dat zijn naam grote ogen doet trekken.
Een mes, vuurwapen of stomp voorwerp: dat zijn de ‘tools’ waarvan moordenaars zich doorgaans bedienen. In onze reeks ‘Dodelijk creatief’ vertellen we echter de verhalen van zij die op een heel andere manier te werk gingen.
Het is maandag 17 juni 1985, in de namiddag. De zus van Gerard Bossuyt maakt zich zorgen omdat ze al enkele dagen niets meer van haar jongere broer gehoord heeft en omdat hij zelfs niet voor het middageten is opgedaagd. Hij heeft wel gemeld dat hij die vaste afspraak enkele dagen niet zou kunnen nakomen omdat zijn auto voor herstelling naar de garage moest. Maar het duurt zijn zus nu allemaal toch wat te lang.
Ze besluit om naar zijn woning te trekken in de Weggevoerdenlaan in Lauwe. Daar vindt ze eerst een schoen, vervolgens een bril en uiteindelijk… het levenloze lichaam van haar broer. Hij blijkt gewurgd te zijn met een touw en ligt onder een deken. De kranten van donderdag zitten nog in de brievenbus, dus er moet woensdagavond of -nacht al ‘iets’ gebeurd zijn. Maar zelfs Brenda, de hond van Gerard, heeft geen alarm geslagen.
Inbraakplaag
Een gat in de voordeur, onder de klink, laat wel meteen vermoeden dat er ingebroken werd. Niet geheel opzienbarend, want de regio rond Menen heeft op dat moment te maken met een inbraakplaag. De politie begint aan een buurtonderzoek, met de foto van een jonge, Franse inbreker in de hand. Het gaat om een 17-jarige, wiens identiteitskaart in de buurt van een woning in de Fabiolalaan gevonden is, nadat daar op 16 juni ingebroken werd. En buurtbewoners menen de jongeman ook opgemerkt te hebben in de buurt van Gerards woning.
Maar de speurders krijgen uiteindelijk toch een andere verdachte in het vizier. Uit verhoren van slachtoffers van inbraken blijkt dat er in de omgeving van de Schone Keer in Lauwe regelmatig een bestelwagen gezien is. Een gehuurde bestelwagen, die in Rijsel teruggevonden wordt. En in het voertuig ligt een bierviltje, met daarop de naam van een café in Moeskroen gekrabbeld. Via de verhuurfirma komt vervolgens Fransman Yves Ciroldi (30) in het vizier – geen onbekende voor het gerecht. Aanvankelijk ontkent hij nog dat hij iets met de dood van Gerard te maken heeft, maar uiteindelijk gaat hij toch door de knieën.
De dan nog jonge onderzoeksrechter Marc Allegaert erft het dossier van zijn voorganger Dries Ver Elst, en het wordt meteen zijn eerste assisenzaak. “Yves Ciroldi werd tijdens die inbraak in Lauwe betrapt door zijn slachtoffer”, herinnert hij zich. “Hij sloeg de man neer en bond hem vast met een zogenaamde ‘Siciliaanse verhuizersknoop’ aan de hals en onderbenen. Het slachtoffer is zo een gruwelijke dood gestorven: bij elke beweging die hij maakte, werd de knoop wat strakker aangespannen. Langzame zelfwurging, dus.”
Volgens de advocaten van Ciroldi had hun cliënt echter niet de intentie om Gerard Bossuyt te doden. “Hij brak altijd binnen in lege huizen”, klinkt het tijdens het assisenproces in 1988. Al was het huis in Lauwe duidelijk niet leeg. “Plots stond ik oog in oog met de bewoner”, aldus Ciroldi. “Ik nam hem bij zijn arm en verplichtte hem om te gaan liggen. Waarom ik hem vastgebonden heb? Om te beletten dat hij zich zou omdraaien en me zou herkennen. Maar ik wilde hem niet doden.”
Een ongeloofwaardige getuigenis, want Ciroldi heeft ook een deken over het hoofd van Gerard gegooid, waardoor hij al niets meer kon zien. En dan is er nog die ‘Siciliaanse verhuizersknoop’, die niet strookt met de stelling dat de dood van Gerard ongewild was. Bij elke beweging wordt die knoop immers strakker aangespannen, waardoor de dood door wurging op termijn onvermijdelijk is.
Volgens de gerechtspsychiater heeft Ciroldi zich gebaseerd op de film ‘De 100 dagen van Palermo’. “Hij wou gewoon een vervelende getuige uitschakelen. Iemand die hem had kunnen herkennen op een moment dat zowel de Belgische als de Franse politie hem op de hielen zaten”, meent advocaat-generaal Monique Delos.
Ciroldi komt uit een gezin met dertien zonen. Van zijn 7de tot zijn 16de verblijft hij in een pleeggezin, daarna in een tehuis. “Toen begonnen de problemen”, aldus zijn pleegouders. “Hij begon vooral in Parijs te stelen, onder de slechte invloed van zijn vader en broer.”
Wapentrafiek
De jury veroordeelt Yves Ciroldi uiteindelijk tot levenslange dwangarbeid. Hij wordt opgesloten in de gevangenis van Bergen en wordt later overgebracht naar die van Lantin, nadat hij zich schuldig gemaakt heeft aan wapentrafiek. Maar in 1993 weet hij zowaar te ontsnappen. Zonder enige bewaking wandelt hij de gevangenis buiten om schilder- en renovatiewerken uit te voeren in de woning van een cipier in de buurt. Maar terugkeren doet hij niet, enkel zijn gevangenisplunje wordt teruggevonden.
In april 1996 wordt Ciroldi dan toch weer gevat na… een inbraak in de buurt van het Franse Brest. Of hoe een oude vos zijn haren verliest, maar niet zijn streken.
Bron » Het Laatste Nieuws | Lieven Samyn