Michel Nihoul en zijn ex-echtgenote Annie Bouty zijn vorige week verhoord over de moord op het Brusselse meisje Christine Van Hees (16), op 13 februari 1984 in een verlaten champignonkwekerij in Oudergem. Aanleiding is de getuigenis van Pascal Lamarque, een in 1964 geboren boef die in de maanden voor de moord intensief correspondeerde met het slachtoffer.

De nooit opgehelderde moord kwam opnieuw in de belangstelling in de nasleep van de zaak-Dutroux. Dit door de getuigenis van Regina Louf (X1). Zij beweerde dat Van Hees net als zijzelf verstrikt was geraakt in de kinderprostitutie. Ze wees Nihoul en Bouty aan als (mede)daders. Verificaties van speurders in Neufchâteau toonden aan dat er destijds opvallend veel raakpunten moeten zijn geweest tussen het toen door Nihoul (en ook Marc Dutroux) gefrequenteerde milieu en de plaatsen waar Christine Van Hees uitging.

Het onderzoek werd in januari 1997 heropend maar kwam na enkele maanden in een impasse terecht door een oorlog binnen de Brusselse BOB. Het Brusselse parket koos partij voor de clan die via een procédé van ‘herlezing’ besloot dat de hele X1-hypothese op fantasie berustte. Inmiddels bleek uit intern onderzoek van de rijkswacht dat de ‘herlezers’ op grote schaal gegevens hebben vervalst. Dat kon de bevoegde parketten er, spijts aandringen van justitieminister Verwilghen, echter nog niet toe bewegen klaarheid te brengen.

In de zaak-Van Hees waren er veel bizarre toevalligheden. Op 24 maart 1997 stelde de staatsveiligheid een dossier op over zeven criminele figuren in de entourage van Nihoul en Bouty. Daarop stond ook ene Pascal Lamarque vermeld. Die zou sinds 1984 deel hebben uitgemaakt een sekteachtige groep rond ex-advocate Bouty. Het dossier werd overgemaakt aan de onderzoeksleiders in Brussel en Neufchâteau, maar niet gelezen. Het duurde tot eind 1999 voor iemand erop wees wie die Lamarque was. Hij leerde Christine Van Hees in 1983 kennen. Na haar dood werden in haar kamer negen brieven teruggevonden van hem. Zelf schreef ze er minstens vier. De brieven bevatten een hoop intrigerende passages waaruit dat blijkt dat beide tieners een aantal geheimen deelden.

Bijna gelijktijdig met de publicatie van het boek De X-Dossiers, waarin het bizarre verband werd geopenbaard, vluchtte Pascal Lamarque weg uit de gevangenis van Doornik, waar hij een straf wegens geweldplegingen uitzat. Ook dat kon het Brusselse parket er vorig jaar niet van overtuigen dat hij mogelijk een interessante getuige kon zijn. (Een getuige in de zaak-Van Hees heet ook Lamarque en op het parket werden de twee namen blijkbaar met elkaar verward.)

Ruim drie jaar na het rapport van de staatsveiligheid is Lamarque dan toch verhoord, zo meldde La Dernière Heure gisteren. Ofwel, zo is de algemene indruk, is zijn relaas geïnspireerd op publicaties in de media over X1, ofwel is hier een kroongetuige aan het woord. Lamarque, die blijkbaar verliefd was op Van Hees, zegt dat Nihoul hem in 1984 opbiechtte dat het meisje werd vermoord door… Bouty. Het motief, zegt hij, was jaloezie. Net als Regina Louf zegt ook Lamarque dat Nihoul “iets had” met het meisje. Na haar dood, aldus Lamarque, ontmoette hij Nihoul in een café en eiste hij onder bedreiging van een wapen dat die “de waarheid” zou vertellen.

Of dit nu kan leiden tot een herlancering van de X1-piste in het moordonderzoek is twijfelachtig. Onderzoeksrechter Damien Vandermeersch liet Nihoul en Bouty al verhoren. Zij doen het relaas van Lamarque af als pure nonsens. Volgens Nihoul zijn enkele details in de getuigenis aantoonbaar fout. Lamarque liet onder meer optekenen dat Nihoul in 1984 Gitanes rookte, daar waar Nihoul in La Dernière Heure aanvoert dat hij toen “alleen sigaren” rookte. Voorts benadrukt Nihoul dat hij al in 1982 scheidde van Bouty en er twee jaar later moeilijk nog sprake kon zijn van jaloezie. Anderzijds blijkt dat het erg in het echangisten-milieu actieve koppel tot een eind in de jaren negentig samen voor een “juridisch adviesbureau” werkte en tot 1996 nagenoeg samenwoonde in hetzelfde appartementsgebouw.

Nihoul ontkent niet dat hij Lamarque ooit kende, maar zegt dat hij hem sinds 1982 niet meer heeft gezien. Lamarque moet toen zeventien jaar zijn geweest.

De ontsnapte gangster Pascal Lamarque is dinsdag gearresteerd in Ronse. Daar was hij door dezelfde politiemannen vier dagen eerder ook al opgepakt nadat hij een auto had gestolen en daarmee tegen een huisgevel was geknald. Hij gaf zich toen echter uit voor een zekere ‘Eddy’, wat voor het parket van Oudenaarde volstond om hem weer te laten gaan.

Het moet een bewogen vrijdag zijn geweest voor Pascal Lamarque (35). Twee dagen nadat de in Doornik vastzittende gedetineerde tijdens een begeleid penitentiair verlof was weggelopen, nam hij die ochtend contact op met journalisten van het Franstalige weekblad Le Journal du Mardi. Op de televisie had men hem omschreven als een “gevaarlijke gangster”. Lamarque wou duidelijk maken dat hij dan misschien wel tientallen misdrijven – overvallen, drugs, aanrandingen van minderjarigen, enzovoort – op zijn naam had staan, maar dat hij nooit ofte nimmer een wapen had gebruikt. “Ik ben al vaker ontsnapt”, verklaarde Lamarque in het interview. “Wanneer politiemensen mij snapten, trokken ze altijd onmiddellijk hun wapen. Maar deze keer vrees ik echt voor een ongeval.”

Enkele dagen voor zijn ontsnapping, kwam Lamarque in de belangstelling door het boek De X-dossiers. Daarin wordt geciteerd uit een vertrouwelijk document van de Staatsveiligheid, die in maart 1997 ten behoeve van het parket in Neufchâteau de “mouvance Nihoul-Bouty” in kaart bracht. Lamarque was een van de negen namen die toenmalig administrateur-generaal van de Staatsveiligheid Bart Van Lijsebeth in verband bracht met een vzw die het veel besproken zakenduo in het begin van de jaren tachtig gebruikte om een circuit van mensenhandel met Afrika uit te bouwen.

Lamarque was in diezelfde periode de vaste pennenvriend van Christine Van Hees, het Brusselse meisje dat op 13 februari 1984 op gruwelijke wijze werd vermoord in een oude champignonkwekerij in Oudergem. Uit de teruggevonden brieven van Christine Van Hees blijkt dat zij met Lamarque een aantal geheimen deelde. Getuige X1 (Regina Louf) wees destijds tegenover het parket van Neufchâteau een groep mensen rond Michel Nihoul aan als daders van de moord. Het Brusselse parket achtte die piste ongeloofwaardig, maar had blijbaar geen weet van het rapport van de Staatsveiligheid.

Voor Lamarque in Brussel een ontmoeting had met Le Journal du Mardi, gebeurde er heel wat. Lamarque had zich verscholen in Ronse, waar hij nog een familielid had. Met de journalisten had hij echter afgesproken in Brussel. Om daar tijdig te geraken, kroop hij achter het stuur van de auto van een krantenbesteller. Die merkte dat en tierde de hele straat bij elkaar. In het tumult dat daarop ontstond, knalde Lamarque tegen een huisgevel aan, om even later te worden ingerekend door de gemeentepolitie van Ronse. Zij brachten hem voor een onderzoeksrechter in Oudenaarde.

Lamarque had geen enkel identiteitsbewijs op zak. “Ik heet Eddy”, vertelde hij. Het verhaal dat hij over zichzelf ophing, was geënt op dat van een oude kennis en klonk blijkbaar geloofwaardig. De Eddy van wie sprake bleek een blanco strafregister te hebben. Na een kort verhoor en zijn plechtige belofte dat hij alle schade keurig zou vergoeden, mocht Lamarque tot zijn eigen verbazing beschikken. Hij slaagde er zelfs nog in om op tijd in Brussel aan te komen voor het interview.

De Oudenaardse procureur des konings De Jonge sprak woensdag van “een uiterst vervelende zaak”. Pas tijdens het weekend kwam men er in Oudenaarde achter dat de vrijdagse arrestant in werkelijkheid een van de meeste gezochte personen in België was. In tegenstelling tot bij de meeste ontsnapte gedetineerden, was van Lamarque geen foto verspreid onder de politiediensten. Volgens het parket in Oudenaarde is dat de voornaamste oorzaak van de flater. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk waarom het parket in Doornik besliste een uitzondering te maken voor Pascal Lamarque.

Woensdag dook Lamarque opnieuw op in Ronse, waar hij niet echt een geheim leven scheen te leiden. Hij werd eerst opgemerkt in een café, waar hij aan de toog zat op te scheppen over zijn dubbele stunt. Wat later stond hij zich in een boekhandel te verdiepen in de lectuur van zijn eigen interview en een voorpublicatie uit De X-dossiers in Le Journal du Mardi. Bij het verlaten van de winkel werd hij gearresteerd. Door dezelfde politiemensen die hem vijf dagen eerder al eens hadden opgepakt. Zij hadden zijn gezicht inmiddels in hun geheugens gegrift.

Lamarque werd opnieuw overgebracht naar de gevangenis van Doornik. Daar kan men zich enkel verbazen over zijn capriolen. Sinds april van dit jaar kwam Lamarque in aanmerking voor vervroegde vrijlating. Nu hangt hem een nieuwe – zoveelste – veroordeling boven het hoofd. Het gevolg is dat hij waarschijnlijk tot in 2002 onafgebroken in de gevangenis zal blijven zitten. Lamarque zegt dat hij vluchtte uit ongeduld over het uitblijven van penitentiaire verloven.

Het onderzoek naar de moord op Christine Van Hees zit overigens al geruime tijd in het slop, en dreigde enkele weken geleden voor de tweede keer zonder gevolg te worden afgesloten. De Brusselse onderzoeksrechter Damien Vandermeersch kondigt nu aan een een aantal nieuwe onderzoeksdaden te laten verrichten in wat altijd “de X1-piste” werd genoemd. In feite gaat het om een reeks merkwaardige dwarsverbindingen tussen de mensen die het 16-jarige meisje in de laatste maanden van haar leven ontmoette en enkele figuren uit de entourage van Michel Nihoul. Pascal Lamarque is slechts een van hen.

Bron » De Morgen