Tag archieven: Koen Blijweert

Brusselse rechtbank verklaart carrouselfraude verjaard

Geplaatst op door

De Brusselse rechtbank van eerste aanleg heeft woensdag alle beklaagden vrijgesproken in een btw-carrouseldossier dat al jaren aansleepte. Volgens de rechtbank zijn de feiten verjaard.

Een twintigtal personen en bedrijven werd vervolgd in een fiscale fraudezaak rond het Zaventemse bedrijf Action Trading. Er was sprake van btw-carrousels met gsm’s, die teruggingen tot de jaren negentig. De telefoontoestellen vertrokken destijds zogezegd naar het buitenland, de uitvoerders recupereerden de btw, maar de gsm’s werden in het zwart verkocht op de Franse markt.

De openbaar aanklager had eerder tijdens zijn uiteenzetting over de feiten al voorgesteld om een van de beklaagden, de Brusselse zakenman Charles De Pauw, zoon van de vroegere vastgoedtopman Charly De Pauw, en Koen Blijweert, de notoire lobbyman die De Pauw destijds had gesteund bij het oprichten van de firma Action Trading, vrij te spreken omdat er twijfels waren over hun medeplichtigheid aan de fraude.

Maar de Brusselse rechtbank heeft gisteren de verjaring vastgesteld voor alle feiten en voor alle beklaagden, omdat ze meer dan tien jaar oud zijn. Charles De Pauw reageerde opgelucht op de uitspraak.

Omdat verschillende verdachten al bekenden dat er sprake was van fraude zijn er intussen al betalingen gebeurd aan de fiscus.

Bron » De Tijd

Brusselse gerecht laat weer fraudezaak verjaren

Geplaatst op door

Een 15-tal verdachten in een grote fraudezaak gaat vrijuit omdat het dossier verjaard is. Het gaat om een grootschalige btw-fraude uit de jaren 90. Bij de verdachten zijn onder meer Charles De Pauw, kleinzoon van betonbaron Charlie De Pauw, en de lobbyist Koen Blijweert.

De vrijgesproken verdachten waren volgens het parket betrokken bij een grootschalige btw-carrousel met gsm’s bij het Zaventemse bedrijf Action Trading.

Het onderzoek heeft erg lang aangesleept omdat de advocaten een aantal tijdrovende onderzoeksdaden hadden verkregen. Toen de zaak naar de rechtbank werd verwezen, kwam daar nog eens vier jaar wachttijd bij wegens een drukke proceskalender. Toen de verdachten eindelijk voor de rechter verschenen, was de zaak verjaard.

Ze werden verdacht van fraude, schriftvervalsing en bendevorming, maar hebben altijd volgehouden dat ze zelf misleid zijn.

Vorige week nog raakte bekend dat een megafraudeur die de staatskas zo’n 10 miljoen euro lichter heeft gemaakt, alle vervolging ontloopt. Volgens het Brusselse hof van beroep was zijn proces in hoger beroep niet binnen een redelijke termijn behandeld.

Volgens de voorzitter van het hof van beroep heeft dat te maken met een gebrek aan middelen en mensen.

Naar aanleiding van dat arrest van vorige week heeft minister van Justitie Annemie Turtelboom (Open VLD) de Hoge Raad voor Justitie om een doorlichting van de vijf hoven van beroep gevraagd.

Bron » De Redactie

Charles De Pauw junior vrijgesproken van megafraude

Geplaatst op door

De Brusselse rechtbank van eerste aanleg sprak woensdag een vijftiental verdachten vrij van betrokkenheid bij een grootschalige btw-carrousel met gsm’s. Reden: het onderzoek is verjaard. Een van de spilfiguren is Charles De Pauw junior, de kleinzoon van de gelijknamige betonbaron.

Vorige week was een crimineel vrijgesproken wegens een gebrek aan mensen en middelen bij justitie en nu loopt een andere zaak van vermoedelijke miljoenenfraude met een sisser af. Dat meldt De Standaard.

De feiten speelden zich eind jaren 1990 af bij het Zaventemse bedrijf Action Trading. De verdachten stonden onder meer terecht voor inbreuken op de btw-wetgeving, schriftvervalsing, witwassen en zelfs corruptie. De rechter oordeelde nu dat de feiten verjaard zijn. Het onderzoek heeft de Belgische staat miljoenen euro gekost.

Spilfiguren in de zaak-Action Trading waren behalve Charles De Pauw junior ook lobbyman Koen Blijweert. Het onderzoek naar Action Trading bleef de voorbije jaren dikwijls stokken. Zo vroegen en kregen de advocaten een reeks tijdrovende onderzoeksdaden van de raadkamer. Een deel daarvan moest in het buitenland uitgevoerd worden.

Toen de raadkamer de verdachten in mei 2009 – tien jaar na het begin van het onderzoek – naar de rechtbank doorverwees, duurde het door een overbezette proceskalender nog eens bijna vier jaar eer de verdachten voor de rechtbank kwamen. Op het moment dat de verdachten voor de rechtbank verschenen, was de zaak eigenlijk al verjaard.

De btw-administratie vorderde de voorbije jaren wel miljoenen euro’s terug van de beschuldigden. Dat geld krijgen de beschuldigden dus terug.

Bron » brusselnieuws.be

De man van 70 verhoren

Geplaatst op door

Daar is fixer Koen Blijweert (54) weer – nooit veroordeeld, maar genoemd in een sliert van affaires en fraudedossiers. Ondanks zijn bedenkelijke reputatie dook de zakenman-lobbyist eind augustus 2010 op bij politiek overleg tussen N-VA en MR. Op een plek waar Blijweert zich als een vis in het water voelt: het Brusselse sterrenrestaurant Bruneau. Met zijn aanwezigheid bezorgt hij zijn tafelgenoten een politieke kater van jewelste. “Niet voor herhaling vatbaar.”

Extravert en joviaal – het zijn omschrijvingen die vaker opduiken als Koen Blijweert (54) ter sprake komt. Een uitbundige man, aangenaam in de omgang, iemand die zijn gehoor weet te vermaken en die – ondanks zijn suikerziekte – graag in dure restaurants dineert. Die eigenschappen stelden de steenrijke zakenman uit de Rupelstreek in staat om de voorbije decennia een vuistdik adressenboek uit te bouwen. Blijweert kent iedereen met ook maar een beetje macht, en troont zijn invloedrijke vrienden graag mee naar de betere restaurants van het land.

Nog een eigenschap van Blijweert is dat hij behoorlijk trots is op zijn indrukwekkende netwerk. “Hij wil dat iedereen weet dat hij invloed heeft”, zegt een invloedrijke socialist. Maar Blijweert mag dan wel graag opscheppen over zijn machtige vrienden, omgekeerd geldt dat minder. Haast niemand wil met de lobbyist geassocieerd worden; vandaar ook de vele anonieme bronnen in dit verhaal. Aan Blijweert hangt namelijk een geurtje. Hij omschreef zichzelf ooit lacherig als “de man van de zeventig verhoren”, en deed dat niet zomaar. Nooit werd hij veroordeeld, maar hij dook de voorbije jaren ontelbare keren op in fraudedossiers.

Eén van de affaires waarin zijn naam opdook is die met milieuboxen uit de jaren negentig. Niet eens zo lang geleden raakte Blijweert alweer in opspraak, toen bekend raakte dat hij het bordeelbezoek van de Brusselse substituut Dirk Merckx gefinancierd had. Die zou Blijweert geholpen hebben om belastingen te ontduiken.

Het dichtst bij de cel kwam Blijweert in september 2000, toen hij enkele dagen in voorhechtenis belandde. Blijweert was betrokken bij Action Trading, een bedrijf van Charlie De Pauw jr. De kleinzoon van de legendarische Brusselse betonboer had een btw-carrousel met gsm’s opgezet, en het was Blijweert die het startkapitaal voor de onderneming geleverd had. Maar zoals gezegd: Blijweert werd nooit veroordeeld.

De invloed van de lobbyist gaat terug op zijn vader, de in 1996 overleden Renaat Blijweert. Een man van simpele komaf, die rijk trouwde. Na de dood van zijn schoonvader nam Renaat Blijweert het roer over van het Antwerpse bouwbedrijf Amelinckx. Dat was in die periode de grote concurrent van de al genoemde (en heel erg omstreden) Charlie De Pauw.

“We hebben het nu over de periode dat de bouwsector nog nauwe banden had met de politiek”, zegt een ex-minister uit Blijweerts adressenbestand. “Er bestond geen enkele regeling voor partijfinanciering, en in ruil voor geld werd er al eens makkelijker een bouwvergunning doorgeschoven. De Blijweerts waren toen overal, en vooral binnen de toenmalige CVP.”

Koen Blijweert runt op dit moment het verzekeringsbureau Assumax in Waasmunster en zit met zijn broer Peter – een bonafide zakenman – in de aluminium. “Maar Koen is echt wel de zoon van zijn vader”, zegt een oude bekende van de familie. En dan gaat het niet noodzakelijk over zijn zakelijke instinct.

Blijweert erfde voor een stuk het adressenboekje van Renaat en nam gretig diens lobbywerk over. Etienne Schouppe en Blijweert bijvoorbeeld kennen elkaar al heel lang. (Overigens zijn Schouppe, Bart De Wever en Blijweert vorige week ook samen op restaurant gespot, nvdr). Pieter De Crem stond ooit zelfs op Blijweerts loonlijst. Maar Blijweert beperkte zich niet tot de christen-democratie: hij heeft contacten in alle partijen.

Wie zich tegen de macht aanvleit, komt dezer dagen onvermijdelijk in de omgeving van N-VA-voorzitter Bart De Wever. Blijweert zou De Wever onderhand ook al jaren kennen. En zo komt het dat Blijweert eind augustus in de Bruneau opduikt. Nog erbij: Bart De Wever, Blijweerts oude kameraad Siegfried Bracke, Didier Reynders (MR), diens rechterhand en voorzitter van de raad van bestuur van de NMBS-Holding Jean-Claude Fontinoy en Louis Michel (MR).

Organisator van dat etentje was ex-staatssecretaris en liberaal Pierre Chevalier, ook niet geheel onomstreden. Chevalier: “De Wever had me gevraagd om hem in contact te brengen met Louis Michel, en ik heb dat gedaan.”

We hebben het nu over augustus 2010, op een moment dat de onderhandelingen met de zeven partijvoorzitters helemaal stuk aan het lopen zijn. De Wever zag in de liberalen een oplossing voor de politieke ellende, maar Elio Di Rupo (PS) hing verhalen op over de onstabiliteit en onbetrouwbaarheid van de MR.

Om die te checken nam hij via Chevalier contact op met Louis Michel. En niet veel later werd er een etentje belegd in de Bruneau. Zonder Chevalier, maar mét Blijweert. Blijweert daarover: “Chevalier had me gevraagd om die ontmoeting te regelen en erbij te zijn.’ Chevalier ontkent dat echter. ‘Ah ja, zat ik daar dan als spook?”

Hoe dan ook was Blijweerts aanwezigheid voor de andere tafelpartners een complete verrassing. Behalve misschien voor Jean-Claude Fontinoy, ook al een goede bekende van Blijweert. “Ik had het gevoel dat Fontinoy hem mee had genomen”, zegt één van de aanwezigen. Feit is dat niemand het echt op prijs stelde.

“Wij hebben niet de gewoonte om discrete politieke gesprekken te houden met buitenstaanders erbij”, luidt het aan de kant van de MR. “En wij ook niet”, zegt Siegfried Bracke. “Ik ken Koen inderdaad al lang, en ik laat hem niet vallen, maar achteraf kwamen we allemaal tot dezelfde conclusie. Dit is niet voor herhaling vatbaar.”

Bron » Het Nieuwsblad

Seks, leugens en corruptie bij het Brusselse parket

Geplaatst op door

Een procureur die met de kredietkaart van een rijke zakenman duizenden euro uitgeeft in een Amsterdams luxebordeel. De gerechtelijke politie die op vraag van diezelfde zakenman een gevangene uit zijn cel haalt en hem onder dwang een contract doet ondertekenen. In Brussel is het eind jaren 1990 allemaal gebeurd en het werd nooit bestraft. De procureur in kwestie maakte carrière en werkt nu voor de VN in Wenen. Een explosief verhaal.

De pers zakte vrijdag massaal af naar de Brusselse raadkamer om te horen of topondernemer Luc Vansteenkiste nog langer in de cel moest blijven. Een uurtje later was iedereen weg. Toen verscheen voor diezelfde raadkamer in alle stilte de Vilvoordse ex-carrossier Paul D.S (51) op verdenking van afpersing.

De openbare aanklager vroeg de raadkamer om D.S naar de rechtbank te verwijzen en eiste dat hij veroordeeld zou worden tot het terugbetalen van 61.973,38 euro aan zijn slachtoffer. De logica zelf, zo lijkt het, want wie misdaan heeft, moet boeten. Zo gaat dat in een rechtsstaat. Chantage is een verwerpelijke praktijk.

Het slachtoffer van de chantage van Paul D.S. is niet om het even wie. Zijn naam is Koen Blijweert, een rijke zakenman en lobbyist en de zelfverklaarde grote vriend van een hele rist politici, magistraten, politiemensen en zakenlui. De gehaaide Blijweert staat nochtans niet meteen bekend als iemand die zich makkelijk laat chanteren. En al zeker niet door een nobody als D.S., een ex-kickbokser, ex-carrossier en ex-discotheekbaas.

Toch betaalde Blijweert in 2000 een riant bedrag aan zwijggeld aan D.S: 2,5 miljoen oude Belgische frank (bijna 62.000 euro).

Koen Blijweert – met zijn broer Peter als tussenpersoon – betaalde het bedrag cash in een enveloppe in het Brusselse Hiltonhotel aan Paul D.S. in ruil voor een ogenschijnlijk banale foto. Die was in 1998 genomen op een personeelsfeestje van de vastgoedbedrijf Cavens en co in zaal Rembrandt in Vilvoorde.

Op die foto staat Blijweert op de rug gezien tussen een paar lachende mensen. Verder is er niets speciaals te zien. Er zijn geen roze balletten, geen naakte mensen, geen orgieën.

Alleen staat op de foto, nonchalant tegen een paal geleund, breed glimlachend en naast Blijweert, ook een zekere Dirk Merckx. Hij is de toenmalige eerste substituut bij het parket van Brussel, verantwoordelijk voor financiële zaken. Merckx was onder andere de titularis van het monsterdossier Beaulieu, het fraudedossier tegen de familie De Clerck. U weet wel: dat dossier dat na bijna twintig jaar nog altijd niet voor de rechter is gekomen.

Conclusie van het verhaal: Koen Blijweert betaalde in de herfst van 2000 maar liefst 2.500.000 frank aan Paul D.S. voor een foto waar eigenlijk niets compromitterends op stond.

Bizar, vonden de speurders. Waarom mocht niemand weten dat Blijweert en Merckx samen op een onschuldig feestje waren geweest? Ze gingen op zoek naar een verklaring. Eerst bij Blijweert zelf. ‘Paul overviel me met die foto en ik heb me toen laten doen omdat ik in een zwakke positie stond. Ik wou niet dat men de genoemde magistraten in opspraak zou brengen op het moment dat ik zelf in de gevangenis zat’, verklaarde Blijweert in zijn verhoor van 19 maart 2005 bij de Brusselse federale politie.

In september 2000 zat Blijweert in voorarrest op verdenking van betrokkenheid bij een gigantische btw-carrousel, de zaak Action Trading. Die zaak is trouwens ook nog altijd niet voor de rechtbank gekomen.

Maar volstond dat ‘moment van zwakte’, zoals hij het zelf noemt, om iemand 2,5 miljoen frank te geven voor een foto die niets bewijst? De speurders hadden zware twijfels. Aldo M., het voormalige manusje-van-alles van Blijweert, lichtte op 25 mei 2007 voor de speurders een tipje van de sluier op: ‘Het is normaal dat Blijweert die foto’s niet graag naar buiten zag komen. Merckx regelde op het parket vele zaken voor Blijweert. Zo herinner ik me dat Blijweert soms blufte dat Merckx hem tipte over belastingcontroles.’

Paul D.S. wist dan ook bijzonder goed wat hij deed. Hij wist dat Blijweert er bijzonder verveeld mee zou zijn als zijn relatie met Dirk Merckx in de openbaarheid zou komen. Want dan zou de politie misschien te diep in zijn zaken gaan neuzen.

De relatie tussen Blijweert en Merckx was op zijn zachtst gezegd problematisch. Zo was de chauffeur van Blijweert, Jean ‘Johnny’ M., in 1996 en 1997 verschillende keren op vraag van zijn baas met substituut-procureur Merckx naar het luxebordeel Yab Yum in Amsterdam getrokken.

Dat had Johnny M. zelf aan zijn oude makker Paul D.S. verteld. ‘We bleven de hele nacht. Ik betaalde de rekening met de kredietkaarten van Koen’, zei Johnny. Toen Blijweert in september 2000 in voorarrest zat, zag Paul zijn kans schoon. Hij vond dat zijn moment was gekomen om wraak te nemen. Paul koesterde sinds 1996 een diepgewortelde wrok tegen zijn oude vriend Blijweert. Die had hem geruïneerd en zijn leven kapotgemaakt, vond Paul D.S., bij de overname van een discotheek in Keerbergen. D.S. erfde een berg schulden en was in een mum van tijd failliet.

Het ging van kwaad naar erger. Paul D.S. betaalde geen alimentatie meer voor vrouw en kind en vluchtte naar Spanje. Tot hij in november 1996 met hangende pootjes terugkeerde. Hij werd opgesloten in de gevangenis van Vorst wegens familieverlating.

‘Blijweert heeft me een dag later door de politie uit de cel laten halen en me doen overbrengen naar een politiebureau. Hijzelf was daar en Aldo M. ook. Op het politiekantoor moest ik een contract tekenen voor de overname van zijn aandelen in de discotheek. Ze zeiden dat mijn problemen daarmee van de baan zouden zijn en dat ik snel vrij zou komen. Ik heb dat gedaan’, verklaarde Paul D.S. aan de politie.

Bij de federale politie konden ze in 2004 hun oren niet geloven toen Paul D.S. hen dat vertelde. Dat een politiedienst privémilitie had gespeeld voor Koen Blijweert: dat kon toch niemand met een greintje hersens in het hoofd geloven.

Maar het bleek wél te kloppen. Politiemensen van de toenmalige Brusselse gerechtelijke politie haalden Paul D.S. op 19 november 1996 op uit zijn cel in de gevangenis van Vorst. Dat bleek uit onderzoek in de archieven van de gevangenis. ‘Johnny’ M. en Aldo M., Blijweerts chauffeur en manusje-van-alles, bevestigen in hun verhoren wel het transport van D.S. uit de gevangenis, en ook dat dat op vraag van Blijweert gebeurde.

De speurders achterhaalden ook dat Paul D.S. niet loog toen hij zei dat Dirk Merckx in die periode verschillende keren met Johnny M. naar een luxebordeel aan de Singel in Amsterdam was getrokken. De Yab Yum was ’s werelds meest exclusieve en plezierigste herenclub, zo luidde het op de website. En ook een van de duurste.

‘Het onderzoek heeft uitgewezen dat de chauffeur van Blijweert de heer substituut Merckx in de periode 1996-1997 naar Amsterdam heeft gereden. Het is ook aangetoond dat er betalingen gebeurden in de selecte club Yab Yum met kredietkaarten van de nv’s Ondes en Vici (bedrijven van Blijweert, nvdr.) op het ogenblik dat de heer Merckx er met de chauffeur van Blijweert een uitstap deed’, klinkt het sec in een synthese-pv van de Brusselse federale politie op 20 september 2006.

In zijn eerste verhoren vertelde de trouwe chauffeur Johnny M. hoe hij Merckx ‘op vraag van Koen’ rond een uur of vijf in de namiddag thuis ging ophalen en met hem naar de Yab Yum in Amsterdam reed in een van de wagens van Blijweert. ‘Dat gebeurde een keer of vijf, zes, misschien zeven’.

Maar wie betaalde de gepeperde rekening? M. betaalde naar eigen zeggen de rekening in de Yab Yum voor hen beiden. Tegen de ochtend reden ze dan samen terug naar huis.

Later kwam Johnny M. gedeeltelijk op zijn verklaringen terug en zei hij dat Merckx ‘op één keer na’ de kosten achteraf terugbetaalde.

Blijweert drukte het nog anders uit in zijn verhoor van 19 maart 2005. ‘Misschien is er in de Yab Yum ooit wel eens met een kredietkaart van Ondes of Vici betaald, maar dat gebeurde nooit opzettelijk. Ik ben een man met een goed hart en als Johnny M. mij belde om te zeggen dat iemand niet kon betalen, dan sluit ik niet uit dat ik hem zei dat hij mijn kaart mocht gebruiken om die persoon te helpen.’

Deontologisch is Merckx’ gedrag bedenkelijk. Dat is het minste wat je kan zeggen. Maar wellicht zullen we nooit te weten komen of hij een tegenprestatie heeft moeten leveren voor Koen Blijweert en of er met andere woorden sprake was van corruptie. Want een gerechtelijk onderzoek naar zijn eventuele corruptie is er vreemd genoeg nooit geweest.

Er leek nochtans reden genoeg om Merckx op de rooster te leggen, want ook in de zomer van 1998 was er al eens iets bizars gebeurd. De Brusselse onderzoeksrechter Jean-Claude Van Espen ontdekte toen per toeval dat Merckx stiekem van de zomervakantie had geprofiteerd om te proberen een witwasdossier te laten opvragen waarbij een bevriende advocaat werd vervolgd. De naam van de advocaat voor wie Merckx zoveel moeite deed, was Marc Senelle.

Senelle werd op 18 mei 2002 trouwens zwaar veroordeeld in dat bewuste dossier, een zaak ten nadele van de CBHK-bank. De rechter noemde Senelle in zijn vonnis een ‘roofdier zonder scrupules’. Toeval of niet: Marc Senelle was jarenlang de advocaat van Koen Blijweert en hij is een persoonlijke vriend van hem. Senelle is ook een van de beklaagden in de zaak-Action Trading, waar Koen Blijweert de hoofdbeklaagde is.

Reden genoeg om een gerechtelijk onderzoek te openen naar wat Merckx deed met het dossier-Senelle, lijkt het. Maar er werd bij het parket-generaal enkel een tuchtonderzoek geopend. De link naar Koen Blijweert kon nooit hard worden gemaakt. Merckx kreeg uiteindeljk een lichte tuchtsanctie voor zijn ingreep in het dossier-Senelle. Later werd hij zonder problemen benoemd tot chef van de Brusselse financiële sectie. Daar had hij jarenlang het overzicht over de belangrijkste financiële dossiers die er in dit land zijn geweest. Tot grote frustratie van een hele resem Brusselse onderzoeksrechters die hem nooit meer vertrouwd hebben.

Merckx zit ondertussen al drie jaar in Wenen bij het UNODC (United Nations Office on Drugs and Crime). Gedetacheerd door justitie. Hij werkt er als expert in terrorismepreventie voor de Verenigde Naties.

Bron » Het Nieuwsblad