Tag archieven: Robert Beijer

Op stap in het Broekbos: is dit het échte bos van de Bende van Nijvel?

Geplaatst op door

Als het over de Bende van Nijvel gaat, wordt vaak het “bois de la Houssière” in ‘s-Gravenbrakel vernoemd. Maar in de jaren 80 ging het er ook wild aan toe in het Broekbos tussen Maleizen (Overijse) en Rozieren (Waals-Brabant). Dat blijkt uit een handgeschreven brief van B.R. Hij woonde vlak bij het bos en linkt schoten, auto’s en figuren aan de Bende van Nijvel. Toch ondernam de politie nauwelijks actie. Zou het Broekbos nog geheimen bevatten? Of zou het Ingramgeweer dat sinds deze week wordt gezocht daar liggen?

In een brief die bij onze reporter Lennart Segers belandde schrijft een buurtbewoner van het Broekbos over bizarre activiteiten. B.R., de man van de brief, is een paar jaar geleden overleden. Zijn zoon vond de brief onlangs en bevestigt dat in de eerste helft van de jaren 80 ’s avonds in het bos werd geschoten. “Er reden ook jeeps op en af over de hellingen en er stonden auto’s verscholen.” Onze reporter gaat op stap met zoon Koen door het Broekbos vlakbij het meer van Genval-Overijse.

Koen vertelt honderduit en herontdekt het bos uit zijn jeugd. Hij toont waar vroeger een weg was, nu overwoekerd. In de jaren 80 kon je gewoon het bos inrijden. “Het bos werd zelfs onderhouden door een man uit Hoeilaart. Viel er een boom dan werd kettingzagen boven gehaald en alles ontruimd. Naast die weg heb ik een onnatuurlijke uitgegraven strook van 100 meter lang ontdekt met aan het begin en einde een hoge wal. Als kind had ik daar een kamp en speelde ik met een metaaldetector. Zo ontdekte ik honderden kogelhulzen. Het bleek om een oude schietstand te gaan uit de Tweede Wereldoorlog.” Navraag bij de heemkundige kring levert voorlopig geen nieuwe informatie op. Het zou om een schietstand van de Nazi’s gaan.

Koen vertelt verder en haalt midden in het bos de brief van zijn vader boven. Het doet hem iets het handschrift van zijn vader te zien. Het gaan om notities: “Ik stond op mijn terras met vrouw en kind en hoorde een kogel voorbij zoeven. Iemand hield me eens tegen toen ik aan het wandelen was met mijn hond, een man in een Opel Record diesel, hij stelde vreemde vragen. Toen ik op straat eens mannen in het zwart zag met wapens verzekerde de lokale politie me dat het om een oefening ging. Op de avond van de aanslag op de Delhaize merkte ik in het bos een donkerblauwe VW Golf met rode bies. Later zag ik een zandgestraalde wagen, een Porsche, staan zonder wielen en helemaal ontmanteld. In 1986 na de moord op wapenhandelaar Juans Mendez vielen alle activiteiten stil in het bos.” Zo gaat B.R. nog even door in zijn brief en hij hoopt “dat ze kunnen bijdragen tot het oplossen van het mysterie van de Bende van Nijvel.”

Mendez, Beijer en Haemers

Het is op zijn minst opvallend dat wapenhandelaar Juan -Tonio- Mendez amper op 500 meter van het Broekbos woonde. Gebruikte hij het bos om mensen -klanten- wapens te laten testen? Misschien wel het zeldzame Ingramgeweer waar het federaal parket nu op jaagt. Mendez had een Ingram, ook Bouhouche en Beijer. Mendez is in 1986 vermoord teruggevonden op de parking van de oprit Rosieres. Bouhouche en Beijer werden verdacht van de moord, maar zijn vrijgesproken. Daarna werd niet meer geschoten in het Broekbos. Koen vertelt nog iets over een ex-Bende verdachte: “Als kind zag ik hoe Patrick Haemers hier zijn hond uitliet. Dat zal ik nooit vergeten. Haemers liet zijn hond uit de auto en reed zelf ondertussen stilletjes voort met de auto naast zijn hond.”

Nog meer toeval

Veel verhalen en onderzoek naar de Bende van Nijvel zijn gestoeld op toevalligheden die dan met elkaar verbonden zijn. Ligt de oplossing voor de Bende van Nijvel in het Broekbos. Wie weet? De kans is klein. Maar er zijn wel bizarre toevalligheden. En misschien geraken die feiten en verhalen niet allemaal bij justitie. Het wapengekletter, de wagens en de activiteiten in het Broekbos. Het feit dat wapenhandelaar -en verzamelaar Mendez daar woonde. Waarom is die oude schietstand nooit ontdekt. Wie wist daarvan? Haemers liet aan het meer van Genval zijn hond uit. Als je binnendoor rijdt van Eigenbrakel naar Overijse duurt dat ongeveer een half uur en dan kom je voorbij Maleizen en de buurt van het Broekbos. Koen vertelt dat de politie één keer komen kijken is in het bos. “We hoorden graaflawaai en geschreeuw van iemand in nood uit het bos. De politie heeft toen niets gevonden.”

En wat zegt justitie nu? “We geven geen commentaar over een lopend onderzoek.” Mogelijk is dat hoopvol, al loopt dat onderzoek wel al 35 jaar.

Bron » VRT Nieuws

Auteur Guy Bouten: ‘Ik weet wie de killer van de Bende van Nijvel was’

Geplaatst op door

‘Guy Beuckels, dat is hem. Een Bruggeling. Een ex-huurling, hij werkte voor het geheime ondergrondse leger Gladio.’ Na 15 jaar research zet journalist Guy Bouten met een vierde boek over de Bende van Nijvel een punt achter zijn zoektocht. ‘Omdat ik de zaak rond heb.’

Hij ratelt meer dan hij spreekt. Namen, data, nummers van robotfoto’s. “Om dit te doen, moet je een beetje gek zijn”, zegt de in 2002 bij de VRT ontslagen Guy Bouten (74). “Maar ik ben dan ook een beetje gek. Ik ben in Pattaya geweest, in Palermo, in Asunción.. Onderzoeksrechter Martine Michel, die vanuit Charleroi het onderzoek leidt, vroeg me ooit om jonge speurders op te leiden. Het federaal parket heeft dat belet.”

De drie B’s

Het is al zijn vierde boek over de Bende van Nijvel. Het eerste verscheen in 2008 en droeg als ondertitel ‘Het Dossier. Het Complot. De Daders.’ Steeds volgt Bouten dezelfde lijn, die van de ‘strategie van de spanning’. Volgens die hypothese werd de Bende ingezet om de bevolking angst aan te jagen en vatbaar te maken voor een autoritair regime.

Toegegeven, Guy Bouten heeft altijd de neiging om de zaken iets affirmatiever neer te schrijven dan andere misdaadverslaggevers op grond van het aanwezige bewijsmateriaal zouden doen. Zijn manier van werken is die van de tv-reporter die hij was. Onaangekondigd aanbellen. Mensen stalken. Maar hij kreeg wel een aantal protagonisten uit het Bendedossier aan de praat die nooit eerder spraken. Mensen die het dossier na al die jaren toch nog blijven volgen, verslinden zijn boeken.

Zijn nieuwe worp heet Bouhouche, Beijer, Beuckels en de anderen. Madani Bouhouche en Robert Beijer waren tot begin jaren 80 politiemensen bij de Brusselse drugssectie van toenmalige rijkswacht. Na en vaak ook tijdens de diensturen waren het topcriminelen. Bijna meteen nadat de megadiefstal van wapens bij de speciale eenheden, de groep Diane, in 1981 juridisch was verjaard, meldde een van hen zich bij justitie: “Wij waren het.” Idem voor een ander crimineel enigma uit de vroege jaren ‘80: de moordpoging op majoor Herman Vernaillen, hun overste die hen uit de drugssectie had gezet.

De Bende van Nijvel doodde tussen 1982 en 1985 bij diverse moordpartijen 28 mensen. Volgens Bouten gebeurde dat als onderdeel van die strategie van spanning, een vanuit de CIA opgezette operatie die België in volle Koude Oorlog angstig moest maken.

Nu komt u met Roger Beuckels de killer van de Bende van Nijvel. Wat maakt u zo zeker?

Guy Bouten: “De man is aan longkanker overleden in 1991, hij was een Bruggeling. Hij is op zijn zeventiende in het leger gegaan, maar werd er uitgezet vanwege psychische problemen. Hij is naar Congo getrokken en werd huurling. Tegenover zijn familie pochte hij dat hij meer mensen had gedood dan er liggen op het kerkhof van Assebroek. De man had een obsessie voor geweld. In 1967 dook zijn naam op in een VN-rapport over het neerhalen van het vliegtuig van secretaris-generaal Dag Hammarskjöld. ater werkte hij in Brussel met majoor Jean Bougerol van het geheime leger SDRA8 of Gladio. Dat is het feitelijke brein achter de Bende van Nijvel. Beuckels was ook actief bij het Front de la Jeunesse.

“Ooit hebben profilers daderprofielen opgesteld van de diverse Bende-personages zoals die door overlevenden zijn gezien. Over die killer schreven ze dat hij psychisch gestoord moest zijn, marginaal en vatbaar voor verslavingen. Beuckels dronk enorm veel, was een kettingroker, Nog iets dat opvalt is de overkill. Mensen kregen niet één, maar zes of zeven kogels in hun hoofden. In heel wat Bende-feiten zie je dat mensen zijn gefolterd, zoals taxichauffeur Constantin Angelou.”

Dankzij een sigarettenpeuk in zijn asbak is er DNA. Kan het worden vergeleken?

“Nee, ook het lichaam van Beuckels is gecremeerd. Maar er zijn veel zaken die vragen oproepen. Weet je nog, dat koppel dat na de aanslag op de Delhaize in Aalst (9 november 1985, 8 doden, DDC) een Golf opmerkte in het Bois de la Houssière, met daarnaast een liggende man en twee die naast hem stonden? De aanname was dat een Aalsterse agent tijdens de achtervolging raak geschoten had. Wat blijkt nu? Beuckels liep in die periode een wonde aan zijn hals op. Een messteek, zogezegd. Ik denk eerder aan een schampschot. De foto van Beuckels matcht ook met de robotfoto’s 4, 10 en 14.”

In 2025 valt de deadline van de verjaring. Het federaal parket wil een allerlaatste keer proberen de forcing te voeren in het Bende-onderzoek. Verwacht u nog iets van het gerechtelijk onderzoek?

“Allang niet meer. De Staatsveiligheid was betrokken, rijkswachters, de toenmalige minister van Justitie Jean Gol, oud-premier Paul Vanden Boeynants. En wat zie je dan in 37 jaar onderzoek? Speurders die in de goede richting zoeken, belanden op een zijspoor. Zij die de foute richting inslaan maken carrière. De laatste grote opstoot in het onderzoek was de biecht van de Aalsterse rijkswachter Christiaan Bonkoffsky. Wat gebeurt er meteen daarna? Het onderzoek wordt ‘versterkt’ en de enige magistraat in dit land die nog iets van de Bende van Nijvel afwist, Christian De Valkeneer, werd van de zaak gehaald.“

Beijer: ‘Naam zegt mij niks’

Vanuit zijn woonplaats in Pattaya kondigt Robert Beijer per mail aan dat hij een klacht gaat indienen tegen Bouten. “De naam Beuckels zegt mij absoluut niks”, aldus Beijer. “Ik heb ook nooit over hem horen spreken.”

Bron » De Morgen | Douglas De Coninck

Ook slachtoffers moeten DNA afstaan in onderzoek naar Bende van Nijvel

Geplaatst op door

Onder de honderden mannen en vrouwen die DNA moeten afstaan in het onderzoek naar de Bende van Nijvel zitten ook meerdere slachtoffers die tijdens de raids in aanraking kwamen met de daders. Dat bevestigen bronnen dicht bij het onderzoek. ‘Enkel zo kunnen we achterhalen of bepaalde sporen van slachtoffers of daders zijn.’

Tijdens de hele reeks inbraken, diefstallen en overvallen door de Bende van Nijvel van 1982 tot 1985 lieten de daders tientallen DNA-sporen achter op auto’s, deurstijlen, winkelkarren en andere voorwerpen. Soms raakten de gangsters in het tumult ook slachtoffers aan. In hun zoektocht om de daders te ontmaskeren namen de speurders daarom destijds al op de plaats delict stalen van die ‘contacten’.

Alleen: die sporen bleken totaal onbruikbaar omdat het in tientallen gevallen ging om gemengde profielen. In mensentaal: er zat DNA op van meerdere mensen. Door de beperkte technieken van destijds konden die niet afzonderlijk worden ‘gelezen’. En dus kon het gerecht al die jaren eigenlijk maar terugvallen op twee volledige DNA-profielen: één op een kogelvrij vest en een tweede op een sigarettenpeuk.

Maar vandaag is een gemengd DNA-profiel splitsen wél mogelijk. Labo’s in België werkten de voorbije maanden keihard op tientallen van die gemengde sporen. Sommige waren compleet onbruikbaar. Andere raakten wel gesplitst. Belgische deskundigen slaagden er zelfs in om een staal met drie profielen te scheiden en bruikbaar te maken voor verder onderzoek. Alles samen heeft het gerecht nu meer dan tien van die ‘nieuwe’ sporen in handen.

Alle registers open

Het is weliswaar onduidelijk of dat sporen van leden van de Bende van Nijvel zijn. Om dat definitief uit te klaren, heeft het gerecht ook het DNA nodig van sommige slachtoffers die met de daders in contact kwamen. Op de lijst met namen van honderden ‘points of interest’ staan daarom ook enkele namen van slachtoffers. “Ook zij zullen worden uitgenodigd om hun staal af te staan, net als alle honderden anderen op de lijst”, bevestigen gerechtelijke bronnen.

Marianne Capelle van het federaal parket kreeg begin 2018 de leiding over het onderzoek naar de Bende van Nijvel. Naar verluidt trekt de magistrate nu alle registers open en wil ze de nieuwe gesplitste DNA-profielen ook zo snel mogelijk in buitenlandse DNA-databanken ingeven, in de hoop daar een match te vinden. Daarnaast zou de magistrate ook uit zijn op DNA van sommigen uit het dossier die vandaag in het buitenland wonen. Officieel wil niemand daar namen op plakken, maar ongetwijfeld gaat het onder anderen om Robert Beijer. De ex-rijkswachter, die al vaker genoemd werd als mogelijk lid van de Bende van Nijvel, woont al jaren in Thailand.

Beijer was aan de slag bij de bewakings- en opsporingsbrigade BOB. Daar werkte hij samen met collega Madani Bouhouche, met wie hij in 1983 uit de rijkswacht stapte en het criminele milieu in dook. Het duo Beijer-Bouhouche ontpopte zich in de jaren 80 tot misdaadduo. Ze werden in februari 1995 veroordeeld na een assisenproces dat meer dan vijf maanden duurde. Beijer kreeg 14 jaar cel, Bouhouche 20 jaar dwangarbeid.

Beide heren werden in de loop der jaren meermaals genoemd als leden van de Bende van Nijvel, maar zijn dat altijd blijven ontkennen. Sinds zijn vervroegde vrijlating in 1999 woont Beijer in Thailand. Bouhouche overleed in 2005 in de tuin van zijn woning in de Franse Pyreneeën.

Bende De Staerke

En er zijn nog namen die telkens weer terugkomen in het onderzoek. Philippe De Staerke (62), bijvoorbeeld, jarenlang de kopman van de Bende van Baasrode, ook wel de Bende De Staerke genoemd, die in de jaren 80 gelijklopend met de Bende van Nijvel tientallen gewapende overvallen pleegde op onder meer geldtransporten. De gangsters waren bekend om hun ‘militaire precisie’ tijdens het plegen van hun overvallen.

De Staerke gold jarenlang als hoofdverdachte in het dossier van de Bende van Nijvel, maar werd in 2001 buiten vervolging gesteld wegens gebrek aan bewijzen. Hij heeft in december al opnieuw DNA afgestaan aan het parket. De Staerke schreeuwt al jaren zijn onschuld uit, en gaat er prat op dat zijn Bende van Baasrode nooit slachtoffers maakte – in tegenstelling tot de 28 doden en 40 gewonden van de Bende van Nijvel.

Bron » De Morgen

De schaker in Robert Beijer: wat voert de oud-rijkswachter nu weer in zijn schild?

Geplaatst op door

Robert Beijer (67) kwam even over uit zijn Thaise resort in Pattaya om de locatie aan te wijzen waar 37 jaar geleden veiligheidsagent Francis Zwarts zou moeten zijn begraven. Voor de oud-rijkswachter is het leven één groot schaakspel. Meestal wint hij, maar niet altijd.

Afgelopen dinsdag hing hij aan de lijn. Woedend. “Checkt u dan nooit uw bronnen? Het is een schande, wat u allemaal schrijft.”

We berichtten die dag over de zoekacties in Neder-over-Heembeek naar Francis Zwarts. Zijn kompaan Madani Bouhouche, in 2005 van de aardbol verdwenen, zou hem ooit de locatie hebben opgegeven waar hij het lijk begroef. Beijer pretendeerde nu “een nieuw technisch detail” te hebben gekregen over de exacte plek. Helaas. Na anderhalve dag graven op een terrein nabij de Budabrug hield men er dinsdag al mee op.

Beijer mailt: “Het heeft niets opgeleverd, maar geloof mij dat ik de eerste ben om dat te betreuren.”

Robert Beijer, adoptiezoon van een Brusselse vishandelaar, ging in 1974 bij de rijkswacht, de toenmalige federale politie. Bouhouche en Beijer, de twee B’s, belandden samen bij de drugssectie van de BOB Brussel. Ze waren erg goed in het illegaal plaatsen van afluisterapparatuur en deden dat ook bij hun superieuren, tot die dat ontdekten.

Beijer, in zijn in 2010 verschenen boek, De laatste leugen: ‘Op zoek naar een eenvoudig idee, besluit ik een bom te plaatsen in een voertuig van de BOB.’

Het ding ontploft niet, maar rijkswachtkolonel Herman Vernaillen heeft vermoedens en verwijdert de twee B’s uit de BOB. In de avond van 25 oktober 1981 wordt ten huize van de kolonel in Hekelgem aangebeld. Kogelregen. De kolonel vindt dekking, zijn echtgenote blijft levenslang verwond. Pas 29 jaar later, als de zaak juridisch verjaard is, krijgt de kolonel Beijer op bezoek, die hem doodleuk vertelt dat hij een van de drie schutters was.

Herman Vernaillen, zomer 2018, op een lezing: “Die mannen, Bouhouche en Beijer, hebben na de aanslag meegewerkt aan het onderzoek ernaar. Terwijl ze zelf zijn komen schieten! Ik had ze uit de BOB gezet. Toen ik in de kliniek lag, hebben de generaals ze er weer in gestoken.”

Bende van Nijvel

Nieuwjaarsnacht 1981-1982. Wapenroof bij het Speciaal Interventie Eskadron (SIE), de elitetroepen van de rijkswacht. De daders laden hun auto vol hypermoderne Heckler & Kochs, riotguns en FAL-geweren. Tot hun Mazda het gewicht niet meer kan dragen. Consternatie, de dag erna.

Wéér zijn het de twee B’s. Overdag zijn ze flikken, na de uren topcriminelen. In en rond Brussel hebben ze een netwerk van garageboxen uitgebouwd met wapens, vluchtwagens en radiozenders. Net als na de aanslag op Vernaillen zal het voor de wapenroof nooit tot een rechtszaak komen. Pas als de feiten verjaard zijn, gaat Beijer ze bekennen bij justitie: “Wij wilden de rijkswacht in zijn hart treffen.”

Op 30 september 1982 maakt de Bende van Nijvel bij een raid op wapenhandelaar Dekaise in Waver zijn eerste van uiteindelijk 28 slachtoffers.

In haar boek Beetgenomen volgt ex-Humo-journaliste Hilde Geens het spoor van de jonge crimineel Bruno Vandeuren. Hij regelde via zijn familie een vals alibi voor de dag erna. Vandeuren moest die dag de geroofde wapens afleveren in een garagebox in parking Beau Site aan de Brusselse Louiza­laan. In diezelfde parking huurde Bouhouche boxen 26/28 en 179. Met nakende afspraken in zijn agenda met de Brusselse politie en politicus Hugo Coveliers, om te vertellen over de Bende van Nijvel, werd het lichaam van Vandeuren op 31 december 1988 aangetroffen in Oostende. Doorzeefd.

Een maand na de raid bij Dekaise wordt Sabena-geldkoerier Francis Zwarts in Zaventem beroofd van 2 miljoen euro aan goud, diamanten, twaalf unieke Cartier-horloges en een diplomatieke koffer uit Moskou. De jonge vader krijgt twee kogels in zijn hoofd. In zijn boek beweert Beijer dat hij al die jaren geheim agent was voor de Sovjet-Unie, dat goud en diamanten hem niet interesseerden, wel de diplomatieke koffer: ‘In dit schaakspel was ik een kleine pion.’

Altijd een mol

In april 1983 verlaten de twee B’s de rijkswacht. Ze beginnen hun eigen detectivebureau, eerder een misdaadsyndicaat. In zijn doek beschrijft ­Beijer een onvoltooid project voor bomaanslagen op Quick-fastfoodzaken, om de directie af te persen, om losgeld te laten overhandigen aan een huis in de Washuisstraat in Brussel. De B’s hebben er een tunnel gegraven naar de overwelfde Zenne, om te vluchten met een zodiac.

Eind 1987 kloppen speurders bij hem aan met een huiszoekingsbevel. Hij roept: “Ik heb een gevaarlijke hond, ik sluit die even op.” Als een slotenmaker na drie kwartier de sloten open krijgt, treffen de speurders een cockerspaniël en een open haard waarin Beijer al het bezwarend materiaal heeft opgestookt. Als rijkswachters een van de garageboxen ontdekken, beslist iemand dat het niet nuttig is om ze meteen open te boren. De speurders keren de volgende dag terug. De box is leeg. Nooit is een onderzoek tegen Bouhouche en Beijer normaal verlopen. Altijd weer een mol.

Nadat de twee B’s na hun vrijlating in 1989 in Antwerpen een diamantair vermoorden, vlucht Beijer naar Azië. Hij belandt in de mondiale hoofdstad van het sekstoerisme, Pattaya. In 1991 zal Thailand hem uitleveren aan België. Na acht jaar gevangenis keert hij in 1999 terug, en wordt in elk nieuwsbericht beschreven als ‘ex-rijkswachter die in verband wordt gebracht met de Bende van Nijvel’.

Het maakt hem razend, elke keer weer. Net als afgelopen dinsdag.

Oorzaak is de passage onderaan het stuk waarin we zijn adres in Pattaya vermeldden. Want de realiteit lijkt een beetje anders dan hoe hij in zijn boek De laatste leugen beschreef hoe hij destijds arm en berooid aankwam in Pattaya.

Een paar dagen rondlopen in Pattaya, en wat rondvragen, leert dat Beijer zich binnen de lokale expatgemeenschap jarenlang uitgaf als ‘Alexy’, een zeer vermogende Russische zakenman. Hij bezit er een groot domein vlakbij de zee en liet er jaren geleden al drie kolossale villa’s op bouwen. Die bevinden zich aan de Phra Tam Nak, Soi 5, zowat het duurste deel van de badstad. ­Beijer is er de buurman van de Thaise queen mother Sirikit Kitiyakon. Het domein rond haar paleis wordt afgeschermd met bewakingsposten en militaire politie. De witte villa waar Beijer woont is kolossaal, ziet er eerder uit als een ambassade. Navraag bij lokale autoriteiten leert dat hij de gronden heeft gekocht voor 1991, toen de Thaise eigendomswet voor buitenlanders veranderde.

Hij zegt aan de telefoon: “Ik heb geërfd, toen. Dat is alles.”

Een Belg in Pattaya: “Enkele jaren geleden wou hij een van zijn villa’s aan me verkopen. Hij heeft me er rondgeleid. Binnenzwembad, immense slaapkamers, decadente luxe. Hij vroeg 75 miljoen bath (2,2 miljoen euro, red.) en vond uiteindelijk een koper. Iedereen geloofde in zijn Alexy-alias, tot eind 2017 de Bende van Nijvel in België weer in de belangstelling kwam en Belgen verhalen over Beijer, met foto erbij, met elkaar begonnen te delen in Facebook-groepen. Was dit niet Alexy?”

Waarmee is verklaard waarom hij tijdens de boekvoorstelling in 2010, in een Brussels hotel, dat belachelijke pruikje droeg.

Visitekaartje

Hij zegt nu druk-druk te zijn met de Bende van Nijvel. Met een in 2020 te verschijnen tweede boek en een tv-documentaire. Hij bood justitie eerder al aan “te helpen” bij het al 37 jaar volkomen strop zittende Bende-onderzoek. “Nu ik even in België ben, zie de speurders bijna dagelijks”, zegt hij. “Ik probeer alleen te helpen.”

David Van de Steen, die bij de Bende-aanslag in Aalst vader, moeder en zus verloor en zelf net niet dodelijk werd getroffen, denkt dat Beijer met het lijk van Zwarts een visitekaartje wou afgeven. “Zo van: zie wat ik allemaal weet. Hij wil zich inwerken in het Bende-onderzoek.”

Als je hem leest en hoort praten, lijkt het alsof Beijer vooral het statuut van eerbaar mens nastreeft. Hoe gestoord je moet zijn om al die jaren doof te blijven voor de smeekbedes van Elvire Zwarts, tot haar dood in 2018 met niets anders bezig dan de wens om haar zoon te kunnen begraven? Zijn repliek: “Ik héb haar gecontacteerd, via de dienst Slachtofferhulp. In 2010 al, maar zij wou mij niet zien.”

In een navolgend mailtje schrijft hij: “Mijn actuele demarches hebben een puur humanitair doel, zonder achterliggende gedachte of tegenprestatie.”

Toch denkt iedereen die de zaak een beetje volgt: wat wordt de volgende zet?

Bron » De Morgen | Douglas De Coninck

Dochter van Francis Zwarts: “Teleurgesteld dat gerecht het lichaam van papa niet kon vinden”

Geplaatst op door

“Ik ben teleurgesteld omdat de zoekacties naar het lichaam van mijn vader niets hebben opgeleverd”, zo reageert Jessy Zwarts, de dochter van de veiligheidsagent die in 1982 verdween.

Dinsdagmiddag liet het Brusselse parket aan de weduwe van Francis Zwarts en aan zijn dochter weten dat de zoekacties na twee dagen werden opgeschort. Op de plek die gangster Robert Beijer had aangewezen, was het lichaam van Zwarts niet gevonden.

“Ik had rekening gehouden met de mogelijkheid dat de onderzoekers niets zouden vinden. Ik wilde mezelf beschermen. Had Beijer wel de juiste plek aangeduid? Maar toch was ik teleurgesteld toen het bericht kwam. Ik had graag een antwoord gekregen op mijn vragen – al was het maar om die mensen die zeggen dat mijn vader mee bij de roof betrokken was en nog leeft, van antwoord te kunnen dienen.”

“Mijn moeder gelooft rotsvast dat mijn vader dood is. Maar bij mij zal er nu misschien altijd dat éne procentje twijfel in mijn hoofd zitten: Misschien is mijn vader er toch nog.”

Tastbaar bewijs

De nieuwe onthullingen van Beijer, die aan het gerecht de plek toonde waar Zwarts door Madani Bouhouche begraven werd, zijn voor haar weinig waard. Ze wil een tastbaar bewijs. “Ik kan daar niet op verder gaan. Misschien heeft hij gelogen? Wil hij aandacht? Of wil hij iets anders bekomen?”

Bron » Het Nieuwsblad