Dagelijkse archieven: 23 oktober 2019

‘Beelden van koning Albert II met minderjarig meisje’: Michel Nihoul, relict van het oude corrupte België, is niet meer

Geplaatst op door

De jury achtte hem op het proces-Dutroux met zeven stemmen tegen vijf mee schuldig aan kinderontvoering, maar het hof ging daar tegenin. Michel Nihoul, een stukje juridisch enigma uit de jaren 90, die vaak pochte met zijn connecties, is op 78-jarige leeftijd overleden.

Oplichter. Vrouwengek. Volkomen onbetrouwbaar. Het waren de vaakst voorkomende adjectieven in het moraliteitsverslag, de biografie die voor aanvang van elk assisenproces over elke verdachte wordt opgesteld. Opvallend: in het geval van Nihoul waren dit de bewoordingen van de drie kinderen uit zijn eerste huwelijk.

Nadat hij ergens eind jaren 60 een bar had geopend in Spa en zijn toenmalige echtgenote een paar handtekeningen had laten zetten waar ze dat beter niet had gedaan, had hij haar en de kinderen met de schulden laten zitten. Ze zouden hem nooit meer te zien krijgen. Tot die dag in 1996 de bijna karikaturale mugshot van een soort doorzopen maffioso zijn weg naar de tv-schermen vindt.

‘Secretaire en chef’

Michel Nihoul wordt op 23 april 1941 geboren in Verviers. Zijn vader is croupier in de casino’s van Spa en Middelkerke. Zijn enige gekende opleiding is die van binnenhuisarchitect. Na zijn faillissement heeft Nihoul baantjes als vrachtwagenchauffeur, brillenverkoper en verzekeringsagent. Hij is vooral een nachtraaf en als hij in 1975 de Brusselse advocate Annie Bouty ontmoet, zijn tweede echtgenote, opent zich een nieuwe wereld voor hem.

Bouty is nauw bevriend met Philippe Deleuze, een jonge en erg getalenteerde advocaat met een hoop connecties. Het zijn de hoogdagen van de CEPIC, een soort partij binnen de dan nog erg machtige Franstalige christendemocratische partij PSC die de extreemrechtse terreurgroep Front de la Jeunesse mee financiert. Het zijn tijden van geritsel, achterkamertjespolitiek. Nihoul gedijt heel goed in dit wereldje van wheelen en dealen. Boete gekregen? Moet je voor de rechtbank verschijnen? Wend je tot advocatenkantoor Cadreco en vraag naar de Secrétaire en Chef, Jean-Michel Nihoul. Die Jean heeft hij zelf toegevoegd.

In 1978 vliegt Nihoul de gevangenis in vanwege een frauduleus faillissement. Geen nood, Cepic-kopstuk en PSC-minister Joseph Michel haalt hem er met een aanbevelingsbrief weer uit.

Seksfuiven

Nihoul verzorgt eind jaren 70 de electorale campagnes van de latere Brusselse minister Jean-Louis Thys en van Jean-Paul Dumont, en beschrijft in zijn in 1998 verschenen autobiografie ook onderonsjes met oud-premier Paul Vanden Boeynants.

Nihoul is een verwoed bezoeker van seksfuiven. In een gefilmd gesprek, op restaurant met journalisten van het Franse Canal+, pocht Nihoul in 2002 over wat hij allemaal weet over “vier ministers”, de Bende van Nijvel en koning Albert II. Hij beweert in het bezit te zijn van beelden van de gewezen vorst, die in de nachtclub Mirano ooit seks zou hebben gehad met een minderjarig meisje. Het Duitse weekblad Der Spiegel zei die beelden in 2000 in de marge van een interview door Nihoul aangeboden te hebben gekregen “in ruil voor een bedrag met zes nullen”.

Nihoul was ook even dj bij een vrije radio en toen hij in 1984 merkte wat voor succes Live Aid had, zette hij zijn schouders onder de vzw SOS Sahel. Die deed duizenden Belgen geld storten, waarna Nihoul het verbraste. Dat het hem altijd weer lukte dit soort dingen ongestraft te blijven doen, verklaarde hij ooit met een uitleg die lang aan hem zou blijven kleven: “Ik heb een arm zo lang als de Donau.”

Zaak-Dutroux

Op vrijdag 9 augustus 1996 schaken Marc Dutroux en Michel Lelièvre aan het zwembad in Bertrix de dan 12-jarige Laetitia Delhez. Procureur Michel Bourlet en onderzoeksrechter Jean-Marc Connerotte komen Dutroux vrij snel op het spoor. Op 13 augustus om 13 uur worden Dutroux, zijn vrouw Michelle Martin en Lelièvre gearresteerd. Hun telefoonverkeer wordt nagetrokken. Eén nummer springt eruit. In de dagen net voor en net na de ontvoering hebben Dutroux en Nihoul meer dan twintig keer gebeld.

Op donderdag 15 augustus worden Laetitia en Sabine Dardenne bevrijd in Marcinelle. Nihoul wordt die avond ondervraagd. Waar gingen al die telefoontjes over? Nihoul komt met een lulverhaal over een auto die door Dutroux van Brussel naar Charleroi diende getakeld. Hij wordt gearresteerd en zal een kleine twee jaar in voorarrest blijven zitten.

Op het assisenproces in 2004 in Aarlen werd duidelijk dat Nihoul een Britse xtc-dealer had verklikt en als part of the deal voor 12.000 euro xtc-pillen had gekregen van de rijkswacht. Volgens Jan Fermon, de advocaat van de inmiddels volwassen Laetitia, waren Dutroux en Nihoul in de zomer van 1996 bezig de opbrengst van die xtc te investeren in prostitutie. Volgens hem was Dutroux een week voor Laetitia’s ontvoering door Nihoul naar Slowakije gestuurd om “meisjes te halen” en was dat mislukt. Waarna Nihoul met al die telefoontjes de druk bleef opvoeren en Dutroux, psychopaat als hij is, gewoon ergens willekeurig een meisje was gaan schaken.

Op geen enkel moment werd de twijfel bij zijn rol in de zaak-Dutroux zo helder als toen twaalf juryleden moesten oordelen of hij mee schuldig was aan de ontvoering van Laetitia. Zeven juryleden stemden ja, vijf stemden neen, waarna rechter Stéphane Goux de knoop doorhakte: nee. Als lid van een criminele bende werd Nihoul wel veroordeeld tot 5 jaar cel. Hij kwam in 2006 vervroegd vrij en trok zich met zijn partner terug in Zeebrugge.

Bron » De Morgen | Douglas De Coninck

In de hoofden van het volk is Michel Nihoul (78) altijd ‘die pedofiel’ gebleven

Geplaatst op door

“Ik hield die meisjes gevangen in afwachting van hun vertrek naar het netwerk van mijnheer Nihoul.” Alsof er net een buitenaards wezen was neergedaald, zo zat Michel Nihoul te kijken toen Marc Dutroux hem tijdens het assisenproces in Aarlen plots alles in de schoenen probeerde te schuiven. Nihoul, wiens rol nooit helemaal uitgeklaard werd, zou uiteindelijk niet veroordeeld worden voor de kinderontvoeringen of -moorden, wel voor drugshandel en bendevorming. Maar in de hoofden van het volk bleef hij tot aan zijn dood ‘die pedofiel’.

15 augustus 1996. “Ik zal er u twee geven”” zei Marc Dutroux aan de speurders die hem urenlang op de rooster hadden gelegd over de ontvoering van Laetitia Delhez. Hij toonde hen de weg naar een verborgen ruimte in de kelder van zijn huis in Marcinelle. Naast Laetitia Delhez zat ook Sabine Dardenne daar gevangen. Zij was twaalf toen ze op 28 mei 1996 op weg naar school werd ontvoerd. Delhez was het laatste slachtoffer van Marc Dutroux en zijn bende. Maar ook An en Eefje, ontvoerd aan de kust, en Julie en Mélissa, meegenomen in Grace-Hollogne toen ze daar vanaf de snelwegbrug naar passerende auto’s stonden te wuiven, vielen in zijn klauwen. Hun stoffelijke resten werden later opgegraven.

Het moet van de Tweede Wereldoorlog geleden zijn dat België zo in rep en roer stond. Marc Dutroux, een louche autohandelaar uit de regio Charleroi, zijn vrouw Michelle Martin en zijn handlanger Michel Lelièvre werden gearresteerd. En ook de Brusselse zakenman Michel Nihoul werd in de boeien geslagen. Bij hun verschijning voor de raadkamer in Neufchâteau moest de politie een woedende menigte op afstand houden om te verhinderen dat ze zouden aangevallen worden.

Michel Nihoul werd al snel gezien als de spil in het pedofilienetwerk. Want de meisjes die waren ontvoerd, werden ook allemaal misbruikt. Nihoul, geboren op 23 april 1941 in Verviers, was een gewezen zakenman, die meermaals werd veroordeeld. Onder meer voor het opzetten van btw-carrousels, maar ook voor xtc-handel en financieel gesjoemel. Zo drukte hij geld achterover van SOS Sahel. Daarvoor kreeg hij drie jaar cel.

Arm zo lang als de Donau

Met zijn ex-vrouw Annie Bouty, een geschorste Brusselse advocate, zette hij ooit een netwerk voor valse paspoorten op. Ook daar werd hij voor veroordeeld. Toch kon hij telkens herbeginnen.

Dat kwam omdat hij een arm had “zo lang als de Donau”, zei hij zelf aan de bar van de Brusselse seksclubs Les Atrébates en Le Dolo. Zijn zogenaamde connecties in de hoogste kringen bleken achteraf gezien eerder blufpoker, waarmee Nihoul niettemin gunsten bedong bij mensen met een zekere invloed zoals ambtenaren en politiemensen.

Als tipgever van de politie verklikte hij meer dan één crimineel. Vaak om zijn eigen hachje te redden, want zo geslepen was vlotte prater Nihoul wel.

Met ‘Radio-activité’, een vrije radio waar hij een politiek praatprogramma presenteerde, breidde hij zijn connecties bij vooraanstaande politici uit. Maar ook al reed hij altijd in grote auto’s en liep hij altijd in een pak rond, toch bleef hij vooral een gewiekste oplichter met een berg schulden. Onder meer bij de fiscus stond hij in het rood.

Zijn rol in de affaire Dutroux is nooit helemaal uitgeklaard. Nihoul werd op 16 augustus 1996, de dag na de arrestatie van Dutroux, opgepakt. Uit onderzoek van het telefoonverkeer van Dutroux was gebleken dat hij vaak met Nihoul belde. Ook in de periode kort voor en kort na de ontvoeringen. “Die gesprekken gingen over een auto die hij te koop had en een over een herstelling aan mijn wagen”, zei Nihoul daarover. Maar het gerecht geloofde hem niet.

Een Vlaamse familie die met vakantie was geweest in de Ardennen deed er nog een schep bovenop. Ze hadden hem, met grote zekerheid, herkend aan het zwembad van Bertrix toen Leatitia Delhez daar op 9 augustus 1996 werd ontvoerd. Samen met Dutroux en Lelièvre. Later bleek dat ze daar toch niet zo zeker meer van waren. En uiteindelijk bleek het om valse verklaringen te gaan.

Fantaste

Zijn rol als bendeleider werd beetje bij beetje geminimaliseerd. Daarin kwam geen verandering toen Regina Louf met belastende verklaringen naar buiten kwam en beweerde dat ze aanwezig was op seksfeestjes in Ardense bossen waar Nihoul ook was. Louf werd nadien ontmaskerd als een fantaste.

Op het proces in Aarlen kreeg Dutroux levenslang, Nihoul werd tot vijf jaar cel veroordeeld voor drugshandel en bendevorming. Niet voor ontvoering en kindermisbruik. Minder dan twee jaar later liet de strafuitvoeringsrechtbank Nihoul voorwaardelijk vrij. Sindsdien leefde hij op een appartementje in Zeebrugge, samen met zijn vriendin Marleen De Cokere.

“De gezonde zeelucht is het enige wat ik nog heb”, verklaarde Nihoul ooit in een interview. Want financieel zat hij zo goed als aan de grond.

Thuis, in Zeebrugge, leidde hij een eenzaam leven. Want in de ogen van het grote publiek bleef hij een kinderverkrachter. Mensen liepen in een boog rond hem op straat of op de dijk. En sommige horeca-uitbaters of winkeliers weigerden hem zelfs te bedienen.

De jongste jaren kampte Nihoul ook met gezondheidsproblemen en verbleef hij om verschillende redenen meerdere keren in het ziekenhuis van Brugge. Daar is hij woensdag overleden.

Bron » Het Nieuwsblad | Thierry Goeman

Michel Nihoul (78) is overleden

Geplaatst op door

Michel Nihoul is overleden. Dat melden Franstalige krantenredacties. Nihoul werd 78 jaar. Zijn gezondheidstoestand was de laatste weken verslechterd. Hij werd enkele dagen geleden opgenomen in het ziekenhuis.

Nihoul, geboren op 23 april 1941, is een gewezen zakenman, die meermaals voor oplichting is veroordeeld. Zijn naam zal altijd verbonden blijven aan de zaak-Dutroux. Op het assisenproces tegen Dutroux en co in juni 2004 werd hij enkel veroordeeld voor drugshandel en bendevorming. Hij kreeg vijf jaar cel. Minder dan twee jaar later kwam hij voorwaardelijk vrij.

Meteen na het uitbarsten van de Dutroux-affaire werd Nihoul in augustus 1996 aangehouden. Al gauw werd hij gezien als de spil in een pedofilienetwerk, dat ervoor zorgde dat de bende-Dutroux bescherming genoot. Zelf heeft hij altijd elke betrokkenheid ontkend. Uiteindelijk werd hij vrijgesproken voor alle feiten die met de ontvoering van kinderen te maken hadden.

Lange arm

Nihoul schepte zelf graag op met zijn echte of vermeende connecties bij politici, magistraten en zakenmensen en had naar eigen zeggen “een arm zo lang als de Donau”. Die zogenaamde connecties in de hoogste kringen bleken een vorm van blufpoker, waarmee Nihoul niettemin gunsten bedong bij mensen met een zekere invloed, zoals ambtenaren en politiemensen.

Als vaste klant van Brusselse seksbars als Les Atrébates en Le Dolo, bouwde hij in de jaren 80 een netwerk uit in allerlei kringen, inclusief de politie en het criminele milieu. Met ‘Radio-activité’, een vrije radio waar hij een politiek praatprogramma presenteerde, breidde hij zijn connecties uit.

Dankzij zijn contacten en via allerlei vzw’s en obscure vennootschappen zette Nihoul een soort ‘zwendel in gunsten’ op: tegen betaling regelde hij vervroegde invrijheidstellingen, verblijfsvergunningen, tussenkomsten bij de belastingen of bij ministeries. Een magistraat die wel eens in de Dolo kwam, stelde Nihoul ooit aan als ‘vastgoedexpert’, hoewel hij daar niet de juiste kwalificaties voor had.

Met zijn ex-vrouw Annie Bouty, een geschorste advocate, had hij een netwerk voor valse paspoorten opgezet. Het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie-Dutroux legt uit hoe die filière in de jaren 90 opdroogde door de toegenomen aandacht voor mensenhandel.

Nihoul werd zo gedwongen om “enkele afdelingen lager te spelen” (zoals het commissierapport stelde) en zich in te laten met randfiguren uit de drugshandel en autozwendel. Zo kwam hij uiteindelijk in contact met Michel Lelièvre, de kompaan van Dutroux, en later ook met Dutroux zelf.

Tipgever

In diezelfde periode werd Nihoul ook tipgever voor de politie, voor sommigen een bijkomende aanwijzing dat hij aan lager wal was geraakt. Nihoul zelf riep zijn ‘samenwerking’ met de politie tevergeefs in als verschoningsgrond voor de feiten waarvoor het assisenhof hem uiteindelijk wel veroordeelde: handel in xtc en het leiderschap van een bende die zich inliet met drugshandel en zwendel in auto’s en valse papieren. Voor die feiten kreeg hij voor het assisenhof vijf jaar cel. De jury verwierp de verschoningsgrond.

In april 2006 liet de strafuitvoeringsrechtbank Nihoul voorwaardelijk vrij. Sindsdien leefde hij op een appartement in Zeebrugge, samen met zijn vriendin Marleen De Cokere. Nihoul schreef enkele boeken en speelde mee in de reconstructie van scenes uit de zaak-Dutroux die de RTBF in 2007 uitzond. Nihoul probeerde ook nog een schadevergoeding te eisen van Marc Verwilghen, destijds voorzitter van de commissie-Dutroux, wegens laster en eerroof in een aantal passages in Verwilghens boek over de commissie. Die eis werd echter afgewezen.

De laatste jaren kampte Nihoul met zijn gezondheid en verbleef hij om verschillende redenen meerdere keren in het ziekenhuis.

Bron » De Morgen

Tueries du Brabant: les demandes de l’ancien gendarme inculpé sont rejetées

Geplaatst op door

Qui étaient “Jean” et “Roger” qui ont proposé un marché à l’ex-adjudant de la cellule Delta : la justice refuse d’enquêter.

Dans un axe de l’enquête actuelle sur les tueries du Brabant (28 personnes tuées entre 1982 et 1985), deux anciens gendarmes suspectés d’avoir manipulé le dossier, ce qu’ils réfutent, ont été inculpés et détenus en janvier et février 2019.

Pendant sa détention, l’ex-adjudant Achten, qui bossait à la cellule Delta, affirme avoir reçu la visite d’enquêteurs qui l’ont extrait de cellule et emmené à l’hôtel où une salle avait été réservée. Les enquêteurs lui auraient fait miroiter divers avantages s’il acceptait de prendre le statut de témoin protégé et faire les révélations espérées dans le sens de la manipulation. François Achten n’a pas marché.

Libéré le 15 février, François Achten s’est étonné de cette pratique assez particulière pour qui lit et relit le code d’instruction criminelle. L’initiative provenait-elle de la juge d’instruction? Celle-ci en était-elle informée? Les avocats Pierre Chomé et Samuel Rosenblatt ont introduit une demande de devoirs complémentaires. La justice allait-elle les leur accorder?

La demande visait à identifier les deux personnes ayant extrait François Achten de prison et qui se sont présentées à lui comme se prénommant “Jean” et “Roger” et à leur demander de qui émanaient les instructions et de produire le compte rendu de ce qui a été dit à l’hôtel. Enfin, de faire confirmer par l’hôtel, M. Achten ayant constaté que “Jean” et “Roger” ont payé la salle 123 euros.

Selon nos informations, la chambre des mises en accusation de Mons a refusé lundi d’autoriser ces recherches. Pour elle, ces devoirs “ne sont pas nécessaires à la manifestation de la vérité concernant les faits dont le juge d’instruction a été valablement saisi”. Le refus tient en trois lignes, sans même un semblant de motivation.

Bron » La Dernière Heure | Gilbert Dupont